Group Blog |
บทละครนอก รักแห่งสยาม ฉบับบ้านพิชทรายทองตอนที่ ๔ ก้มพักตร์ก้มตาไม่แลกัน จานใครจานมันตะกรุมกราม เฉลือบชำเลืองตะลึงแล นั้นนั่นแม่ไอ้โต้งมาสยาม ไปไวสะกิดโต้งอย่าห่วงชาม เลิกสวาปามแล้วไปเฝ้าเทคแคร์ เมื่อนั้น โดนัทนาวาตีว่าแหม เพียงน้องงอนมิง้อมารอแล ฤดีแดดำดูดายเสียจริงนี่ ยามนี้หนอน้องอุตส่าห์มาง้อ ก็ว่าจะขอพระปันหยี อุบะกรรณอันสวยสดงดงามดี ถามพระพี่จะให้ซื้อเอาอันใด โต้งว่าเราเลือกมิเป็น ก็มิเห็นอนุชเลือกเอาอันไหน โดนัทคาดคั้นพระทรงชัย งั้นซื้อให้ได้ไหมพระพี่ยา โต้งมิตอบแต่พยักหน้า โดนัทนาล่ะสมปราถนา โต้งก็เจียดค่าราคา เป็นเงินตราค่าอุบะพระเทวี เมื่อนั้น ทรงเลียบประเคียงครองมะเดหวี สยามย่านหมันหยาจรลี เสด็จวิถีปสานได้คราไคล ผินพักตร์เหลือบมาได้ประสบ ได้มาพบตุ๊กตาย้อนสมัย จิตก้บินคิดถึงอรทัย นามประไหมสุหรีมิวะยา จึงเอ่ยถามวานิชราคา จะซื้อมาเพียงนาสิกนาสา วานิชว่าเราไม่ขายแยกกายา โดนัทนาขุ่นเคืองโต้งว่าทำไม แต่ก่อนกาลเก่าพร้องมิพานพบ จะประจบของเล่นมาไฉน ฤๅพระพี่จะซื้อให้หญิงใด คนไหนคนไหนคาดคั้นกัน ระเด่นมนตรีธีรัชต์ว่าหนา ตุ๊กตาจะซื้อให้เพื่อนชายฉัน โอ้นะหนาเจ้าจอมขวัญ จะเคืองฉันทำไมละอนงค์ มิยินดีจึ่งได้สะบัดพักตร์ แล้วจำหักแข็งใจเจตประสงค์ ผินหน้าเนียนเชิดคอตรง นวลโฉมยงก็ร้างจากพระทรงชัย สุดเครียดสุดเซ็งเซ็งจิต สุดจะคิดจะทำประการไหน อะไรหนอตัวกรูไม่เข้าใจ แล้วมีใครบ้างไหมเข้าใจกรู เมื่อนั้น ออกัสอัดเสียงห้องเสียงหรู เอ๊กซ์อัดกีตาร์เสียงบู๋บู พี่อ๊อดอยู่ควบคุมปวดกบาล แวนบอกเหวยลืมจูนสาย พี่อ๊อดอยากตายน่าสงสาร จูนเหวยจูนขอพาราอย่าช้าการ จูนว่าทานสองแผงถึงจะพอ เมื่อนั้น โต้งกำลังซื้อบุหรี่หน้าหงอ นะพี่นะไม่ต้องรอ สามเดือนหนอจะครบขวบสิบแปดปี วานิชส่ายหน้าว่าไม่ฟัง อายุยังไม่ถึงเกณฑ์วิถี พี่จูนมาซซื้อตัดหน้าในทันที บอกพี่พี่พาราแผงแอลเอ็มซอง เมื่อนั้น โต้งได้แอลเอ็มมาครอบครอง สององค์ทรงสบเนตรพิศมอง พี่จูนว่างั้นลองไปดูมิว จึงเอ่ยถามว่าจะดึกไหม จูนว่าไยจึงกลัวกิ๊บกิ๊ว โต้งว่าแม่มารับเลยปัดไม่ดูมิว จูนกิ๊วกิ๊วอายุเรานั้นเท่าใด จึงนึกจึงตรองกริยาก่อนเก่า พี่แตงเจ้ามิผิดแผกใช่ไหม ได้แต่คิดนึกแผนอยู่ในใจ เดี๋ยวเอาไว้คุยกับแม่อีกทีนา มาจะกล่าวบทไป บางกอกน้อยฝั่งดาหา อนุชน้อยน้องหญิงกัลยา พลิกตำราสารพัดจัดเตรียมการ ทั้งมนต์ดำทำเสน่ห์เล่มเล่ร้อย ทุกถ้วนถ้อยความกระบวนทุกสถาน ทุกวิธีที่เห็นจะเป็นงาน คลี่สารบาญสารแผกกันวุ่นวาย ทุกถ้วนถ้อยทุกบรรทัดพึ่งสังเกตุ ช่างวิเศษสมความตั้งใจหลาย กุหลาบเก้าสิบเก้าเจ้ายอดชาย แลชำเลืองเอียงอายอีกฟากทันที เมื่อนั้น ระวิยาประไหมสุหรี คุยโทรศัพท์พาที ระเด่นมนตรีรัชต์เจ้าจอมใจ อีกฝั่งฟากไซร้มิได้แล จะชะแง้ซักนิดก็หาไม่ แจ้งกิจแจ้งแผนพระทรงชัย อรทัยตอบรีบ จ๋าเออ-ออ มาจะกล่าวบทไป ลาดพร้าวกุเรปันละหนอ ท้าวกรเมาหม่าวมอซอ โต้งเห็นพ่อก็ถามแม่แต่โดยพลัน หากมีใครสักคนจะเข้ามา ชุบชีวาปิตุเรศได้สรวลสันต์ พระมารดาจักว่าอย่างไรกัน ตัวลูกนั้นอัดอั้นมานานปี เมื่อนั้น สุนีย์มหาประไหมสุหรี ได้ฟังโอรสพาที พระเทวีถามกลับเขาคือใคร มิทันจะได้ฟังคำตอบ ท้าวกรยอบลุกตวาดนอนไม่ไหว สององค์ทรงส่ายพักตร์ละเหี่ยใจ ที่สุดจึงไปพบมิวกับพี่จูน ร้านไม้ชายน้ำสยามหมันหยา ทั้งสี่พร้อมหน้ารวมศูนย์ สุนีย์สอบประวัติซักข้อมูล ตัวพี่จูนก็ตอบคำถามไป เมื่อนั้น สุนีย์ถามว่าคนที่ไหน จูนว่าประมอตันเชียงใหม่ แล้วซักไซร้ไปถึงเรื่องการงาน จูนว่าทำมาสารพัด ทั้งฝึกหัดฟรีแลนด์ทุกสถาน คลุกคลีตีโมงทุกวงการ อักเบอะบานมากพ้นจาระนัย แล้วจึ่งว่าเรียกหนูมานี่ คุณสุนีย์มีงานใช่ไหม สุนีย์ว่าอาจพิเศษแปลกออกไป จูนว่าไม่เป็นไรจะลองดู เมื่อนั้น เสด็จกุเรปันด้วยรถหรู พ่อกรซึมกระทือไม่แลดู โต้งก็สู้เรียกขานพระบิดา ครั้นผินพักตร์เบือนมาประจักษ์แจ้ง ใครจำแลงลูกสาวกรูมาหรือหวา ฤๅตาลายด้วยพิษฤทธิ์สุรา ไม่ได้บ้าไม่ได้เมานั่นลูกจริง โผซบประคองพร่ำพรอด โอ้ลูกรอดกลับมาหาแล้วลูกหญิง เหมือนดวงใจแก้วตาถูกเขาชิง อุตส่าห์วิ่งชิงกลับจนได้คืน ยามเย็นยามนั้นกุเรปันหรรษา ครบถ้วนพร้อมหน้าครึกครื้น สรวลเสเฮฮามาชมชื่น ต่างระรื่นยื่นสุขให้แก่กัน จัดสำรับเครื่องต้นครบประเทียบ ข้าวปลาแกงเครื่องเพียบกระยาหงัน พ่อกรเปลี่ยนแช่มชื่นฟื้นชีวัน ประกายตานั้นบ่งบอกดวงฤดี จึงเอ่ยถามว่าอะหนะ หายไปล่ะทำอะไรจึงหลีกหนี จูนจึงส่งซิกไปถามสุนีย์ บอกไปซีเรื่องที่ลูกหลงป่ามา เมื่อนั้น จูนจึงว่าไปหลงป่า ประสบเหตุสมองเสื่อมเจ้าขา มินำพาจำความอะไรเลย มีหมู่ม้งหม่องมังแม้ว มาช่วยแล้วหาของให้เสวย ไม่เลิศหรูแต่ก็พอจะเสบย ก็อยู่เลยอยู่ล่วงมานานปี แล้วแสร้งแถแปรเปลี่ยนปรับเรื่อง กรก็เฟื่องความคิดย้อนวิถี ให้จูนนำสวดบทพระมารี จูนก็รี่สวดพุทธ คุณชาวนา มิวะยาเห็นท่าจะเสียแผน ก็รีบแจ้นกระซิบซาบศาสนา จูนยิ้มเจื่อนแลองค์พระรายา แล้วจึงว่าเสวยปลาเถิดพระองค์ ได้หัวร่อต่อกระซิก โต้งหลุกหลิกแย้มยิ้มสมประสงค์ มิวะหยานวลหน้าเจ้าโฉมยง เธอก็ทรงยิ้มตอบอย่างอรชร ครั้นส่งเสด็จถึงพระแท่น ขึ้นพระแผ่นพระที่บรรจถรณ์ สุนีย์ว่าจะไหวไหมกับคุณกร จูนอาวรลองอยู่ดูดูไป เจรจาปราศรัยเสร็จ ส่งเสด็จมิวโต้งรอรถะไถล ให้ซองสีแก่จูนมาหนึ่งใบ บอกรับไว้รับเถิดอย่าเกรงเรา รับไหว้รับซองปิดประตู รถะลู่ลิ่วเลื่อนมาหงอยเหงา นับแบงค์พันห้าใบก็ใช่เบา พลันมิวเจ้าก็ถามความค้างคา ว่าเรื่องพี่เจ้าไปหลงป่า พระพี่ไปผูกเรื่องเอามาแต่ไหน จูนก็ตอบรักจังนั่นยังไง เคยดูไหมฟิล์มพอลล่าได้สะออน พูดไปจึงคิดจิตเศร้า น้องมิวเจ้ายิ้มแหยถูกย้อน ถึงที่พักผลักประตูห้องนอน ยังอาวรห่วงเงินเดินทางไกล เมื่อนั้น มิวะดีย้อนคิดพิสมัย เอนองค์บรรจถรณ์กระหวัดใจ ยังห่วงใยห่วงหวงพระทรงธรรม กระดุกดกห้าดรรชพระหัตถ์ขวา เป็นภาษาเพลงดนตรีเลิศล้ำ กันและกันพลันเกิดด้วยรักนำ สุดจะงำงุบงิบกริยา สิงหัดส่าหรีเซนต์นิโคลัส ล่วงพลัดเช้าวันใหม่หรรษา แวนเล่นคีย์หวานโสตเสนาะมา ปิงปองว่าหวานหวามแต่งให้ใคร อรชรอรทัยมิได้ตอบ แต่ตามอบประกายวิ๊งวิ๊งใส เอ๊กซ์รู้แกวหน้างอถามออกไป เพลงนี้ใช่ออดิชั่นไหมล่ะเธอ ยินความแต่ดวงจิตยังติดขัด ไม่บอกปัดบอกรับอะไรเหนอ สะบัดพักตร์เบือนหน้าไม่มองเกลอ เอ๊กซ์ก็เหวอเวิ่นเว้อขุ่นเคืองมิว ติ่ง ติ๊ง ติ่ง ริ่ง ริ่ง รี่ ระริกรี้รีบรับตาหวามหวิว จะจี๋จ๋า จ๊ะจ้า นะน้องมิว เพื่อนสยิวสยึมกึ๋ยกันหลายตา มาจะกล่าวบทไป กุเรปันลาดพร้าวเคหา กรกระดกกระเดือกน้ำกับยา จูนยิ้มร่ายิ้มรับอย่างพอใจ แล้วเอ่ยถามความเป็นอยู่ มิเห็นหนูไปเรียนเล่าที่แห่งไหน จุนจึงตอบจะไปได้อย่างไร แล้วเอาไว้เมื่อพ่อหายทุเลาดี เมื่อนั้น ครั้นเห็นกิริยาพ่อลูกจู๋จี๋ วางใจได้แล้วนะสุนีย์ จึงจรลีขึ้นรถไปทำงาน เมื่อนั้น จูนจัดแจงเก็บสำรับก็เห็นสาส์น มิเคยเล่นเห็นว่าแปลกประการ โต้งกลับบ้านจึงถามเอาความนัย ฟังพระพี่นางฟ้องเจ้าจึงว่า แต่ก่อนหนาเล่นกันเยาวสมัย ที่บางกอกน้อยดาหาก่อนคราไคล พ่อก็คงอยากให้อะไรมา แล้วเศษเสี้ยวอีกอันมีอีกไหม ตอบไปทิ้งหมากฝรั่งแล้วหนา ไม่เป็นไรพรุ่งนี้คงลืมมินำพา ก็ก้มหน้ากลับบ้านอย่างแคลงใจ เมื่อนั้น ระเด่นมนตรีธีรัชต์โฉมใส เสด็จเข้าพระที่ภายใน เผยบานไปเห็นบิดรและมารดา ครบองค์สามกุเรปัน กรว่าพลันจะจัดงานให้หรรษา รับขวัญแตงอะหนะได้กลับมา ทั้งพบหน้าพร้อมญาติไปพร้อมกัน มิมีใครขัดปัดปฎิเสธ ทั้งวงเขต ทองศรี อสัญ-เดหวัน พี่เอ๋พี่อุ๊ยลุงหมอกุเรปัน ได้นัดวันพระอาทิตย์สะดวกดี เมื่อนั้น ทรงมาตามนัดประไหมสุหรี สยามหมันหยาธานี พระภูมีจึงแจ้งกำหนดการ ว่าองค์พระปิตุรงค์ ท่านจะทรงแต่งสถาน กำหนดพระราช พิธีการ จัดงานรับขวัญเชษฐภคินี ฟังแล้วละเมียดไอติมยิ้มย่อง หน้าผุดผ่องว่าฝั่งโน้นดีขึ้นนี่ จะตรัสตอบบัดแลเห็นเข้าพอดี มะเดหวีโดนัทเจ้าควงใคร เมื่อนั้น นวลระวิเห็นอาการพระทรงชัย จึงถามว่านางนั้นนั่นใคร พระภูวนัยจึงผินมอง จึงเอ่ยตรัสตอบว่าเพื่อนเก่า อย่ายุ่งกับเขาให้หม่นหมอง แต่ยังแอบชำเลืองลอง ที่ทั้งสองควงแขนเดินผ่านไกล มาจะกล่าวบทไป งานรับขวัญงานยิ่งใหญ่ ญาติมิตรพร้อมหน้ามาชื่นใจ โอภาปราศรัยกันฮาเฮ กรก็กล่อมลุงหมอร่วมดื่มเหล้า สุนีย์เจ้าแม่งานเดินหันเห รับแขกรับไหว้อินเกรทเดย์ ออกัสเพลย์ซิงอะซองเพียงเธอ ( อยากจะขอบคุณที่รู้ใจ ) พี่เอ๋อุ๊ยทักไปจูนหน้าเหวอ รักจังจูนเล่าจนเขาเบลอ เพียงเธอเพียงโต้งก็จบเพลง เมื่อนั้น โต้งกลัวความลับจะแตกเพล้ง ถามพี่จูนใยเล่าไหลไม่กริ่งเกรง จะละเลงเรื่องไรให้ระวัง จูนยินยิ้มรับหัวเราะร่า ว่าเจ้าหนาน้องน้อย อพิถัง เขาอยากรู้พี่ก็เล่าให้เขาฟัง น่ากลัวจังหนุกดีกลัวอะไร ไปเถิดไปฟังเพลงเด่น มิวจะเล่นแล้วใช่ไหม โต้งก้จำเสด็จร่วมจรไป มิวส่งซิกบอกวงเพลงใหม่มา เมื่อนั้น อนุช ระวิวะหยา เอ่ยเอื้อนสำเนียงเสียงสายตา จะทอดท่าสื่อสารสะพานไป ออกโอษฐ์บอกว่าเพลงนี้ แต่งให้พี่พี่นี้จะเชื่อไหม อาจไม่เพราะงดงามอย่างใคร ถ้าเข้าใจต้องประสงค์อย่าเอียงอาย เพลงนี่นี้หนอเพลงรัก ไม่สมัครผูกรักฤาแต่งได้ แต่กับพี่นี้แต่งอย่างง่ายดาย หากเข้าใจความหมายกันและกัน ออกโอษฐ์ออกเอื้อนวาจาหวานหยด ตาสะกดมุ่งไปไม่เหหัน ตาต่อตาสารสื่อสัมพันธ์ พระจอมขวัญเอียงหลบมิวะดี เมื่อนั้น ครั้นแจ้งจิตจากยาหยี โอโอ้หนอระวิวาตี ดวงฤดีพี่นี้จะจรไป ผิผันหันหน้าไปทางไหน ภาพเจ้าไม่ได้หายจากตาพี่ แม้นฟ้าฟ้าเป็นมิวะดี ระวิวีเพียบพื้นพสุธา ตาต่อตาสารสื่อสัมพันธ์ เธอกับฉันจิตตรงกันแล้วละหนา พิศพลางพิศเพ่งระวิยา ธ หลบตา มารตี ที่พื้นดิน เมื่อนั้น สุนีย์ไม่ทันถวิล เห็นเหตุการณ์ ผ่านปก-ติมิยลยิน โฉมฤดียิ้มแย้มแจ่มเจิศงาน ครั้นส่งเสด็จท้าวกรเข้าพระที่ ทั้งสุนีย์พี่จูนล้างกระยาหาร จูนอิจฉาแตงที่เขาจัดให้งาน ด้วยที่บ้านของหนูอยู่เขไม่เคย สุนีย์ว่าช้าก่อนเจ้ากัลยา แต่ก่อนมาเขาอยู่เราเงียบเฉย อย่าอิจฉาอันใดอะไรเลย เขาจัดเอยเพราะสำคัญว่ากลับมา จึงถามซ้ำย้ำความต่อ ยามนี้หนอยังคิดถึงไหมละหนา สุนีย์เงียบแลเหลือบชำเลืองตา ผินหน้าถือถาดเก็บแก้วออกไป เมื่อนั้น ฟากฟ้าค่ำมืดมิดดาวไสว สององค์ทรงสำคัญลับตาใคร ซบชิดติดใกล้กันเกี้ยวพา ว่าเพลงนั้นนั่นหนอช่างเพราะนัก เป็นเพลงรักที่แต่งได้ไฉนหนา มิวก็ว่าเพราะหน่อองค์พระเทวา เพลงนี้ของข้าจึงเกิดเป็นดนตรี ถึงมาดว่าขาดแล้วพระองค์ น้องก็คงไม่แต่งเพลงนี้ ฟังแล้วว่ากระไรพระภูมี ไม่รู้ซีทรงตอบถ้อยอรทัย ผินพักตร์ดวงเนตรมาประสบ รักบรรจบฤๅจะทานฤทธิ์รักไหว แล้วเอื้อมโอบออบอ้อมเจ้ากลอยใจ (เซนไซร้เซนเซอร์ในทันที)
ทามปายด้าย น่าฮักดี
เน็นแต๊ๆๆ แป๋จ้างก่อเนี่ย ภาษาเหนือเน้อเจ้าๆๆๆๆๆๆ โดย: กิ๊ฟ IP: 203.172.48.75 วันที่: 9 เมษายน 2551 เวลา:9:08:47 น.
ทามปายด้าย น่าฮักดี
เน็นแต๊ๆๆ แป๋จ้างก่อเนี่ย ภาษาเหนือเน้อเจ้าๆๆๆๆๆๆ โดย: กิ๊ฟ IP: 203.172.48.75 วันที่: 9 เมษายน 2551 เวลา:9:09:28 น.
รออ่านตอนที่ห้ามานานแล้ว
คงไม่ได้กินแห้วเล่าละหนา โปรดแต่งต่อรออยู่ทุกเวลา จะกลับมารีบอ่านไม่นานเอย โดย: ชอบมาก IP: 125.26.118.155 วันที่: 3 พฤษภาคม 2551 เวลา:15:34:39 น.
รออ่านตอนที่ห้าสองเดือนแล้ว
คงจะต้องกินแห้วแล้วละหนา มาทุกวันใจหวั่นทุกเวลา แต่จะยังตั้งตารอต่อไป โดย: ชอบมาก IP: 125.26.117.131 วันที่: 18 มิถุนายน 2551 เวลา:17:13:23 น.
อีกไม่นานจะแต่งต่อ รอได้ก็รอไป
โดย: Yeonsan IP: 110.49.241.138 วันที่: 4 กรกฎาคม 2555 เวลา:23:51:28 น.
|
Yeonsan
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] Friends Blog Link |
||||||||||||
ยังไม่ได้อ่านครับ
แวะมาเยี่ยมเยือนยามก่อนจะเช้า อิอิ