'you'll always have me'

ค่ำมากแล้ว

ในรถใต้ดินที่ทุกคนก้มหน้า มากกว่าจะมองกัน

ผมนึกสงสัยว่า พวกเขาจะปวดคอกันมั่งไหม

แต่บางวัน ผมก็ต้องก้มหน้าอ่านงานเช่นกัน

ค่ำมากแล้ว

ผมปิดตา ฟังเพลงในหูฟัง 

อาจไม่มีใครอยากฟังท่วงทำนองอย่าง Numb ในเวลานี้

แต่ผมก็ไม่ใช่ใครคนอื่น 

ข้อความเข้ามา ผมกดดูอย่างอดไม่ได้

เพื่อนส่งข้อความมา 

'don't give up on your dream'  

and ?  (ผมถาม มี read ขึ้น)

'keep sleeping'

then come to see me (read แต่ไม่ตอบ)

นี่ดูเหมือนเป็นช่องทางติดต่อสมัยใหม่ที่สะดวกสำหรับบางคน

แต่ก็ไม่ได้ดีสำหรับทุกคน

ผมไม่ได้ใส่ใจอะไรกับมันอีก ปิดเปลือกตาหนักๆลง

'next station Suthisan'

อืมม ผมยังพักตาได้อีกสักครู่

'ถึงไหนแล้ว?' ข้อความจากคนเดิมที่ผมเพิ่งตอบไปตะกี๊

ผมบอกสุทธิสาร เธอบอกว่าอยู่พหลโยธิน

ผมบอกว่าอีกสักครู่ถึง

'จะรอนะ' เธอบอก

เราไม่ได้นัดกัน เธอแค่ถามเพราะเส้นทางนี้มันเป็นทางเดินของผมทุกวัน

ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่าการเดินกลับบ้านด้วยกัน

ผมผ่อนความเร็วของการเดินลงกว่าเดิมมาก เพื่อให้เธอไม่เหนื่อย

ผมแทบจะระวังในทุกก้าวที่เธอก้าว เพื่อให้เธอไม่ล้มหรือสะดุด ด้วยขาที่เดินไม่สะดวกเท่าเดิม

ผมส่งเธอขึ้นตึกคอนโดข้างหน้าที่พักผม

เดินลัดเลาะอีกตึกเพื่อกลับที่พักตัวเอง 

ผมชอบเดินทางนี้ เพราะมีต้นปีบใจดีที่โปรยดอกเต็มทางเท้า

Create Date : 24 กุมภาพันธ์ 2560		2 comments
Last Update : 24 กุมภาพันธ์ 2560 9:44:31 น.
Counter : 655 Pageviews.
Share Tweet