เรื่องราวของไข่มุก....ยามเมื่อหันมองกลับไป..
หายไปนานมากๆ สำหรับ เนื้อหาภายในบล็อก ตอนแรกก็กะจะเขียนบล็อก ตั้งแต่เริ่มตั้งครรภ์จนคลอด...แต่พอดีเป็นกับตัวบล็อกเอง ที่เข้าไม่ได้ ทั้งที่ทีมงานพันทิปก็ตรวจดูแล้วว่าปกติดี แต่เราก็เข้ามาแก้ไขไม่ได้สักที..จนกระทั่งคลอดลูกสาว ผ่านมา 7 เดือนแล้วสินะ วันนี้นึกคลึ้มๆ ในใจ เลยลองเข้าบล็อกตัวเองอีกสักที ปรากฏว่า เข้าได้แล้ว ดีใจมากๆ...อยากจะขอย้อนวัน เวลา อีกสักครั้ง เพื่อเก็บข้อความเหล่านี้เอาไว้ ให้ลูกสาว ให้ตัวเอง หรือให้ใครก็ได้ที่อยากเข้ามาอ่านเรื่องราว ได้เดินตามรอยของไข่มุกเม็ดน้อยๆเม็ดนี้..ย้อนกลับไปก่อนวันที่ 18 กันยายน 2552 สัก 1 สัปดาห์ ก่อนนะ..วันนั้น ....แม่นอนพักผ่อนที่บ้าน เพราะเริ่มลางาน มาเพื่อเตรียมคลอดเจ้าตัวเล็ก คิดเอาเองว่า แม่น่าจะคลอดหนูก่อนครบ 40 สัปดาห์ และตัวแม่เองก็อยากพักผ่อนเต็มที่แล้ว...แต่จนแล้ว จนรอด ก็ไม่มีสัญญานตอบรับจากเจ้าตัวเล็กในพุง ว่าอยากจะออกมาเผชิญหน้ากัน...วันนี้ครบกำหนดไปพบแพทย์ น่าจะเป็นวันที่ 15 กันยายน นะ ไปถึงก็ตรวจครรภ์ตามปกติ คุณหมอขอตรวจภายในหน่อย เพราะใกล้จะครบกำหนดแล้ว น้ำหนักก็หายไป สามโล..ตรวจภายในปากมดลูกเริ่มนิ่มแต่ยังไม่เปิด คุยกับหมอว่าจะรอให้เจ็บเองไหม หรือจะนัดวันเลยก็ได้ ถ้าอยากคลอด...งานเข้าเลย..วันนี้มาหาหมอคนเดียวซะด้วย ไม่มีใครให้ปรึกษา ขอคุณหมอไปโทรศัพท์แป๊บถามคุณสามี ว่าจะเอายังไง..คำตอบที่ได้ก็คือ โอเค คลอดเถอะ เอาวันที่ครบกำหนดพอดีนั่นแหละ นั่นก็คือวันศุกร์ที่ 18 กันยายน 2552คุณหมอจัดการเขียน order ให้ไป admit ที่ รพ.ได้เลย วันพฤหัสที่ 17 นี้ โอ้แม่เจ้า...ใจที่คิดมาตลอดว่าอยากคลอดๆๆๆๆ ก็เป็นอันสั่นไหว แน่ใจเหรอว่าพร้อมแล้ว..วันนั้นขับรถกลับบ้านแบบเหม่อลอย เลยแหละ ร้องไห้ไปตลอดทาง ทั้งยิ้ม หัวเราะ กังวล สารพัด สรุปแล้ว แม่คุณจะเอายังไง อารมณ์ไหนคะ..ไม่เข้าใจตัวเองเลย..กลับบ้านเตรียมของใช้ แม่ ลูก ก็ไอ้ที่เตรียมมาตลอดตั้งแต่ 37 - 38 สัปดาห์นั่นหละ พับๆ เก็บๆ เอาออก เอาเข้า เปลี่ยนอันนู้น ใส่อันนี้ เอาอันนั้น ทำอยู่แบบนี้ มาตั้งนาน..แล้ว..เฮ้อ...นับวันอีก สองวันไป รพ...
ขอให้ทั้งคุณแม่ทั้งน้องสุขภาพแข็งแรงสมบูรณ์ สู้สู้นะคะ
จะแวะมาเยี่ยมบ่อยๆค่ะ