BlogGang.com : : Semiya : เรื่องกินที่ซิดนีย์ - อาหารเม็กซิกันกับร้านกาแฟเบอร์สอง

เรื่องกินที่ซิดนีย์ - อาหารเม็กซิกันกับร้านกาแฟเบอร์สอง

ช่วงนี้ทำแต่งาน ไม่ได้ออกไปไหนเลย ชีวิตมีแต่บ้าน กับออฟฟิศ เพราะต้องนั่งเขียนโครงธีซิสให้เสร็จ เป็นอีเมลล์แรกของเทอมนี้ที่มีเรื่องอื่นคุยนอกจากเรื่องเรียนกับชีวิต

ที่มหาวิทยาลัย กำลังมีงานปฐมนิเทศเปิดเทอมใหม่ มีบู้ท ชมรมต่าง ๆ มาตั้งเป็นร้อยชมรม เชิญชวนให้ นศ. เลือกเข้าร่วม เห็นแล้วก็เลยต้องถ่ายรูปไว้ซะหน่อย เผื่อกลับไปสอนจะได้มีไอเดียทำแบบนี้บ้าง มันน่าสนุกมาก ๆ เค้าทำเหมือนซุ้มตลาดนัด มีชมรมแปลก ๆ แม้กระทั่ง ชมรมปลดปล่อยละตินอเมริกา เชกูวาร่า ชมรมไทยเมทของนักเรียนไทย (ที่ตอนแรกเข้าใจว่าเป็นชมรมหาคู่ อิ อิ แต่มันไม่ใช่ค่ะ ไทยเมท คือ เพื่อนไทย) ชมรมคนรักธรณีวิทยา ชมรมปีนเขา ดำน้ำ ฯลฯ ชมรมดนตรีคลาสสิค ก็มาตั้งวงเล่นกันกลางลานของมหาวิทยาลัยเลย น่าสนุกจริง ๆ เห็นแล้วคิดถึง นศ. ที่เมืองไทยเอามาก ๆ มีแต่เด็ก ๆ ปริญญาตรีหน้าใส ๆ เดินกันเต็ม ทำเอาเรารู้สึกแก่ไปเลย

ตอนเที่ยงวันนี้มีนัดกันสามสาว 3 นร. พีเอชดี ฤกษ์งามยามดีที่จะออกไปหาอะไรอร่อย ๆ แก้เครียด (ข้ออ้าง) มี 2 สาวหน้า 1 สาว ที่กำลังจะเรียนจบเทอมนี้แล้ว (เย้ ๆๆๆ ดีใจแทน)

เนื่องจากไม่ได้เจอกันมานาน เราเริ่มกันด้วยอาหารเม็กซิกัน คนเขาใช้มือหยิบอาหาร ไม่ก็กัดเอาทั้งห่อเลย แต่คุณนาย 3 คนนี้ใช้มีดกับช้อน ค่อย ๆ หั่น อาหาร 3 ชนิดเข้าปาก ฝรั่งมองแล้วขำ ก็แต่ละอย่างมันจานใหญ่ กินคนเดียวไม่หมด ก็เลยต้องแบ่ง ๆ กัน มีทาโก้ที่เป็นแป้งข้าวโพดแผ่นทอดใส่ไส้ต่าง ๆ มีนาสโชที่เป็นแป้งข้าวโพดเหมือนกันโปะหน้ามาด้วยซัลซ่า และบาริโทส (ใช่ป่าวไม่รู้จำชื่อไม่ได้) เป็นแป้งเหนียว ๆ เหมือนโรตีไม่ได้ทอด ใส่ชี้สกับข้าวหุง พอตัดออกมาแล้วข้างในคล้าย ๆ ข้าวห่อใบบัว แต่ละอย่างใส่ชี้สเต็มที่

ยังไม่หมดอาการ eating theraphy นาน ๆ เจอกันทีต้องรับประทานให้สะใจ เราไปต่อกันที่ร้านกาแฟที่เค้าว่าอร่อยเบอร์ 2 ของที่นี่ เป็นร้านคูหาเล็ก ๆ เก่า ๆ แปะรูปไว้ว่าตั้งร้านมาตั้งแต่ปี 1900 (ทำอย่างกะร้านกาแฟแถวตลาดสามชุกร้อยปี) บาริสต้าเป็นชายหนุ่มหน้าตาดีทุกคน จนเราสามคนนินทา ว่าร้านมันดังเพราะงี้หรือเปล่าหว่า แต่ที่นี่ อะไร ๆ ก็ไว้ใจไม่ได้ ไม่แน่ใจว่าผู้ชายจริงหรือหลอก

มาว่ากันด้วยรสชาติกาแฟดีกว่า มันอร่อยมากกก หอมมากกกกก เขาเอากาแฟราดไอติมวานิลลา แต่กาแฟของเขาหอมจริง และการได้นั่งละเลียดกาแฟในร้านที่มีกลิ่นเม็ดกาแฟตลบอบอวลทำให้เรากินกาแฟอร่อยขึ้น เราสั่งบราวนี่มากินด้วย รอจนกินกาแฟไปครึ่งถ้วย บราวนี่ก็ไม่มา เลยถามบาริสต้า ว่าน้องคับ บราวนี่เจ๊ยังไม่มาเลยคับ คุณน้องชี้ป้าย บอกว่า เอ่อ ร้านนี้บริการตัวเองคับเพ่ จ่ายตังค์แล้วกรุณาคีบบราวนี่ใส่จาน เสริฟตัวเองนะคับ เพล้ง หน้าแตกเรยยย นั่งเป็นคุณนายรอให้เค้ามาเสริฟอยู่ตั้งนาน

กาแฟหมด บราวนี่หมด คุยกันจนหมดแรง แล้วต่างคนก็แยกย้ายไปทำงานกันต่อไป การได้กินของอร่อยนี่ทำให้ชีวิตมีความสุขดีจริง ๆ จบการรายงาน อาหารเพียงเท่านี้ค่ะ