พวกเขาดูไม่เหมือนคนอื่น ชาย 3 คนในนั้นมีหนึ่งคนที่ตัวใหญ่กล้ามโต ผิวดำและผมหยิก อีกคนดูสูงกว่า ผอมกว่าแต่ก็ยังมีกล้ามและมีผมสีบลอนด์ ชายคนสุดท้ายดูผอมสูง ไม่ตัวใหญ่เทอะทะ มีผมที่ยุ่งเหยิงสีบรอนซ์ เขาดูเด็กกว่าคนอื่น เขาดูเหมือนกับคนในมหาวิทยาลัยนะที่น่าจะเป้นอาจารย์มากกว่านักเรียน

  ผู้หญิงที่อยู่ตรงข้าม เธอสูงเหมือนรูปปั้นและสวยชนิดที่คุณจะเห็นเธออยู่ในชุดว่ายน้ำ เธอทำให้ผุ้หญิงทุกคนรอบๆตัวเธอหันมามองเธอตั้งแต่ที่เธอเข้ามาในห้อง ผมของเธอสีทอง เป็นลอนยาวถึงกลางหลัง ผู้หญิงอีกคนดูตัวเล็กเหมือนนางฟ้า ผอมมาก ผมของเธอสั้นและดำขลับ

  และนอกจากนี้พวกเขาทั้งหมดดูเหมือนกันก็คือ ทุกคนมีผิวซีดและชอบอยู่อยู่ในที่มีแสงน้อย เขาซีดกว่าฉันที่เป็นอัลบิโนซะอีก พวกเขามีตาที่ดำสนิทและมักจะมีใต้ตาดำแลดูม่วง เหมือนว่าพวกเขาไม่ได้รับการพักผ่อนตอนกลางคืน หรืออาจจะเป็นเพราะว่าอาจจะเพิ่งพักฟื้นจากอาการจมูกหักกันแน่ก็ไม่รู้นะ เพราะจมูกของแต่ละคนดูสวยและได้รูปมาก แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ฉันไม่มองพวกเขาได้ ฉันกลับจ้องไปที่พวกเขา พวกเขาดูแปลกและดูเหมือนกัน ทุกคนดูรูปงามชนิดที่สามารถทำลายล้างทุกอย่างได้ ใบหน้าของพวกเขาเป็นประเภทที่คุณไม่เคยเห็นมาก่อน และคุณก็ไม่อาจยอมรับได้ว่าคุณจะเจอพวกเขาในหน้าหนังสือแมกกาซีนด้วยซ้ำ หรือพวกเขาอาจจะถูกวาดขึ้นจากนางฟ้าเจ้าของใบหน้า มันเป็นเรื่องยากนะที่จะสร้างสรรค์ใบหน้าที่สวยที่สุดของทุกคนขึ้นมา

   พวกเขาเริ่มมองออกไปตามทาง มองนักเรียนคนอื่น และมองสิ่งอื่นที่ไกลออกไป และฉันก้ยังเฝ้าดูหญิงสาวตัวเล็กกับถาดของเธอ ไม่มีการเปิดโซดา ไม่มีการกัดแอปเปิ้ล และเธอยังสามารถเดินได้เร็วอีกด้วย  ฉันดูอย่างประหลาดใจกับสเตปการเต้นที่อ่อนไหวของเธอ เธอเทถาดของเธอลงและลื่นตัวผ่านประตูออกไปเร็วกว่าฉันที่จะทำได้ สายตาของฉันเริ่มหันกลับมาที่ทุกคน แต่ทุกคนก็ยังนั่งอยู่ที่เดิมไม่เปลี่ยนแปลง

"พวกเขาเป็นใครหรอ" ฉันถามหญิงสาวที่มาจากคาบเรียนภาษาสเปน ซึ่งเป็นคนที่ฉันยังจำชื่อไม่ได้

   เธอหันมองไปที่คนที่ฉันหมายถึง แม้ว่าจะได้จัดการกับโทนเสียงของตัวเองไว้แล้ว ทันใดนั้นเขาก็มองมาที่เธอ ทั้งผู้ชายร่างผอมบาง ผู้ชายที่ดูอายุเด็กสุดในกลุ่ม เขามองมาที่หญิงสาวที่นั่งข้างฉัน และแล้วดวงตาทีดำสนิทของเขาก็ส่งความวูบวาบมาให้ฉัน

  เขามองมาอย่างรวดเร็ว เร็วกว่าที่้่ฉันจะทำได้ซะอีก แม้ว่าฉันจะเขินแต่ก็ต้องลดสายตาลงไปที่อื่น ในความสดใสแค่แวบเดียว ใบหน้าของเขาไม่มีความสนใจใดๆ มันเป็นเช่นว่าถ้าเธอเรียกชื่อเขา และเขาก้มองมาขานรับอย่างไม่เต็มใจ และก้ตัดสินใจแล้วว่าจะไม่คำตอบใดๆอีก

  หญิงสาวที่นั่งข้างฉันขำในความเขินของฉัน และมองไปที่โต๊ะเหมือนที่ฉันทำอยู่

"นั่นเอ็ดเวร์ดและเอ็มเมท คัลเรน และนั่นโรซาลี่และเจสเปอร์ เฮล คนที่อยู่ข้างซ้ายนั่นอลิซ คัลเรน ทุกคนอยู่ด้วยกันกับดอกเตอร์คัลเรนกับภรรยาของเขา" 

 ฉันเหลือบไปด้านข้างที่ชายรูปงามที่กำลังมองถาดของเขาอยู่ตอนนี้ เขาเลือกชิ้นเนื้อบาเกวเป็นเวลานานด้วยนิ้วที่ดูซีดเซียว ปากของเขาขยับอย่างรวดเร็วด้วยริมฝีปากสีเบอรี่ คนอืืนๆอีกสามคนกำลังมองอยู่ และฉันยังรุ้สึกว่าเขาหันไปพูดกับพวกของเขาอย่างเงียบๆ

  อยู่ๆฉันก็นึกชื่อคนที่นั่งข้างๆฉันออก นั่นคือ เจสสิก้า มันเป็นชื่อที่ธรรมดาแสนเพอร์เฟค นี่จะเป็นเรื่องราวของฉันในห้องเรียนที่ฉันจะเอากลับบ้านด้วย

"พวกเขา...ดูดีมากๆเลยนะ" ฉันพยายามพูดน้อยอย่างเด่นชัด

"ใช่!" เจสสิก้าเห็นด้วยกับคนอื่นที่ขำกันอยู่ "พวกเขาทุกคนอยู่ด้วยกัน ฉันหมายถึงว่าทั้ง เอ็มเมทและโรซาลี่ เจสเปอร์ และอลิซ พวกเขาอาศัยอยู่ด้วยกัน" เสียงของเธอดูช็อคกับเรื่องนี้แต่ฉันก็คิดนะว่า ถ้าฉันทำตัวซื่อสัตย์ ฉันคงได้รับการยอมรับเหมือนที่ฟินิกซ์

"ใครคือลูกของคัลเลนหรอ" ฉันถาม "พวกเขาดูไม่แตกต่าง.."

"โอ้ว!.. พวกเขาไม่ใช่ ดอกเตอร์คัลเลนยังดูเด็ก เขาน่าจะ 20ปลายๆ หรือไม่ก็ยัง 30 ต้นๆ พวกเขาทุกคนล้วนเป็นบุตรบุณธรรม"

"พวกเขาดูเด็กเกินไปที่จะไปอุปถัมภ์นะ"

"พวกเขาเพิ่งจะมาน่ะ เจสเปอร์และโรซาลี่อายุ 18 ปี แต่พวกเขาก็มาอยู่กับนางคัลเลนตั้งแต่อายุ 8 ขวบนะ เธอคงรับเป็นป้าหรืออะไรทำนองนั้น"

"นั่นเป็นสิ่งที่ดีนะ ที่พวกเขาได้รับการดูแลในทุกสิ่งตั้งแต่ยังเล็ก"

"ฉันก็คิดว่างั้น" เจสสิก้ายอมรับอย่างไม่เต็มใจ ซึ่งฉันก็คิดแล้วว่าเธอคงจะไม่ชอบดอกเตอร์คัลเลนกับภรรยาของเขาด้วยเหตุผลอะไนสักอย่างนั่นแหละ เพราะกับสิ่งที่เธอได้เหลือบมองไปยังกลุ่มของเด็กที่ถูกอุปถัมภ์ ฉันจะเข้าใจเหตุผลที่ดูระแวงนั่น "ฉันคิดว่านางคัลเลนไม่สามารถมีลูกได้มั้ง" เธอพูดเสริมถึงหตุผลที่พวกเขาได้รับความเมตตานั่น

  ตลอดบทสนทนา สายตาของฉันก็ไปจดจ้องอีกครั้งและอีกครั้งที่โต๊ะของพวกคนแปลกหน้าที่นั่งอยู่ พวกเขายังคงมองไปที่ผนังและไม่กินอะไร

"พวกเขาอยู่ที่ฟอร์คประจำเลยหรอ" ฉันถาม แน่นอนว่าฉันสังเกตเห็นว่าไม่มีใครในกลุ่มนั้นมาอยู่ในซัมเมอร์ของฉัน

"ไม่นะ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงโดยนัย มันควรที่จะเข้าใจได้ง่ายสิว่ามาใหม่เหมือนกับฉัน

"พวกเขาเพิ่งจะมาอยู่ที่นี่เมื่อ 2 ปีที่แล้วจากที่หนึ่งของอลาสก้า"

  ฉันรู้สึกสงสารและโล่งอก สงสารเพราะว่าความสวยงามที่พวกเขาแสดงออกมาอย่างชัดเจนไม่ถูกยอมรับ โล่งอกเพราะว่าฉันไม่ได้เป็นเดียวที่เป็นผู้มาใหม่ของที่นี่ และแน่นอนว่าจะไม่ถูกสนใจจากมาตรฐานใดทั้งสิ้น

 ฉันได้ตรวจดูพวกเขา ผู้ที่เด็กที่สุด หนึ่งในคัลเลน มองมาที่ฉันและสบตากับสายตาที่จ้องมองของฉัน เวลานี้แสดงความอยากรู้อยากเห็นในความคิดของเขา ฉันมองออกไปอย่างรวดเร็วมันดูเหมือนสำหรับฉันว่า การจ้องมองของเขามีบางอย่างของความคาดหวังที่ไม่สมบูรณ์อยู่

"แล้วผู้ชายคนที่ผมสีน้ำตาลล่ะ"ฉันถามเมื่อมองเขาจากมุมหนึ่งของสายตา และเขาก็ยังจ้องมาที่ฉันอยู่ แต่ก็ไม่ได้จ้องเหมือนนักเรียนคนอื่นที่ทำกับฉัน เขาดูผิดหวังเล็กน้อย ฉันลดตาลงอีกครั้ง

"นั่นเอ็ดเวิร์ด เขารูปงาม แต่เธออย่าไปเสียเวลาเลย เขาไม่เคยเดท ไม่ปรากฏว่าจะมีผู้หญิงคนไหนที่ดูดีพอสำหรับเขา" เธอหย่นจมูก ฉันสงสัยว่าทำไมเขาถึงไม่เดทกับเธอ

  ฉันกัดริมฝีปากเพื่อซ่อนรอยยิ้มของฉัน แล้วฉันก็จ้องไปที่เขาอีกครั้ง ใบหน้าของเขาหันไปแล้ว แต่ฉันก็คิดว่าแก้มของเขายกขึ้น เขาก็คงจะยิ้มอยู่เหมือนกัน

  หลังจากนั้นไม่นาน พวกเขาทั้ง 4 คนก็ลุกออกจากโต๊ะไปพร้อมกัน พวกเขาดูสง่างามอย่างเห็นได้ชัด คนที่ชื่อเอ็ดเวิร์ดไม่ได้มองมาที่ฉันอีก

  ฉันนั่งโต๊ะยาวกับเจสสิก้าและเพื่อนของเธอ ซึ่งมันยาวกว่าที่ฉันนั่งคนเดียวได้ ฉันกังวลที่จะไม่สายสำหรับคาบเรียนในวันแรกขอองฉัน มันคือความคุ้นเคยใหม่ของฉัน ที่เป็นคนเตือนใจให้กับฉันอย่างมาก ชื่อแองเจลล่า ที่วิชาชีววิทยา  2 ให้กับฉันในชั่วโมงถัดไป พวกเราเดินเข้าเรียนพร้อมกันในความเงียบ หล่อนอายเหมือนกัน

   เมื่อพวกเราเข้ามาในห้อง แองเจลล่าไปนั่งที่หัวโต๊ะด้านหลังของโต๊ะแลป ซึ่งแน่นอนว่าฉันเคยทำ

เธอมีคนนั่งข้างแล้ว แต่ในความเป็นจริงทุกโต๊ะควรที่ว่างสักที่หนึ่ง ที่ทางเดินถัดไปตรงกลาง ฉันรู้จักเอ็ดเวิร์ด คัลเลนจากผมที่ผิดปกติของเขา เขานั่งอยู่โดยที่มีที่นั่งข้างๆว่างอยู่

   เมื่อฉันเดินไปตรงทางเดินและแนะนำตัวกับอาจารย์และรับสมุดลงชื่อของฉัน ฉันกำลังแอบมองเขา  และเมื่อฉันเดินผ่าน เขาก็ทำหน้าเหี้ยมที่เก้าอี้ที่นั่งอยู่ทันที เขาจ้อมมาที่ฉันอีกครั้ง สบตาฉันด้วยความคิดที่แปลกประหลาดบนใบหน้าของเขา มันไม่เป็นมิตร และดูโกรธ ฉันมองไปที่อื่นทันที ตกใจ และหน้าแดง ฉันสะดุดบนทางเดินและต้องจับขอบโต๊ะด้วยตัวเอง ผูู้หญิงที่นั่งอยู่ต่างพากันขำ

  ฉันสังเกตเห็นตาของเขาที่ดำสนิท ดำเหมือนถ่านหินเลย

  อาจารย์แบนเนอร์เซ็นลงในสมุดของฉันและยื่นสมุดมากับการแนะนำตัวที่ไร้สาระ ฉันอยากจะบอกพวกเราให้ออกไปจริงๆ แน่นอน เขาไม่มีตัวเลือกที่จะให้ให้ที่นั่งฉันที่อยู่กลางห้อง ฉันเก็บสายตาลงต่ำเมื่อฉันได้มานั่งข้างเขา  รู้สึกหวิวๆกับการจ้องมองแบบไม่ถูกกันที่เขาส่งมาให้

   ฉันไม่มองขึ้นไปเมื่อฉันจัดหนังสือลงบนโต๊ะและนั่งที่ แต่ฉันก็เห็นท่าทางของเขาที่เปลี่ยนไปจากหางตา เขาเอนตัวออกไปจากฉันไปนั่งตรงขอบสุดของเก้าอี้และพยายามเลี่ยงหน้าของเขาไปเหมือนได้กลิ่นไม่ดีของบางอย่าง ฉันจึงดมที่ผมของตัวเอง มันก็กลิ่นเหมือนแชมพููสตอเบอรี่ที่ฉันชอบนะ มันเหมือนเป็นกลิ่นของเด็ก ฉันจึงนำผมของฉันมาไว้เหนือไหล่ข้างขวา และพยายามสนใจกับอาจารย์ที่สอนอยู่

 มันน่าเสียดายที่บทเรียนอยู่ในเรื่องเซลล์ของสิ่งมีชีวิต บางอย่างที่ฉันต้องเรียนได้แล้ว ฉันจดบันทึกอย่างระวังและจดจ้องอยู่กับมัน

ฉันไม่สามารถหยุดตัวเองจากการจ้องมองของชายแปลกคนนั้น ระหว่างที่เรียน เขาไปเคยผ่อนคลายท่าทางแข็งทื่อที่ขอบเก้าอี้ของเขาเลย เขาพยายามนั่งให้ไกลจากฉันเท่าที่ทำได้ ฉันเห็นมือของเขากำแน่นที่ขาข้างซ้ายอยู่ตลอดเวลา จนเห็นเส้นเอ็นออกมาจากผิวที่ซีดเซียวของเขา และนี่แหละ ที่เขาไม่เคยผ่อนคลาย เขาใส่เสื้อแขนยาวสีขาวที่ดึงแขนเสื้อขึ้นมาถึงศอก