และแล้วชีวิตการเรียนในมหาวิทยาลัย ก็เดินทางมาถึงช่วงสุดท้ายแล้ว
ใจหายยังไงบอกไม่ถูก 4 ปีที่อยู่ที่นี่ ช่างผ่านไปเร็ว จนรู้สึกเหมือนกับทุกอย่างเกิดขึ้นเมื่อวานนี่เอง
เดินผ่านหน้าตึกเพียรวิจิตรยังเห็นภาพตัวเองวิ่งเหงื่อตก เสื้อเปียก รอรับกระเป๋ากลับบ้าน
เดินผ่านหน้าห้องเชียร์ ยังเหมือนได้ยินเสียงเพลงที่เคยร้องตอนนั้นดังอยู่ในความรู้สึก
เดินผ่านถนนตรงภาคสิ่งแวดล้อม ก็ยังมองเห็นตัวเองวิ่งจนเหนื่อยอยู่ตรงนั้น
ทุกๆที่ ดูเหมือนจะมีความหมาย และมีความทรงจำมากมายซ่อนอยู่ และเหมือนกับมันเพิ่งผุดขึ้นมาเตือนความจำ ตอนที่กำลังจะเดินออกจากที่นี่ไปนี่เอง
ดอกกัลปพฤกษ์ บานเป็นสัญญาณว่า จะมีพี่บัณฑิตกลับมา
และบอกเป็นนัยว่านักศึกษาปีสุดท้ายก็ถึงเวลาต้องจากมหาวิทยาลัยไปเช่นกัน
วันนี้นั่งว่างๆ หลังจากอ่านหนังสือวิชาสุดท้ายเสร็จ
มาทำวิดีโอ ดูไปยิ้มไป บอกไม่ถูกเหมือนกันค่ะ
ก็ได้แต่หวังว่าสักวันจะได้กลับมาที่มอดินแดง อยู่กับเพื่อนๆ อย่างพร้อมหน้าอีกครั้งนึง
ลาก่อน มอดินแดง ที่ๆทำให้ได้เรียนรู้อะไรๆ หลายอย่าง ทั้งสุข ทั้งเศร้า คละเคล้ากันไป
ฉันจะเอาความภูมิใจทั้งหมดที่ฉันได้รับจากที่นี่ ไปสร้างสรรค์สิ่งดีๆในสังคมต่อไป