"อุ่นขึ้นมั้ยฮะ?" ผมถามคนตรงหน้า พยายามใส่ถุงมือให้กับมือเย็นๆของเธอ

เธอพยักหน้าสองสามที ตอบคำถามแล้ว และพยักหน้าต่ออีกสองครั้งเมื่อผมบอกว่า เดี๋ยวก็จะอุ่นขึ้นอีก

เกือบสี่โมงเช้าแล้ว แต่ที่นี่ก็ยังหนาวเย็น

เดือนมีนาคมประสาอะไรวะ .. ผมพึมพำก่นด่าอากาศในใจ ไม่ใช่เป็นเพราะผมรู้สึกหนาว แต่เพราะผมเห็นคนตรงหน้าหนาวสั่นแล้ว ผมก็นึกพาลอย่างไร้เหตุผล


"โอเคขึ้นแล้วนะฮะ ?" ผมก้มลงถามเธออีกที หนนี้เธอตอบผมเป็นคำพูดได้แล้ว

"งั้นเดี๋ยวมานะฮะ รอแป๊บ" ผมบอกเธอก่อนเดินสำรวจสถานที่อีกครั้ง



สองชั่วโมงหลังจากเครื่องลงและการต่อรถไฟเชื่อมนอกเมืองกับในเมืองอย่างทุลักทุเล เราก็ถึงสถานีรถไฟหลักที่ต้องการต่อรถไฟต่อจนได้

ผมสูดอากาศเย็น ๆ เข้าปอด รู้สึกถึงไออุ่นสีขาวที่หายใจออกมาหลังจากนั้น
เงยหน้ามองป้ายที่ต้องไป มองเวลา มองผู้คน ที่นี่ไม่ถึงกับเป็นที่แปลกถิ่นนักสำหรับผม

สิ่งที่แปลกสำหรับผมในการเดินทางคราวนี้ คือ ผมไม่ได้เดินทางคนเดียว
ด้วยความเคยชินกับการแบกกระเป๋าไปไหนต่อไหนไกลๆคนเดียว ผมจึงมักไม่ค่อยใส่ใจเกี่ยวกับตัวเองมากนัก หนาวก็หนาว ร้อนก็ร้อน ไม่ได้นอนก็ช่าง หิวก็ช่างมัน เหงา .. ก็ไม่เป็นไร

แต่หนนี้ หนาวก็ต้องคิด จะไปไหนก็ต้องคิด จะเดินไกลก็ต้องคิด จะใกล้เที่ยงใกล้เย็น ใกล้เวลานอน ก็ต้องคิด

แม้ส่วนหนึ่งจะเดินทางเพื่องานของตัวเอง แต่อีกส่วนมันเพื่อเธอ ผมรับปากกับเธอว่าเราจะมาด้วยกันหากผมมีโอกาสมาเสนองาน

แม้จะต้องคิดมากขึ้น แต่มันก็รู้สึกดีมากขึ้นด้วยเช่นกัน

การเดินทางเพื่อคนอื่น นี่มันดีอย่างนี้นี่เอง

ผมเดินไปซื้อการ์ดโทรศัพท์ที่ร้านค้าเล็ก ๆ รู้สึกอุ่นตั้งแต่ก้าวแรกที่เข้าไป

ร้านเล็ก ๆ ในสถานีรถไฟที่นี่เปิดเช้าเสมอ คนขายถามผมว่าจะซื้อการ์ดแบบไหน จะโทรไปไหน ? แน่นอนว่าเขาเดาไม่ถูกว่าผมจะโทรไปประเทศไหนหลังจากการเดาสองสามรอบ

"la thailande" ผมบอกเขา .. ah oui oui .. เขาตอบ เสียงเหมือนนกเสียงแตก ใหญ่ๆแหบ ๆ

พอผมควักแบงค์ยูโรใบใหญ่ให้เขา เขาถึงกับเบ้หน้า ผมเอ่ยขอโทษเขาและบอกว่านั่นคือใบเล็กสุดที่ผมมีแล้ว ธนาคารไม่ค่อยมีแบงค์เล็ก ๆ ไว้แลกมากนัก และแน่นอนว่า หากผมไม่แตกใบนี้ที่ร้านเขา ผมจะไม่มีเศษไปซื้อกาแฟให้เธอในร้านเล็กๆถัดไปแน่ๆ

ผมเอ่ยขอบคุณเขา พร้อมรับเงินทอนและการ์ดโทรศัพท์

ผมเดินกลับมาหาเธอที่นั่งกอดอกตัวกลมอยู่ที่เก้าอี้ตัวเดิม เธออีกคนเดินเล่นรอบๆ ไม่ไกล .. ฮะ เราไปกันทั้งหมดสามคน แต่คนที่เราต้องดูแลมากที่สุดก็คือคนที่กำลังหนาวสั่นอยู่นั่นล่ะ

"กาแฟฮะ" ผมยื่นแก้วกาแฟกระดาษเล็กๆ ทั้งอุ่นและหอมให้เธอ ดูเธอจะดีอกดีใจ เธอรีบรับไปจิบก่อนทำหน้าเบ้ เธออีกคนหัวเราะกับแก้วกาแฟอีกแก้วของเธอ

"คาปูชิโน่ฮะ" ผมตอบคำถามหน้าเบ้ของเธอ แม้จะมีฟองนมแต่กาแฟไม่ได้ถูกเจือจางด้วยนมจำนวนมากเหมือนกับ คาเฟ่ ลาเต้ ที่เธอชอบดื่มประจำ

"ไปโทรหาที่บ้านก่อนนะฮะ" ผมบอกพวกเธอ

แต่ไหนแต่ไรมาแล้ว กิจกรรมแรกที่ผมทำเมื่อออกเดินทาง คือ การแจ้งข่าวกลับไปที่บ้าน เพราะผมรู้ว่า หัวใจคนรอหนักอึ้งแค่ไหน และผมก็รู้ว่า มันรู้สึกดีอย่างไร เมื่อได้ยินเสียงอีกฝั่งหนึ่ง

"ฮัลโหล" เสียงลากยาว ๆ ที่ผมคุ้นเคยตอบโทรศัพท์

" (ชื่อผม)เองนะฮะ มาถึงแล้วนะฮะแม่" ผมบอก ได้ยินเสียงแม่บอกพ่อว่าผมโทรมา

ผมตอบคำถามอีกสองสามคำถามของแม่ ก่อนวางหูไป แม่บอกว่าให้ดูแลตัวเองดีๆ ส่วนผม มองพี่สาวอีกสองคนที่นั่งอยู่ไกลๆ พี่บาหันมามองผมพอดี ผมโบกมือให้เธอ ส่งสัญญาณว่าโทรบอกทีบ้านโอเคแล้ว


ผมเดินกลับไปหาพวกเธอ ทางเดินที่ยังมืดอยู่ แต่ผมเห็นพวกเธอปลายทาง ณ จุดที่มีแสงสว่างของไฟอยู่ไกล ๆ


การเดินทางกับคนที่เรารัก มันดีอย่างนี้เองสินะ

Create Date : 14 มีนาคม 2555
Last Update : 14 มีนาคม 2555 8:41:07 น.		5 comments
Counter : 857 Pageviews.
Share Tweet