แล้ววันหนึ่งก็ผ่านพ้นไป..หัวใจไม่เหี่ยวเฉาอีกแล้ว
..
อุ๊ย! ดูสิ มดหนุ่ม รุมมะม่วง
โน้มกันมา รังรวง เกือบร่วงผล็อย
น่าเห็นใจ สาวเจ้า มิใช่น้อย
เสียรูปรอย พร้อยด่าง ทั่วร่างกาย
สีเงินยวง ทอทาบ อาบผืนน้ำ
สะท้อนลำ แสงจันทร์ เฉิดฉันท์ฉาย
สายลมพัด อ่อนอ่อน โลกผ่อนคลาย
เย็นสบาย รมย์รื่น ชวนชื่นบาน
เสียงหริ่งหรีด กรีดร้อง ดังก้องป่า
นกฮูกตา วาววับ ขับประสาน
ฮุก ฮูก .. ฮุก ฮูก น่ารำคาญ
ร้องอยู่นาน กว่าโผผิน บินจากไป
วันคืนเคลื่อน คล้อยผ่าน ไปนานนัก
พวกฟูมฟัก มะม่วง หายไปไหน
โฉมสะคราญ คนเดิม เริ่มตกใจ
เงาจากน้ำ นั้นไซร้ บอกรูปทรง
อนิจจา อนิจจัง สังขารเอ๋ย
เจ้าทรามเชย ที่ถูกรุม และลุ่มหลง
ระทดท้อ ร้าวรอน ก่อนปลิดปลง
ทิ้งร่างลง ร่วงลู่ สู่ผืนน้ำ
เฮ้อ..กรรมจริง ๆ ลืมไปค่ะว่าอินเตอร์เน็ต คอมพิวเตอร์มันก็ขัดข้องเป็น นั่งพิมพ์ซะยาวเหยียดหน้าจอนี่แหละ
พอถึงเวลาส่งข้อความขึ้นมา หายเมิ้ด..
เป็นซะอย่างนั้นแหละ ก็เลยแก้เก้อ ก็อปปี้กลอนเก่าที่เขียนตอบไว้ในกระทู้ของพี่สดายุมาให้อ่านกันเล่น ๆ ค่ะ
เมื่อกี้บ่น ๆ ถึงเรื่องสังขาร ทั้งหลาย ทั้งปวง นั่นแหละ
เอ้าค่ะ.. ใครไม่ยิ้มวันนี้..ขอช่วยหน่อย ยิ้มกันนิดเร้ว....
ใครที่ผ่านไปผ่านมา ช่วยแวะไปห้องเรื่องสั้นหน่อยนะคะ
เรื่องนี้ไม่ยาวค่ะ .. น่ารัก ใส ๆ อ่านแล้วไม่เครียดจ้า
 |
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
ว้ายๆๆ อย่ากินตับพี่น๊า อิอิ
คิดถึงจ้า ทำอะไรอยู่น๊า