3 มิ.ย. 52
ตื่นมาตี 5 กว่า เพื่อมาหุงข้าวทำกับข้าวให้หลานสาวและคุณสามีทาน แต่แล้ววันนี้ทำไมอาการย้ำแย่มาก ๆ รู้สึกมึนหัว ไม่สามารถขยับหัวได้ มองไปรอบ ๆ บ้านหมุนได้ แต่ก็ยังฝืนร่างกายทำกับข้าวจนเสร็จ และอาบน้ำเพื่อเตรียมตัวจะไปทำงานแต่แล้วอาการก็เริ่มรุนแรงขึ้น ไม่ไหวแล้ว มีอาการพะอืดพะอมขึ้นมาอีก กลับหนักขึ้น อาเจียนอีกต่างหาก นึกว่าได้อาเจียรแล้วจะดีขึ้น แต่แล้วก็ไม่ดี เลยถูกจับให้ไปหาหมอซะเลย ไปถึงโรงพยาบาลเปาโลฯ ถูกให้ลงที่ห้องฉุกเฉิน พยาบาลให้ขึ้นนอนบนเตียงและมาวัดความดัน โห..ได้ยินเสียงคุณพี่สาวร้องอุทาน หันไปถามว่ามีอะไร กลับตอบว่าไม่มีอะไร นั้นแนะรู้เลยต้องมีแน่ ๆๆ รอสักพักคุณหมอเข้ามาตรวจและถามว่าจะAdmiไหม หันมองหน้าคุณพี่สาวและสายหัวว่าไม่ เพราะรู้ตัวว่าอาการดีขึ้นแล้ว คุณหมอเลยสั่งให้พยาบาลมาฉีดยา และเจาะเลือดไปตรวจ พร้อมกับให้น้ำเกลือ เราไม่เป็นไรสักหน่อยทำไมต้องให้น้ำเกลือด้วย แถมตอนเจาะจะเอาเลือดไปตรวจโดนซะสองเข็มเลย เรียกว่าเจาะหนึ่งแถมหนึ่งอีกต่างหาก งานนี้เลยโดนไปทั้งหมดสามเข็ม หายเลยเรา เจาะเลือดไม่พอพยาบาลเข็นเครื่องวัดคลื่นหัวใจเข้ามาและถามว่าเคยวัดไหม ตอบเลยไม่เคย และแล้วพยาบาลมายื่นรุ่มอยู่ที่เตียงประมาณสามสี่คนเห็นจะได้ไม่แน่ใจ เอาสายโน้นสายนี้มาหนีบตั้งแต่หน้าอก ขา แขน แต่ไม่ได้ลืมตามองเลย สักพักก็เข็นเราไปอยู่อีกมุมห้องและให้นอนพักเพื่อดูอาการและรอผลตรวจเลือด รู้สึกว่าช่วงที่นอนรอผลตรวจเลือดเราไม่หลับเลย แถมได้ยินคนไข้เข้าออกห้องนี้ตลอดเวลา มีทั้งคนไข้ที่ถูกรถชนมาแต่สามารถพูดได้เห็นทั้งพยาบาลและบุรุษพยาบาลสักถามกันใหญ่ แถมมาอยู่เตียงข้าง ๆ เราอีก ทีนี้เลยนอนฟังเพลินไปเลย ผ่านคนไข้รายนี้ไปได้สักพักใหญ่มาอีกแล้วรายนี้มาด้วยหัวใจเต้นเร็วผิดจังหวะ แต่ยังพูดคุยได้ แถมยังโทรศัพท์คุยงานไม่ยอมว่างสายจนพยาบาลต้องสั่งให้เลิกคุย แม้ขนาดแย่จะตายงานยังเป็นใหญ่อยู่อีกเนี้ย เหมือนจะเพลินกับคนไข้หลายๆ คน ที่เข้าออกห้องนี้ แต่แล้วก็ต้องย้อนดูตัวเองบ้างมานอนให้น้ำเกลือแบบนี้ได้ไงเนี้ย แล้วเมื่อไรจะได้กลับบ้าน อยากกลับบ้านแล้ว เมื่อไรผลเลือดจะออกเสียที และแล้วรออีกไม่นานผลเลือดก็ออกมา ผลออกมาได้ดีดังใจจริง ๆ ดังใจก็คือ cholesterol ขึ้น ไป 245 ตัว Triglyceride ขึ้นสูงถึง 218 แต่น้ำตาลในเลือดอยู่ในเกณฑ์ปกติที่ 86 ส่วนความดันไม่ต้องพูดถึงว่าทำไมคุณพี่สาวถึงร้องโห..ก็เพราะความดันขึ้นสูงถึง 160 เลยเชียว นอนพักสักพักพยาบาลก็เข้ามาบอกว่ากลับบ้านได้แล้ว กลับไปพักผ่อนที่บ้านต่อ และให้หยุดพักต่ออีกวันคือวันพรุ้งนี้ไม่ต้องไปทำงาน ฮะๆๆๆ จะดีใจหรือเสียใจดีเนี้ย ไม่นึกว่าร่างกายจะมาทรุดลงได้มากขนาดนี้ แต่ยังไงก็สู้โว้ย....ดูแลสุขภาพเยอะ ๆ ก็คงไม่เป็นขนาดนี้หลอก บอกตัวเองว่าต้องปรับเปลี่ยนหลาย ๆ อย่างเลย ทั้งด้านการกิน การนอน และการออกกำลังกาย ต่อไปคงต้องดูแลตัวเองให้มากกว่านี้แล้ว เพราะเพื่อคนที่เรารัก และคนที่รักเรา จริงไหม?
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 9 คน [
