ณ. วันนี้ 6 ส.ค.52 เราได้เข้ามาทำงาน ที่ศิลปากร ได้ 2เดือนะแล้ว

นับตั้งแต่วันสัมภาษณ์ ทุกคนยังจำได้ว่าสาเหตุที่เราอยากจะเข้ามาทำงานที่นี่ นอกจากการที่มีใจรักในศิลปากรแล้ว ยังมีอีกหนึ่งสาเหตุหลักก็คือ การที่อยากกลับมาอยู่ใกล้บ้านกลับมาอยู่กับพ่อกับแม่และครอบคัรว เพราะแม่ไม่ค่อยสบาย   เฮ้ย............. ตั้งแต่กลับมาอยู่บ้านก็ไม่ค่อยได้ไปไหนๆ หรอก ทำงานกลับบ้านนอน อยู่บ้านกับแม่ซะส่วนใหญ่ ตั้งแต่วันแรกที่กลับมา ก็เหตุแต่แม่ ไม่ค่อยสบาย ดูไม่ค่อยมีเรี่ยวแรงเอาซะเลย บางทีก็ปวดท้อง ปวดหัวจนไม่รู้กันแน่ว่าเป็นอะไร   แต่ที่แน่ๆ แม่ต้องกินยาทุกวัน วันละ 3เวลา และยาก็มีเป็นถุงๆ เยอะมากเลย จนรู้สึกว่าแค่เห็นถุงยาก็เหนื่อยใจที่จะกินแล้ว...........โรคประจำตัวของแม่ตอนนี้ก็คือ ไทรอย เป็นพิษ... โรคนี้จะทำให้เหนื่อยง่าย หัวใจเต้นเร็วใจสั้น เหงือออก และทำให้แม่ ผอมลงไปถนัดตา แม่ตรวจเจอโรคนี้เมื่อช่วง เมษายนที่ผ่านมานี่เอง  แต่พอเป็นโรคนี้ชีวิต ทุกคนก็ดูวุ่นวายไปกันหมด แม่เหนื่อยง่ายทำงานไม่ไหว..อันนี้ไม่ว่ากัน แต่กลับกลายเป็นว่า ดูเหมือนจะทำอะไรไม่ค่อยได้เอาซะเลย เพราะเหนื่อยไปหมด นั่งๆ นอนๆ ยังเหนื่อย เหงือออกเต็มตัว เฮ้ย.......

   เดือนนี้แม่เข้า ร.พ.อีก ด้วยอาการมีเลือดออกจากกระเพาะอากหาร x-Ray แล้ว มีแผลในกระเพาะ ต้องอดข้าวอดน้ำอยู่หลายวันเลยทีเดียว แต่นอกจากนั่น บนหัวของแม่ยังมีก้อนอะไรไม่รู้บูดๆ โน เหมือนว่าเอาหัวไปโขกอะไรมา  เราก็เลยปรึกษษคุณหมอให้ตรวจเช็ค ปรากฎว่า เป็นพังผืดใต้หนังศรีษะ ต้องผ่าตัดเอาออก ประมา 2ตำแหน่ง ไอ้เจ้าก้อนนี้บวมบูดมาเป็นเดือนแล้ว แต่ทีแรก เราคิดว่าแม่คิดไปเอง และไปหาหมอคลีนิคมา 2ครั้งหมอก็บอกว่าไม่เป็น เป็นเส้นเลือดขอด.... เส้นเลือกขอดบนหัว แต่ทำไมหมอกลับบอกว่าไม่เป็นไร......

แต่พอปรึกษาหมอที่ร.พ. ก็ไปx-Ray เลย ถึงรู้ว่ามันก็พังผืด ควรเอาออก แม่ก็เลย ต้องนอน ร.พ.ยาว นอนตั้งแต่วันที่ 30 ก.ค. รักษาเรื่องเลือดออกในกระเพาะ และหมอนัดผ่าพังผืด วันที่ 7 ส.ค.52 นี้ เรานอนเฝ้าแม่ตั้งแต่คืนแรก ดูแม่อาการก็ไม่หนักอะไร แต่มันก็มีความกังวลอยู่นะ แม่ต้อง อดข้าวอดน้ำหลังเที่ยงคืนทุกคืน เพราะเช้ามาต้องเจาะเลือดตรวจเบาหวาน อีก ที่นิ้วมือแม่พรุ่นไปหมดแล้วเพราะหมอมาเจาะเลือดทุกวัน บางวันก็เจาะเลือดไปเป็นหลอดเลยทีเดียว ตั้งแต่ มานอน ร.พนี้ให้เลือด ไป 3ถุง ละน้ำเกลืออีกไม่รู้เท่าไหร่ เฮ้ย....สงสารแม่จัง อายุ 60 ละต้องมาเจ็บ เป็นโรคนั่นโรคนี้ เราเองก็ยังไม่ดีพอ เรื่องการงานเงินทองก็ไม่ค่อยคล่องตัวเท่าไหร่ ยังทำให้พ่อ แม่สบายๆ ยังไม่ได้  บางที ก็น้อยใจตัวเองเหมือนกัน นะเป็นลูกคนโต เนี่ยมันเหนื่อยจังรับผิดชอบอะไรมากมาย บางครั้งก็ ท้อใจ แต่ จะทำไงได้ชีวิตมันคงต้องเดินหน้าต่อไป มัวแต่ท้อใจ มันคงไม่มีอะไรดีขึ้นมาหรอกเนอะ จิง มะ55555+

ในบางครั้งเราก็แอบคิดๆ ว่า จะมีใครสักคนมั้ย ? ที่จะมาช่วยเราได้ มาช่วยเป็นผู้นำให้หน่อยสิ มาเป็นที่ปรึกษาในบ้างถ้ามีคงจะดีไม่น้อย อย่างน้อยก็จะได้มีเพื่อนคู่คิด ช่วยคิดอะไร ดีดี ได้บ้าง อยู่คนเดียวบางทีมันก็คิดอะไรไม่ค่อยจะออกเหมือนกันนะ

เฮ้ย..........มัวแต่รอคงไม่ไหว ตอนนี้คงต้องดูแลตัวเองและครอบครัวต่อไป และยังหวังเล็กน้อย ว่าจะมีคนที่เข้าใจและมาเป็นเพื่อนคู่คิด ในอนาคตข้างหน้า

ยังพอใจที่จะตามค้นหา และปฏิเสธที่จะท้อใจ ยินดีที่จะเฝ้ารอเพื่อเติมเต็มสิ่งที่หายไป 

ขอให้แม่หายเร็วๆสาธุๆ สู้ๆ ภัคพิมล