สวัสดีค่ะคุณบรรณภรณ์ที่คิดถึง
โอเล่มาเชิญนะค่ะ
มีเวลาว่างเชิญไปอีกมุมของโอเล่
จะพาไปให้หัวเราะเล่นนะค่ะ
ตามลิ้งค์เลยนะค่ะ

//chobcheer.pantown.com/

ฝันดีนะค่ะ

ป.ล.โอเล่คิดถึงจริงๆน๊า

สวัสดีจ้า ... หลังจากคุยวันนั้นแล้วก็ไม่ได้คุยอีก ก็กำลังคิดว่าพี่หายไปไหนน๊อ แต่แว๊บไปตอบให้ที่เม้นท์เลยได้รู้แระว่าหายไปไหนมา ตอนนี้เลยหายคิดถึงเลยล่ะจ้ะ อนุโมทนาบุญด้วยนะค่ะพี่ ...


สำหรับหนังสือนี้ นิดบอกตามตรงว่า ไม่เฉพาะงานของปราบดาหรอกค่ะที่อ่านแล้วไม่ค่อยจะเข้าใจ หรือว่าภาษาใหม่ๆ วัยรุ่นเค้าเรียกว่าไม่ค่อยเก็ท เพราะว่างานของคนอื่นๆ บ้างที่เขียนออกแนวใหม่ๆ รำพึง เปรียบเทียบ บางทีมันก็ยากจะเข้าใจนะค่ะ อาจจะเพราะว่าไม่ชินกับผลงานและการเขียน หรือว่าไม่ก็อ่านน้อยสำหรับงานบางอย่าง พอมาจับแล้วมันไม่คุ้นเคยก็เลยพาลไม่เข้าใจ และรับยาก ทีนี้เลยกลายเป็นว่า เลยเป็นกรอบให้เราตัดสินเองเลยว่า เล่มไหน อ่านยากไม่อ่าน เล่มไหนอ่านง่ายก็ขอให้ได้ถือไว้เถิด

เพราะฉะนั้นเมื่อเป็นอย่างนี้แล้ว ก็เลยเห็นด้วยเลยว่า เล่มไหนที่อ่านแล้วเหมือนเราอิน สนุก ได้เติมเต็มกับความรู้สึกของเราได้ สนองความต้องการเราได้ นั่นล่ะค่ะ ถือว่าหนังสือเล่มนั้นประสบความสำเร็จในแง่ของความรื่นรมย์ให้ตัวเองได้รื่นเริง

ฝันดีจ้ะ

ไม่มีหนังสือเรื่อง"ความน่าจะเป็น"ของคุณปราบดา หยุ่น ที่ได้รับรางวัล S.E.A write ปี'45 ไว้ครอบครองค่ะ

เหตุผลก็คือเคยพลิกๆดูขณะอยู่ในร้านหนังสือ เปิดอ่านไปหลายหน้าแต่ไม่เข้าใจในภาษาที่เค้าสื่อให้คนอ่าน

ไม่ได้รับความรื่นรมย์ใดๆในการอ่าน ตอนนั้นก็แอบคิดว่า

ตาย.. ทำไมเราอ่านหนังสือที่ได้รับรางวัลเล่มนี้ไม่รู้เรื่องนะ

ใครถามจะคุยกะเค้าได้มั๊ยเนี่ย ตอนนั้นไม่อยากตก trend

น่ะค่ะ แต่ก็นึกถึงความรู้สึกตัวเองมากกว่า คิดว่าในเมื่อ

ฉันอ่านไม่รู้เรื่องจะซื้อมาให้เสียตังค์ทำไมกัน

ในที่สุดฉันก็เลยไม่ได้ซื้อมาไว้เป็นเจ้าของ

~~หนังสือที่ดีของฉันไม่จำเป็นต้องได้รับรางวัลใดๆ แต่

อ่านแล้วถ้าฉันได้"อะไร"บ้าง หรือแค่ทำให้ยิ้มได้ ฉันก็

ปลื้มกับมันแล้วค่ะ

Happy sunday,ka!

ผมว่าสิ่งที่คนเขียนหนังสือควรจะศึกษาก่อนเป็นอย่างแรก
และเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือภาษาและการสื่อภาษา หนังสือ
ที่ดีต้องทำให้คนอ่านเข้าใจมากกว่าไม่เข้าใจ และถ้าหนังสือ
เล่มไหนทำให้คนอ่านเข้าใจได้ตรงตามความตั้งใจของผู้เขียน
แล้วละก็ ผมถือว่าหนังสือเล่มนั้นประสบความสำเร็จมากกว่า
การได้รางวัลแล้วละครับ

จริงๆแล้วผมเองก็ไม่ใช่คนที่อ่านหนังสือที่เขียนโดยคนไทย
เยอะเท่าไหร่ เพราะส่วนมากก่อนที่จะหยุดอ่านหนังสือไปเนื่อง
จากข้ออ้างว่า "ไม่มีเวลา" แล้ว ผมมักจะอ่านแต่หนังสือแปล
จำพวกแนวสืบสวนสอบสวน, หนังจีนกำลังภายใน และเรื่องสั้น
บ้างมากกว่า ส่วนของนักเขียนไทยที่ชื่นชอบมากๆก็จะมีเพียง
งานเขียนของ "มาลัย ชูพินิจ" ไม่ว่าจะเป็นในนามปากกา
ใดๆก็ตาม โดยเฉพาะ "ล่องไพร" (ที่เพชรพระอุมา ของ
พนมเทียน เทียบไม่ติดในความเป็น "นิยาย" ตามความรู้สึก
ของผม...) "ล่องไพร" หนังสือที่ทำให้ผมชอบผืนป่า และ
ชีวิตป่า (คล้ายๆเป็นชีวิตในความฝันซึ่งความเป็นจริงไม่
สามารถใช้ชีวิตเยี่ยงนั้นในวิถีชีวิตของผมตอนนี้ได้)

ความเป็นเอกลักษณ์ทางงานเขียนอาจจะทำให้หนังสือขายดี
หรือขายไม่ออกเลยเลยก็ได้ แต่นั่นแหละที่ทำให้หนังสือมี
"เสน่ห์" สำหรับคนที่ไม่ใช่นักเขียนอย่างผม เพียงแต่ผมต้อง
สามารถเข้าถึง "เสน่ห์" ที่ว่านั้นเท่านั้นจึงจะยอมควักกระเป๋า
เพื่อหนังสือเล่มนั้น....

No Comment ค่ะ ...ไม่ได้อ่านงานของปราบดานานแล้ว
ที่อ่านล่าสุดเป็นเรื่องสั้นของเขา ก็รู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง
เล่มที่ จขบ. อ่าน เราก็ยังไม่ได้อ่าน มึนๆ กับตัวหนังสือของเขาง่ะ

ผมเป็นคนขี้เกียจอ่านนิดหน่อย ยิ่งมาเจอหนังสือซีไรต์ (ส่วนใหญ่ความคิดดีแต่เขียนซีเรียส) ผมก็เลยอ่านไม่ค่อยจบ

ความน่าจะเป็น ก็เป็นอีกเล่มที่วางอยู่บนหิ้งนานเป็นปี จำไม่ได้ว่าวางอยู่ตรงไหนแล้วด้วย

ปล. ผมเป็นคนสุราษฎร์ครับ เกิดและเรียนมัธยมที่นี่ แต่เรียนชั้นสูงและทำงานที่กรุงเทพครับ

หนังสือซีไรท์บางเล่ม อาจจะไม่ได้เป็นที่ชื่นชมมากมายในสายตาหลายคน แต่ศิลปะ มันก็เป็นเรื่องอัตถวิสัยมานานแล้วนะครับ

ซีไรท์ที่ผมชอบมากสองเล่ม ก็ไม่ใช่หนังสือที่ใครจะยกย่องมากมาย อย่าง "ซอยเดียวกัน" ของคุณวาณิช และ "ตลิ่งสูง ซุงหนัก" ของคุณนิคม รายวา

สำหรับผม ซีไรท์ ไม่ได้เป็นดัชนีวัดความดีของหนังสือ แต่เป็นแค่รางวัลที่ให้กำลังใจคนทำงานเขียน และเป็นเหมือนคำแนะนำให้คนอยากอ่านหนังสือ แต่ไม่รู้จะเลือกเล่มไหน มีเกณฑ์บางอย่างในการช่วยตัดสินใจ

ผมเชื่อว่า มีหนังสืออีกหลายเล่ม ที่ดี โดยไม่เคยได้เข้าชิงซีไรท์

ผมแสดงความเห็น โดยไม่มีน้ำหนักอะไรเลยนะครับ เพราะผมสูญเสียความสามารถในการอ่านนิยายไปนานแล้ว 5555

ผมไม่เคยบังคับให้ตัวเองอ่านหนังสือต่อเนื่องรวดเดียวจบได้มานานแล้ว เพราะไม่เคยมีหนังสือเล่มไหน สะกดผมอยู่ เหมือนเมื่อก่อน

ไม่ได้บอกว่า นักเขียนรุ่นนี้ฝีมือสู้รุ่นก่อนไม่ได้หรอก
ผมคงสนใจเรื่องดนตรีและภาพยนตร์มากขึ้น อ่านหนังสือน้อยลงเท่านั้นเอง

หายไวไวนะครับ ขอบคุณที่แวะไปเยี่ยมผมที่บล็อคครับ

ตานึกว่าตาเป็นคนเดียวที่มีความรู้สึกแปลกๆกับหนังสือของ คุณ ปราบดา หยุ่น....แถมยังพาลโมโหตัวเองว่า อาจจะตกรุ่นไปซ่ะแล้ว ที่แท้ก็มีคนคิดเหมือนเราเช่นกัน....

ตากลับบ้านไปเที่ยวนี้ ขนหนังสือมาหลายเล่ม แต่ไม่มีงานของเขาสักเล่ม...เหตุผลง่ายๆก็คือ ตาอ่านงานของเขาไม่รู้เรื่อง และอีกอย่าง ตาชอบอ่านหนังสือหน้าขาวๆค่ะ

คิดถึงนะคะ...

เห็นผมเขียนชมล่องไพรไว้เยอะ กลัวคนที่อ่านเพชรพระอุมาก่อน
แล้วมาอ่านล่องไพรจะด่าเอาได้ เลยต้องมาอธิบายให้เข้าใจกันสักหน่อย

จริงๆทั้งสองเรื่องนี้การที่จะชอบเรื่องไหนมากน้อยกว่ากันอยู่ที่
ความชอบส่วนตัวเป็นหลัก ความชอบในแนวการดำเนินเรื่อง และ
ลำดับการอ่านก่อนหลังก็มีส่วนอยู่ไม่ใช่น้อย

จริงๆแล้วผม ชอบทั้งสองเรื่องละครับ แต่จะชอบล่องไพรมากกว่า
เพราะในช่วงต้นของเพชรพระอุมาออกจะมีการฆ่าสัตว์ตัดชีวิตกัยเยอะ
เกินไปหน่อย แถมศัตรูแต่ชาติปางไหนก็ดันมาเป็นสัตว์ซ๊ะส่วนมาก
(ไม่ว่าจะถูกบงการจากใครหรือไม่ก็ตาม) อ่านแล้วรู้สึกสงสารสัตว์เหล่านั้น
ส่วนจุดมุ่งหมายของทั้งสองเรื่องก็ออกจะต่างกันพอสมควร
ทางด้านล่องไพรจะมีหลากหลายกว่าเพราะมีหลายตอนแต่เนื้อเรื่อง
จะมีความเกี่ยวเนื่องกันอยู่บ้างการดำเนินเรื่องของเพชรพระอุมา
จะออกเป็นแนวละคร มีคู่พระนาง แต่ของล่องไพรจะเป็นแนวภาพยนต์
มากกว่า แต่ละเรื่องก็ให้ความรู้กันไปคนละแบบ คนละอรรถรส ถึงแม้จะเป็น
เรื่องเกี่ยวกับป่าเหมือนกันแต่ก็แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

คงเป็นเพราะผมไม่ค่อยชอบดูละคร เลยทำให้ความชอบที่มีต่อ
เพชรพระอุมาน้อยกว่ากว่าล่องไพร และอาจจะเป็นเพราะผมอ่าน
ล่องไพรตั้งแต่เด็ก ก่อนจะมาอ่านเพชรพระอุมาเป็นสิบปีได้
ความรู้สึกประทับใจจึงเอียนเองไปทางล่องไพรมากกว่า เพราะเป็น
ความประทับใจตั้งแต่วัยเด็ก อีกทั้งได้อ่านหนังสือของ "มาลัย ชูพินิจ"
ในแนวอื่นจากนามปากกาอื่น ทั้งแนวโรแมนติก (แบบเรื่องสั้น) ที่เขียนได้
ประทับตรึงใจในแง่ของเหตุและผลรวมทั้งถ้อยคำ หรือแม้แต่หนังสือแนว
อิงประวัติศาสตร์อย่าง "ชายชาตรี" ก็ทำให้ผมหลงไหลได้ไม่มีลืม (หากแต่
เสียได้ที่ไม่ได้อ่านเรื่องนี้จนจบ...) ความผูกพันธ์ที่ผมมีต่อตัวอักษรที่ลายร้อย
และเรียบเรียงผ่านปลายปากกาของ "มาลัย ชูพินิจ" จึงมีมากกว่า "พนมเทียน"
อย่างเห็นได้ชัด

โอว~ ยิ่งเขียนยิ่งยาวเดี๋ยวจะไม่จบเอา เอาเป็นว่า ชอบเรื่องไหนก็อ่านเรื่องนั้น
เถอะครับ รางวัลนั้นเป็นความภูมิใจของนักเขียน แต่สิ่งที่ทำให้นักเขียนอยู่ได้
คือยอดขายครับ

ขอบคุณและดีใจค่ะที่ได้อ่านความเห็นที่หลากหลายจากเพื่อนๆ นั่นแหละค่ะที่ต้องการเลยละ จริงๆอยากจะให้เพื่อนๆได้ลองอ่านสองเล่มนี้จังเลยค่ะ เพราะมันน่าสนใจมาก วิธีเขียนของทั้งสองคนแตกต่างกันอย่างชัดเจนเลยทีเดียว

แต่ความสำคัญของมันคงไม่ได้อยู่ที่ว่า ทั้งสองเล่มนั้นใครจะได้หรือไม่ได้รางวัลหรอกนะคะ จริงๆก็ไม่ได้ซีเรียสเรื่องนั้น เพียงแต่ว่าเขียนหัวข้อให้ดูน่าสนใจและน่าติดตามเท่านั้นเองค่ะ

ความสำคัญของบทความนี้ คงจะอยู่ที่ได้สรุปเอาไว้ในย่อหน้าสุดท้ายค่ะว่า

" เช่นนี้แล้ว คุณค่าของงานเขียนในความคิดของฉัน จึงไม่ใช่ความวิจิตร พิศดารของอะไร แต่มันควรจะอยู่ที่ว่า งานนั้นๆได้ตอบโจทย์อะไรในหัวใจคนอ่านได้บ้าง อาจไม่ต้องเลิศเลอกระไรนักหนา ขอเพียงแค่ว่าเมื่ออ่านแล้ว มันได้มีส่วนในการเติมเต็มความขาดพร่อง อะไรในหัวใจคนอ่านได้บ้างก็เท่านั้น"

จุดใหญ่ใจความก็คงจะอยู่ที่ว่าใครชอบหรือนิยมแบบไหน ก็แล้วแต่ใครจะเลือกเสพเลือกรับนั่นเองค่ะ ขอความคิดเห็นดีๆแบบนี้เยอะๆนะคะ จขบ ชอบมากที่ได้อ่านเพราะมันหลากหลาย และประเทืองปัญญาค่ะ ขอบคุณที่สุด

ถ้าอ่านงานของปราบดาดี ๆ ก็จะพบคำบางคำที่อยู่ผิดที่ผิดทางเสมอ ๆ แต่ให้ตายเหอะ ไอ้ภาษาที่เราอ่านแล้วคิดว่ามันผิด แต่คณะกรรมการท่านบอกว่ามีความโดดเด่นในด้านการเล่นกับภาษา หรือว่าเป็นตัวเราเองที่ด้อยปัญญา

แต่ก็มีผู้ทรงคุณวุติหลายท่านที่มีความเห็นเหมือนเรา คำวิจารณ์ในแง่ลบจึงคละเคล้าไปกับคำวิจารณ์ในแง่บวก

แต่อย่าประมาทไป สมัยหนึ่ง 'รงค์ วงสวรรค์ ก็เคยถูกวิจารณ์ว่าทำภาษาวิบัติมาแล้ว ก่อนที่ต่อมาจะได้รับการยกย่องให้เป็นศิลปินแห่งชาติสาขาวรรณกรรม

ปล. ผมอ่านเรื่องโลกนี้มันช่างยีสต์จบแล้วล่ะ อ่านแล้วนึกขำที่ผู้เขียนเล่าถึงลูกศิษย์ที่ทำตัวแปลก ๆ เข้าใจยากคนหนึ่ง แล้วเปรียบเทียบว่าให้ไปอ่านหนังสือของปราบดา หยุ่น ยังจะเข้าใจได้ง่ายกว่า

ผมเพิ่งซื้อหนังสือเขามาอ่านเอง

พอดีมันว่างมาก จำได้ตอนเรียนปี1 เพื่่อนมันอ่าน แต่เราไม่ได้สนใจ

งานของเขาก็พออ่านได้ บางเล่มน่ะ

บางเล่มไปยืนอ่านแล้วก็ ไม่ไหวๆ

นานาจิตตังของแบบนี้้

เรื่องของปราบดาอ่านแล้ว
แต่ของประชา ยังไม่เคย
และจะไปซื้อหามาอ่าน
เนื่องด้วยชอบคำนำมาก ๆ

เจ๋งสุด ๆ ครับคุณบรรณภรณ์

อ่านหนังสืออะไรมาเขียนเล่าไว้แบบนี้เรื่อย ๆ นะครับ
เปิดโลกทัศน์ให้คนอื่น ๆ ดีครับ

คุณบรรณภรณ์คะ
อืมท์ บอกแล้วให้ออนมาหาตาก็ไม่เชื่อ...อย่าเสียใจเลยค่ะ

อยากได้แต่ลิงค์อย่างเดียวเหรอคะ แล้ว อีเมล์ ไม่อยากได้มั่งเหรอตัว

สวัสดีครับ ...

เขียนอย่างไรให้เป็นการเขียน "ด้วยใจ"
ไม่ใช่เขียน "ด้วยมือ" อ่ะเนี่ย

สวัสดีวันจันทร์สีเหลืองค่ะคุณบรรณภรณ์ สบายดีนะค่ะท่าทางคุณบรรณภรณ์จะเป็นหนอนหนังสือชอบอ่านไม่เหมือนเราก็ชอบอ่านนะ แต่ว่าเปิดหนังสือขึ้นมาทีไรหลับทุกที

สวัสดีเช้าวันใหม่วันจันทร์ค่ะ ....วันหยุดเสาร์อาทิตย์ได้พักผ่อนเหมือนที่ต้องการไม๊ค่ะ ...

ทางนี้ฟ้าฝนหยุดพัก ฟ้าแจ้ง ใส สวยดีค่ะ เคลิ้มๆ ทำให้ง่วงได้เหมือนกันน๊า ...

แวะทักทายค่ะ

แวะมาทักทายด้วยความคิดถึงค่ะ จขบ สบายดีป่าวคะ

สวัสดีค่ะคุณ บรรณภรณ์ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นเดียวกันค่ะ

เคยหยิบความน่าจะเป็นมาอ่านครั้งเมื่อนานมาแล้ว
เกิดความรู้สึกเช่นเดียวกันว่า
แล้วทำยังไงฉันถึงจะเข้าถึงหนังสือเล่มนี้ได้
แต่ก็ยังประทับใจคำๆหนึ่ง ที่ผู้เขียน เขียนไว้ว่า "ฉันจะไม่มีวันเปลี่ยน"
แล้วเรื่องราวต่อจากนั้นเป็นยังไงก็จำไม่ได้แล้ว อิ อิ

เอ..แต่ทำไมกันนะหนูถึงชอบกับงานเขียนเล่มนี้ของปราบดาหยุ่น อันที่จริงตามความคิดของหนูนะที่กล่าวๆมากมันก็ถูกนะ หนูว่าเป็นภาษาที่แปลกดี การทำความเข้าใจกับมันได้คือสิ่งหนึ่งที่ท้าทายและเหมือนกับการอ่านแบบผจญภัยมากกว่าที่จะอ่านเรื่องที่มันเข้าใจง่ายๆที่จริงภาษาที่เขา(ปราบดา หยุ่น)ใช้ก็เป็นภาษาไทยนี่แหละเพียงแค่กลวิธีของเขาแยบยลไปในอีกแง่มุมหนึ่งการได้อ่านและได้เข้าใจอะไรที่ต่างจากมุมเดิมก็เป็นสิ่งที่หลายๆคนอาจต้องการแต่อีกแง่หนึ่งแล้วการมีความสุขกับการอ่านหนังสือตามแนวที่ตนเองชอบและตัดสินใจซื้อนั่นก็เป็นสิทธิ์ของผู้อ่าน
คนเราย่อมมีความชอบแตกต่างกันไปบ้างเป็นธรรมดา
เอาเป็นว่าชอบและมีความสุขกับสิ่งใดก็เลือกสิ่งนั่นส่วนการตัดสินของคณะกรรมการนั้นก็ต้องเข้าใจตามแง่มุมของคนที่พิจารณา
ความหมายของการอ่านไม่จำเป็นว่าหนังสือที่เราชอบนั้นจำเป็นต้องเป็นหนังสือที่ได้รับรางวัลเสมอไป
เพราะที่เราชอบนั้นอาจให้อะไรกับเราหรือที่เรียกว่าตอบสนองความต้องการของเราได้มากกว่าก็แค่นั้น

ผมละเซงโครต

ผมได้อ่านเรื่องนี้เป็นๆๆๆหลายรอบแล้ว
ไม่ค่อยที่จะรู้เรื่องเท่าไร
ก็สนุกดีคับ

เพิ่งจะเริ่มอ่าน ความน่าจะเป็น ค่ะ แต่แค่ตอนแรกเท่านั้นก็ยังไม่เข้าใจ ไม่เก็ตอ่ะค่ะ ไม่รู้ว่าเขาต้องการจะสื่ออะไรอ่ะค่ะ ใครเก็ตก็ช่วยบอกทีว่าสรุปว่า ความน่าจะเป็นกับ คำว่า "ฉันจะไม่เปลี่ยนแปลง" มันเกี่ยวข้องกันอย่างไร
ขอบคุณค่ะ