ย้อนรอยกรรม....ธรรมปฏิบัติ

สมัยหนึ่งเคยเป็นลูกศิษย์วัด เคยเดินตามพระ..พระท่านบิณฑบาตร
เส้นทางก็กันดาร หินกรวดแตกเป็นเศษแหลมๆ...พระท่านเดินเท้าเปล่าจนชำนาญ
เดินเร็วเหลือเกิน...เราเดินตามไม่ทัน..จนพระท่านหันมามอง
ถามว่าไหวไหม..เราบอกว่าไหว..ทางยังไกล..ถ้าไหวก็เดินกันต่อไป

เดินไป...พลันก็คิดถึงการภาวนาของเรา..มันไม่ไปถึงไหนเลย
เดินมาถูกทางมั้ยเนี่ย..เมื่อไหร่จะถึงหนอ...แล้วไอ้ทางนี่ก็เหมือนกัน
เมื่อไหร่มันจะสุดทางเสียที เจ็บฉิบ!! เมื่อยๆเหนื่อยๆ พาลทำอารมณ์หงุดหงิดเสียอีก
..แต่สุดท้ายเดินไป เดินมา..ก็กลับมาถึงวัด
เอ...นี่ไงถึงแล้ว เฮ้อ..หายเหนื่อย สบายใจ

อ๋อ...มันอย่างนี้นี่เอง มันเป็นเช่นนี้เอง มันได้ข้ออรรถข้อธรรม


อืม..การภาวนาของเราก็เหมือนกัน...มันต้องทำไปเรื่อยๆ อย่าไปคาดหวังอะไรมากนัก
เอาแบบสบายๆ ไปเรื่อยๆ แต่มันมีเป้าหมาย มีจิตตั้งมั่น ยึดคุณธรรมนะ

เหมือนเราเดินนี่แหละ..มันต้องเหยียบกรวด เหยียบหินบ้าง เท้าแตกบ้าง แต่พอเจอสัตว์
ก็รู้จักเดินหลบ กระแสน้ำเชี่ยวก็อย่าพึ่งข้าม บางครั้งต้องเดินอ้อมเขากันบ้างหล่ะ
หมาวิ่งไล่..งูเลื้อยตัดหน้าก็ต้องมีสติ ใช้ปัญญาในการแก้ไขปัญหานะ
ทางเดินสะดวกบ้าง..ทางเดินลำบ้าง ก็ทนกันไป ช่วงฝนตกบางคนลื่นไถลลงเขา..พลุกพลักๆ
ไม่ได้โดนกับตัวเอง..แต่ก็ทำเราจิ๊ดไปถึงใจเลยนะ ให้ข้อคิดว่าอย่าประมาทหล่ะ ทุกย่างก้าวเลย
ของในย่ามหนักบ้าง..เบาบ้าง ก็ทนแบกกันไป....พอถึงจุดหมายปลายทาง
เราก็วางจนหมดย่ามนั่นแหละ

..พอเดินหลายวันๆเข้า..มันก็ชำนาญเหมือนกันนี่นา..ขามันแข็ง เท้ามันด้านนี่ 55

ทีนี้การเดินของเรานอกจากจะต้องรู้จุดหมายปลายทางแล้ว สำคัญว่าเราต้องไม่วอกแว๊ก
ที่จะออกนอกทางเลยนะ...เดี๋ยวจะเหนื่อยเปล่า เราต้องตั้งเป้าเอาไว้ วางจุดหมายเอาไว้ในใจ
ด้วยจิตที่ตั้งมั่น..แล้วเดินไป เหมือนเดินในถ้ำแหละ ค่อยๆคลำหาแสงไป พอเจอแสงก็ยินดีแล้ว

แต่นี่เราโชคดีมีพระพุทธองค์ มีลายแทงที่ท่านได้มอบไว้ให้ ด้วยพระมหากรุณาธิคุณ
ฉะนั้น...เราจะไปเจออะไรก็สุดแล้วแต่ช่าง...ช่างหัวมันประไร แต่เราต้องมีสติ มีศีลนะ
มันสำคัญมากเพราะจะทำให้เราหนักแน่นและไม่ไขว้เขว มีสัมมาทิฐิ ว่านอนสอนง่าย
อ่อนน้อมถ่อมตน และรู้จักใช้ปัญญาในการแก้ไขปัญหานี่แหล่ะ เป็นเครื่องมือสำคัญ
เพราะบางครั้งเดินหลงทาง เดี๋ยวก็มีคนมาเตือน ยอมรับรู้รับฟังบ้าง

ทีนี้หละเดินมันเข้าไป..เอาจนถึงที่สุด...เอาแบบสุดๆ เอาชีวิตเข้าแลกนี่แหละตามอย่าง
ครูอาจารย์เลย มันไม่เสียดายเลยจริงๆ


ตีน..นี้เราได้แต่ไรมา บิดรมารดาโอบอุ้มเชิดชูไว้ ตีนใหญ่แล้วรู้จักใช้ ให้เกิดผลใหญ่ตามตีน
เกิดเป็นคนอย่าลืมตัว ลืมตน ลืมตีน ลืมตัว..ฉิบหาย ลืมตน..มลาย ลืมตีน..เสียดายที่ได้เกิดมาเป็นคน

Create Date : 29 กันยายน 2554 Last Update : 29 กันยายน 2554 14:27:38 น. Counter : 1154 Pageviews.		2 comments
Share Tweet