ชื่อเรื่อง: วัยซนคนมีพลังจิต (Gakuen Alice)
คนเขียน: TACHIBANA HIGUCHI

เรื่องย่อ (เอง)

ซากุระ มิคัง เป็นเด็กร่าเริงที่เติบโตมากับคุณปู่ที่บ้านนอก เธอไล่ตามเพื่อนสนิท โฮตารุ อิมาอิ มาที่โรงเรียนในเมืองเพราะโฮตารุต้องเข้าโรงเรียนพิเศษ แต่ตอนที่มาถึง เธอกลับพบกับเด็กประหลาดที่สวมหน้ากากแมวดำ และผู้ใหญ่แปลกๆ ที่ป้องกันไม่ให้เด็กคนนั้นหนีไปได้ มิคังได้เข้าโรงเรียนแบบงงๆ แล้วก็พบว่าโรงเรียนที่โฮตารุมาเรียนนี้ ไม่ใช่โรงเรียนธรรมดา แต่เป็นโรงเรียนของคนมีความสามารถพิเศษ โดยพวกเขาเรียกความสามารถเหล่านั้นว่า "อลิซ"

"อลิซ" ที่ว่าแบ่งเป็น 4 ประเภทใหญ่ๆ ก็เช่น สายสภาพกาย เป็นพวกที่มีร่างกายพิเศษ อย่างแขนยืดหดได้ สายเทคนิค คือ มีความสามารถทางด้านประดิษฐ์นั่นนี่นู่น (โฮตารุอยู่สายนี้) แล้วก็สายพลังจิต เช่น การสร้างภาพลวงตา งอช้อนส้อมก็ว่าไป แล้วก็สายความสามารถพิเศษ พูดง่ายๆ คือ จับฉ่าย ที่รวมกับ3 กลุ่มข้างบนไม่ได้ กับอีกสายหนึ่งที่แยกพิเศษออกมา นั่นคือ สายอันตราย ก็คือ เป็นสายที่มีพลังแก่กล้า แล้วก็ส่งผลร้ายกับคนทั่วไปได้ เช่น จุดไฟ หรือคำสาป

มิคังตอนแรกที่เข้ามาก็ไม่รู้ว่าตัวเองมีความสามารถอะไรถึงได้เข้ามาในโรงเรียนนี้ได้ เธอถูกเพื่อนคนอื่นๆ รังแก แต่ก็มีบางคนที่เป็นเพื่อนที่ดี หัวโจกของเพื่อนร่วมชั้นตัวร้ายก็คือ นัตซึเมะ ฮิวงะ เคราะห์ซ้ำกรรมซัดที่มิคังเป็นเด็กใหม่ ครูก็เลยให้จับคู่กับนักเรียนเก่าจะได้เรียนรู้ความเป็นไปในโรงเรียน แล้วคู่ที่ว่าดันเป็นนัตซึเมะเสียด้วย

มิคังผ่านบททดสอบมากมาย รวมทั้งการผจญภัยที่ทำให้เพื่อนๆ ยอมรับ เธอพบในท้ายที่สุดว่าอลิซของเธอคือ "ทำให้ไร้ผล" เรียกง่ายๆ ก็คือ อลิซอันใดก็ตามจะไม่มีผลกับเธอ

นอกจากนี้เธอยังทำให้นัตซึเมะเปลี่ยนไป ทุกคนเห็นนัตซึเมะภาคใจดีมากขึ้น แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็พยายามแยกตัวเองจากคนอื่นๆ อย่างเห็นได้ชัด นั่นเป็นเพราะ เขาอยู่สายอันตราย ซึ่งขึ้นตรงกับผู้อำนวยการโรงเรียนแผนกประถมที่มีเบื้องหลังคือ การต้องการยึดครองประเทศโดยการส่ง "โคลน" ของเขาแฝงไปกับตำแหน่งต่างๆ ในระดับประเทศ ภารกิจของสายอันตรายคือ การเก็บกวาดสิ่งที่ผอ.ผู้ชั่วร้ายต้องการ นักเรียนทุกคนในสายนี้ต้องฝืนมโนธรรมของตัวเอง ดำดิ่งอยู่ในความมืดที่ไม่อาจโงหัวขึ้นมาได้

คนที่นัตซึเมะสนิทด้วยมีเพียงรุกะเท่านั้น รุกะเป็นคนใจดี เขารู้ความจริงทุกอย่างในสิ่งที่นัตซึเมะต้องเผชิญ แต่ก็ยังเลือกที่จะอยู่ข้างกาย คอยเป็นกำลังใจให้ทั้งที่เขาเองก็ไม่ได้เป็นเด็กที่เก่งกาจอะไร ออกจะใจอ่อนเสียด้วยซ้ำ

ทั้งรุกะและนัตซึเมะต่างคิดตรงกันว่า มิคังคือ แสงสว่าง ที่พวกเขาอยากปกป้อง โดยเฉพาะนัตซึเมะที่รู้เบื้องลึกของโรงเรียนเป็นอย่างดี เขาไม่อยากให้ผอ.ยื่นมือมาถึงเธอ เพราะอลิซของมิคังบางอย่างเป็นสิ่งที่ผอ.ต้องการ และหากเขาหาข้ออ้างดึงมิคังไว้ได้ บ้านนี้เมืองนี้ปั่นป่วนแน่ (มิคังมีอลิซในตัว 3 อย่าง)

เรื่องราวเริ่มเข้มข้นขึ้นเมื่อเธอได้พบกับหนึ่งในองค์กรที่เป็นอริกับโรงเรียนอลิซชื่อ "Z" และที่นั่นเองที่เธอพบกับยูกะ และชิกิที่เป็นคู่หูของยูกะ แต่ตอนนั้นมิคังไม่รู้ว่ายูกะคือแม่แท้ๆ ของเธอ การปรากฏตัวของยูกะทำให้ปริศนาในอดีตของโรงเรียนแห่งนี้ รวมทั้งเรื่องราวของพ่อและแม่ของมิคังที่ต้องหนีหัวซุกหัวซุนจากการถูกตามล่าจนต้องทิ้งมิคังไว้เพื่อความปลอดภัยของเธอ

เมื่อรู้เรื่องราวในอดีต นั่นทำให้มิคังต้องตัดสินใจ เลือกที่จะอยู่กับแม่ที่เธอไม่เคยได้เจอ แต่ก็รู้ว่าแม่รักเธอมากมายเพียงไหน และขมขื่นทรมานยามที่ต้องจากเธอและพ่อของเธออย่างไร ทว่าทางเลือกนี้จะต้องจากเพื่อนๆ ทุกคนไป รวมถึงนัตซึเมะด้วย หรือจะเลือกอยู่ที่โรงเรียนต่อไปกับทุกๆ คน

มิคังควรตัดสินใจอย่างไรดี

ขี้เกียจเล่าแล้วเหนื่อย ยังมีอีกเพียบ เอาเป็นว่าเนื้อเรื่องซับซ้อนก็แล้วกันเนอะ

หนิงเพิ่งมาอ่านเรื่องนี้ด้วยอานิสงส์จากร้านหนังสือเช่า จริงๆ ไม่ได้อ่านแต่เริ่มแรกหรอกค่ะ พอหลังจากอ่านจบแล้ว ก็ปฏิบัติการเดินไปกวาดที่งานหนังสือมารวดเดียว 20 เล่มกันเลยทีเดียว (พอดีตอนอ่านจบเป็นตอนที่มีงานหนังสืออยู่) เรื่องของเรื่องคือ บางเล่มในร้านหนังสือเช่ามันขาดไป แล้วยังอยากอ่านต่ออีก เพราะมันสนุกมว้ากกกกก

ถึงตัวเอกจะเป็นนักเรียนประถม แล้วเรื่องราวก็เกิดขึ้นในโรงเรียน แต่จริงๆ แล้ว เรื่องนี้เป็นประเภทเด็กอ่านได้ผู้ใหญ่อ่านดีนะคะ แล้วที่หนิงรู้สึกทึ่งก็คือ รายละเอียดมหาศาลมาก แล้วคนเขียนเก็บรายละเอียดเหล่านั้นได้เยอะมากจริงๆ พูดง่ายๆ ว่าเหตุการณ์ที่เกิดในเล่ม 7 อาจจะไปปรากฏอีกครั้งที่เล่ม 15 อะไรอย่างงี้ (แต่จำไม่ได้หรอกว่าเล่มไหนกันแน่ แค่ยกตัวอย่างเฉยๆ) ซึ่งระยะเวลาที่เขียนน่าจะห่างกันสักสามสี่ปีได้ เรียกได้ว่าถ้าวางเรื่องกัน เรื่องนี้นับเป็นโปรเจ็กต์ข้ามชาติพอๆ กับแฮรี่ พอตเตอร์กันเลยทีเดียว

ช่วงเริ่มต้นออกแนวใสๆ มีงานมีกิจกรรมมีการผจญภัยของมิคังและผองเพื่อนที่ทำให้เห็นถึงมิตรภาพของเด็กๆ (แล้วก็ขำมากด้วย อุดมไปด้วยจินตนาการ และสร้างสรรค์จริงๆ ค่ะ) ตัวละครก็เยอะมากด้วย อลิซของแต่ละคน รวมทั้งตัวประกอบ มีส่วนช่วยดำเนินเรื่องมากจนรู้สึกว่าแม้แต่อลิซที่เด็กๆ มี คนเขียนก็ยังปราณีตเก็บรายละเอียดจนทำให้คาแรกเตอร์เด่นชัดทั้งที่พวกเขาเป็นเพียงตัวประกอบ บางคนยังไม่มีชื่อเลยด้วยซ้ำ

ในขณะเดียวกัน นอกจากความสดใสของเด็กแล้ว เรื่องราวความรักสามเส้าของมิคัง นัตซึเมะ และรุกะ ก็เป็นเรื่องที่น่าประทับใจ คือ รุกะกับนัตซึเมะไม่ได้ต่อยตีแย่งชิงอะไรน้ำเน่า พวกเขาเป็นเพื่อนที่ยอมรับซึ่งกันและกันว่าต่างคนต่างชอบผู้หญิงคนเดียวกัน รุกะรู้ตัวดีว่ามิคังชอบนัตซึเมะ แล้วก็หลีกทางให้อยู่แล้ว แต่ขอแค่ดูแลทั้งมิคังและนัตซึเมะอยู่ห่างๆ (เป็นโคตรพระรองมาก) แต่ความรักระหว่างนัตซึเมะกับมิคังเกิดขึ้นเพราะมีเรื่องให้ต้องผจญภัยไปด้วยกัน เอาชีวิตเข้าเสี่ยงช่วยเหลือกัน ความผูกพันไม่ได้เกิดขึ้นเพียงผิวเผิน ทำให้คนอ่านอินไปด้วยว่าความรักของคู่นี้มันลึกซึ้งเกินกว่าเด็กประถมมาก ไม่ใช่แค่รัก แต่เรียกว่าเป็นเพื่อนตายก็ว่าได้ จนอดคิดไม่ได้ว่าต่อให้ทั้งคู่เป็นผู้ใหญ่ที่ห่างกันไปหลายปี แต่ความรู้สึกที่มีให้กันคงไม่สลายไปง่ายๆ หรอก

พอเข้าสู่กลางเรื่อง ต้องมีตัวร้ายเกิดขึ้น แต่ทีนี้ตัวร้ายที่ว่าไม่ได้เกิดขึ้นมาลอยๆ ผู้อำนวยการฝ่ายประถมถูกแนะนำตัวตั้งแต่แรกอยู่แล้วเพียงแต่ว่ายังไม่ออกบทบาทเยอะมาก แต่เขาคือ หัวหน้าตัวโกงอันดับหนึ่งดังนั้นจึงอึดยิ่งกว่าแมลงสาบ มีบทบาททำให้กลุ่มพระเอกต้องกระเสือกกระสนกันน่าดูชม เพราะเขาฉลาดทีเดียว แล้วก็หนีเก่งมากขนาดที่ว่าล้อมจับแล้วก็ยังหลุดรอดมาได้

ปริศนาชาติกำเนิดของมิคัง แล้วก็อดีตถูกร้อยเรียงกันไปหมดทั้งเพื่อนพ่อเพื่อนแม่ มาสู่รุ่นลูกทั้งลูกทั้งเพื่อนลูก แล้วก็อลิซที่มีในตัวของแต่ละคน มันทำให้อดรู้สึกไม่ได้ว่าคนเขียนต้องใช้จินตนาการกับการร้อยเรื่องมหาศาลขนาดไหนกว่าจะได้ออกมา เพราะนับๆ ดู ตัวละครนี่น่าจะสามสิบอัพ แต่ละคนก็มีความสามารถของตัวเอง แล้วต้องร้อยพวกเขาเป็นกองทัพประชาชน (พูดให้เห็นภาพเฉยๆ ไม่มีในเรื่องหรอก)

สิ่งที่ทึ่งก็คืออย่างที่บอกค่ะ ทุกอย่างเหมือนคิดมาเรียบร้อยแล้ว บางฉากที่นึกว่าแค่ต้องการแสดงมิตรภาพเฉยๆ กลับกลายมาเป็นฉากสำคัญที่ foreshadow ให้กับคนอ่านต่อไปว่าจะเกิดอะไรขึ้น (ทั้งที่ระยะเวลาการเขียนน่าจะต้องห่างกันหลายปีมาก เรื่องนี้น่าจะสิบปีได้แล้วล่ะ) พอหยิบมาอ่านรวดเดียวแล้วก็ต่อเนื่องกันดีมากเลยแหละ แต่จะเหนื่อยหน่อยก็การที่กลุ่มพระเอกต้องแบ่งกองกำลังกันไป การเขียนก็อาจสลับไปมา คนเขียนเป็นนักเขียนการ์ตูนผู้หญิง ฉากแอ็คชั่นก็เลยอ่อนไปบ้าง แต่ก็พอกล้อมแกล้มไปได้ เพราะเราต้องการอ่านเอาเนื้อมากกว่าจะมาดูแอ็คชั่นตัวละครเวลาสวิงสวายต่อสู้

มีบางอย่างเหมือนกันที่กล่าวถึงขึ้นมาแค่เล่มสองเล่มแรก แล้วก็ทิ้งไปซะงั้น แต่คิดว่าตอนนั้นอาจจะไม่ลงตัวเท่าไร พอเข้าสู่เล่ม 5 ขึ้นไปก็รู้สึกเริ่มอยู่ตัวมากขึ้นแล้วล่ะค่ะ (แต่เล่ม 1 – 4 ก็ยังสนุกอยู่ดีแหละ)

อีกเรื่องหนึ่งก็คือมุมมองของการเล่าเรื่อง เพราะตัวละครส่วนมากผ่านสายตาเด็กหรือไงไม่รู้ หนิงกลับไม่รู้สึกว่าผู้อำนวยการเป็นคนร้ายขนาดนั้น พูดไงดีล่ะ ทุกคนบอกว่าเขาทำชั่ว แต่เหมือนเราไม่ได้เห็นเขาทำจริงๆ ละมั้ง ก็เลยไม่รู้สึก มีตัวละครที่เข้าใจว่าเขาเป็นคนเหงาอ้างว้าง แต่หนิงก็ไม่รู้สึกอีกเหมือนกัน

สรุปแล้ว ผู้อำนวยการคือ จุดอ่อนใหญ่ที่สุดในเรื่องสำหรับหนิง เหมือนเขาเป็นตัวละครที่ถูกทิ้ง ถ้าเทียบกับตัวละครหลักอื่นๆ ที่มีพื้นเพชัดเจน เป็นเรื่องที่มี flashback มากเหมือนกัน ทั้งเรื่องระหว่างนัตซึเมะและรุกะ ทั้งเรื่องของพ่อแม่มิคัง เยอะอ่ะ แต่ตาผู้อำนวยการนี้ที่ควรจะเป็นตัวร้ายผู้ยิ่งใหญ่ มีรายละเอียดน้อยมาก

แล้วก็ช่วงจบของเรื่อง (ที่ยังไม่พิมพ์) เป็นจุดขัดใจอยู่บ้างนะ มันไม่ได้จบแย่ เพียงแต่ว่าเรื่องมันปูมาดีเกินไปมากกว่า เลยไม่คิดว่าเรื่องจะออกมาในรูปแบบนี้เท่านั้นเอง

แต่ถึงอย่างนั้น ก็ยังเป็นการ์ตูนที่ ‘โคตร’ แนะนำให้อ่านอยู่ดีค่ะ ใครที่เกิดอยากเปลี่ยนบรรยากาศจากนิยายมาเป็นการ์ตูน ก็ลองหยิบเรื่องนี้มาดูก็ได้นะ รับรองไม่ผิดหวังค่ะ

(จะผิดหวังก็แค่หน้าปก ใครก็ได้ช่วยไปทำให้หน้าปกมันดีขึ้นกว่านี้ทีเถอะ มันดูเห่ยเสียนี่กระไร มิน่าเล่า ตูข้าถึงได้พลาดไม่เคยอ่านเรื่องนี้เลย หน้าปกมันเกินห้ามใจจริงๆ)

ปล. 1 นอกเรื่องค่ะ ใครที่รอเทพนิยายพี่มาส์อยู่ ตอนนี้กำลังพิสูจน์อักษรค่ะ อยากทำให้มันดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ บางทีอาจจะลงใน Mebmarket ได้อีกสองอาทิตย์ข้างหน้าอ่ะ