ผลัดมาคุยกันหน้านี้บ้างดีค่ะ.. แหะ แหะ เขียนกลอนไว้อ่านเอง
มันเหงา .. เห็นมั้ย ๆ เริ่มจะพาลแล้วล่ะ

  

ภาพสวยจังเลยค่ะ..บล็กเราแสบทรวง..

บล็อกนี้สบายตาจังเลย.....

  

สวัสดีครับ แวะมาทักทายคนพาลครับ..

  

  

แวะมาทักทายครับผม

//spaces.msn.com/dvhappy

  

เขียนกลอนได้แปลกจัง แต่อ่านแล้วไม่สะดุดหูเลย เป็นความแปลกใหม่ที่ไม่น่าตำหนิ

สาเหตุที่เอารูปไปแปะให้ป้ามดไม่ติด เพราะเอา url ของรูปไปไม่หมดค่ะ

  

....สวัสดีค่ะ เจนนี่ไม่ได้เข้ามาหลายวัน วันนี้มีเวลานิดหน่อย เลยแวะร้านเน็ตซะหน่อย ไม่ได้เข้ามาทักทาย ไม่ใช่ว่า เจนนี่ไม่คิดถึงน่ะคะ ( คอมที่บ้านไม่ค่อยดีและอืดมากเลย เปิดบล็อคดูไม่ได้เลยค่ะ หวังว่าคงเข้าใจเจนนี่น่ะคะ ) ตอนนี้มีเวลาแล้ว เลยแวะมาทักทายแล้วน๊า อย่างอนกันน๊า ยิ้มหน่อยน่า นิดเดียวก็พอ คริคริคริ....

....เจนนี่ขอบคุณมากน่ะคะที่แวะไปทักทายเจนนี่ที่บล็อคนะคะ ไว้เจนนี่จะแวะมาทักทายอีกน่ะคะ ขอให้วันนี้และวันต่อๆไปเป็นวันดีๆของคุณค่ะ ไปแล้วน๊า บายจ้า จุ๊บๆๆๆ อิอิ....

  

ตามมาทักทายคุณสีน้ำฟ้าถึงที่นี่ เพราะสะดุดตาในชื่อ และสะดุดใจในบทกลอน กับความเจ้าคารม แล้วก็อยากมาอธิบายเพิ่มเติมอีกนิดว่า ไม่ได้มองคุณสีน้ำฟ้าในภาพไม่ดีอย่างนั้น บังเอิญนั่งนึกภาพของคนเศร้า ๆ ที่มีเพื่อนนั่งปลอบใจ แล้วกลอนมันก็พาไปพอดี นี่ก็ลงโทษเขกกะโหลกตัวเองไปหลายรอบแล้ว..เจ็บจัง..

แล้วจะตามไปแซวอีกนะ...

  

** สวัสดีค่ะ คุณทิวลิปสีน้ำเงิน ขอบคุณค่ะ พักนี้เขียนไม่ค่อยออก อย่างที่บอกนั่นแหละค่ะ งานเยอะด้วย ก็เลยไปกระง่อง กระแง่ง เอากับกระทู้คนอื่น ๆ เขา ป่วนไปทั่ว จนเขาจะแจกมะเหงก ให้แล้วล่ะค่ะ พักนี้ เปล่าค่ะ เปล่า ไม่ได้มีอะไร คือเป็นการแซวกันเล่น สนุก ๆ อย่าเขกกะโหลกตัวเองให้สีน้ำฟ้า รู้สึกผิดไปเลยค่ะ.. โห.. เจ็บนะ คุณเจ็บเท่าไหร่ สีน้ำฟ้าเจ็บมากกว่าน๊า.. สงสารกันเถอะ

** คุณเจนนี่ คิดถึงค่ะ แวะเวียนไปกระทู้ คุณก็หลายรอบ ดีใจค่ะที่คุณเจนคิดถึงแจมเช่นกัน

** สวัสดีค่ะ ป้ามด แจมมักจะชอบเขียนกลอนไร้ฉันทลักษณ์ แต่กลับชอบให้มีสัมผัส.. เอ เขาเรียกกันว่ากลอนเปล่า แต่แอบมีสัมผัสน่ะค่ะ ขอบคุณนะคะ ที่แนะนำเรื่องรูป และรวมไปถึงการทำบล็อคให้ความรู้ แจมแวะไปบ่อยมากค่ะ

** คุณดีวีแฮปปี้.. ขอบคุณที่แวะมาทักทายนะคะ แอบไปดูบล็อคคุณที่ spaces สวยจังค่ะ

** สวัสดีค่ะ คุณอุ๋ม วันนี้วันจันทร์แล้ว ขอโทษที่มาตอบช้านะคะ

** เฮีย Ben ขอบใจน๊า ที่ตามมาจากบ้านโน้น พักนี้ พี่งานยุ่งมากค่ะ แล้วคืนนี้จะเล่าให้ฟังนะ แว๊ก.. คืนนี้อิฉ้านจะอัพบล็อกและเล่าให้ทุกคนฟัง (อ่าน) พร้อมกัน ใครกันคิดมากหวา...

** ขอบคุณ และ ขอบคุณมาก **

สำหรับเพื่อน ๆ ในบล็อกค่ะ ที่แวะเวียนกันมาทักทาย
ขอบคุณที่ไม่ทำให้มิตรภาพสูญหายระหว่างทาง


เรียกสีน้ำฟ้าว่า "แจม" .. จะน้อง จะพี่ ก็ตามสะดวกกันเลยนะคะ
เพื่อกระชับมิตรระหว่างเรา นะ...

  

เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับเด็กคนนึงในเทศบาล.ท่าเรือ เด็กคนนี้ชื่อนิ้งเป็นเด็กนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ สาม วันนั้นเป็นวันสอบซ่อม นิ้งได้มาที่ รร เพื่อที่จะสอบซ่อม ระหว่างที่รอเพื่อน ๆ อยู่นั้น นิ้ง ก้อเหลือบไปเห็นสิ่ง ๆ หนี่ง เขาเดินเข้ไปใกล้ ๆ กับสิ่ง ๆ นั้น มันคือกล่องใส่กระดาษกล่องหนึ่ง นิ้งนั้นไม่รู้ว่าในนั้นมีอะไร แต่เขาก้อได้เก็บกล่องนั้นไป หลังจากที่เขาสอบซ่อมเสร็จแล้ว นิ้งและเพื่อน ๆ ก้อกลับบ้านทันที พวกเขาอยากรู้ว่าในกล่องนั้นมีอะไรซ่อนอยู่ ตกกลางคืนนิ้งและเพื่อน ๆ ก้อไปสนาม เดะเล่นและเปิดกล่อง ๆ นั้น ข้างในกล่องมีกระดาษสีดำเขียนอยู่หนึ่งแผ่น ในกระดาษแผ่นนั้นเขียนไว้ว่า * สวัสดี เราชื่อ"เปลวเทียน"เป็นเด็กนักเรียนคนนึง เราถูกฆาตกรโรคจิด ข่มขืนและค่าหมกอยู่ในป่าแห่งหนี่ง ที่นั่นหนาวเหน็บไม่มีแม้แต่เสียงหายใจของมนุษย์ เราพยายามร้องให้คนมาช่วยแต่ก้อไม่มีคายมา ตอนนี้เราเหงาเหลือเกิน จะมีใครมาอยู่เป็นเพื่อนเราบ้างไหม ถ้าเทอไม่อยากให้เราลากเทอมาอยู่เป็นเพื่อนกันเรา จากนี้ไปเป็นเวลา 7 ชั่วโมง ขอให้เทอก็อปข้อความข้างบนนี้ ส่งต่อให้สื่ออะไรก้อได้ เป็นจำนวน 10 coppy แต่ถ้าเธอไม่ทำตาม อีก 7 ชั่วโมงนี้ฉันจะไปตามเทอมอยู่เป็นเพื่อน * หลังจากที่นิ้งได้อ่านนั้น เอก้อไม่เชื่อ และคิดว่ามีคนมาแกล้งเป็นเพียงแค่เรื่องไร้สาระ และไม่ยอมทำตาม 7 ชั่วโมงให้หลัง นิ้งและเพื่อน ๆ ก้อตาย โดยที่ไม่มีสาเหตุ ***********************************- เรื่องนี้เป็นเรื่องจริง จนถึงขณะนี้ หมอและตำรวจยังไม่สามารถรู้ได้ว่า เด็กเหล่านั้นตายได้เช่นไร __________ ตอนนี้พวกเทอได้อ่านกระทู้นี้ ก้อคงได้รับผลกระทบเหมือนกันหมด นั่นคือ เทอจะต้อง copy ข้อความนี้เป็นจำนวน 10 copy แต่ถ้าเทอไม่ทำตามที่เด็กคนนั้นขอ เทอจะต้องไปอยู่เป็นเพื่อกับเด็กคนนั้น อีก 7 ชั่วโมงให้หลัง ขอให้พวกเทอทุกคนโชคดี
(ปล ห้ามส่งมายังคนเดิมที่ส่งมาอีก ไม่งั้นจะรับโทษฐานคืน ตาย!!!!!)