เม้นท์ส่วนตัวนะคะ

ก่อนอื่นใดนะคะ ขอแสดงความยินดีกับคุณรำไพพรรณ สุวรรณสาร ศรีโสภาค หรือคุณโสภาค สุวรรณ ที่ได้รับการยกย่องเชิดชูเกียรติในฐานศิลปินแห่งชาติสาขาวรรณศิลป์ประจำปี 2556 ด้วยค่ะ ผลงานของท่านสมควรได้รับการยกย่องเชิดชูมากๆค่ะ ซึ่งฟีน่าเองก็ออกจะประหลาดใจแกมรู้สึกว่าช่างบังเอิญแท้ๆ เพราะหลังจากวันที่อ่านจบ รุ่งขึ้นก็ได้ทราบข่าวที่น่ายินดีนี้ค่ะ
สำหรับฟีน่าแล้ว สายโลหิตคือนิยายที่เป็นเล่มที่ฟีน่ารักมาก อ่านบ่อยมาก และเสียน้ำตาตลอด เหตุผลที่จู่ๆก็หยิบมาอ่านใหม่เพราะรู้สึกในอกว่าอยากเอามาอ่านอีกสักที จึงหยิบมาอ่านใหม่รอบที่เท่าไรจำไม่ได้ แม้ว่าจะมีหนังสือใหม่ๆรอให้อ่านอยู่หลายเล่มก็ตามที

เนื้อเรื่องของนิยายเป็นเช่นไร คงไม่ต้องเล่าความกันให้เสียเวลา เพราะสายโลหิตเป็นนิยายที่นักอ่านน่าจะเคยผ่านหู ผ่านตากันมาบ้างแล้วค่ะ ยิ่งใครเป็นแฟนนิยายแนวพีเรียดต้องไม่พลาดเรื่องนี้ หรือคนในยุคที่โตทันรุ่นศรราม สุวนันท์ดังเปรี้ยงปร้าง น่าจะต้องเคยดูละครเรื่องสายโลหิตกันมาแล้วทั้งนั้น ฟีน่าเองก็เริ่มต้นการรู้จักสายโลหิตจากละครก่อนแล้วจึงย้อนไปหานิยายอ่าน นับตั้งแต่นั้นก็รักนิยายเรื่องนี้มากๆค่ะ เรียกได้ว่าเป็นอันดับต้นๆของนิยายพีเรียดในดวงใจกันเลยทีเดียว

เนื้อเรื่องที่กล่าวถึงอยุธยาในตอนปลาย ความรุ่งเรืองที่มาถึงช่วงปลาย รอวันจะจบสิ้น การเล่าผ่านสายตาของเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ที่เธอเติบโตมากับย่า กล่อมเกลาเด็กน้อยที่อยากรู้อยากเห็นคนหนึ่งจนโต พ้นวัยไร้เดียงสามาเป็นสาวรุ่นรู้จักความรักครั้งแรกกับญาติผู้พี่ ที่เคยจับจูงเธอชมอยุธยา ความรู้สึกผูกพันระหว่างกันนั้นแน่นเหนียวยิ่งกว่าสิ่งใด ผ่านทุกข์สุขมาด้วยกันตราบจนวันสุดท้ายของลมหายใจของผู้เป็นที่รัก

ไม่มีครั้งไหนที่อ่านแล้วจะไม่อินนะคะ ปกตินิยายที่เคยอ่านแล้วหยิบมาอ่านทวนซ้ำฟีน่าจะอ่านไวมาก แต่กับสายโลหิตไม่ใช่เลยค่ะ สองถึงสามวันในการอ่านตลอด นอกจากรายละเอียดปลีกย่อยในเรื่องแล้ว ความสะเทือนอารมณ์ในช่วงเวลาต่างๆ มันทำให้ฟีน่าจุกในอกตลอดจนต้องหยุดพักการอ่าน น้ำตาร่วงรินตลอด มันอินไปถึงทรวงเลยค่ะ ความรู้สึกที่เล่าสายตาของดาวเรืองและตัวละครอื่นๆของคนที่เคยเชื่อมาตลอดว่าอยุธยายิ่งใหญ่หาใดเปรียบ แต่กลับต้องมาพ่ายแพ้พม่า หนีข้าศึกหัวซุกหัวซุน เจ็บแค้นที่โดนย่ำยีจากทัพโจร ไม่ใช่ทัพกษัตริย์ ตลอดจนถึงความปรีดาของการได้ลิ้มรสอิสระอีกครั้งหนึ่ง

ต้องขอคารวะการเขียนงานของคุณโสภาค สุวรรณจริงๆค่ะ เขียนได้กระแทกใจ สะเทือนความรู้สึกมากๆ อาจจะเพราะท่านเหมือนได้เอาเกร็ดเล็ก เกร็ดน้อยที่เกี่ยวกับบรรพบุรุษของท่านมาเขียนไว้ให้เราได้อ่านกัน ได้รู้สึกถึงอารมณ์ในยามนั้นว่าถ้าเป็นเราจะเป็นแบบไหนกัน อย่างที่บอกว่าอ่านกี่ครั้งก็ยังเหมือนเดิมทุกที เนื้อเรื่องของท่านซึ่งเป็นที่รู้ดีกันว่า ไม่ใช่แนวหวือหวา แต่จะค่อยๆเล่าเรื่องรอบตัวพระเอก นางเอก ให้เห็นว่า ความรู้สึกระหว่างทั้งคู่ไม่ใช่เรื่องฉาบฉวยแต่มันบ่มเพาะมานานแค่ไหน ระหว่างพี่ไกรกับดาวเรือง ตั้งแต่เป็นเด็กสาวไว้ผมจุกจนโตเป็นสาวรุ่นแตกเนื้อสาว มันเห็นลึกไปถึงสายใยที่สองคนนี้มีต่อกันเลยว่ามั่นคงแค่ไหน

อ่านแล้วรู้สึกได้ถึงความรักที่อ่อนหวานที่หาได้ยากในนิยายสมัยค่ะ ไม่ได้หวานกันทุกหน้า แต่ฟีน่ารู้สึกได้ว่ามันคือรักที่แท้จริงที่พี่ไกรมีให้กับดาวเรือง ชายคนหนึ่งที่กล้าเอ่ยปากสู่ขอหญิงที่ตนรักในเรือกับพ่อของเธอเอง โดยไม่มีเถ้าแก่มาเจรจามีเพียงแค่สัจจะวาจาว่าจะรัก จะถนอมน้ำใจเธอ ตนลำบากไม่เป็นไร หากลูกและเมียต้องสบาย อ่านแล้วศรัทธาในความรักของพี่ไกรเลยค่ะว่านอกจากชาติแล้ว ดาวเรืองคือคนที่เขารักรองลงมา ไม่จำเป็นต้องมีคำหวานให้แก่กัน หากการกระทำที่ทำให้มันเป็นการแสดงออกให้เห็นค่ะ ฟีน่าชอบความรักแบบนี้นะคะ ตราตรึงใจจนเรียกว่านี้ล่ะรักแท้ไม่ใช่แค่ติดใจในหน้าตาหรือว่าสิ่งอื่นใด และยิ่งได้อ่านไป จะเห็นว่าพี่ไกรได้ทำทุกอย่างตามคำสัญญาจริงๆว่า สำหรับเขาแล้ว ดาวเรืองจะสำคัญที่สุด ยามรบก็ดุดันเข้มแข็ง ยามรักเขาก็คือชายที่มีหัวใจรักอันยิ่งใหญ่

แต่เหนือสิ่งอื่นใดสิ่งที่มากกว่ารักในตัวบุคคลอันเป็นที่รักก็คือแผ่นดินถิ่นเกิด รักที่ได้จดจำบ้านเมืองอันรุ่งเรืองว่าเป็นเช่นไร รักที่จะเห็นแก่ประโยชน์ของแผ่นดินก่อนตน สิ่งนี้คือความเด่นของสายโลหิตค่ะ เราจะเห็นการเปรียบเทียบที่เด่นชัดได้จากตัวละครสองตัว นั้นก็คือพี่ไกรและหมื่นทิพ ที่มีความขาวและดำอย่างเห็นได้ชัด คนหนึ่งเสียสละเลือดเนื้อเพื่อชาติได้ หากอีกคนเอาประโยชน์ส่วนตนไว้ก่อน และเมื่อบ้านเมืองมีคนแบบอย่างหลังมากกว่า ก็ทำให้อยุธยาที่รุ่งเรืองถึงกาลวิบัติได้ หากแต่อยุธยาก็ยังไม่สิ้นคนดี แม้ไม่อาจกอบกู้กรุงศรีกลับคืนได้ดั่งเดิมก็ตามที

ฟีน่ารักในการอ่านเรื่องนี้มากๆ เป็นการเขียนนิยายพีเรียดที่ให้ความรู้สึกครบในทุกอารมณ์ของการเล่าเรื่อง สุข ทุกข์ รัก โศก รวมถึงความรู้ในเรื่องกรุงเก่า ที่ ณ ตอนนี้ข้อมูลรายละเอียดบางประการได้มีเพิ่มมากขึ้น ซึ่งอาจจะขัดแย้งหรือส่งเสริมเนื้อหาในเรื่องก็ตามที หากแต่การเขียนในเวลานั้น ก็ให้มุมมองที่เรารู้จักกรุงศรีฯได้ง่ายขึ้น ฟีน่ามักจะจำเรื่องพวกนี้จากนิยายเป็นส่วนใหญ่ค่ะ เพราะมันชวนให้จดจำง่ายกว่าหนังสือวิชาการ ดังนั้นหากเราได้ผู้เขียนที่มีความรู้จริง คนอ่านแบบฟีน่าก็ได้ความรู้จริงไปด้วยค่ะ ฟีน่าจึงเน้นมากว่าถ้าเป็นนิยายพีเรียดก็อยากได้ความจริง ไม่ใช่อะไรที่แต่งเติมเสริมขึ้นมาตามแต่อำเภอใจ เพราะบางคนจำจากนิยายเลยล่ะ อย่างเช่นฟีน่าเป็นต้น แต่น่าเสียดายที่ตัวเองก็หลงๆลืมๆความรู้พื้นฐานด้านประวัติศาสตร์ไปเยอะ บางครั้งอ่านแล้วก็ยังมีเอ๋อกินเป็นพักๆ ว่าใครเป็นใคร เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นช่วงไหน เรื่องราวต่อมาจะเป็นเช่นไร ต้องอาศัยเปิดหนังสืออื่นช่วยในการอ่านเพื่อให้ได้อรรถรสมากขึ้น แต่ก็เป็นการดีนะคะ เพราะเราจะได้ทำการทบทวนความรู้ไปในตัวเลย

การเล่าเรื่องก็เป็นการเล่าในแบบที่เป็นเอกลักษณ์ของท่านเอง ไม่ทำให้เราไปคิดว่า เอ๊ะ เหมือนเล่มนั้น เล่มนี้ สามารถนำเอาความรู้มาผสมกับความเป็นนิยายได้ดี จนเพลินเหมือนกับว่าเราได้ฟังเรื่องราวผ่านการเล่าของพี่ไกรยามพาดาวเรืองเที่ยว เจ็บปวดไปเหมือนว่าเกิดในช่วงเสียกรุงฯแบบเช่นที่พี่ไกรและดาวเรืองเจอ ฟีน่าอ่านถึงตอนสองคนต้องหนีคราวกรุงแตกทีไรก็ร้องไห้เป็นเผาเต่าทุกที มันเจ็บอยู่ในอกเลยทีเดียว ท่านเขียนได้เข้าไปถึงอารมณ์คนอ่านแบบฟีน่าให้อินตาม จนแม้แต่ตอนจบที่ก็ยังฟีน่าโศกาอาดูรได้จนถึงขนาดว่าไม่นะ สำหรับฉันสายโลหิตจบแค่พี่ไกรได้เป็นท่านเจ้าคุณ แค่นั้นจริงๆ เราไม่อาจจะอ่านต่อให้จบเล่าได้ เพราะฟีน่าทำใจไม่ได้เลยค่ะ แม้จะรู้ว่าเป็นอย่างไร แต่ฟีน่าขอหลอกตัวเองไว้แค่นั้นพอ และบอกกับตัวเองว่า ดาวเรืองคือผู้หญิงที่สมแล้วกับที่พี่ไกรรักเป็นที่สุด เธอคือเมียที่คู่ควรกับคำว่าเมียแก้ว เมียขวัญจริงๆค่ะ ฟีน่านับถือดาวเรืองมาก แต่ก็สงสารเธอเสมอ หากแต่ถ้าเราเป็นดาวเรืองก็คงสุขใจแล้วล่ะว่าชาตินี้ไม่เสียทีได้มีสามีแบบพี่ไกร ยามรักก็หวานนัก ยามเป็นนักรบก็สู้สุดใจแม้ตายก็ไม่เสียดาย แม้ว่าบางคนอาจจะออกอาการไม่คุ้นชินกับการเล่าเรื่องแบบละเอียดยิบตามสไตล์ท่านก็ตามที แต่การปูพื้นฐานให้แน่นหนาขนาดนั้น ก็ส่งผลต่อการมีอารมณ์ร่วมในนิยายนะคะ เพราะว่าอ่านแล้วเหมือนเราเติบโตมาพร้อมกับดาวเรืองเลยค่ะ จึงไม่แปลกที่เราจะสุข ทุกข์ไปกับเธอด้วย

บอกไม่ถูกว่าชอบแค่ไหน ชอบมากเท่าไรค่ะ เรียกได้ว่าชอบที่สุดเลยแล้วกัน และยกให้เป็นนิยายที่คนรักการอ่านควรได้อ่านนะคะ นักอ่านหน้าใหม่อาจจะรู้สึกว่าอ่านยาก ไม่ทันใจ กว่าจะรักกันได้ จบเล่มหนึ่งแล้วก็ตามที หากแต่ความรู้ในเล่มที่ทำให้เราได้รู้จักกรุงศรีฯในแบบนิยายก็คุ้มค่ากับการอ่านค่ะ ในแง่ความรักชาติก็สุดยอดแล้วค่ะ เราแสนโชคดีที่บรรพบุรุษของเราเสียสละเพื่อเราจนมีวันนี้นะคะ ความรักของหนุ่มสาวลึกซึ้งกินใจมากค่ะ อ่านแล้วรักพี่ไกรมาก จะหาผู้ชายที่ดีแบบนี้ได้ที่ไหนกัน แม้จะดุจนคนลือ หากความหวานที่มีทั้งหมดมอบให้ดาวเรืองเท่านั้น รักมั่นจนแม้วันสุดท้ายแห่งชีวิต แนะนำสำหรับคนไม่เคยอ่านว่า ถ้าคุณอยากเสพนิยายพีเรียดดีๆ ต้องลองอ่านค่ะ แต่ถ้าใครอ่านแล้วลองหยิบมาอ่านใหม่กันนะคะ ให้ความอิ่ม ให้ทุกอารมณ์สมบูรณ์แบบในนิยายเล่มหนึ่งจะพึงให้เราได้จริงๆค่ะ แต่ถึงแม้ว่าสายโลหิตจะมีเล่มต่อก็คือญาติกา แต่สำหรับฟีน่าแล้ว ก็ไม่สู้สายโลหิต เป็นหนึ่งในนิยายที่ควรค่ากับการมีไว้ติดบ้าน ได้อ่าน ได้เป็นเจ้าของ

ยังไม่เคยอ่าน ทันดูละคร คลาสสิคมาก ชอบค่ะ

ละครจำได้แต่ของช่อง 3 ฉัตรชัย อาภาพร นพพล ขวัญฤดี

ยังไม่เคยอ่านเลยค่ะ แต่เคยดูละคร ศรรามกับกบ

หน้าศรรามกับสุวนันท์ ลอยมาเลยค่ะ แค่เห็นชื่อเรื่องนี้

รู้อายุกันเลยทีเดียว

55555 ก็รุ่นราวคราวเดียวกันล่ะค่า

"ออกศึกข้านึกแต่รบและรบ จบศึกข้านึกแต่รักเจ้าเท่านั้น"

สายโลหิต เป็นนิยายพีเรียดอันดับหนึ่งในใจเรามาตั้งแต่เด็ก
เป็นนิยายเล่มแรกในชีวิตที่ซื้อด้วย

และเป็นนิยายที่อ่านได้ช้าจริงๆค่ะ ปกติอ่านหนังสือเร็วมาก ยิ่งอ่านซ้ำยิ่งเร็ว
แต่เรื่องนี้ เป็นวันๆ กว่าจะจบ และร้องไห้จนตาบวมทุกครั้งที่อ่าน

แต่ไม่ได้อ่านมานานหลายปีแล้ว รอซื้อเล่มใหม่ที่ปกสวยๆ
เล่มเก่า กระดาษไม่ค่อยดี เริ่มกรอบ จะเก็บเป็นที่ระลึก

นิยายแนวนี้ อีกเรื่องที่ชอบเกือบจะเทียบเท่าเรื่องนี้ คือ ฟ้าใหม่
แต่ความประทับใจแรก ยังไงต้องยกให้เรื่องนี้เต็มๆ

เคยอ่านตอนยังละอ่อนน้อย ลืมแล้วต้องกลับมาอ่านใหม่ แต่ตอนนี้ชอบข้าบดินทร์มากกว่า

คิดถึงละครขึ้นมาเลยค่ะ ชอบดูและอ่านแนวพีเรียดไทยๆ แบบนี้ โหวตให้เลย

ขอบคุณสำหรับรีวิวรำลึกดีๆ ค่ะ ยังไม่มีเป็นเล่มของตัวเองเสียที คราวนี้คงต้องหาซื้อจริงจังแล้วล่ะ....

จำได้ถึงภาพลางๆ ของพ่อขุนไกรคุณฉัตรชัย กับหมื่นทิพนพดล แต่ที่จำได้ที่สุดคงไม่พ้นศรรามกับสุวนันท์ ชอบมากถึงขนาดตัดเก็บเรื่องย่อจากหนังสือพิมพ์กันเลยค่ะ ตอนนั้นน่าจะมัธยมแล้วล่ะ

เป็นนิยาย และลคร ในดวงใจค่ะ
กด Like like like

ดูตั้งแต่รุ่นสุวนันท์ ศรราม เหมือนกันค่า จนต้องหาซื้อนิยายเก็บไว้เหมือนกัน ^^

เป็นนิยายเรื่องยาวเรื่องแรกที่ซื้อค่ะ ดูละครแล้วประทับใจมากจนต้องหามาอ่านให้อ่าน แล้วก็ไม่ผิดหวัง ชอบกันทั้งบ้าน

รักเรื่องนี้มากค่ะ

ชอบมาก ได้ข่าวจะทำหรือเป้็นละครอีกรอบ

ชอบมาก ได้ข่าวจะทำหรือเป้็นละครอีกรอบ