ท่านป๋า!!!
เกิดไรขึ้น????
บ้านท่านไฟดับ!!!
ตั้งแต่เมื่อวานแล้วขอรับ

ทางด้านท่านเห็นอย่างเดียวกับข้าพเจ้าเห็นหรือเปล่า?
มืดหมดเลยขอรับ!!

มืดจริงหนอ...

มืดจริงหนอ...

อ้าว!!! พอโพสท์ข้อความเสร็จไม่มืดแล้ว แหะ แหะ
เอาล่ะเดี๋ยวกลับมา
ยังไม่กินข้าวเลยขอรับ!!~

หลังอรุณสวัสดิ์ขอรับท่านป๋า

ท่านนับว่าเมาได้สาสมใจเทียวขอรับ
หลายปีก่อนข้าพเจ้าเคยตั้ง 'อ้วก' เป็นหลักชัยของการประลองเมรัย ยังไม่อ้วก! แสดงว่ายังไม่ถึง (ฮา)

มาอ่านเจอว่า "การอ้วก! ทำลายรอยหยักในสมอง"
(ข้าพเจ้ายิ่งมีน้อย ๆ อยู่ด้วย)เลยกลัว หลังจากนั้น ข้าพเจ้าไม่ยอมไปให้ถึงหลักชัย (เด็ดขาด!!)

จึงขออนุญาตเรียนท่านไว้ เผื่อข้อมูลที่อ่านเจอเป็นความจริง ท่านยังต้องใช้อัจฉริยะภาพสร้างงานเขียนยิ่งใหญ่ อาจเป็นหนึ่งในมาสเตอร์พีซ ของเมืองไทยใครจะไปรู้!!!

เพราะฉะนั้น จะอ้วกเมื่อไร รีบกลืนกลับไปเชียวขอรับ ฮา ฮา ฮา ฮา

เพื่อนมาสองคน สองวัน วันเว้นวัน (มันจะมาวันเดียวกันก็ไม่ได้!!) เล่นเอาข้าพเจ้าเมาแฮ้งค์ ไปสี่วัน วันนี้วันที่ ๔ ข้าพเจ้าเพิ่งเริ่มต้นเดือนพ.ย. ดีนะ มีเพื่อนอยู่แค่ ๔ คน พวกมันไม่มีใครเขียนหนังสือ อ่านหนังสือคนเดียว อีกคนจะอ่านก็ต่อเมื่อเมียแนะนำให้อ่าน(ฮา)

มามีพวกท่านเป็นสหายอักษร
ชีวิตข้าพเจ้าเหมือนได้เติมเพื่อนทางจิตใจ
ทั้งดูท่าแล้ว ฟอร์มการซดเมรัย อยุ่ในระดับดารา
โลกท้างน้าน (หน้าตาบอก !! เห็นหน้าพี่ท่านวนิดา(นามปากกา) แล้วบอกได้คำเดียว รอยหยักในสมองสะดุ้งวาบ ฮา ฮา ฮา)
โชคดีอีกเหมือนกัลล์ ที่อยู่กันคนละทิศละทาง ไม่งั้น ล่ะท่านเอ๋ย ได้ชะเอิงเอย กันไม่เว้นแต่ละวัน

อ่านข้อความของท่านครั้งก่อน
มีข้อกังขา อยากจะเรียนถามสักหน่อย
ความรู้สึกไม่อยากคิด ไม่อยากเขียน ไม่อยากอ่าน
เกิดขึ้นได้อย่างไรขอรับ? เกิดจากอะไร?

หากเป็นด้วยเรื่องส่วนตัวก็ไม่เป็นไร

แต่หากมิใช่เรื่องส่วนตัว พอจะขยับขยายให้ฟังกันสักหน่อยเป็นไร ????

คารวะ
'หลานท่านศิษย์เหลน'

เฮ้ยป๋า....

เมื่อวานผมกำลังจะบิน ตั้งท่าอย่างสวยงามโดยการกางแขน(ปีก) นั่งยองๆและเตรียมจะทะยาน แต่เจ้านายดันตะโกนมาจากในห้อง

"เฮ้ยนุ! ไปพุทธมณฑลหน่อย..."

สิ้นเสียงแก กุญแจรถก็หล่นลงบนโต๊ะ ผมถอนหายใจอย่างเซ็งๆ หุบแขนแล้วยืนขึ้นตัวตรง เดินไปชะโงกหน้าถามเจ้านาย

"รถอยู่ตรงส่วนไหนของปาร์คกิ้งครับ?"

"ไม่รู้ ไปเดินหาเอาเอง..."

ผมดีใจนะป๋าเวลาที่ได้ขับรถคนเดียว แม้รถที่ขับจะไม่ใช่รถผมก็ตามที การได้ออกข้างนอกคนเดียวนี่ถือเป็นโบนัสระหว่างวันที่ผมปราถนา แต่ทั้งนี้ก็ต้องขึ้นอยู่กับเจ้าคนขับรถด้วยนะครับ ถ้าเขาลางานวันไหนนั่นแหละที่ผมจึงจะได้จับพวงมาลัย

ผมเดินไปถึงปาร์คกิ้ง (ที่ต้องใช้คำว่าปาร์คกิ้งเพราะผมกำลังหัดพูดภาษาอังกฤษ เลียนแบบเจ้านายผมซึ่งจบโทมาจากอเมริกา เวลาแกมีงานจะให้ผมทำ แกมักจะสั่งให้ผมสแตนบายรอจนกว่าแก่จะสั่ง) ใช้เวลาไม่นานนักก็เจอรถ ไม่ใช่รถเบนซ์บ้าคอคอแตกอะไรหรอกครับ เป็นรถปิคอัพซอมซ่อคันเก่า(แต่แอร์ยังเย็น) ที่จริงมันไม่ใช่หน้าที่ของผมที่จะต้องมาขับรถหรอก และผมเองก็ไม่เคยทำอะไรที่เกินกว่าหน้าที่ของตน(โดยเฉพาะเรื่องงาน) แต่บังเอิญผมเป็นพนักงานเอนกประสงค์ ดังนั้น...แหะๆๆ ผมจึงทำได้ทุกอย่างที่เจ้านายสั่ง

ผมพาปิคอัพคันเก่าทะยานขึ้นสะพานพระปกเกล้าฯข้ามแม่น้ำเจ้าพระยา ผ่านวงเวียนใหญ่ เข้าถนนเพชรเกษมมุ่งหน้าออกนอกเมือง ป๋านึกภาพออกไหม? ถ้านึกไม่ออกก็ช่วยไม่ได้ ใครใช้ให้ป๋าเป็นเด็กบ้านนอก

ปกติเวลาผมขับรถผมมักจะร้องเพลงครับป๋า เพลงที่ร้องก็จำพวกลูกทุ่งหมอลำบ้านผมนั่นแหละ แต่ช่วงนี้ผมไม่ค่อยปกติ ก็เพราะผมเริ่มหัดฟังเพลงฝรั่ง ทำไงได้ล่ะป๋า ก็ผมกำลังฝึกภาษาปะกิด

ผมหมุนคลื่นวิทยุ เจออยู่คลื่นหนึ่งจำตัวเลขไม่ได้ เพราะหน้าปัดมันเลือนๆ เขาก็เปิดไปตามอารมณืดีเจ แต่มันไม่ตามอารมณ์ผมเลย ผมจึงปิดวิทยุแล้วร้องเองฟังเอง

....ประตูห้องเช่ามีร้องเท้าสองคู่เคียงกัน
คู่หนึ่งนั้นเป็นรองเท้าเธอพี่จำได้ดี...
อีกคู่หนึ่...ไม่เคยเห็นเลยก่อนนี้
แปลกใจอะไรกันนี่????
หน้าห้องน้องมีร้องเท้าผู้ชาย....

แหะๆๆ

ก็เพราะอย่างนี้แหละป๋า ผมจึงยังพูดภาษาอังกฤษไม่ได้สักที ที่พอจะพูดได้ก็มี เยส...โน...โอเค และ...อ๋อไร๋...

ถึงถนนกาญจนาภิเษก(ป๋านึกภาพให้ออกนะ) ผมเหยียบเต็มที่เพราะถนนโล่ง ถนนเส้นนี้ผมเรียกจนติดปากว่าวงแหวนบางแค ในช่องทางด่วนนั้นมีสามเลนกว้างๆให้แล่นรถทางเดียว ส่วนในช่องทางคู่ขนานนั้นก็มีสามเลนเช่นกัน เขาก็เปิดให้แล่นรถทางเดียวนั่นแล แต่แมงกะไซค์มักจะย้อนศรมาทำให้สะดุ้งอยู่เสมอ เรื่องแบบนี้ปกติแล้วครับ ตอนผมไปสอบที่ราม 2 ก็เกือบประสานงากับแมงกะไซค์ย้อนศรเช่นเดียวกัน เพราะผมไม่ค่อยคุ้นกับถนนบางนา-ตราด

ผมมุ่งหน้าไปทางบางบัวทอง เพื่อเข้าซอยลัดไปถนนพุทธมณฑลสาย 4 (ป๋านึกภาพให้ออกนะโว้ย) ผมพยายามกดคันเร่ง แต่กดไม่ลงครับป๋า มันได้แค่นั้น แค่ 90

วัยรุ่นเซ็งเลยป๋า แต่พอนึกขึ้นได้ว่าเรากำลังหาทางอู้นี่หว่า ผมจึงผ่อนคันเร่งค่อยๆหักพวงมาลัยเข้าเลนซ้าย แล้วทำความเร็วอย่างต่อเนื่องประมาณ 60 ก.ม./ช.ม.

และแล้ว...โลกก็เป็นของผม

แหะๆๆ

พล่ามมาซะยาว เข้าเรื่องที่ป๋าเขียนดีกว่า เรื่องลุงคนนี้ผมก็ค่อนข้างจะตกใจอยู่เหมือนกันครับ

และที่ตกใจอีกอย่างคือโมเดิร์นไนน์...

เอ่อ...

เรื่องเมรัยสัญจรนั้น ผมต้องขอโทษนะป๋า ผมไปไม่ได้จริงๆครับ

ใจเย็นๆน่าป๋า ผมยังไม่เลิกเหล้าง่ายๆหรอก อิๆๆ