วันเก่า ๆ

ในวันเหงา ๆ
แค่มุมเงียบ ๆ
ดินสอ และกระดาษ
ตัวหนังสือมากมายที่ถูกเขียนและลบในกระดาษ
ในหัวที่คิดวนไปวนมา
ท่อนนี้จะร้องยังไง
ดนตรีจะเป็นยังไง
มือที่ระบมจากการดีดกีต้าร์ซ้ำไปซ้ำมา
มันทำให้เข้าใจถึงหัวอกของนักดนตรีที่ถูก Coppy เพลงมาขาย
กว่าจะแต่งออกมาได้แต่ละเพลง
ทำไมมันยากจัง
พอหยุดคิดถึงเรื่องดนตรี
กลับมาคิดถึงวันเก่า ๆ
ย้อบกลับไปเมื่อ 11 ปีที่แล้ว
มันเป็นสายวันเสาร์ที่เท่าไหร่ก็จำไม่ได้
วงดนตรี Rock ชื่อดังจากญี่ปุ้น
ได้จุดประกายความคิดขึ้นมาให้รู้สึกว่า
จะต้องเป็นมือกลองที่ยิ่งใหญ่ให้ได้
และแล้ว
การเดินทางบนถนนสายดนตรีก็เริ่มขึ้น
สิ่งแรกที่ต้องการในตอนนั้นก็คือ
เพื่อนร่วมทาง
คนแรก
มือกีต้าร์
คนนี้รู้จักกันมาตั้งแต่สมัย ป.1
แล้วมันก็เล่นกีต้าร์เป็นด้วย
ที่สำคัญ
มันมีห้องซ้อม
คนที่สอง
มือเบส
ไอ้นี่ขี้เก๊กสุด ๆ
ได้มันมาเพราะเอาเพลงของ X-Japan ให้มันฟัง
แล้วมันก็ดันเล่นเบสเป็นซะงั้น
คนที่สาม
มือกีต้าร์
ไอ้นี่หน้าตาเถื่อนได้ใจ
มันชอบให้ส่งไปโน้นไปนี่
แล้วมันก็ดันเล่นกีต้าร์เป็น
ก็เลยดึงมันเข้าวงซะเลย
ขาดก็แต่นักร้อง
ช่างมัน
แค่นี้ก็เล่นเป็นเพลงแล้ว
เมื่อได้เพื่อนร่วมทางมาแล้วเราก็ต้องมีเครื่องมือ
ดูซิในห้องซ้อมมีอะไรบ้าง
กีต้าร์เน่า ๆ 2 ตัว
กลองผุ ๆ 1 ชุด
อิเล็คโทนเก่า ๆ 1 ตัว
ไม่มีเบส
ไม่มีแอมป์
ไม่มีตัวแสดงแทน (เกี่ยวอะไรวะ)
เราก็เลยต้องทุ่มทุนสร้าง
เก็บตังค์ซื้อ
ซึ่งจะเก็บเป็นรายวัน
โดยมีความตั้งใจว่า
จะซื้อให้ครบวง
แต่แล้วก็ต้องล้มเลิกโครงการ
เพราะพวกเรามันก็แค่เด็กจน ๆ
สุดท้ายก็ได้มาแค่
เบสไม้อัด 1 ตัว
แอมป์เบส 1 ตู้
แอมป์กีต้าร์ 1 ตู้
เอฟเฟคเน่า ๆ 1 แผง (อาจโดนคดีรับซื้อของโจรได้ เพราะเรารู้ที่มา)
...
แล้วกลองกูล่ะ
...
ช่างมัน
ใช้กลองเก่าก็ได้วะ
เมื่อมีอุปกรณ์แล้วก็เริ่มซ้อม
ก็ซ้อมกันมาได้ 3 ปี
ก็ต้องมีอันแยกวง
เนื่องจาก มือกีต้าร์คนแรกมันติดหญิง
ห้องซ้อมดันอยู่บ้านมันซะด้วยซิ
แล้วจะไปซ้อมที่ไหน
บวกกับแต่ละคนเริ่มหมดไฟ
ก็เลยวงแตก
แต่แล้วก็ได้กลับมารวมวงกันใหม่ตอนเรียน ปวส.
ซึ่งได้มือกีต้าร์คนใหม่มาแทน
แล้วก็ได้นักร้องมาด้วย 1 คน
คือไอ้ 2 คนนี้มันเป็นเพื่อนแก๊งเดียวกันอยู่แล้ว
เพราะชอบชวนไอ้ 2 คนนี้โดดเรียนไปซ้อมดนตรีด้วยกันบ่อย
ก็เลยครบวงสักที
จากนั้นก็ซ้อมดนตรีกันมาเรื่อย ๆ
โดยเช่าห้องซ้อมเอา
ซึ่งวงใหม่นี่จะรุ่งกว่าวงเก่ามาก
เพราะว่าได้เล่นโชว์งานโรงเรียนด้วย
แต่สุดท้ายก็ไม่มีอะไรคืบหน้า
จนกระทั่งเรียนจบ
ผ่านมา 11 ปี
ยังไม่มีอะไร
นอกจากความฝัน
และความทรงจำดี ๆ
จากประสบการณ์ที่ผ่านมา
มันทำให้เข้าใจอะไรเยอะขึ้น
ความจริง
กับความฝัน
มันต่างกันมาก
ทุกวันนี้
เรื่องปากท้องต้องมาก่อน
จนบางครั้งก็ถามตัวเองว่า
ยังอยากจะเป็นนักดนตรีอยู่ไหม
เริ่มเหนื่อย
เริ่มท้อ
แต่พอกลับไปนึกถึงวันเก่า ๆ
บวกกับจิตวิญญาณของนักดนตรี
คำตอบที่ได้ก็คือ
สักวันต้องทำให้ฝันเป็นจริง
ถ้ายังไม่ทิ้งความฝัน
...
ตั้งหน้าตั้งตาเขียนเพลงต่อไปเถอะ
...

Create Date : 28 กันยายน 2550		2 comments
Last Update : 28 กันยายน 2550 17:37:53 น.
Counter : 638 Pageviews.
Share Tweet