จะรอความฝันไปถึงไหน

"จำนวนคนผ่านการคัดเลือกเท่ากับ 1% แต่ถ้าเราไม่ยื่นใบสมัคร ความเป็นไปได้ของเราเท่ากับศูนย์"

ประโยคนี้มันสะกิด มันสะกิดจริงๆ
ช่วงสัปดาห์นี้ ไม่รู้ว่าเป็นอะไร ตั้งแต่ได้อ่านหนังสือสองเล่มนั้น
มันทำให้เรามานั่งคิด คิด คิดแล้วคิดอีก
ทั้งที่ตัวเรานั่งทำงาน มีคอมกับไดรว์วางอยู่ตรงหน้า
แต่ว่าใจเรา .... มันกลับมาติดอยู่ที่ปลายเท้านี่
มันอยากไปไหนต่อไหน อยากไปไกลๆ อยากไปเจอโลกที่อยู่ไกลๆ บ้าง

แต่พอมานั่งคิดกับตัวเองอีกที
ทำไมเราถึงไม่วางหัวใจไว้กับสิ่งที่เราเป็นอยู่ตอนนี้
ใส่ใจมัน แล้วทำมันให้ดีที่สุด จะดีกว่าไปคิดถึงสิ่งอื่นๆมั้ย
แต่มันเบื่อจริงๆนะค่ะ ทำไปแล้วก็เหมือนไม่ใช่เท่าไหร่
แต่ก็นั่นแหล่ะ คงไม่ใช่ทุกคน ที่ชอบอาหารจานแรกที่ตัวเองได้ทาน
กับงานก็เหมือนกัน งานแรกอาจจะไม่ใช่สำหรับทุกคนก็ได้

แต่ก็ยังตอบไม่ได้จริงๆ ว่าที่เราชอบจริงๆ หน่ะ มันเป็นแบบไหน
แต่ที่แน่ๆ ตั๊กแตนไม่ชอบงานที่ต้องนั่งอยู่กับที่
อยากทำงานที่ได้ออกไปไหนมาไหนบ้าง (หวังมากไปมั้ย)
ฟรีแลนซ์จะเป็นคำตอบที่ดีของโจทย์นี้ได้มั้ย?
ตอนนี้มันติดอยู่ที่ใจ แค่นั้นจริงๆ

แล้วเรื่องเรียนต่อ ตอนนี้กลับไปคิดถึงมันอย่างจริงจังแล้ว
แต่มันก็มีกำแพงอยู่หลายอันที่กั้นอยู่
กำแพงหนาอย่างแรกก็คงเป็นการสอบมาตรฐานต่างๆ ที่ต้องฝึกฝนแล้วต้องทำให้ดี
กำแพงที่สอง เราตั้งใจกับตัวเองไว้ว่า ถ้ายังเขียน Statement of Propose ดีๆ ไม่ได้
เราก็จะไม่สมัครเรียน เพราะหากไม่มีจุดหมาย การเดินต่อไป เดินยังไงมันก็คงเดินไม่ถึง
(ไม่แน่ใจว่ามันเป็นการเข้าใจที่ถูกต้องหรือเปล่านะ)

ตอนนี้ก็เริ่มปรับตัวกับเรื่องนี้บ้างแล้ว
ทุกวันนี้ กลับบ้านเร็วขึ้น ไม่ค่อยทำโอทีถ้าไม่มีงานด่วนจริงๆ
นอนแต่หัววัน เพราะเราตั้งใจจะตื่นมาอ่านหนังสือตอนเช้า
ตอนนี้ก็เริ่มทำได้บ้างแล้วค่ะ ถึงจะมีบางทีที่งอแงไม่ยอมตื่นบ้าง
ฮ่าๆๆๆ แต่ก็ต้องงัดตัวเองขึ้นมา คิดซะว่า เราพยายามทำสิ่งที่เราคิดว่ามันดีสักครั้งนึง
ส่วนทำแล้วผลจะเป็นยังไง ผ่านหรือไม่ผ่าน ทำได้ตามที่คาดหวังมั้ย นั่นอีกเรื่อง
แต่ที่แน่ๆ ถ้าเราทำไปแล้ว มันจะเกิดสิ่งดีๆ กับเราแน่

แล้วอีกอย่าง ตอนนี้เริ่มนั่งสมาธิอย่างจริงจังแล้วค่ะ
จะมำให้ได้อย่างน้อยวันละ 15 นาที
แรกๆ ก็แกว่งบ้าง แต่ตอนนี้ เริ่มจะนิ่งแล้ว
ถ้าฝึกต่อไป เรื่อยๆ คงช่วยเรื่องจิตใจได้มาก

อย่างน้อยก็คงจะทำให้เรามีสติ และมีอารมณ์มั่นคงขึ้น :)

อนาคตจะเป็นยังไงตอนนี้ยังไม่รู้ค่ะ
แต่ว่า ตอนนี้จะไม่รอคอยความฝันอีกต่อไปแล้ว
จะพยายามเดินหน้าหามันอย่างเต็มที่
ถ้าต้องล้มก็ขอล้มบนทางที่เราได้ลองเลือกก็แล้วกัน

มีพี่ที่ตั๊กแตนนับถือมากๆ คนหนึ่ง
เคยบอกไว้ว่า "ชีวิตเรามันคือการลองผิดลองถูก แต่การลองแต่ละครั้งเราก็ต้องดูความเสี่ยงด้วย ว่ามันมากเกินไปมั้ย ถ้าเราคิดว่ารับไหว เราก็ทำมันไปเลย ให้เต็มที่"

ฮ่าๆๆ งั้นตั๊กแตนก็จะลองสักครั้งค่ะ
ถ้าไม่ถูก บางทีมันอาจจะไม่ได้ผิดซะทีเดียวก็ได้เนาะ

Create Date : 24 พฤศจิกายน 2554 Last Update : 24 พฤศจิกายน 2554 21:50:57 น. Counter : 647 Pageviews.		3 comments
Share Tweet