อุบัติเหตุชีวิตพี่สาวตอนที่ 2 ขอโทษเพื่อนๆที่รออ่านเรื่องราวต่อ เพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องของครอบตรัวที่เจ็บปวดที่สุดแล้วทุกคนอยากจะลืม กว่าจะพิมพ์เรื่องราวเล่าต่อได้ ก็ต้องต่อสู้กับความรู้สึกในใจ เมื่อพี่สาวอยู่รพ.ราชบุรี ส่วนตัวเองไม่สามารถมาเฝ้าได้ทุกวันเพราะทำงานที่กรุงเทพฯ จึงได้ติดต่อรพ.เลิศสินเพื่อรับช่วงต่อ การติดต่อให้รพ.เลิศสินมารับช่วงต่อเป็นอะไรที่วุ่นวายมากเพราะตัวพี่สาวมีประกันสังคมกับรพ.มเหสักข์ เราได้ติดต่อรพ.ให้มารับตัวไปผ่าตัดที่กรุงเทพฯ แต่ทางรพ.ปฎิเสธการรักษาให้อยู่รพ.ราชบุรีต่อไป ตัวเราเอง ณ ตอนนั้นต้องตัดสินใจว่าจะทำอย่างไร จึงต่อโทรศัพท์มายังรพ.เลิศสินเพื่อคุยกับพยาบาลที่รับคนไข้อุบัติเหตุ พยาบาลขอให้พยาบาลของรพ.ราชบุรีมาอธิบายอาการ เค้าคุยกันสักครู่ทางพยาบาลของรพ.ราชบุรีก็บอกกับเราว่าถ้าส่งไปเราต้องเซ็นรับรองว่ายอมรับอาการเป็นตายเท่ากัน หมายถึงอาการเค้าหนักมาก ห้ามเคลื่อนย้าย แต่เราตัดสินใจแล้วว่าเค้าต้องรอด ถ้าอยู่ที่นี่ตายแน่นอน เพราะเราไม่เคยเจอแพทย์เจ้าของไข้เลย แล้วเครื่องมือเครื่องไม้ก็คงไม่พร้อมเท่าที่เลิศสิน (จริงๆแล้วติดต่อทุกรพ.ในกรุงเทพ ตั้งแต่ศิริราช จุฬา ฯลฯ แต่ไม่มีรพ.ไหนรับเลย) เราจึงติดต่อรถฉุกเฉินเพื่อส่งตัวไปรพ.เลิศสิน (มารู้ทีหลังว่าแพทย์ปฎิเสธไม่รับคนไข้ตั้งแต่ตอนโทรมาสอบถามแต่เรายังดันทุรังเอามา) เมื่อมาถึง เรากับแม่มารอรับ แพทย์รอดูอาการ 5-7 วันก่อนว่ารอดหรือไม่ ถ้ารอด ก็จะทำการผ่าตัดใหญ่ เราคิดไม่ผิดที่พาเค้ามา ทีมแพทย์ที่นี่เก่งมาก ผ่าตัดตั้งแต่เช้ายันเย็นก็ยังไม่ออก ใช้ทีมแพทย์หลายท่านเพราะเกี่ยวกับระบบศัลยกรรม ฟัน ฯลฯ ท่านผ่าตัดด้วยจรรยาบรรณแพทย์ล้วนๆเพราะเราไม่มีเส้น สายใดๆทั้งสิ้น มีแต่บุญที่ทำสะสมกันมา การผ่าตัดเป็นไปด้วยดี แต่ระหว่างที่รักษาตัวพี่สาวทรมาณที่สุดในชีวิต เพราะกระดูกกรามเค้าไม่มี มันได้ถูกฟุตบาทกระแทกหายไปหมด ฟันเข้าไปจมอยู่ในกระพุ้งแก้ม แพทย์ได้ใช้เหล็กเครื่องบินทำเป็นโครงหน้าให้ใหม่แล้วสานเป็นหน้า ติดน็อตระหว่างเหล็กกับขมับทั้งสองข้าง พี่สาวต้องมาหัดง้างปากด้วยไม้ไอติม ทำทุกวันวันละนิด เนื่องจากเหล็กยังไม่ได้ลองขยับ ถ้าวันใดหยุดง้าง ต้องเริ่มทำใหม่ หน้าจะหุบ เหล็กก็จะฝืด คนเรามีกรามสำหรับขยับ ขบ เคี้ยว แต่เค้าไม่มี เค้ามีเหล็กแทนกราม เวลาขยับเค้าจะปวดขมับเพราะน็อตยังไม่สมานกับกระโหลก ปากจะเจ็บ รวมทั้งเป็นเหล็กที่ใช้ทำเครื่องบิน เวลาโดนความเย็น เค้าจะเย็นเฉียบ ถ้าร้อน จะร้อนเหมือนไฟลวก แพทย์บอกว่าหน้าคนเราจะเปลี่ยนไปตามอายุ แต่เค้าจะเจ็บปวดทรมาณไปจนวันตาย จนทนไม่ได้เพราะเหล็กไม่ได้เปลี่ยนรูปร่างตาม กระดูกหักตามร่างกายหลายแห่ง ขยับเขยื้อนไม่ได้เลย ในระหว่างที่อยู่รพ.เสิศสิน 3 เดือน เรากับแม่ ไม่เห็นแม้เงาของผู้ที่เกี่ยวข้องไม่ว่าจะใครก็ตาม แต่ทุกคนแจ้งกับท่านผู้พิพากษาว่าได้มาเยี่ยม ตอนนั้นเราได้แต่เจ็บแค้น เจ็บปวด แต่มาจนถึงวันนี้ เราให้อภัยกับทุกคนที่เกี่ยวข้อง รวมทั้งพี่สาวก็ให้อภัยด้วย เพราะเจ็บแค้นไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร เราอ่านพระบรมราโชวาทที่น้องที่ทำงานเอามาให้ของในหลวงมีข้อความข้อหนึ่งว่าไม่มีความยุติธรรมในโลก ในหลวงท่านบอกมาหลายข้อ ซึ่งสำหรับเราแล้วถ้าเราปฎิบัติตามได้ เราคิดว่าตัวเรานั่นเองที่เป็นสุข   Create Date : 04 ตุลาคม 2553 5 comments Last Update : 4 ตุลาคม 2553 17:23:59 น. Counter : 585 Pageviews. Share Tweet

The story is touch my heart..... I'm so sorry for you ..life have to move on ...do the best and be strong for you sister.   โดย: Angie, IP: 76.18.23.232 4 ตุลาคม 2553 17:41:25 น.

เสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วยนะคะ ถือซะว่ายังโชคดี ที่ยังได้ชีวิตพี่สาวกลับมาค่ะ อย่าไปเจ็บแค้น พวกเหล่านั้นเลยค่ะ แค้นไป ความเจ็บปวดทั้งหลาย ก็จะกัดกินจิตใจเราเอง คิดซะว่าเป็นกรรมที่มาผูกกันไว้ในชาตินี้ รอที่พวกเค้าจะชดใช้ในชาติหน้าค่ะ นัทว่าพวกนั้นเค้าคงหลับไม่เป็นสุขเท่าไหร่อหรอกค่ะ ชีวิตคนหนึ่งคน ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น เดี๋ยวกรรม ก็ติดจรวดไปสนองกันทุกผู้ทุกคนเอง แถวหัวหิน ขับรถกันอันตรายค่ะ ไม่ค่อยมีระเบียบ ใครอยากออก ก็ออก ใครอยากเข้า ก็เข้า ไม่ค่อยดูหน้า หลัง ซ้าน ขวา ขอเป็นกำลังใจให้ครอบครัวนะคะ ขอให้ความทรมานที่จะต้องได้รับในวันเวลาข้างหน้า น้อยลงไปทุกวันค่ะ   โดย: nutjung (feathernutty ) 4 ตุลาคม 2553 17:57:06 น.

ขอแสดงความเสียใจด้วยอีกคนค่ะ และขอเป็นกำลังใจให้คุณและครอบครัวนะคะ ตัวเองก็เคยมีประสบการณ์แบบนี้เหมือนกัน เมื่อตอนปี 50 แต่เป็นคุณอา (น้องของพ่อ) เหตุเกิดในกรุงเทพแถวแยกปทุมวันค่ะ รถคันนั้นเสียหลักเพราะมาผิดช่องทาง ชนกันเองแล้วกระเด็นมาโดนรถที่จอดติดไฟแดงอยู่ คือคุณอาซ้อนรถมอไซค์รับจ้างออกไปซื้่อของค่ะ ไม่ได้มีโอกาสร่ำลากันเลย เพราะคุณอาโคม่า ส่งรพ.ไหนตอนแรกก็ไม่มีใครรับ เห็นพวกมูลนิธิเล่าให้ฟังอ่ะค่ะ สุดท้ายท่านก็มาจากไป อยู่ได้แค่ 2 วัน ยังคิดถึงท่านเสมอและเสียใจมาจนทุกวันนี้ เพราะสนิทและรักคุณอามากค่ะ จึงไม่อยากให้ใครต้องมาเจอเรื่องแบบเดียวกันอีก ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ ขอให้ทุกอย่างคลี่คลายไปในทางที่ดีขึ้นโดยเร็ววันด้วยค่ะ   โดย: มินทิวา 4 ตุลาคม 2553 18:48:07 น.

สวัสดีค่ะ พึ่งได้เข้ามาอ่านค่ะ ...กำลังจะกลับไปอ่านย้อนหลังค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ   โดย: เก่ง (keng_toshi ) 4 ตุลาคม 2553 20:10:28 น.

แวะมาอ่านจร้าขออนุญาตฝากเว็บไว้ในอ้อมกอดน้อยๆด้วยนะครับ|เข้าชมเว็บ บิ๊กอายขอบคุณค่ะ   โดย: bigeye (tewtor ) 17 เมษายน 2554 14:19:03 น.