โซ่ตรวนเสน่หา ปรุฬห์
ดอกพวงชมพู [ ภาพวาดสีน้ำมันบน Canvas ]
ลมยามร้อน......โอบปลิว.....กรีดผิวร้าว ฤาระอุ...........เทียมเจ้า........เสน่หา เพลิงตระการ.......โหมฟาด.......บาดอุรา มิมอดไหม้...........เท่ามายา........ไฟราคี
รอยร้าวจากคืนนั้น นําพาซึ่งไฟเสน่หาที่ยากจะดับมอด ไฟเสน่หาที่มีจุดเริ่มต้นจากความเกลียดชังที่เขามีต่อเธอ...ผู้หญิงแพศยาที่จะต้องได้รับการชดใช้อย่างสาสม.....การ 'กักขัง' คือทางออกเดียวสําหรับเธอ ในฐานะเชลยของความอัปยศ ณ บ้านพักริมทะเลของเขา!! ที่ที่ห่างไกลไร้ผู้คน ที่ที่อยู่นอกเหนือกฏหมาย ที่ที่เขาเป็นใหญ่ที่สุด!!
ถึงจะผิดแต่พันธตราก็ต้องทำเพื่อทดแทนบุญคุณของอนันต์ภพ ผุ้มีพระคุณ พันธิตราตัดสินใจเข้าไปขโมยแบบเครื่องเพชรล่าสุดในห้องทำงานของธาราวรรษ ทุกอย่างเกือบจะสำเร็จถ้าไม่ถูกจับได้เสียก่อน ความโกรธและความแค้นใจที่โดนเลขาฯของตัวเองกำลังจะทำลายบริษัท ธาราวรรษจึงพาตัวพันธิตราไปกักขังและเค้นความจริงว่าเธอทำแบบนี้เพื่อใครและเพื่ออะไร แต่พันธิตราไม่ตอบและประนามว่าเขาเป็นคนผิดทุกอย่าง ในเมื่อพันธิตราไม่ยอมบอกอะไรกับเขา สิ่งเดียวที่จะแก้เค้นได้คือทำให้พันธิตราเหมือนตกนรกทั้งเป็น เมื่อตกเป็นของศัตรูของผู้มีพระคุณ พันธิตราก็พยายามฆ่าตัวตายแต่ก็โดนช่วยมาทุกครั้งและสิ่งที่แย่กว่านั้นคือธาราวรรษขู่ว่าได้ถ่ายรูปไว้แบล็คเมล์เธอแล้ว เธอจึงไม่สิทธิ์ตาย ในเมื่อตายไม่ได้ก็ต้องหนี เธอพยายามแล้วพยายามอีกจนในที่สุดก็สำเร็จ แต่เมื่อเธอกลับมาบ้านก็ได้รู้ความว่าทั้งหมดที่ทำลงไปคือการหลอกใช้ทั้งสิ้น ธาราวรรษและบริษัทของเขาไม่ใช่คนขโมยงานต่างๆไปจากอนันต์ภพ และที่เลวร้ายไปกว่านี้นคืออนันต์ภพเลี้ยงดูเธอเพราะต้องการตัวเธอ พันธิตราจึงรับรู้ในความส่วนดีต่างๆของธาราวรรษที่เขาเคยทำให้กับเธอแม้ดูเหมือนจะไม่เต็มใจแต่ ณ เวลานี้เธอรู้แล้วว่าธาราวรรษเป็นคนดี
แต่กรรมก็สนองตอบอนันต์ภพอย่างรวดเร็วเพราะเขาชั่วเกินกว่าที่สมควรจะมีชีวิตอยู่ได้ เธอจึงรอดพ้นฝันร้ายในชีวิตมาได้อีกครั้ง ส่วนธาราวรรษก็รู้หัวใจตัวเองดีว่ารักพันธิตรามากเกินกว่าจะปล่อยเธอได้ แต่พันธิตราไม่ยอมรับความรักครั้งนี้ง่ายๆ เพราะเขาทำกับเธอไว้หนักหนาเมื่อเขายอมรับผิดทุกอย่างและคิดจะใช้ชีวิตชดใช้ พันธิตราก็ประจักษ์ใจแล้วว่า นี้ไม่ใช่สิ่งที่เธอปรารถนา เพราะความรักของธราวรรษเท่านั้นที่เธอต้องการ
|
เอาล่ะค่ะถึงคราววิจารณ์ แหะๆๆ จาบอกว่าตั้งแต่ทำบล็อกมาลืมใส่ความวิจารณ์ไปเยอะค่ะ ต่อไปจะพยายามไม่ลืมนะคะ
สำหรับเรื่องนี้ ส่วนตัวฟีน่าเฉยๆค่ะเพราะพล็อตเดิม แนวนางเอกต้องทดแทนผู้มีพระคุณที่เป็นคนร้าย พระเอกโกรธที่นางเอกบังอาจมาขโมยของสำตัญ ต้องแก้แค้น แต่สุดท้ายคนร้ายตัวจริงคือคนที่นางเอกเชื่อมาเสมอว่าดี ส่วนพระเอกน่ะเป็นคนดี
อันที่จริงพล็อตนิยายมันก็ไม่ต่างกันหรอกค่ะ แต่ว่าการหยิบพล็อตเดิมมาเล่นซ้ำต้องหาลุกเล่นอะไรให้กับนิยายของตัวเองค่ะ
แต่เล่มนี้ฟีน่าหยิบมาอ่านไม่กี่ตอนก็เรียกได้เดาได้แล้วล่ะว่าเรื่องมันจะอย่างไรแต่ไป และก็จริงอยางที่คิดเอาไว้เสียด้วย ไม่ใช่ว่า ตัวเองเก่งฉลาดเลอเลิศอะไรเพียงแต่ ความที่อ่านนิยายมานาน พล็อตแบบนี้มักจะมีรูปแบบเดียวกันไปหมดค่ะ
โดยสรุปเรื่องนี้สำหรับฟีน่าอ่านได้เรื่อยๆค่ะ ไม่มีอะไรโดดเด่ต่างไปจากแนวนี้ค่ะ
ยังไงก็เป็นกำลังให้คุณปรุฬห์เขีนยงานกันต่อไปนะคะ