ใคร ๆ ก็ว่าฉันนั้นสวยเลือกได้ .... เบื่อหนุ่ม ๆ
 นับร้อยพันที่มาจีบตัวเองได้ และเลือกหนุ่ม ๆ ที่ตัวเองไม่ชอบทิ้งได้
 เหมือนเด็ดใบกระเพราอย่างไรอย่างนั้น
 เพราะฉันนั้นสวยเลือกได้อย่างไรล่ะ...

 ตอนฉันอายุยี่สิบสองปี
 ผู้เคราะห์ร้ายที่ 1 : นายสาธิต อาชีพข้าราชการ
 วิธีการเข้ามาจีบ : ขอเบอร์โทรศัพท์ โทรมาชวนไปเที่ยวโน่นนี่
 ผลลัพธ์ : ฉันไม่สนใจที่จะไปด้วย ปฏิเสธไปแล้ว
 สาเหตุ : นายสาธิตไม่ร่วย
 ... ก็ฉันสวยเลือกได้นี่ ....
 
 ตอนฉันอายุยี่สิบสามปี
 ผู้เคราะห์ร้ายที่ 2 : นายสมเจตน์ อาชีพพ่อค้า
 วิธีการเข้ามาจีบ : เสนอตัวพาครอบครัวฉันไปเที่ยวทะเล
 ผลลัพธ์ : ฉันคิดอยู่หนึ่งชั่วโมง และปฏิเสธไป
 สาเหตุ : นายสมเจตน์รวย แต่ไม่หล่อ อ้วน หัวล้าน
 ... ก็ฉันสวยเลือกได้นี่ ...
 
 ตอนฉันอายุยี่สิบสี่ปี
 ผู้เคราะห์ร้ายที่ 3 : นายวินัย อาชีพอาจารย์มหาวิทยาลัย
 วิธีการเข้ามาจีบ : เอาตำราวิชาการที่เขาเขียนเองมาฝาก
 แต่ฉันอ่านไม่รู้เรื่อง
 ผลลัพธ์ : ฉันเอาหนังสือไปชั่งกิโลขาย
 เอาเงินมาซื้ออาหารให้แมวกิน
 สาเหตุ : นายวินัยรวย หล่อ แต่ดูเหมือนคนขี้โรค
 สติเฟื่องเกินไป
 ... ก็ฉันสวยเลือกได้นี่ ....
 
 ตอนฉันอายุยี่สิบห้าปี
 ผู้เคราะห์ร้ายที่ 4 : นายวัฒนา อาชีพนักกีฬาทีมชาติ
 วิธีการเข้ามาจีบ : เสนอตัวพาครอบครัวฉันไปดูเขาแข่งโอลิมปิกที่จีน
 ผลลัพธ์ : ฉันคิดอยู่สองคืนและปฏิเสธ
 สาเหตุ : นายวัฒนารวย หล่อ แข็งแรง แต่ดูไม่อบอุ่นเลย
 ... ก็ฉันสวยเลือกได้นี่ ....
 
 ตอนฉันอายุยี่สิบหกปี
 ผู้เคราะห์ร้ายที่ 5 : นายชูชาติ อาชีพนักดนตรี
 วิธีการเข้ามาจีบ :
 แต่งเพลงรักให้ฉันและร้องให้ฉันฟังในคืนพระจันทร์เต็มดวง
 ผลลัพธ์ : ฉันฟังเพลงจบแล้วหัวเราะน้ำตาร่วง
 โบกมือไล่เขากลับไป
 สาเหตุ : นายชูชาติรวย หล่อ แข็งแรง ดูเป็นคนอบอุ่น
 แต่ไม่เร้าใจ
 ... ก็ฉันสวยเลือกได้นี่ ....
 
 ตอนฉันอายุยี่สิบเจ็ดปี
 ผู้เคราะห์ร้ายที่ 6 : นายอารยะ อาชีพนักแข่งรถมอเตอร์ไซด์
 วิธีการเข้ามาจีบ : พาฉันซ้อนมอเตอร์ไซด์ซิ่งไปบนถนนร่วมกับฝูงเด็กแว้น
 ผลลัพธ์ : ฉัน...ก็สนุกดีนะ แต่ไม่เอาดีกว่า
 สาเหตุ : นายอารยะรวย หล่อ แข็งแรง ดูเป็นคนอบอุ่น
 เร้าใจ แต่ดูไม่เป็นผู้ใหญ่
 ... ก็ฉันสวยเลือกได้นี่ ....
 
 ตอนฉันอายุยี่สิบแปดปี
 ผู้เคราะห์ร้ายที่ 7 : นายอุดม อาชีพทหาร
 วิธีการเข้ามาจีบ : สอนฉันขี่ม้าและขับรถจิ๊ปในค่ายทหาร
 ผลลัพธ์ : มันไม่ใช่นะกิ๊บ...
 สาเหตุ : นายอุดมรวย หล่อ แข็งแรง ดูเป็นคนอบอุ่น
 เร้าใจ เป็นผู้ใหญ่ แต่น่ากลัวเกินไป
 ... ก็ฉันสวยเลือกได้นี่ ....
 
 ตอนฉันอายุยี่สิบเก้าปี
 ผู้เคราะห์ร้ายที่ 8 : นายศักดิ์ชาย อาชีพดารานักแสดง
 วิธีการเข้ามาจีบ : พาฉันไปนั่งดูเขาแสดงละครในกองถ่ายฯ
 และพาฉันไปยืนให้ปาปารัชซี่ถ่ายภาพ
 เป็นเวลาสิบนาที
 เพื่อให้ข่าวของเรากระฉ่อนไปทั้งเมือง
 ผลลัพธ์ : ฉันตบหน้าเขาและวิ่งหนีจากมาเมื่อรู้ความจริง
 สาเหตุ : นายศักดิ์ชายรวย หล่อ แข็งแรง
 ดูเป็นคนอบอุ่น เร้าใจ เป็นผู้ใหญ่ ไม่น่ากลัว แต่เป็นเกย์...
 ต้องการควงฉันเพียงเพื่อกลบข่าว
 ... ไม่เป็นไร ฉันสวยเลือกได้นี่ ...
 
 ตอนฉันอายุสามสิบปี
 ผู้เคราะห์ร้ายที่ 9 : นายสถิตย์ อาชีพหมอดูชื่อดัง
 วิธีการเข้ามาจีบ :
 ดึงมือฉันไปดูและทำนายทายทักโชคชะตาเนื้อคู่ว่าน่าจะทำอาชีพหมอดูแน่ ๆ
 (เชยมาก ๆ)
 ผลลัพธ์ : ฉันให้แห้วกระป๋องเขาไป
 สาเหตุ : ก็ดีหรอก...นายสถิตย์รวย หล่อ แข็งแรง
 ดูเป็นคนอบอุ่น เร้าใจ เป็นผู้ใหญ่ ไม่น่ากลัว ไม่เป็นเกย์
 แต่ดูเจ้าชู้
 ... ไม่เป็นไร ฉันสวยเลือกได้นี่ ...
 
 ตอนฉันอายุสามสิบเอ็ดปี
 ผู้เคราะห์ร้ายที่ 10 : นายวิชชุ อาชีพพนักงานบริษัทเอกชน
 วิธีการเข้ามาจีบ : ซื้อดอกไม้มาฝาก เข้าหาทางพ่อแม่ฉัน
 ส่งการ์ดข้อความหวาน ๆ มาให้
 ชวนฉันไปทานข้าวเย็นในโรงแรมสุดหรู ฯลฯ
 ผลลัพธ์ : ฉันคิดหนัก แล้วปฏิเสธไป
 สาเหตุ : นายวิชชุรวย หล่อ แข็งแรง ดูเป็นคนอบอุ่น
 เร้าใจ เป็นผู้ใหญ่ ไม่น่ากลัว ไม่เป็นเกย์
 ไม่เจ้าชู้ แต่ไม่มีอารมณ์ขัน
 ... ก็คงไม่เป็นไรมั้ง ฉันสวยเลือกได้นี่ ...
 
 ตอนฉันอายุสามสิบสองปี
 ผู้เคราะห์ร้ายที่ 11 : นายอนันต์ อาชีพนักบิน
 วิธีการเข้ามาจีบ : พาฉันนั่งเครื่องบินฟรีไปบาหลี
 พร้อมเลี้ยงอาหารทะเลใต้แสงเทียน สุดโรแมนติก
 ริมชายหาดแปซิฟิกตอนใต้
 ผลลัพธ์ : ฉันนอนก่ายหน้าฝาก คิดหลายคืนแล้วปฏิเสธ
 (อีกแล้ว)
 สาเหตุ : นายอนันต์หล่อ รวย แข็งแรง ดูเป็นคนอบอุ่น
 เร้าใจ เป็นผู้ใหญ่ ไม่น่ากลัว ไม่เป็นเกย์
 ไม่เจ้าชู้ มีอารมณ์ขัน
 แต่ฉันอยากได้ทั้งหมดที่ว่ามามากกว่านี้
 โดยเฉพาะความรวย
 ... เอ่อ ก็คงไม่เป็นไรมั้ง ฉันสวยเลือกได้นี่ ...
 
 ตอนฉันอายุสามสิบสามปี
 ผู้เคราะห์ร้ายที่ 12 : นายนพพล อาชีพนักการเมือง
 วิธีการเข้ามาจีบ : ชวนฉันไปดูแหวน ทำทีจะให้คนอื่น
 แต่เมื่อฉันเลือกแหวนวงที่สวยที่สุด
 (และราคาแพงที่สุดหลักหลายแสนบาท) ขึ้นมา
 เขาก็มอบให้ฉันและ
 คุกเข่าขอแต่งงานพร้อมสินสอดยี่สิบล้านบาท
 (ไปเอาเงินมาจากไหนเยอะแยะนะ
 ก่อนเล่นการเมืองจนจะตาย)
 ผลลัพธ์ : ฉันเขินมาก ปฏิเสธเขาแล้ววิ่งหนีมา
 เหมือนนิยายรักน้ำเน่า
 สาเหตุ : นายนพพลหล่อมาก รวย แข็งแรง
 ดูเป็นคนอบอุ่น เร้าใจมาก เป็นผู้ใหญ่ ไม่น่ากลัว ไม่เป็นเกย์
 ไม่เจ้าชู้ มีอารมณ์ขัน
 แต่ฉันอยากได้ทั้งหมดที่ว่ามามากกว่านี้อีก
 โดยเฉพาะความรวย
 ... เอ่อ ก็คงไม่เป็นไรมั้ง ฉันสวยเลือกได้นี่เนอะ ...

 ตอนฉันอายุสามสิบสี่ปี
 ผู้เคราะห์ร้ายที่ 13 : นายสิน อาชีพนักธุรกิจ
 วิธีการเข้ามาจีบ :
 เขาทำทุกอย่างเท่าที่ผู้ชายที่เคยมาจีบฉันทั้งสิงสองคนก่อนหน้าจะทำให้ได้
 รับปากว่าจะยกธุรกิจโรงงานหมูยอร้อยล้านให้เป็นเจ้าของ
 เงินทองข้าวของ
 อะไรอยากได้จะทุ่มให้ไม่อั้น
 ผลลัพธ์ : ฉันปฏิเสธเขาอย่างสุภาพ
 แม้ว่าเขาจะอ้อนวอนแทบเป็นแทบตายก็ตาม
 สาเหตุ : นายสินหล่อมาก ๆ รวยมาก ๆ แข็งแรง
 ดูเป็นคนอบอุ่น เร้าใจมาก เป็นผู้ใหญ่ ไม่น่ากลัว
 ไม่เป็นเกย์เลย ไม่เจ้าชู้แน่นอน
 มีอารมณ์ขัน
 แต่ฉันอยากได้ทั้งหมดที่ว่ามามากกว่านี้อีก
 โดยเฉพาะความรวย
 ... เอ่อ ก็คงไม่เป็นไรมั้ง ฉันสวยเลือกได้นี่ใช่มั๊ย ...

 ตอนฉันอายุสามสิบห้าปี
 ผู้เคราะห์ร้ายที่ 14 : ... ไม่มี ...
 ผลลัพธ์ : ฉันเริ่มหันซ้ายหันขวาหาคนที่จะเข้ามาหา
 (หายไปไหนหมดเนี่ย)
 พยายามสืบค้นดูว่าเจ้าสิบสามคนที่เคยมาจีบฉันนั้นไปไหนหมด
 และพบว่าทุกคนแต่งงานกันกันไปหมดแล้ว
 จำได้ว่าเคยได้ยินใครในสิบสามคนนี้
 แหละบอกฉันว่า "ผมจะรอคอยคุณตลอดไป" เชอะ
 คนผีทะเลไม่รักษาคำพูด...
 สาเหตุ : เพื่อนชายคนหนึ่งของฉัน (ที่แต่งงานแล้ว)
 บอกฉันว่า "ก็แบบนี้แหละผู้หญิงเลือกมาก
 จนไม่มีให้เลือก ส่วนผู้ชายน่ะ
 ไม่เลือกอะไรเล้ยนอกจากหน้าตาแล้วก็มาเสียใจทีหลังทั้งคู่
 ฮ่าๆๆๆ"
 "พูดอะไรของเธอ ฉันสวยเลือกได้นะ" ฉันโมโห
 "แล้วก็ตอนนี้มีให้เลือกมั๊ยล่ะ ฮ่าๆๆๆ ... ฉันนิ่งอึ้ง
 อาจจะจริงของเขา...
 
 ตอนฉันอายุสามสิบหกปี
 ผู้เคราะห์ร้ายที่ 14 : ... ก็ยังไม่มี ...
 โลกบัดสี อเวจีบัดซบ ...
 สวยเลือกได้อย่างฉันทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย
 ...

 วันหนึ่งฉันไปยืนต่อแถวซื้อขนมเค้กเจ้าที่ดังที่สุดในเมืองไทยมากิน
 ระหว่างยืนรอคิวซื้ออยู่หน้าร้าน ฉันก็มองใบหน้าของตัวเองในผนังกระจก
 ภาพที่เห็นคือหญิงสาวในวัยใกล้กลางคนผิวพรรณเริ่มร่วงโรยกำลังยืนถือร่มกับข้าวของพะรุงพะรังอยู่
 ฉันเห็นสภาพตัวเองในกระจกแล้วยังเผลอวิจารณ์เงานั้นอย่างปากจัดโดยไม่เกรงใจว่าจะเป็นเงาตัวเองสักนิด
 ป้าเพิ้งที่ไหนหนอ...ใช่ป้าเพิ้งคนที่เคยสวยงามเปล่งปลั่ง
 ใบหน้าเกลี้ยงเกลา ผิวนวลสวย
 หุ่นดีอย่างเมื่อสิบกว่าปีที่แล้วหรือเปล่าหนอ
 วันเวลาของคนเรามันผ่านไปไวจริง ๆ...
 ฉันซื้อขนมเค้กกลับมาบ้าน ราคาแพงโหดร้ายทารุณมาก
 แต่หน้าเค้ก็สวยน่ากินมาก ๆ เช่นกัน
 ตั้งใจว่าจะกินหลังอาหารเย็นวันนั้นเลย แต่ก็ยั้งใจไว้ เค้กสวย ๆ
 แบบนี้ไว้กินวันพรุ่งนี้ดีกว่า
 จนถึงวันรุ่งถึงฉันก็ยังเสียดายที่จะกินเค้กชิ้นนั้น
 มันสวยเสียจนฉันไม่กล้ากินเลย ดูเล่นให้ชื่นใจอีกสักวันเถอะน่า
 แล้ววันที่สามเมื่อฉันอยากจะกินเต็มที่
 มองไปที่เค้กแสนสวยอีกทีก็ต้องตกใจ โกรธและเศร้าใจ
 เพราะเค้กแสนสวยก้อนนั้นขึ้นราเสียแล้ว ...
 ฉันนั่งมองเค้กก้อนนั้นแล้วถอนหายใจ
 นิ่งคิดไปครู่หนึ่งแล้วก็รู้สึกว่าชีวิตที่ผ่านมาของตัวเองก็คงเหมือนกับเค้กก้อนนี้
 มัวแต่กังวลในเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ
 ในที่สุดเวลาก็ล่วงเลยมาจนไม่อาจทำอะไรได้อีก จะเคยสวยเคยสง่าแค่ไหน
 เมื่อเวลามาถึงช่วงหนึ่ง มันก็ไม่มีความหมายเสียแล้ว
 น่าแปลก
 บางทีมนุษย์ผู้มีมันสมองเป็นเลิศก็ยังต้องใช้ขนมเค้กที่ไร้ชีวิตมาสอนใจ...
 แต่ก็ดี เพราะฉันตัดสินใจได้แล้ว
 
 ตอนฉันอายุสามสิบแปดปี
 ผู้โชคดีรายที่ 1 : นายสมหวัง อาชีพครูโรงเรียนประถม
 วิธีการเข้ามาย : ง่ายจนคาดไม่ถึง เขาเดินเข้ามาบอกว่ารักฉัน
 แต่ต้องเจียมตัวเพราะไม่มีอะไรเลย
 ขอแค่ได้บอกรักฉันสักครั้งก็ดีใจแล้ว
 จากสายตาของฉัน : นายสมหวังไม่หล่อ ไม่รวย ไม่แข็งแรง
 ดูไม่อบอุ่นเร้าใจ เป็นผู้ใหญ่พอประมาณ น่ากลัวบางครั้ง
 แต่ก็ไม่เป็นเกย์ ไม่เจ้าชู้
 มีอารมณ์ขันนิดหน่อย หนี้สินอีกพอควร
 หากเทียบกับชายหนุ่ม
 สิบสามคน
 ที่ผ่านมาแล้วคงเรียกได้ว่านายสมหวังนั้นสู้ไม่ได้เลยสักนิด
 แต่สิ่งหนึ่งที่ฉันประทับใจ
 ในตัวเขาก็คือเขารักฉันจริง ๆ
 เขาดูแลฉันได้ เป็นที่พึ่งฝากผีฝากไข้ได้
 ผลลัพธ์ : ฉันแต่งงานกับนายสมหวังและมีลูกสองคน
 เราอยู่ด้วยกันเป็นครอบครัวเล็ก ๆ ที่มีความสุข
 ในบ้านพักครูหลังโรงเรียน
 ตอนนี้เราสองคนเก็บเงินไปซื้อบ้านหลังใหม่ถาวรชานเมืองกันอยู่
 อาจจะต้องกู้เงินธนาคารและผ่อนหลายสิบปีเพราะเราไม่มีเงินสดมากมายนัก
 แต่เราก็ดีใจที่จะได้มีบ้านเป็นของตัวเอง
 ทุกวันนี้ฉันมองนายสมหวังด้วยความภูมิใจที่เขาขยันขันแข็งและดีต่อฉัน
 ไม่ต้องหล่อ ต้องรวย
 หรือมีบุคคลิกน่าตื่นเต้นหลงใหลอะไรหรอก
 แค่รักฉันอย่างจริงใจก็พอแล้ว...พอแล้วจริง ๆ
 เพราะที่สุดแล้ว...ลูกผู้หญิงอย่างฉันก็ต้องการแค่นี้แหละ
 
 
 (ปล. ในที่สุดฉันก็เลือกได้ เห็นมั๊ยล่ะว่าฉันวยเลือกได้จริงๆ..)