ก่อนกลีบแก้วร่วงโรยร่างโปรยพื้น

ดอกหอมชื่นเต็มช่อขอฟุ้งกลิ่น

                      ให้กำจรตรลบอบอวลดิน

                       มุ่งถวิลหวังให้คนใฝ่ปอง

                    แต่เพียงชินกลิ่นฉมห้ามดมเด็ด

                  แก้วขามเข็ดขลาดกลัวยามมัวหมอง

                    กลีบบางบอบช้ำเฉาเขาเมินมอง

                    กวาดรวมกองกอบทิ้งหมดจริงใจ

                     แกร่งกำยำลำต้นเหมือนคนกล้า

                     แต่วิญญาณ์สะท้อนความอ่อนไหว

                     แก้วกลัวการจากพรากมากกว่าใคร

                         กิ่งช่อใบจึงดกหนาทั้งตาปี

                       ปรารถนาความเข้าใจให้รู้จัก

                        เป็นที่รักยอมรับนับศักดิ์ศรี

                         เห็นคุณค่าในตัวตนคือคนดี

                          แก้วจึงมีดอกงามในยามนั้น

                              ธรรมชาติคือชีวิตพิสมัย

                       แก้วสดใสขาวพิสุทธิ์จุดหมายมั่น

                           ผดุงโลกร่มเย็นเป็นนิรันดร์

                         แก้วจึงกลั่นกลิ่นขจรทั่วดอนดิน

                        ก่อนกลีบแก้วโรยร่วงขอทวงสิทธิ์

                              ได้อยู่ติดกับต้นจนชีพสิ้น

                              วันใดต้องจากลาไปอาจินต์

                                 ขอกายินกลับคืนผืนธรณี.

ขอบคุณภาพจากGoogle ค่ะ