[+] เขียนหนังสือ นักเขียน ความฝัน ความพยายาม กับการย้อมแพ้ [+] ชื่อบล็อกแลดูดี แต่ที่จริงเนื้อหานั้นไม่ใช่เลยค่ะ แหะๆ ^^;; ในที่สุดก็คิดว่าจะกลับมาเขียนบล็อกอีกครั้งหลังจากห่างหายไปประมาณ สามชาติเศษได้ (เวอร์ไปนะ) กลับมาดูบล็อกตัวเองอีกที คุณพระคุณเจ้า O.O เราอัพเดทบล็อกครั้งสุดท้ายคือเมื่อเกือบ 2 ปีก่อน ตอนที่บ้านเรากำลังจะโดนน้ำท่วม  มาดูอีกที เออ มันผ่านไปเร็วจริงๆ ตอนนั้นเรายังอยู่ ปี 3 อยู่เลย จนตอนนี้เราจบการศึกษาแล้วนะเนี่ย ที่หายไปเกือบสองปีนี่ชีวิตก็ยังไม่มีอะไรมากนะเอาจริง ที่มาอัพวันนี้ก็ไม่มีอะไรด้วยเพียงแต่มีความรู้สึก บางอย่างมันหน่วงอยู่ในใจเลยอยากหาที่ระบายให้มันได้ยาวๆหน่อย จะระบายในทวิตเตอร์ก็ไม่ได้ เพราะพื้นที่มันไม่พอ ไม่ค่อยเล่นเฟซบุ๊คเท่าไหร่ เพราะมันรู้สึกไม่สนิทใจ ดูไม่ค่อยเป็นพื้นที่ส่วนตัว 555 เลยเลือกที่จะมาอัพบล็อกแทน ซึ่งก็ยิ่งไม่ส่วนตัว แต่อย่างน้อยก็จะได้เขียนอะไรให้เป็นเรื่องเป็นราวให้มันยาวๆ ปล่อยให้ตัวเองเพ้อไปเรื่อยๆ เผื่อว่าจะได้คิดอะไรขึ้นมาได้บ้างนะ เออ ช่วงที่หายไป (นับตั้งแต่น้ำท่วมบ้านเลย) เริ่มอยากขีดเขียนนิยายขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากที่ความรู้สึกแบบนี้ เคยมีอยู่บ้างช่วง มัธยมปลาย จากนั้นก็ห่างหายไปนานมากเลย แล้วก็เริ่มมามีอารมณ์อีกครั้งตอนน้ำท่วม สงสัยคงเป็นเพราะว่าว่างจนเกินไปด้วยล่ะมั๊ง เลยทำให้อยากหาอะไรแก้เบื่อแก้เซ็ง อยู่ดีๆก็คิดพล็อตนิยายได้ แล้วก็เลยเอาวะ ลองดู ลองทำๆไปเรื่อยๆ เขียนๆไปเรื่อย แต่ตอนนั้นลำบากมากตรงนี้ Notebook คู่ชีพ เกิดเปียกน้ำตอนอพยพออกจากบ้าน ทำให้มันพัง เปิดไม่ติด ต้องดั้นด้นเดินฝ่าน้ำท่วมออกไปห้าง (คือห้างนี้อยู่สูงกว่าพื้นถนนเลยไม่ท่วม) ไปซื้อสมุดมาประมาณสี่ห้าเล่ม เอามานั่งแต่งนิยาย เขียนด้วยมือเลยนะ นั่งเขียนๆไปก็ยังไม่เข้าใจตัวเองเท่าไหร่นะว่าจะเขียนไปทำไม รู้แค่ว่าตอนนั้นมันอยากแต่ง ตอนที่แต่งตอนนั้น ก็คิดว่ามันน่าจะดีแล้ว แต่พอน้ำลด เอาคอมไปซ่อม ลองเอาลงผ่านอินเตอร์เน็ตดู ก็ยังไม่ค่อยดีเท่าไหร่แฮะ แต่จากนั้นก็พยายามแต่งต่อนะ ก็ยังดั้นด้นลองเขียนๆไป พยายามอ่านนิยายไปเรื่อยๆ ก็ยังรู้สึกว่า การเขียนตัวเองก้ไม่ได้พัฒนาไปซักเท่าไหร่แฮะ เคยพยายามนั่งหาคำตอบให้ตัวเองก็ยังรู้สึกว่ามันก็ไม่ได้คำตอบ พอลองคิดมากๆเข้าทีนี้เริ่มปวดหัวเลย แล้วก็ไม่ได้ทำให้ตัวเองแต่งนิยายได้เก่งขึ้นด้วยนะ แอบคิดว่ามันแย่กว่าเดิม พอลองได้ไปอ่าน นิยายของนักเขียนเจ๋งๆ ทั้งในอินเตอร์เน็ตและนักเขียนมืออาชีพก็ยิ่งรู้สึกอิจฉานิดๆ ว่า เอ ... ทำไม เราถึง ทำไม่ได้แบบนั้นบ้าง หรือบางทีเราฝันอะไรที่มันเกินตัวเองไปหว่า ... เลยมานั่งถามตัวเองว่า ที่เราฝันไว้ว่าอยากเป็นนักเขียนนี่ มันเป็นอะไรที่เราคิดเข้าข้างตัวเองไปหรือเปล่า เราแอบมีความคิดนะวา การจะเป็นนักเขียน มันก็น่าจะมาจากพรสวรรค์บ้างแหล่ะ ทำไมบางคนถึงพูดอธิบาย เรื่องราวอะไรได้ดีกว่าอีกคน ทำไมบางคนถึงได้มี วาทะอันเป็นเอกลักษณ์ของตัวเองได้ การเขียนหนังสือก็คง ไม่ต่างไปจากนั้นเท่าไหร่ จากที่เคยอ่าน นวนิยายของนักเขียนเก่งๆมาหลายคน ก็เกิดความรู้สึกว่า บุคคลเหล่านี้มี วิธีนึกคิด วิธีการเชื่อมโยงความสัมพันธ์ วิธีการอธิบายเรื่องราว วิธีการใ้ช้ภาษาที่เราเอง ไม่มีทางทำได้แบบนั้นเลยนะ อ่านๆไปก็ยิ่งทึ่งกับเนื้อเรื่อง ที่จับสิ่งนั้นมาผูกสิ่งนี้ จับเรื่องนั้นมาปิดท้าย สรุปทุกอย่างลงได้อย่างสวยงาม จบ ครบ และสมบูรณ์ ซึ่งเราก็คิดว่าเราไม่มีทางทำแบบนั้นได้เลยเหมือนกัน มันเลยกลับเข้ามาสู่คำถามที่ว่า เราจะเป็นนักเขียนได้จริงๆเหรอหว่า *ปาดน้ำตา* บางทีก็เคยบอกกับตัวเองนะว่า เลิกๆซะดีมั๊ย จะได้ไม่ต้องมานั่งตั้งคำถามกับตัวเองอีก จะได้กลับไปอ่านนิยาย กลับไปอ่านหนังสือได้เหมือนเดิม อ่านโดยไม่ต้องเครียด ไม่ต้องนั่งคิดตีความอะไรมันอีก 8 9 10 20 ตลบ  ให้มันเหนื่อยอกเหนื่อยใจอย่างทุกวันนี้ ... เออ ลองพยายามเลิกแล้วเหมือนกันนะ แต่ก็ทำไม่ได้อ่ะ เออ น่านแหล่ะที่เศร้ากว่า เพราะใจมันรักอ่ะเราว่า เราชอบหนังสือ ชอบภาษา ชอบการอธิบายถ่ายทอดเรื่องราว ของตัวเอง ชอบที่จะพูดเรื่องตัวเอง เพียงแต่ การพูดเรื่องด้วยวิธีของเราเองมันอาจจะไม่ตรงกับชาวบ้านซักเท่าไหร่ บางทีไอ้สิ่งที่เราเขียนมันอาจจะไม่ตรงใจชาวบ้านเท่าไหร่ เราก็พยายามนะ ลองพยายามปรับดู ลองเขียนอะไรที่ คิดว่าคนจะชอบอ่าน ปรากฏว่ามันก็ยังไม่ดี ทั้งๆที่พยายามตั้งความหวังให้น้อยที่สุดแล้วนะ เคยแอบคิดนะว่า มันคงเป็นเพราะว่าเราตั้งความหวังไว้สูงเกินไป บางทีเราคิดอะไรเกินตัวไปหรือเปล่า ก็เลยพยายามบอกตัวเองว่าไม่ได้หวังอะไรเลย แต่ก็นั่นแหล่ะ มันก็ไม่ได้อ่ะ เฮ้อ ... ใจมันรักแต่พรสวรรค์ไม่มีว่ะ ... ทำไงได้ หรือเราควรจะตัดใจ เลิกล้มความตั้งใจไปเสียดีกว่า ถ้าถามว่าตอนนี้ยังทู่ซี้แต่งนิยายอยู่ัมั๊ย ก็บอกได้เลยว่า ยังคงแต่งอยู่ ผลที่ได้ก็ดูจะไม่แตกต่างจากเดิมเท่าไหร่ ก็พยายามฝึกฝนไปเรื่ยๆนะ เชื่อว่าสักวันจะเก่งขึ้น แต่นั่นมันก็เป็นแค่ความเชื่อมั๊ย ไม่ได้บอกว่ามันจะได้ผลจริงๆ  เดี๋ยวสักพักมันก็คงวนกลับมาที่คำถามว่า แล้วนี่กูจะเป็นนักเขียนกับเขาได้จริงๆเหรอ ... เป็นคำตอบที่หาให้ตัวเองไม่ได้สักที ... จึงขอจบการอัพบล้อกด้วยประการฉะนี้แล ป.ล. ช่วงนี้ชอบฟังเพลงนี้มากเลย ตรงกับชีวิตตัวเองดี ...   Create Date : 11 พฤษภาคม 2556 9 comments Last Update : 11 พฤษภาคม 2556 2:37:42 น. Counter : 2601 Pageviews. Share Tweet

เคยมีความคิดที่จะแต่งนิยายสมัยตอนอยู่มัธยมเหมือนกันครับ แต่ติดที่ว่าประสบการณ์ยังไม่พอ หนังสือนิยายวัยรุ่นส่วนใหญ่ก็จะเป็นของแจ่มใส่ ออกแนวสไตล์เกาหลีๆ คือผมอยากแต่งอะไรที่มันดรม่ากว่านั้นอะครับ ตอนนี้ก็เลยต้องเก็บประสบการณ์ก่อน สู้ๆนะครับ เป็นกำลังใจให้ครับ   โดย: CuteTopz 11 พฤษภาคม 2556 4:30:08 น.

เป็นคนชอบอ่านนิยาย อ่านมากๆก้อเลยทำให้อยากเขียนบ้าง แต่ไม่ค่อยมีอารมณ์จะเขียนซักเท่าไหร่ คือช่วงหลังๆไม่มีเวลาด้วย แต่เคยเขียนประมาณเรื่องสั้นไว้เรื่องนึง เขียนได้ไม่เยอะ แล้วก้อทิ้งร้าง คือไม่จบ แล้วก้อไม่มีอารมณ์อยากจะเขียนอีกเลย คิดว่าส่วนหนึ่งเป็นพรสวรรค์เหมือนกัน และอีกส่วนหนึ่งเป็นความชอบใจรัก ถ้าเรามีอารมณ์อยากจะเขียน มันจะหลังไหลออกมาเองนะคะ แต่ถ้าเราไม่มีอารมณ์ คิดอย่างไรก้อคิดไม่ออกค่ะ สู้ๆต่อไปนะคะ ขอเป็นกำลังใจให้ ความฝันของคุณเป็นความจริงค่ะ   โดย: ดาวริมทะเล 11 พฤษภาคม 2556 10:40:29 น.

สุขสันต์วันเกิดครับ   โดย: ต้นกล้า อาราดิน 18 พฤษภาคม 2556 9:08:29 น.

Happy Birthday มีความสุขมักมากนะคะ   โดย: ลงสะพาน...เลี้ยวขวา 18 พฤษภาคม 2556 14:19:15 น.

โดย: ประกายพรึก 18 พฤษภาคม 2556 15:20:13 น.

ป้าเชิญนางฟ้า...มาอวยพรวันเกิดค่ะ ขอให้พบแต่สิ่งดีๆ คนที่ดีมีจิตใจดี เหตุการณ์ดีๆสุขภาพที่แข็งแรง รวมทั้งความรัก ที่ดีที่สุดในชีวิตนะคะ   โดย: ป้าหู้เองจ่ะ (fifty-four ) 18 พฤษภาคม 2556 19:43:41 น.

สุขสันต์วันเกิดค่ะ ขอให้มีความสุขมากๆ คิดสิ่งใดขอให้สมปรารถนา มีความก้าวหน้าทั้งในชีวิตและหน้าที่การงาน สุขภาพแข็งแรงตลอดปี และตลอดไปค่ะ   โดย: pantawan 18 พฤษภาคม 2556 22:24:30 น.

อยากเป็นเหมือนกันจ้า า   โดย: cyberlifenlearn 29 พฤษภาคม 2556 21:52:51 น.

เราก้อหัดเขียนทุกวัน สู้ ต่อไป ค่ะ   โดย: cyberlifenlearn.bloggang.com IP: 27.55.15.128 1 ตุลาคม 2556 0:23:38 น.