ใ จ ล อ ย
...ฝนปรอยบางๆเมื่อเช้านี้ทำให้อากาศเย็นขึ้นอีกนิด..ที่ว่าหนาว ก็หนาวขึ้นไปอีกหน่อย อากาศหนาวในวันที่มีเมฆมากมาปกคลุมทำให้บรรยากาศค่อนข้างมืดครึ้มตลอดทั้งวัน พาลทำให้จิตใจหดหู่พิกล...แม้นท่ามกลางผู้คนมากมายรายล้อมรอบกาย แต่ใยความเหงาอ้างว้างจึงยังเกาะกินหัวใจได้อีกเล่า...เสียงที่ว่าดังข้างๆกายก็ยังดังไปไม่ถึงก้นบึ้งของความรู้สึก..คล้ายๆกับว่ากำลังหลงอยู่ในภวังค์แห่งตนเอง ไร้ความคิด ไร้ความรู้สึก ไร้อารมณ์ ไม่ต่างกับคนที่ตายด้านทางอารมณ์ แม้ว่าจะพยายามกระตุ้นความรู้สึกตัวเองด้วยกิจกรรมต่างๆแล้วก็ตาม ทว่ามันมิได้ช่วยให้ความรู้สึกตัวกลับมาเลย มีแต่จะยิ่งแอบซ่อนลึกเข้าไปข้างในอีกเรื่อยๆ จนมิอาจดึงมันกลับคืนมาได้...
วันนี้รู้สึกเช่นนั้นจริงๆ...เหมือนกับว่าอารมณ์และความรู้สึกมันไม่อยู่กับจิตใจ ได้แต่ลอยไปไหนถึงไหน บินไปไกลแสนไกล และไม่รู้ว่ามันจะกลับมาเมื่อไร...
มองซ้าย...มองขวา...ข้างหน้า...หลัง...ไร้ซึ่งความรู้สึกที่ดีขึ้นสักนิด...ทำไม เพราะอะไร จึงเป็นแบบนี้...และจะต้องเป็นอย่างนี้ไปอีกนานเท่าไร...จึงจะพอ...
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
ใจกลับมากรือยังค่ะ ตอนนี้