เอ๊ะ ไม่ใช่แค่นางเอก แต่ผู้ที่เลี้ยงดูนางเอก ก็ต่างกันสุดลิ่ม

หนึ่งหรัดในลายหงส์ ถูกพ่อเลี้ยงมาแบบทั้งรักทั้งหวง มีความฝันและคาดหวังให้ลูกรักไปได้ดีที่สุด เท่าที่สติปัญญาของพ่อจะคิดค้น คว้ามาให้ได้

แต่หนึ่งก็เหมือนกับเด็กในยุคปัจจุบันที่เอาตัวเองเป็นศูนย์กลาง 

และไม่มีความอดทนให้กับอะไร นอกจากตามใจตัวเองให้มากที่สุด 

บั้นปลายชีวิตของหนึ่งหรัดก็เลยบิดเบี้ยวไปไกลจากสิ่งที่พ่อหวังไว้ตั้งแต่ต้น

เมื่อถึงวันที่พ่อแก่ตัว เรี่ยวแรงถดถอย การสู้รบและไขว่คว้ามาให้ กระทั้งคุ้มครองป้องกันลูกรักไม่ให้เดินพลาด จนกลายเป็นเหยื่อของเสือสิงห์ในป่าคอนกรีต ก็เป็นไปได้ยากเต็มที ชีวิตของหนึ่งก็คงไม่พ้นลงเอยอย่างผู้หญิงสวยทั้งหลาย ที่พึ่งพารูปโฉม ยอมให้แมลงดมดอมจนหมดรสหวาน แล้วดอกไม้ดอกนั้นก็คงร่วงโรยไปตามวันและเวลาที่ผ่านไป

ผิดกับดวงลดา ที่เป็นดอกไม้ก้านแข็ง 

ปลูกในเรือนกระจกอย่างดี ไม่เคยได้เติบโตตามแสงแดดสายลมในธรรมชาติ 

แต่ใช้การบ่มเพาะอย่างเข้มงวดโดยพ่อและแม่ ที่จริงแท้แล้ว คือตายาย กว่าจะได้รู้ว่าพี่สาวคนสวยที่ห่างกันถึง 15ปี เป็นแม่แท้ๆ ดวงลดาจึงได้ถึงเข้าใจว่าทำไมลูกหลงอย่างเธอ จึงไม่เป็นที่รักใคร่เท่าลูกสาวคนโตของพ่อแม่ที่เลี้ยงมา 

ทั้งที่เธอสามารถจบปริญญาโทและทำงานเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยได้ตั้งแต่อายุแค่ 21 ดวงลดาพยายามทำตามคำสั่งสอนของพ่อแม่ และเติบโตในกรอบที่คุณโชติและพลอยสีกำหนดให้เพียงเพื่อหวังจะได้รับความรักเทียบเท่ากับที่พี่สาวได้จากพ่อแม่ โดยคิดเพียงว่าถ้าเธอเดินออกนอกกรอบ พ่อและแม่จะไม่มีทางรักและให้อภัยดวงลดาเลย 

อ่านเรื่องหลังอย่างดอกไม้ในป่าหนาวแล้ว ไม่รู้สึกหดหู่เท่าเรื่องของหนึ่งหรัด ทั้งที่เป็นเรื่องความรักของบุพการีเหมือนกัน

คงเป็นเพราะในที่สุดเรื่องของดวงลดาก็จบลงอย่างที่เรียกว่า happy ending 

ขณะที่หนึ่งหรัดยังคงต้องฟันฝ่าชีวิตสาวสวยในแวดวงงานกลางคืนต่อไป 

และคงเดาได้ไม่ยากว่าจุดจบของหนึ่งจะไม่แตกต่างจากผู้หญิงปัจจุบันที่บูชาเงินและความสบายแบบไม่ต้องเหนื่อยยากทำงาน

หลังขดหลังแข็งไปปีแล้วปีเล่า.. สบายกาย แต่จะสบายใจหรือเปล่า คนอ่านคงต้องตัดสินใจเอง