ภูตรักปาฏิหาริย์ อวี๋ฉิง
ชะตากรรมจำพราก ยมทูตหรือภูติผีเฝ้าติดก็มิอาจทำให้เขาปล่อยมือจากหญิงผู้เป็นที่รักได้
คำสาบานรักในศาลเจ้าร้างที่วั่นเจียฝอได้มีต่อหม่าปี้ชิงหนักแน่นและมั่นคงเสมอไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นระหว่างกัน วั่นเจียฝอก็จะไม่ละทิ้งหญิงเดียวที่เขาปักใจรักและจับจองเธอมาเนิ่นนานทว่าบางสิ่งที่วั่นเจียฝอไม่รู้ว่า เขาได้ทำบางสิ่งผิดพลาดลงไปและมันกำลังจะเป็นลิขิตที่แสนปวดร้าวระหว่างเขาและหม่าปี้ชิง
นับตั้งแต่หม่าปี้ชิงได้รู้จักวั่นเจียฝอเขาคือชายคนเดียวที่ทำให้เธอไยดีต่อโลกอันแสนอ้างว้างนี้ เขาเป็นเหมือนแสงสว่างเป็นรอยยิ้มที่เธอไม่เคยรู้จักหม่าปี้ชิงไม่เคยเสียใจเลยที่ได้เลือกแต่งงานและกลายเป็นคนสกุลวั่นทั้งร่างกายและจิตวิญญาณหากเธอไม่คิดเลยว่า ความรักที่วั่นเจียฝอที่มีให้เธอจะมากล้นจนเป็นสิ่งก็พรากเธอไปจากเขาไม่ได้
วั่นเจียฝอรู้ดีว่าสิ่งที่เขาเลือกมันเป็นความเห็นแก่ตัวต่อผู้คนทั้งแผ่นดินหากเขาก็ไม่เคยไยดีต่อใครทั้งสิ้น คนเดียวที่วั่นเจียฝอสนใจคือหม่าปี้ชิงเท่านั้นแต่ใช่ว่าเมื่อเขาได้ทุกอย่างที่ปรารถนากลับมา มันจะเหมือนเดิมเมื่อสวรรค์ไม่ปรานีต่อเขาและหม่าปี้ชิง หรือต่อให้หนีไปสุดหล้าฟ้าไกลมรณะกรรมอาจจำพรากเขาและเธอได้อีก แต่เมื่อข้างกายวั่นเจียฝอยังมีหม่าปี้ชิงเขาก็จะฝืนทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อเธอ
หากแม้ชาตินี้หม่าปี้ชิงขาดไปเสียทุกอย่างตั้งแต่เกิดมาทว่าเธอกลับโชคดีเหลือแสนที่ได้รักกับวั่นเจียฝอเขาผู้ไม่เคยปล่อยมือเธอไม่ว่าเธอจะเป็นเช่นไร ต่อสู้และยืนหยัดเพื่อครอบครัวเช่นนี้แล้วหม่าปี้ชิงจะต้องการสิ่งใดอีก แม้ว่าบางอย่างที่เธออาจจะต้องสูญเสียไปหากอย่างน้อยมันก็คุ้มค่ากับความสุขที่จะได้รับจากผู้ชายที่มั่นในรักตราบจนวันตายอย่างวั่นเจียฝอ
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 264 คน [
อวี๋ฉิงกลับมาอีกแล้วค่ะแต่งานนี้มิใช่เรื่องราวของสาวสกุลสีค่ะ แต่เป็นเรื่องในพล็อตอื่นบ้างหากแต่ก็ยังคงความแปลกของเนื้อหาให้เรารู้สึกว่าคนเขียนนี้ช่างหาพล็อตมาเขียนได้นะคะ
เริ่มต้นเรื่องจะพูดถึงที่มีที่ไปของสามีภรรยาที่ชีวิตมีสีสันและประหลาดมากที่สุดคู่หนึ่งที่เคยอ่านในแนวมากกว่ารักเลยค่ะแต่แล้วก็ตัดกลับไปสู่ชีวิตแบบสามีภรรยาที่น่าจะมีความสุข เมื่อพระเอกรักนางเอกมากหากแต่ชะตากรรมกลับโหดร้ายอย่างแสนสาหัญต่อนางเอกซึ่งจะโทษใครดีล่ะที่ทำให้นางเอกและพระเอกต้องตกอยู่ในสภาพตายก็ไม่ อยู่ก็ไม่ได้แม้ว่าประตูผีจะเปิดรอรับนางเอกและพร้อมจะลากเธอไปสู่ปรโลกทุกขณะหากพระเอกผู้ยอมละซึ่งทุกสิ่ง ทุกอย่างบนโลกใบนี้เขาก็ยอมเพื่อยื้อชีวิตนางเอกไว้แม้ว่ามันจะผิดต่อกฏ ผิดต่อผู้คน หรือทำร้ายเขาทางอ้อมก็ไม่หยุดให้พระเอกรามือ
ทว่าความสุขที่แท้จริงซึ่งพระเอกอยากให้เกิดก็แทบจะไม่มีวันเกิดขึ้นได้ต้องคอยหลบหนีการไล่ล่าตลอดเวลาจนท้ายที่สุดความเจ็บปวดที่ถูกโชคชะตาเล่นตลกกับครอบครัวที่แสนธรรมดาและประกอบแต่ความดีก็ได้รับการเห็นใจแต่ทุกสิ่งทุกอย่างก็ไม่อาจเป็นอย่างที่ทั้งคู่ต้องการหากมันก็ดีกว่าการถูกตามจองล้างจองผลาญตลอดชีวิต
สิ่งที่อยากจะบอกเลยคือว่าพล็อตมันแสนบรรเจิดมากค่ะ คิดได้ไงเนี่ย อยากจะสปอยส์เนื้อเรื่องสุดๆนะคะแต่ไม่ได้เลยล่ะ เรื่องนี้ต้องอ่านเองค่ะแล้วจะเข้าใจว่าทำไมฟีน่าถึงพูดแบบนี้ ไม่คิดว่าอวี๋ฉิงจะเล่นมุกนี้นะคะ ความจริงเวลาอ่านมากกว่ารักเนี่ยเราก็จะคุ้นเคยกับพล็อตวิญญาณถูกพราก สัญญารักมั่นตราบจนวันตาย แม้ไม่ได้เกิดวันเดียวกันแต่ก็ขอตายวันเดียวกัน เคียงข้างกันอยู่ในโลงเดียวกัน มันก็พล็อตสไตล์นั่นล่ะแต่มันลึกและซึ้งกว่าค่ะ
เนื้อหาของเรื่องนี้นะคะความจริงแล้วมันรันทด บัดซบและพูดได้คำเดียวทำบาปทำกรรมอะไรไว้ชีวิตของครอบครัววั่นจึงมาเป็นแบบนี้ แต่ไม่ต้องกลัวว่าจะเครียดมากนะคะเพราะตัวพระเอกอย่างวั่นเจียฝอ มีทั้งมุมที่ต้องทนทุกข์แบบแสนสาหัสแต่เขากลับเป็นชายที่เรียกเสียงฮาได้มากที่สุดในเรื่องคนหนึ่ง คือตัวแกครบรสมากทั้งเศร้า ซึ้งและตลก การดำเนินที่มันเครียดมากกลับเบาลงด้วยสารพัดความเป็นเด็กโข่งของพระเอกที่ขนมาออดอ้อน ออเซาะนางเอกจนนางเอกออกปากว่าเธอมีลูกชายสองคน ก็คือสามีและลูกจนกระทั่งแม้แต่หวงนางเอกกับลูกชายของตัวเอง หรือการพยายามที่จะสร้างภาพความเป็นสามีเจ้าบงการเพื่อไม่ให้ตัวเองเสียหน้าเวลาที่จะไว้โม้กับชาวบ้านเนื่องจากตนเองเป็นแค่บัณฑิตอ่อนแอ ต่างจากนางเอกที่เป็นวรยุทธ์เข้มแข็งกว่า หากตอนแรกที่อ่านเราจะไม่เคยเห็นด้านมืดของพระเอกเลยนะคะจนค่อยๆอ่านจะค่อยๆเปิดเผยว่าแท้จริง พระเอกมีความร้ายอะไรบ้างเพียงแต่เขาปกปิดมันจากนางเอก ซึ่งหารู้ไม่ว่า ใช่ว่าเธอจะไม่รู้แต่ไม่ว่าวั่นเจียฝอจะเป็นเช่นไรเขาก็คือชายที่มีใจรักมั่นคงต่อนางเอกที่จัดว่ามากจนกลายเป็นการทำลายตัวเองไปเลยค่ะ
ถ้าพระเอกเรื่องนี้จะฮา จะรั่วจะบ้าบอได้สุดขอบแล้ว นางเอกจะเป็นเหมือนหยินกับหยางเลยทีเดียวเมื่อหม่าปี้ชิงจะไม่เคยแยแสใคร ไม่มีความอบอุ่นให้ทุกคนยกเว้นแค่พระเอกและลูกชายของเธอเท่านั้นที่เธอจะรักและภักดีต่อเขาชีวิตนางเอกให้ความรู้สึกว่า ทำไมโชคชะตาถึงไม่เคยปรานีต่อเธอเลยแต่อย่างน้อยความดีที่เธอไม่ตั้งใจบางประการก็เป็นเหมือนสิ่งที่ช่วยเธอจากลิขิตที่ขมขื่นนี้จะอย่างไรก็ตามทีนะคะหม่าปี้ชิงก็นับเป็นผู้หญิงที่แสนจะโชคดีบนความโชคร้ายที่ได้มีคนที่รักแท้อย่างแท้จริงมั่นคงไม่เสื่อมคลายอย่างวั่นเจียฝอ แต่ถามว่าอยากเป็นเธอหรือเปล่า ไม่เลยค่ะเพราะวิบากกรรมเธอช่างหนักหน่วงยิ่งนัก
ภูติรักปาฏิหาริย์จะเป็นการเล่านิยายที่ค่อนข้างจะต่างไปจากเรื่องอื่นที่ปกติลำดับขั้นตอนการเล่าเรื่องของนิยายจะเป็นการเล่าตั้งแต่รักกันจีบกัน แต่งงานกัน มีลูกแล้วจบบริบูรณ์ แต่เรื่องจะเริ่มด้วยชีวิตสมรสแล้วจึงมาพูดถึงวิบากกรรมที่ต้องผจญ ซึ่งมันก็ดีมากค่ะเพราะการที่จะให้ชายหญิงคู่หนึ่งยอมเสียสละทุกอย่างให้กับอีกฝ่ายหนึ่งได้ขนาดนี้มันต้องเป็นคนที่รักกันมากรักกันมานาน ลึกซึ้งมาก ซึ่งพระเอกและนางเอกต่างก็ใช้ชีวิตเริ่มกันมานานมากจนความรักมันหยั่งรากลึกจึงไม่แปลกใจเลยแม้แต่น้อยที่สองคนนี้จะทำอะไรเพื่อกันได้
แม้ในตอนแรกที่อ่านเล่มแรกไปความรู้สึกอย่างหนึ่งที่เกิดขึ้นก็คือ ทำไมพระเอกถึงไม่ละวางความรักบ้างยึดติดกับความรักจนหลงลืมทุกสิ่งทุกอย่าง หากปล่อยให้มันเป็นไปตามลิขิตจากสวรรค์คงไม่ส่งผลให้ทุกคนต้องเจ็บปวดแบบนี้ ยิ่งรั้งยิ่งทรมานแบบคนพุทธเช่นเราที่มักจะบอกว่า ทุกสิ่งล้วนไม่เที่ยงการฉุดรั้งสิ่งที่ถึงเวลาที่จะจากไปมันให้ความสุขชั่วครั้งชั่วคราวต้องทำใจยอมรับกับทุกอย่างที่เกิดขึ้นได้ นั่นล่ะสุขที่แท้จริง
แต่มันไม่ใช่ความคิดของพระเอกเขายื้อไว้จนสุดชีวิต แต่พอได้อ่านเรื่อยๆ มันซึ้งนะคะและสงสารในความรักของคนคู่นี้ เขาผิดอะไร เพียงแค่สวรรค์ไม่ไยดีไม่เมตตาเท่านั้นหรือ เมื่อเขามีสองมือจะเปลี่ยนลิขิตได้เขาก็จะทำ กลายเป็นว่าอ่านไปก็น้ำตาไหลไปเลยว่า เอาว่ะ ในเมื่อแกสองคนรักกันเสียขนาดความตายก็พรากไม่ได้ฉันต้องซึ้งล่ะว่าสองคนนี้มันสุดนรกโลกันต์จริงๆ
และอีกคนที่น่าสงสารไม่แพ้พระเอกนางเอกก็คือลูกชายคนเดียวของคู่นี้แม้จะยังเด็กแต่ก็ต้องอยู่ในวิบากกรรมแห่งความรักครั้งนี้ แต่เสี่ยวซื่อก็เป็นเด็กที่น่ารักมองโลกในแง่ หากแต่ต้องเข้มแข็งอยู่บนโลกใบนี้ให้ได้ทว่าเมื่อไรที่ครอบครัวนี้ได้อยู่กันพร้อมหน้ามีความสุขอย่างเรียบง่ายตามประสาพ่อแม่ลูกก็รู้สึกมีความสุขแทนค่ะจนไม่สนใจว่ากำลังผจญกับสิ่งใด จนถูกออกปากเลยว่าเป็นครอบครัวประหลาดเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานยังจะมาหัวเราะ หยอกล้อกันได้อีกแต่เมื่อความสุขที่มีมันไม่ได้มั่นคงสักเท่าใดครอบครัววั่นจึงต้องเก็บเกี่ยวมันไว้สุดหัวใจลึกๆฟีน่าก็เอาใจช่วยให้ครอบครัวนี้ได้พบกับปาฏิหาริย์บางอย่างเพื่อให้มันจบแบบแฮปปี้สุดๆซึ่งเราเองก็คิดอยู่ว่าน่าจะยาก แล้วมันก็จริง หากอย่างน้อยมันก็ดีที่สุดแล้วเราก็ได้แต่ยิ้มทั้งน้ำตาว่า เนอะได้แค่นี้ก็คงดีกว่าไม่ได้อะไรเลย
อย่างที่บอกว่าตัวเนื้อเรื่องเครียดนะคะหากมันถูกลดความจะถูกไมเกรนกินหัวได้ด้วยอารมณ์ขันของพระเอกไม่ว่าจะเกิดอะไรก็ตามเขาคือความฮาได้ตลอดศก ยิ่งเวลาฉากที่พระเอกอ้อนเมียเนี่ยเรียกว่าแกหื่นได้โล่ แต่ฮาได้อีก มีฉากที่ชอบหลายฉากแต่ชอบที่สุดก็คงเป็นฉากที่กำลังจะซึ้งที่มีของให้ลูกชายเราก็คิดล่ะว่ามันต้องมีอะไรเป็นคำสอนใจ แต่เปล่าเลยกลับกลายเป็นลิสต์ฝากซื้อของที่ให้ลูกชายซื้อมาให้สักหน่อย เราซึ้งเก้อเลยแต่มันก็ผ่อนอารมณ์ได้จริง
ใครชอบแนวนิยายจะว่าเป็นแนวพารานอร์มอลแบบจีนๆก็ว่าได้นะคะ แต่พอขึ้นชื่อว่ามากกว่ารักฟีน่าก็บอกตัวเองว่าอะไรก็เกิดขึ้นได้เสมอในเรื่อง เรื่องนี้ก็เช่นกันเล่นกับพล็อตความตาย ปีศาจ วิญญาณ ปรโลกกันเต็มเหนี่ยว ผสมกับความโรแมนติคเศร้าๆที่ถูกทำให้เบาลงด้วยอารมณ์ขันของพระเอก เป็นเรื่องที่ฟีน่ายอมรับในตัวพล็อตการดำเนินเรื่องว่าแหวกแนว แปลกใหม่ชวนอ่านค่ะ อาจจะไม่หวานล่ะเพราะปกติงานอวี๋ฉิงก็ไม่ใช่แนวหวานจ๋อยสักเท่าไรอยู่แล้วนะคะ ขายการนำเสนอซึ่งเล่มนี้ทำได้ดีเลยค่ะ ฟีน่าเดาทางเรื่องไม่ออกตั้งแต่ต้นเลยล่ะว่า มันเป็นไงดำเนินเรื่องเป็นไง จบแบบไหน ลุ้นมากเลยค่ะ ชอบนิยายที่เดาทางไม่ถูกแบบนี้นะคะมันท้าทายคนอ่านดี
และแน่นอนว่าอ่านแล้วนิยายให้อะไรคุณล่ะประการแรกสำหรับตัวฟีน่าเอง ความรักเป็นได้ทั้งสิ่งที่ดีและสิ่งที่ทำลายเราหากเราไม่ยึดติดกับมัน ที่เรียกกันง่ายๆว่า ตัวกู ของกู คนรักของเราจะไม่ยอมพรากจากกัน รักก็ทุกข์ได้แต่ถ้าเราเรียนรู้จะให้ทุกอย่างเป็นไปตามธรรมชาติ มีพบ มีพราก มีเจอ มีจากต้องอยู่ให้ได้แม้จะเจ็บปวด มันก็ทำให้เราสุขได้เสมอ แต่นั่นล่ะรักของแต่ละคนมีหนทางและความคิดต่างกัน
ส่วนของความคิดของอวี๋ฉิงก็ดีมากนะคะที่เธอบอกว่า มนุษย์เราทุกคนล้วนแต่มีทั้งความผีและความเป็นพระในตัวแค่เราจะเลือกให้สิ่งใดอยู่ในหัวใจของเรามากกว่ากันต่อให้เราเป็นคนที่มีเลือดเนื้อแต่กลับมีแต่ผีในหัวใจ เราก็เป็นคนไม่เต็มคนต่างจากผีที่มีความเป็นพระในหัวใจ เช่นนี้แล้วเขากลับเป็นคนมากกว่าเสียอีกนะคะ คนอยู่กับตัวเราทั้งหมดทั้งมวลไม่มีใครมาสั่งให้เราเป็นได้ค่ะ