โตเกียว ทาวเวอร์ แม่กับผม และพ่อในบางครั้งคราว

"แม่คือผู้ที่ไม่ต้องการสิ่งใด
แม่ไม่หวังให้ลูกเป็นใหญ่เป็นโต
ไม่หวังให้ลูกร่ำรวยเป็นเศรษฐี
แต่หวังจากใจจริงว่า
ขอให้ลูกสุขภาพดีทุกๆ วัน
แม่ไม่หวังสิ่งตอบแทน
ขอแค่คำพูดอันอ่อนโยนเพียงคำหนึ่ง
เท่านั้นแม่ก็สุขเกินพอ
ผู้เป็นแม่
คือผู้ที่ไม่ต้องการสิ่งใดทั้งสิ้น
ดังนั้นสิ่งที่ไม่สมควรทำที่สุดก็คือ
การทำให้แม่ร้องไห้"

ผ่านไปทางร้านหนังสือ เจอหนังสือวางขาย พร้อมกับป้ายลด 15%
เลยเดินไปดูสักหน่อย ... ทีแรกกะจะซื้อหนังสือเกี่ยวกับการเดินทาง
อยู่ดีๆ ก็เหลือบไปเห็นหนังสือเล่มนี้ "โตเกียว ทาวเวอร์ แม่กับผม และพ่อในบางครั้งคราว"



ตั๊กยืนมองมันอยู่สักพัก ปกมันดูสวยดีนะ ^^
และตั๊กก็พอจะจำได้ลางๆ ว่า มีใครคนหนึ่งเคยบอกว่า เขาอยากไปโตเกียวเพราะหนังสือเล่มนี้
และตอนที่ตั๊กไปโม้เรื่อง Always Sunset On Third Street ให้เขาฟัง
เขาก็บอกตั๊กว่า งั้นลองหาเรื่องนี้ มาดูด้วยสิ แล้วจะร้องไห้ไม่รู้ตัว
พอนึกถึงคำพูดเหล่านั้น ตั๊กเลยหยิบหนังสือเล่มนี้กลับมาด้วย :)

มันเป็นหนังสือที่ความหนากำลังพอดี 300 กว่าหน้า
เป็นเรื่องราวของ มาซายะ คนที่เคยเป็นเด็กชายที่น่ารัก
เด็กชายที่ความทรงจำเกือบทั้งหมดของเขามีแต่แม่อยู่ในนั้น

มาซายะ เด็กชายที่พ่อกับแม่แยกทาง จำเป็นต้องมาอาศัยที่บ้านเกิดของแม่ ตั้งแต่เขายังเป็นเด็กตัวเล็กๆ
ที่บ้านของแม่ มีคุณยาย และบรรดาคุณน้าทั้งหลายอยู่ใกล้ๆ ด้วย
เป็นเมืองที่เคยรุ่งเรืองเพราะเหมือง แต่ตอนนี้เมืองกำลังซบเซาลง

พอโตขึ้น เด็กหนุ่มตัดสินใจ ไปหาอนาคต ณ ที่แห่งใหม่
เขาเข้าเรียนในโรงเรียนศิลปะ และเปลี่ยนตัวเองจากเด็กน้อยน่ารัก
กลายเป็นเด็กหนุ่มที่ไม่รู้จักหน้าที่ แถมทำตัวเหมือนคนที่หายใจไปวันๆ
(อ่านถึงตรงนี้ รู้สึกอยากทำร้ายตัวมาซายะมากๆ )

แต่แม้จะทำตัวแย่ยังไง เขาก็ยังสามารถสอบติดมหาลัยศิลปะในโตเกียวได้
การเข้าไปอยู่ที่โตเกียวของเขา ก็ไม่ได้ทำให้ชีวิตเขาดีขึ้นเลย
กลับกัน เขากลับทำตัวแย่ลงอีก .... ดื่มเหล้าเมามาย ไม่สนใจเรียน
แต่ถึงกระนั้นแม่เขาก็ไม่เคยรับรู้เลยว่า ลูกชายตัวเองทำตัวอย่างไร
สำหรับแม่เเล้ว มีแต่อยากจะทำทุกอย่างให้ดีที่สุดเพื่อลูกเท่านั้น

หลังจากนั้นไม่นาน เรื่องราวที่ทำให้ทุกอย่างต้องเปลี่ยนไปก็เกิดขึ้น
เมือมาซายะ ทราบว่าแม่ของตัวเองเป็นมะเร็ง

หลังจากห่างกันมาเป็นเวลาสิบห้าปีเต็ม มาซายะและเเม่ได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง
แต่ไม่ใช่ที่บ้านของแม่ บ้านของพ่อ แต่มันคือ ห้องเช่าเล็กๆ ในโตเกียว
มาซายะดูแลแม่เป็นอย่างดี ทั้งพาไปเที่ยว พาไปหาหมอ พาไปกินของอร่อยๆ
เขาทำทุกอย่างเพื่อให้แม่ของเขาสบายใจ

ช่วงนี้งานของเขาเป็นไปด้วยดี แม่ของเขาเข้ากับที่อยู่ใหม่ได้เป็นอย่างดี
แถมเข้ากับบรรดาเพื่อนๆ ของลูกชายได้เป็นอย่างดีด้วย และมีเพื่อนใหม่จากการไปเข้าชมรมด้วย
การมาอยู่โตเกียวของแม่ คงเป็นช่วงที่มีความสุขที่สุดในชีวิตของแม่เเล้ว
เพราะเหมือนได้มีบ้านของตัวเอง มีโอกาสได้พบปะผู้คนมากมาย และที่สำคัญได้อยู่ใกล้ๆ ลูก

แม่ของเขามีความสุขกับการทำกับข้าวเลี้ยงเพื่อนๆของลูก
เพราะแม่เชื่อเสมอว่า คนหนุ่มสาวทุกคน ทำงานหนักและคงหิวข้าวอยู่ตลอดเวลา
ทุกครั้งที่เพื่อนของลูกมาบ้านแม่จะทำการต้อนรับเป็นอย่างดี
(แม่เป็นคนที่น่ารักมากๆ อ่านไปก็ยิ้มไป)

ผ่านช่วงเวลาแห่งความสุขมาเจ็ดปี
มาซายะพยายามทำงานเก็บเงินจนได้บ้านเช่าใหม่
ที่มีครัวกว้างๆ ไว้ให้แม่ทำกับข้าว แล้วเขาก็ทำงานอยู่ใกล้ๆ แม่ได้
แต่สิ่งที่แสนจะบีบคั้นหัวใจก็เกิดขึ้น เมื่อแม่ของเขาอาการทรุดหนัก
และต้องจากเขาไป ในวันที่บ้านใหม่ ตกแต่งเกือบเสร็จแล้ว

การมาบ้านใหม่ครั้งแรกของแม่ จึงเป็นการมาเพื่อจัดพิธีศพ
แม่จากวันอย่างไม่มีกลับ พร้อมกับคำถามในหัวของมาซายะ
ว่าเขาดูแลแม่ได้ดีเท่านี้เหรอ
ทำไมเขาต้องรู้สึกรำคาญตอนที่แม่บ่นเรื่องราคาของที่เอามาทำกับข้าว
ทำไมเขาไม่เคยเข้าใจเลยว่า แม่เขาต้องการอะไรบ้าง
ทีของที่ตัวเองอยากได้ แม้แพงแค่ไหน ก็เต็มใจจ่าย

ก่อนจากไป แม่ได้บอกมาซายะว่าได้เก็บบางอย่างไว้ให้
ในกล่องใบหนึ่ง และให้เขาเปิดตอนที่แม่ตายไปแล้วเท่านั้น
ในนั้นมีจดหมายของแม่ มีเรื่องราวมากมายที่แม่อยากจะบอกกับเขา
ทกุอย่างในนั้นบอกถึงความห่วงใยของแม่ที่มีต่อลูกได้เป็นอย่างดี
เรื่องราวทั้งหมดจบลง พร้อมกับความเศร้าของหนังสือเล่มนี้

พออ่านจบ สิ่งที่ตั๊กถามตัวเองคือ เเล้วเราดูแลแม่ของเราดีหรือยัง ?

หนังสือเล่มนี้ เรียกน้ำตาตั๊กได้ ตั้งแต่ตอนอ่านได้แค่ครึ่งเล่ม
เวลากว่าสองชั่วโมงที่นั่งน้ำร้องไห้ไปกับความรักของแม่ลูกคู่นี้
ตั๊กอยากจะขอบคุณเรื่องราวในหนังสือนี้

ขอบคุณมาซายะ ที่ทำให้ตั๊กได้ถามตัวเองว่า เราทำให้พ่อแม่มีความสุขมากพอหรือยัง
แม้จะส่งเงินกลับบ้านทุกเดือน โทรหาพ่อแม่ทุกวัน
แต่สิ่งที่ค้างใจ คือตั๊กยังไม่เคยพาครอบครัวไปเที่ยวเลยสักครั้ง
เวลากลับบ้าน แทนที่จะดูแลพ่อแม่ ก็กลับให้พ่อแม่ต้องเป็นคนดูแลเรา
ช่างเป็นลูกที่ขี้เกียจจริงๆ T^T

ขอบคุณคุณแม่ของมาซายะ ที่ทำให้ตั๊กรู้ว่า การที่เราจะเป็นที่รักของคนอื่นนั้น
เราควรเรียนรู้ที่จะใส่ใจ ดูแลคนอื่น เรียนรู้ที่จะให้ ในสิ่งที่เราให้ได้
และอย่าลืมมีอารมณ์ขันอยู่เสมอ ....

"แค่เพียงมีเธอ
อยู่ที่ตรงนั้น
บรรยากาศที่นั่น
ดูสว่างไสว
แค่เพียงมีเธอ
อยู่ที่ตรงนั้น
จิตใจทุกคน
เบิกบานแจ่มใจ
ฉันเองก็ตั้งใจ
อยากเป็นให้ได้
เช่นเธอ"

ถ้ามีเวลา อย่าลืมหาหนังสือเล่มนี้มาอ่านนะค่ะ ^^
อ่านแล้วคุณจะเสียน้ำตาโดยสมัครใจให้กับหนังสือเล่มนี้ค่ะ

Create Date : 05 พฤษภาคม 2556 Last Update : 11 พฤษภาคม 2556 15:33:40 น. Counter : 1817 Pageviews.		29 comments
Share Tweet