วันนี้มันเกิดอะไรขึ้นกับผม...

ผมไม่รู้จะเริ่มยังไงดีสำหรับวันนี้..รู้แค่ว่าผมเสียใจมาก..ร้องไห้..ควบคุมความคิดตัวเองไม่ได้ ปล่อยให้มันคิดไปไหนต่อไหนไกลมาก...ตั้งแต่ตอนเย็น จนถึงทั่งบัดนี้ ผมมิอาจหลุดออกมาจากหัวงความคิดต่างๆที่ผมสร้างมันขึ้นมาได้เลย...เมื่อคืน ผมเล่าให้พี่ฟัง ถึงอดีตรักที่ค่อนข้างเจ็บปวดไม่น้อยเลย...ผมกลัวว่าครั้งนี้มันจะเกิดขึ้นอีก...แต่มันก็เกิดขึ้นแล้วล่ะครับ เป็นครั้งที่2ด้วยระยะเวลาห่างกันไม่ถึง5เดือน...หากจะโทษ ก็คงต้องโทษตัวผมเองที่ ใจง่าย ไม่ดูแลหัวใจตัวเอง ปล่อยให้อะไรๆมันเลยเถิดไปไกล...แล้วสุดท้ายคนที่ต้อง เจ็บ คือผมคนเดียวจริงๆ...เมื่อตอนเย็นผมนั่งร้องไห้เงียบๆอยู่คนดียวในห้องทำงาน ไม่อยากให้ใครๆเห็นมุมที่อ่อนแอที่สุดของผม..ใช่ วันนี้ผมอ่อนแอมากมาย หลายๆคนก็คงสงสัยกับความซึมเงียบที่ผิดปกติของผม ผมทำได้แต่ยิ้มให้และบอกว่า ไม่เป็นอะไร...ผมเดินออกจากที่ทำงาน เดินไป..ร้องไห้ไป น้ำตามันไหลเอง...ควบคุมไม่ได้ เพราะใจมันคิด ไม่รู้ทำไม ทำได้แต่เดินก้มหน้า รอรถเมล์ นั่งรถกลับบ้าน น้ำตาก็ไม่หยุดไหล..มันเป็นวันที่แย่ที่สุด...นี่คือสาเหตุที่1ซึ่งเกิดขึ้นวันนี้และทำให้ผมเสียใจมากคับ
สาเหตุที่2..ผมไม่รู้ว่าควรจะเสียใจกับเรื่องไหนมากกว่ากัน...เงิน2พันบาท ซึ่งอยู่ในลิ้นชักที่เคาน์เตอร์หายไป..ไม่รู้เมื่อไร อาจจะหายเมื่อคืนหรือเมื่อเช้า..แต่ผมเป็นคนที่อยู่ในเหตุการณ์นั้นคนเดียว ทั้ง2เวลา...เมื่อคืนผมมั่นใจว่าผมปิดลิ้นชัก เก็บทุกอย่างบนโต๊ะเสร็จเรียบร้อย..แล้วจึงเซ้นต์ชื่อออกไป...กระปุกเงินซึ่งอยู่ในลิ้นชัก ผมก็เก็บแล้ว ล็อคลิ้นชักแล้ว...เมื่อเช้า ผมไปถึงเป็นคนแรกๆ และผมจำเป็นต้องนั่งอยู่ที่เคาน์เตอร์นั้นก่อน เพราะยังไม่มีใครมา...รอจนมีคนมาเยอะ ผมจึงขึ้นห้อง...พอตอนกลางวัน พี่เจ้าของเคาน์เตอร์บอกเงินหาย2พัน..ซึ่งเป็นเงินที่อยู่ในกระปุกที่อยู่ในลิ้นชักที่ผมล็อคเมื่อคืนแล้ว...แต่สิ่งหนึ่งที่ผมเอ๊ะใจเมื่อเดินไปถึงเคาน์เตอร์เมื่อเช้าคือ เห็นกุญแจเสียบคาอยู่ที่ลิ้นชักซึ่งเก็บกระปุกเงินนั้น..แต่ผมก็แค่เอ๊ะใจ ไม่ได้คิดอะไรมากกว่านั้นเลย เพราะเมื่อเช้า ผมเศร้าจากเรื่องเมื่อคืน..เมื่อเช้าผมยังเดินน้ำตาซึมๆเข้าไปทำงานเลย..แต่ไม่มีใครเห็นหรอก ผมไปถึงที่นั่นคนแรกนี่..ตอนบ่ายทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ถูกเรียบสอบสวนหมด..รวมทั้งผมด้วย...ผมกลายเป็นคนที่น่าสงสัยที่สุดเลย...
ผมทำได้แค่เล่าเหตุการณ์เท่าที่ผมจำได้เมื่อคืนและเมื่อเช้าให้พวกระดับสูงฟัง และปฏิเสธว่าผมไม่ได้เอาเงินไป...ผมไม่ได้เอาไปจริงๆ ผมไม่รู้จะทำยังไง ทำได้แค่นั้นเอง แค่ปฏิเสธเขาไป...จะเอาผมไปสาบานที่วัดไหนก็ได้...
หลังจากสอบสวนทุกคนเสร็จ บรรยากาศในที่ทำนตึงเครียดขึ้น ต่างคนต่างหวาดระแวงกันและกัน...ผมไม่รู้ว่ามันเป็นยังงั้นจริงหรือผมคิดไปเอง...ที่ทุกคนดูจะทำตัวห่างเหินกันและกัน...รวมทั้งผมด้วย...ผมไม่รู้ เดาไม่ออก อ่านใจใครไม่ได้ แต่ผมกำลังรู้สึกว่า ผมเป็นคนที่เอาเงินนั้นไปจริงๆ จากสายตา การกระทำของคนอื่นๆ ผมไม่รู้จะทำยังไง ได้แต่ยื่นนิ่งเงียบ พร้อมกับความคิดทั้ง2เรื่องมันวนเวียน พุ่งพล่านอยู่ในหัวผมตลอดเวลา ผมกังวลกับ2เรื่องนี้มากจนมัน fusion กันเป็นหน่วยความคิดขนาดใหญ่ที่ทำให้ผมเครียดมาก..ขับให้น้ำตาไหลโดยไร้สาเหตุ..และตอนนี้ผมยังไม่รู้เลยว่าเขาจะทำยังไงกับเงิน2พันบาทที่หายไปนั่น...สองเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้..เล่นงานจิตใจของผม..อย่างหนักและรุนแรง...จนผมอ่อนล้ามาก ทั้งกายและใจ จนอยากจะหยุดทุกอย่าง...ผมนั่งคิดเล่นๆบนรถเมล์ว่าผมอยากตายเหมือนกันนะ...ไม่รู้ทำไมชีวิตผมถึงได้ซวยขนาดนี้..
ทั้งหมดมันหนักเกินกว่าที่ผมจะรับได้อย่างเข็มแข็ง..จากปกติผมก็เป็นคนที่ใจอ่อนแอเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว...พอมาเจอหลายๆเรื่องในวันนี้ ทำให้ผมแทบเดินไม่ไหว ได้แต่นิ่งอึ้ง งงงัน ไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไปดี ผมคงต้องปล่อยให้มันสงบลงไปเอง..
แต่กว่าที่ผมจะสงบลงได้ ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไร...
ทำไมต้องมีแต่เรื่องร้ายๆเกิดขึ้นกับผม...ผมหมดแรงแล้วล่ะครับ..ไม่อยากทำอะไรอีกต่อไปแล้ว..อยากหลับตาแล้วหลับไปชั่วนิรันดร์..ละทิ้งทุกสิ่งทุกอย่าง..แล้วจากไปอย่างไม่ต้องหวลกลับ..
ผมไม่อยากไปทำงานเลย อยากลาออก ไม่รู้ว่าถ้าทำต่อไปแล้วจะอยู่อย่างสบายใจได้ไหม...และที่สำคัญ ผมไม่อยากรักใครแล้ว...แต่ว่าผมคงทำไม่ได้ เพราะเพียงแค่นี้ผมยังรู้สึกโดดเดี่ยวอ้างว้างขนาดนี้ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวันนี้ ทำให้ผมอยากโทรหาใครสักคน แต่ผมคิดไม่ออกว่าจะโทรหาใคร...ผมมืดสนิททุกด้าน...ได้แต่คิดน้อยใจในทุกๆสิ่ง โชคชะตา ฟ้ากลั่นแกล้งผมรึป่าว...ตอนนี้ผมไร้ซึ่งความรู้สึกแล้วล่ะครับ...ไม่อยากคิด ไม่อยากทำอะไรเลย ผมมืดมนอับจนจริงๆคับ
อยากให้มันผ่านไปเร็วๆ...ผมไม่ไหวแล้วล่ะครับสำหรับวันนี้
จนถึงบัดนี้ผมก็พูดอะไรไม่ออกเลย...

ขอบคุณครับ

Create Date : 03 สิงหาคม 2550 Last Update : 3 สิงหาคม 2550 21:51:46 น. Counter : 888 Pageviews.		7 comments
Share Tweet