ผมชอบดื่มกาแฟในที่กว้าง ๆ

คิดไปเองว่า มันทำให้ผมรู้สึกโล่งได้











แท้จริง อะไรที่หนักในใจ มันก็ยังคงหนักอยู่ หากผมไม่สะสางหรือปล่อยวางมันลง








เช้านี้ ก้อนเมฆจำนวนมาก กระจายบนฟ้าเหมือนก้อนสายไหมสีขาวสะอาดตา

ผมระบายลมหายใจออกมายาว ๆ แม้มันจะติด ๆ ขัด ๆ เพราะจมูกที่ยังมีอาการหวัด

ผมพยายามปรับจังหวะการหายใจของตัวเองให้ปกติ








"อาเสียแล้วนะลูก" แม่บอกผมอย่างนั้นเมื่อเช้า

ผมสังหรณ์ใจไม่ดีมาตั้งแต่คราวที่อาเข้าโรงพยาบาลล่าสุด แต่อาก็คงทรมานกับอาการโรคนี้มานานมากแล้ว

มันคงถึง เ ว ล า

ผมอาจจะบาปที่รู้สึกโล่งใจ ที่อาไม่ต้องทรมานกับสังขารและโรคร้ายอีกต่อไป



แต่ผมกำลังกังวลถึงคนที่ยังอยู่

น้องสาวคนเดียวของพ่อ จากไปแล้ว พ่อที่ตอนนี้ไปร่วมงานไม่สะดวกนัก คงรู้สึกไม่สบายใจแน่ ๆ

ผมนึกอยากติดปีก บินกลับบ้านไปกอดพ่อ ณ เดี๋ยวนี้เลย

แต่คิดว่า พี่และแม่ ก็คงทำหน้าที่นี้แล้ว

ผมก็แค่ รอเวลาเพื่อไปทำหน้าที่ของผมบ้างในช่วงวันหยุดที่จะถึง



"เดี๋ยวค่อยบินแล้วกัน" ผมเก็บปีกใส่กล่องตามเดิม




ตอนนี้ที่ผมทำได้ก็แค่ ส่งเสียงหาพวกท่านก่อน ก่อนจะได้เจอกันอีกสองวันข้างหน้า

Create Date : 14 กรกฎาคม 2554
Last Update : 14 กรกฎาคม 2554 8:59:52 น.		9 comments
Counter : 623 Pageviews.
Share Tweet