"มรณสติ คือ ระลึกถึงความตายเป็นอารมณ์ เป็นกัมมัฏฐาน (สิ่งยึดเหนี่ยวผูกใจ

ไว้ไม่สลดสังเวช ถอนจากอารมณ์อื่นๆได้"

 ผมเอง รู้สึกว่า "ทำวันนี้ให้ดีที่สุด" นั้นเป็นแนวคิดทางวัตถุของ

ตะวันตก หลายครั้งที่เราทุ่มเต็มที่ ให้ผลงานดีที่สุด แต่กลายเป็นว่าเรายึดติดใน

ผลสำเร็จของมันทุกครั้ง แน่นอนว่าไม่ว่าผลจะสำเร็จหรือไม่ก็ตาม ก็อาจนำความ

ทุกข์มาให้เราได้ เพราะความโลภของมนุษย์นั้นมีไม่สิ้นสุด  แม้วันนี้เราพอใจผล

งานของเรา แต่พอไปเทียบกับคนอื่นที่ดูดี กลับรู้สึกด้อยกว่า (เหมือนกับเรื่อง "ไม่

มี ไม่พอ ไม่เท่า" ที่ทำให้เราเป็นทุกข์ ที่คุณบุญชัย เบญจรงคกุล เคยเขียนไว้นะ

ครับ)

ซึ่งหากย้อนกลับมาดูหลัก มรณสติ ที่พระพุทธเจ้าค้นพบ (และ

เจริญมรณสติอยู่ทุกลมหายใจเข้าออกนั้น) จะเห็นได้ว่า มรณสติ นอกจากจะเป็น

เครื่องมือกำหนดสติที่ดีที่สุดแล้ว (ยิ่งกว่าอานาปานสติ) ยังผนวกเอาแนวคิด "ทำ

วันนี้ให้ดีที่สุด" มาเป็นผลพลอยได้ "ส่วนหนึ่ง" ด้วย แต่เป็นแค่ส่วนหนึ่งเท่านั้น

ไม่ใช่ "แก่น" เพราะหัวใจของ มรณสติ คือให้เราไม่ยึดติดกับอารมณ์ และสิ่งต่างๆ

ยกตัวอย่างเช่น ผมต้องการเขียนรายงานชิ้นใหญ่สักฉบับ ถ้าผมแค่

"ทำวันนี้ให้ดีที่สุด" ผมจะทุ่มเทให้มันเต็มที่ หามรุ่งหามค่ำ (อาจเกิดผลเสียได้)

เมื่อผมทำเสร็จ แน่นอนว่า ผมต้องคาดหวังกับมันมาก      ในขณะที่ถ้าผมเขียน/

ทำรายงานด้วย (มรณ) สติ ผมทำเต็มที่ด้วยสติ รู้ว่า ตี 2 แล้วดึกเกินไป ค่อย

ทยอยทำวันพรุ่งนี้ได้ เมื่อทำจนเสร็จ ผมก็จะรู้สึกผ่อนคลาย ไม่ยึดติด คาดหวังกับ

มัน (มากจนเกินไป) ไม่เป็นทุกข์ ซึ่งเรื่องที่ผมเล่านี้มันจะคล้ายกับกลอนคำสอน

เรื่อง "ความว่าง" ของท่านพุทธทาสภิกขุนะครับ

 
  โดยสรุปผมคิดว่า ข้อเสียและผลที่ตามมาของการแค่ "ทำวันนี้ให้

ดีที่สุด" ก็คือ การยึดติด และความทุกข์ และนอกจากนี้ก็อยากชี้ชวนให้ทุกท่าน

เห็นถึงประโยชน์ของการเจริญ "มรณสติ" นะครับ