BlogGang.com : : ศิริรำไพร : ดั่งม่านหมอกกั้น ตอนที่2 ต่อ

ร่วมด้วยช่วยกันอ่านนะคะ

กรกฏาคม 2550

1	2	3	4	5	6	7
8	9	10	11	12	13	14
15	16	17	18	19	20	21
22	23	24	25	26	27	28
29	30	31

27 กรกฏาคม 2550

ดั่งม่านหมอกกั้น ตอนที่2 ต่อ

ดั่งม่านหมอกกั้น ตอนที่2 ต่อ

คุณวิสนุก้าวเข้ามายืนหน้าเตียงภรรยามองร่างที่ไร้วิญญาณหน้าของคนที่ตนรักแล้วคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา

“คุณวิสนุดิฉันมีเรื่องอยากจะถามคุณค่ะ”

น้ำเสียงของคุณกรรณศิริจริงจังจนผู้เป็นสามีแปลกใจเพราะทุกครั้งที่ภรรยาพูดออกมานั้นจะนุ่มนวลอ่อนหวานไม่เคยมีคำใด้กระทบหูของสามีและลูก ๆเลย

คุณวิสนุหันมองหน้าภรรยาทันที พบกับสีหน้าที่จริงจังแทบจะกลายเป็นบึ้งตึง

“มีอะไรหรือ ทำไม่คุณต้องทำหน้าเครียดด้วย”

สามีพยายามปรับเสียงให้ดูไม่คร่งเครียด

“ฉันจะถามคุณตรงๆคุณต้องตอบฉันตรงๆได้ไหม ตั้งแต่เราอยู่ด้วยกันมาจนมีลูกถึงสองคนฉันไม่เคยมีความลับกับคุณเลย”

น้ำเสียงที่พูดออกมานั้นผู้พูดพยายามกดให้อ่อนมากที่สุดแต่ก็แข็งจนผู้ฟังรู้สึกได้

“มีคนบอกฉันว่าคุณมีความสัมพันธ์ลึกซึงเกินกว่าคำว่าเพื่อนรวมงานและหุ้นส่วน กับจันจิราคุณจะว่ายังไง”

“ใครบอกคุณ”

คุณวิสนุจ้องหน้าภรรยาทันทีถามกลับเสียงแข็ง

“ผมรู้แล้วต้องเป็นน้องสาวผู้หวังดีกับคุณที่สุดใช้ไหม ทำไมเข้าต้องมายุ่งกับเรื่องส่วนตัวของครวบครัวเราด้วย”

“แล้วตกลงว่ามันเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า”
คุณวิสนุนิ้งไปสักครู่ก่อบตอบว่า

“ไม่จริง” แต่ก็ไม่กล้าสบตาผู้ฟัง

คุณกรรณศิริลุกขึ้นอย่างคนที่หมดความอดกลั้นแล้วยืนจ้องหน้าสามี
“คุณโกหกฉัน คุณกล้าโกหกฉันจริงๆ” น้ำตาแห่งความเสียใจไหลพราก “ถ้าไม่จริงแล้วนี้อะไร”

คุณกรรณศิริทิ้งซองสีน้ำตาลลงบนโต๊ะตรงหน้าสามี คุณวิศนุหยิบมันมาเปิดดูเป็นภาพของเขากับจันจิราผู้ถือหุ้นที่สนิทสนมเกินกว่าเพื่อนร่วมงาน คุณวิศนุหน้าถอดสีทันที
“ผมขอโทษ ผมผิดเองแต่ผมก็ยังรักคุณนะคุณกรรณผมไม่เคยยกย้องคนอื่นเหนือคุณ แต่ผมก็ต้องรับผิดชอบเขา”

“ฉันผิดหวังในตัวคุณมากนี้หรือคือคนที่ฉันไว้ใจ คุณทำกับฉันได้”

คำพูดที่ปนไปด้วยเสียงสะอื้นมันติดอยู่ที่อกจนไม่รู้ว่าจะต่อว่าคู่ชีวิตว่าอย่างไรอีกแล้วเธอมองหน้าสามีก่อนหันหลังเดินออกจากห้องทำงานของเขาไปอย่างเงียบ ๆ ส่วนผู้เป็นสามีก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างรแล้วเหมือนกัน

จึงปล่อยให้ความเงียบเป็นตัวยุติการถกเถียงของภรรยาและคิดว่าเมื่อหลอนตั้งสติได้แล้วคอยพูดคุยกันด้วยเหตุผลอีกครั้ง
แต่บัดนี้เขาก็ไม่มีโอกาศได้อธิบายอะไรอีกแล้วตลอดชีวิต

“คุณพ่อครับ คุณแม่ท่านไปสบายแล้ว อย่าเสียใจไปเลยเดี๋ยวจะเป็นอะไรไปอีกคน”

ร้อยเอกภานุวัตรบุตรชายคนแรกของคุณวิศนุเดินเขามาปลอบบิดา เขาเก็บความเสียใจกับการด่วนจากไปของมารดาใว้ในใจ

อาจเป็นเพราะการฝึกฝนที่เขาเคยได้รับมาว่าต้องเข้มแข็งให้สมกับเป็นชายชาติทหารคุณวิสนุมองหน้าบุตรชาย

“เพราะพ่อแม่เขาจึงต้องเป็นแบบนี้ พ่อผิดเอง”

ลูกชายได้ฟังก็นิ่งเงียบเพราะรู้เรื่องราวดีอยู่จากการบอกเล่าของเด็กในบ้านเมื่อครู่ก่อนที่เขาจะมาโรงพยาบาล