สวัสดีครับพี่พีร์

ดีใจที่ได้แลกเปลี่ยนความรู้กันนะครับ เรื่องรถขนศพรู้สึกว่าที่โบราณจริงๆ เหลืออยุ่แค่ 3 ชุมชนเองครับ คือ นาจอก ดอนโมง และโพนบก เพราะที่อื่นใช้รถแบบใหม่หมด แม้กระทั่งหนองแสงเอง ซึ่งเป็นอีกชุมชนที่มีคนญวนอาศัยอยู่ร้อยกว่าปี แต่ก็ไม่มีรถขนศพแบบ 3 ชุมชน ผมว่าเป็นอะไรที่น่าภูมิใจนะครับ มันคือมรดกชิ้นสำคัญที่ปู่ย่าตาทวดทิ้งไว้ให้เราได้ใช้งานและได้ชื่นชม ถ้าให้เดาอายุรถขนศพของโพนบกผมว่านะจะน้องๆ ปู่ผมอ่ะครับ ประมาณ 70 กว่าปีได้ เพราะตอนนี้ปุ่อายุ 86 ปุ่บอกว่าสมัยก่อนที่จะมีรถคันนี้ ที่โพนบกขนศพโดยการแบก โดยมีฐานที่ทำเป็นเสลี่ยงมีหัวมังกร (ภาษาเวียดนามเรียกเสลี่ยงว่า ด่อน) ใช้คน 16 คนแบก หลังจากนั้นจึงเอาเสลี่ยงที่เป็นหัวมังกรอย่างที่เห็นอยู่ทุกวันนี้มาประกอบให้เป็นรถ เลยเป็นที่มาของแซด่อน ชุมชนโพนบก แต่สำหรับที่อื่นผมว่าน่าจะมีที่มาคล้ายๆ กัน

เรื่องลิงซา ของสิ่งนี้มีความหมายลึกซึ้งกำลังรอรูปอยู่นะครับ ที่บ้านยังไม่สะดวกส่งมาให้ แล้วจะรอเรื่องต่อๆ ไปนะครับ ^^

ขอบคุณครับ
ความหมายคำว่า ด่อน พี่ก็เพิ่งทราบจากน้องนี่เอง

เข้าใจความรู้สึกที่คุณพีร์เห็นรถวัวตอนเด็กๆครับ

สำหรับผม ตอนเด็กจะรู้สึกหวิวๆเมื่อเห็นเรือมาดขนาดใหญ่บรรทุกศพและบรรดาญาติๆมาตามลำคลอง ก่อมที่เรือจะผ่านหน้าบ้าน จะได้ยินเพลงไทยบรรเลงมาแต่ไกล เด็กเล็กมากๆจะวิ่งแอบเข้าไปในบ้านครับ

ผมชอบพระโยคนี้มากเลยครับ

ถ้าเป็นวิถีชีวิตแบบชาวไทยเชื้อสายเวียตนาม
ท้ายที่สุดแล้ว แซ ด่อน รอง ส่งศพนี้ จะเป็นพาหนะคันสุดท้ายของชีวิตคุณ
โดยที่คุณและผมไม่มีทางรู้เลยว่าจะได้ใช้มันเมื่อไร ?

ผมอ่ะ เสียดายอยู่อย่างหนึ่งก็คือ ที่โพนบกไม่มีช่างตัดชุดไว้ทุกข์อีก ทำให้ที่โพนบกไม่ค่อยใส่ชุดไว้ทุกข์แบบโบราณ บ้านไหนที่หัวโบราณหน่อยก็จะเอาช่างตัดมาจากหมู่บ้านอื่น ทำให้ที่โพนบกต้องใส่ชุดขาวที่ใช้ปฏิบัติธรรมแทน อีกอย่างหนึ่งก็คือถ้างานไหนลูกหลานน้อยก็จะไม่นิยมตัด จะตัดเฉพาะงานที่ลูกหลานเยอะๆ เรื่องนี้คือเรื่องเดียวที่โพนบกลดหย่อนลงไป

@น้องต้อม ชุดไว้ทุกข์ มีขายสำเร็จ กำลังแพร่หลายในหมู่ชาวไทยเชื้อสายเวียตนามที่นาจอก ต้นฝึ้ง ดอนโมง เพราะสามารถทำพิีธีได้ไว และไม่ต้องรบกวนช่าง ช่างใหญ่เลยที่นาจอกตอนนี้คือ องบิ๊ก และท่านได้ถ่ายทอดให้บ่า ๆ หลายคน จึงมีมือรอง ๆ ที่ทำได้แล้วหลายคน แต่ก็แล้วแต่เจ้าภาพว่าจะใช้บริการหรือไม่

น่าเสียดายนะครับถ้าที่โพนบกจะไปเลือกใช้ชุดปฎิบัติธรรมแทนเสียแล้ว

ขอบคุณครับน้องต้อมที่ให้กำลังใจ
ตอนนี้พี่ได้ไฟล์ภาพ และไฟล์ คลิป การทำบุญ 100 วันปู่มาแล้วก็ยังลังเลว่าจะเขียนดีมั้ย ลึก ๆใจอยากจะเขียนต่อเนื่องตั้งแต่การตายไปจนถึงทำบุญร้อยวัน แต่ก็เกรงว่าจะไม่ถูกต้องครับ

เขียนเถอะครับพี่ เพราะปู่ผมเคยบอกว่าประเพณีมีเหมือนมีแต่ ไม่มีใครถูกใครผิด ไม่มีที่ไหนสมบูรณ์ครับถ้วน ปู่บอกว่าขนาดบ้านอยู่ในชุมชนเดียวกันแต่ทำไม่เหมือนกันก็มีครับ ผมเป็นกำลังใจพี่นะครับ ถึงจะแตกต่างกันไปบ้าง แต่อย่างนี้มันก็คือมรดกของปู่ย่าตาทวดของเราครับ

ขอบคุณครับน้องต้อม

ในแนวความคิดเล่น ๆ ของพี่ตุ๊กเองนะคะ

แบบขอม จะมีสะพานนาคราชเชื่อมเมืองสวรรค์กับมนุษย์

รถที่เป็นมังกร

มังกรอาจจะเป็นเสมือนพญานาค ก็ได้

ยังไม่ได้ให้เจอกันเลยค่ะพี่พีร์ ไม่กล้าอ่ะ กลัวใจแองกัส อิอิ

สวัสดีค่ะ ^^ คืนนี้ขอให้นอนหลับฝันดี ตื่นขึ้นมาพบเจอสิ่งดีดีนะคะ ^^



ดช.กังวาล โปรดปรานหนอนแว๊ควอร์มม๊าคมากกก

ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะครับพี่พีร์
ยังไม่หายป่วยกันเลยครับ แหะๆๆ

ที่บ้านผมที่ท่าบ่อก็จะใช้รถเกวียนนะครับ

แต่ไม่แน่ใจว่าแบบไหนนานมากละ ก็เลยลืมน่ะครับ

เดี๋ยวนี้เขาปรับมาใช้รถยนต์สำหรับเคลื่อนศพแทน

ส่วนหลาเจี่ยวที่ว่าจะมีเป็นบางงานแต่งานบ่าโหน่ยผม

ไม่มีครับ

ถึงคุณบอสครับ

ผมก็พึ่งทราบว่า หลาเจี่ยว ที่ท่าบ่อไม่มี ขนาดที่เวียดนามเอง ก็มีบ้างไม่มีบ้าง แล้วแต่พื้นที่ ตัวอย่างที่ฮานอย ผมไปงานศพมาก็หลายงานแต่ไม่มีงานไหนมีหลาเจี่ยวเลย

ป.ล. ผมว่าแซด่อนของนาจอกอ่ะสวยครับ เพราะมันมีลวดลายอ่อนช้อย ไม่แข็งกระด้างเหมือนของที่อื่น

น้องบอสหายไปนานเลย
ดีใจครับที่เข้ามาเยี่ยมบล๊อกพี่

ตอนนี้มีน้องต้อมมาร่วมแจมด้วย
ยิ่งช่วยแชร์กันได้มาก

น้องบอสอย่าลืมไปเยี่ยมบล๊อกคุณต้อมนะครับ
เขียนเรื่องราวได้ละเอียดลึกซึ้งมากเลย
ชื่อ blog ว่า คำปู่สอน

ขออนุญาตน้องต้อมเผยแพร่ลิงค์นะครับผม

//vietnamnakhonphanom.blogspot.com/

น้องบอสหายไปนานเลย
ดีใจครับที่เข้ามาเยี่ยมบล๊อกพี่

ตอนนี้มีน้องต้อมมาร่วมแจมด้วย
ยิ่งช่วยแชร์กันได้มาก

น้องบอสอย่าลืมไปเยี่ยมบล๊อกคุณต้อมนะครับ
เขียนเรื่องราวได้ละเอียดลึกซึ้งมากเลย
ชื่อ blog ว่า คำปู่สอน
เชื่อว่าได้อ่านแล้วคงมีความสุขเหมือนพี่แน่ ๆ
เพราะได้อ่านเรื่องราวที่สนใจ
และไม่ค่อยจะหาอ่านได้ง่ายนัก

ขออนุญาตน้องต้อมเผยแพร่ลิงค์นะครับผม

//vietnamnakhonphanom.blogspot.com/

เกิวโด่ย

ที่ท่าบ่อจะไม่ค่อยใช้บ่อยครับ

แต่งานล่าสุดเมื่อหลายเดือนที่ผ่าน

งานศพพี่สาวปู่ผมครับพี่พีร์

เอาเกิวโด่ยจากเวียดนามมาเลยครับ

ส่วนศพก็ตั้งแบบพุทธเหมือนเดืมครับ

แต่งานนี้เผาแบบคนไทยเอาครับ

ผู้ตายสั่งเสียไว้ให้เผา

ส่วนการแต่งไว้ทุกข์ก็ตามที่ผมบอกครับ

เหลนใส่สีเหลืองครับ

คนเหวียดจากท่าบ่อมาจากภาคเหนือของเวียดนาม

พวกนามดิ่งห์ ฮานอย ห่านาม ห่าเติย น่ะครับ

เลยธรรมเนียมต่างกันบ้างน่ะครับ

แต่นาจอก นครพนม มาจากตอนกลางเวียดนามน่ะครับ

คนภาคเหนือบ้านผมเขาเรียกว่าเหงื่อยบั๊ก

ภาคกลางว่าเหงื่อยจุง อ่ะครับ

น้องบอสแล้วภาตใต้นี่เรียก ดง หรือเต่ย ครับ
ธรรมเนียมแบบเวียตนาม
แล้วเผายังไม่เคยเห็นนะที่นี่
แต่ว่าคงต้องได้เห็นสักวันเพราะ
โลกเปลี่ยนไปแล้วนะครับ

เกิวโด่ย ...ที่นาจอกไม่มีแล้วละ หาไม่ค่อยเจอ

เท่าที่ผมเรียนมากับลุงนะครับ

ลุงผมไปเวียดนามทุกเดือน

ดงแปลว่าตะวันออกมั้งนะครับ

เหมี่ยนจุงจะแปลว่าภาคกลาง

เขาเลยเอามาเรียนว่าเหงื่อยจุงน่ะครับ

สำเนียงเวียดนามอาจจะต่างกันน่ะครับ

เลยมีบางส่วนไม่เข้าใจ

เพราะที่นาจอกส่วนใหญ่มาจากตอนกลาง

ส่วนท่าบ่อมาจากตอนเหนือนะครับ

คงใช่ครับคุณบอส
สำเนียงอาจทำให้การสื่อสารไม่ตรงกันได้

หลาเจี่ยว ที่ท่าบ่อ

มีครับ แต่บางงาน เฉพาะคนเวียดนามจากภาคกลาง

มั้งนะครับ

ส่วนเกิวโด๋ยสมัยก่อนอาจมีนะครับ

แต่เดี่ยวนี้ไม่มีแล้ว

มีบางงานที่ญาติจากเวียดนามส่งมา

ภาคใต้เรียกว่า นาม ครับ

ว่าแต่คุณพี่ต้อมครับ

ที่โพนบกก่อนเขาศพบรรจุลงโลง

เขาทำพิธียังไงครับ

*ก่อนเขาเอาศพลงโลงศพ