ขบวนการ 5 สี +1 โคตรน่ารักเลย

เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับสัตว์ แต่อยากเอามาไว้หมวดนี้เพราะน่ารัก 55555

อันนี้เพราะความชอบส่วนตัว รอวันเขาทำเป็นเล่มเมื่อไหร่ ไอ้ขี้งกอย่างเราจะยอมเสียเงินซื้อหนังสือเลยทีเดียว

บางส่วนเน่อ

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


“ก็ลูกเจี๊ยบน้อยเล่าเรื่องที่ลูกเจี๊ยบรู้แล้วได้หนึ่งแสนเหรียญทอง เรื่องไหนที่ลูกเจี๊ยบน้อยไม่รู้ให้มาถามพี่ๆ แล้วพี่ๆได้เท่าไร” เรื่องเงินเรื่องทองเดรกน้อยรอบคอบสุดๆ

“ก็ เอ่อ...” อันวาชักอ้ำอึ้ง เพราะไอ้เรทที่บอกไปมันก็ติดเพดานอยู่แล้ว”

“ลูกเจี๊ยบเอาไปแบ่งพี่ๆได้ไหมล่ะ ลูกเจี๊ยบน้อยออกทีวีตัวเดียว เราก็จ่ายให้ลูกเจี๊ยบน้อยไง ส่วนพี่ๆที่ให้ข้อมูลลูกเจี๊ยบน้อยมาเล่า ลูกเจี๊ยบน้อยก็เอาตังค์ไปแบ่งให้พี่ๆเป็นการตอบแทนไง” ตากล้องหาทางแก้ปัญหาเร็วจี๋

“ไม่ยุติธรรม” เดรกน้อยตอบด้วยคำพูดประจำตัว

“ไม่ยุติธรรมตรงไหน ลองหารดูสิ ก็ได้เท่าๆกันอยู่ดี” ตากล้องเถียงทันที

เจ้าเดรกน้อยทำปากจู๋ ก่อนจะหันไปหาหัวหน้าห้อง “พี่โกเลมน้อยว่าไง”

เจ้าโกเลมน้อยที่นั่งฟังตาแป๋วมาแต่ต้นเอียงคอน้อยๆก่อนจะบอก “ขอคิดก่อนนะ” ในจังหวะนั้น พ่อค้าลูกชิ้นก็เอาลูกชิ้นมาส่งพอดี อันวารีบรับและจัดการแจกให้เด็กๆทันที เผื่อว่าได้กินของชอบแล้วจะคุยกันง่ายขึ้น

เจ้าโกเลมน้อยรับลูกชิ้นมาไม้หนึ่ง มันยกขึ้นมาจ้องอยู่นาน ก่อนจะค่อยๆพูดเพื่อเรียบเรียงความคิด “ลูกชิ้นไม้หนึ่งมีหกลูก พวกเรามีหกตัว”

“ใช่ๆ” เจ้าเดรกน้อยรีบกลืนลูกชิ้นมาส่งเสียงสนับสนุน

“ถ้ามีไม้เดียว แบ่งกันหกคน ก็ได้คนละลูก” โกเลมน้อยเริ่มหารเลขมั่ง

“ว้า ได้น้อยจัง” ลูกเจี๊ยบน้อยร้องทันที ทั้งๆที่มันเพิ่งจะกินหมดไปทั้งไม้

โกเลมน้อยหันไปยิ้มให้คนรอบโต๊ะ “นั่นสิเนอะ ได้น้อยแบบนี้ ไม่อิ่มหรอก”

ธาริณีมองหน้าเจ้าโกเลมน้อย เธอไม่แน่ใจว่ากำลังเจอนักต่อรองเขี้ยวลากดินหรือเด็กใสซื่อที่คิดอะไรไม่ ซับซ้อนกันแน่ แต่ตอนนี้เธอเริ่มแน่ใจว่าต้องจ่ายมากกว่าแสนเหรียญแหงๆ

“แล้วจะเอาเท่าไร” อันวาถามหยั่งเชิง

“ลูกเจี๊ยบน้อยจะกินลูกชิ้นกี่ไม้” พี่โกเลมน้อยยังคิดเรื่องลูกชิ้น ไม่ได้คิดเรื่องค่าตัว

“ลูกเจี๊ยบน้อยจะกินสิบไม้” ลูกเจี๊ยบน้อยก็ตอบเรื่องลูกชิ้นเหมือนกัน มันใช้ปีกรวบลูกชิ้นมาชูขึ้นประกอบคำพูดด้วย

แต่เจ้าเดรกน้อยคิดเลขต่อทันที “ลูกเจี๊ยบน้อยกินสิบไม้ ทุกคนก็ต้องได้สิบไม้ ไม่งั้นไม่อิ่มและไม่ยุติธรรม” โกเลมน้อยกับลูกเจี๊ยบน้อยพยักหน้าสนับสนุนหงึกๆ ท่ามกลางผู้ใหญ่สามคนที่เริ่มขมวดคิ้ว

“เพราะฉะนั้น” แม้จะคูณเลขได้แล้ว เจ้าเดรกน้อยก็อดนับนิ้วประกอบไม่ได้ “ก็ต้องคูณหกสิบ ถ้าเป็นลูกชิ้น” มันหันไปมองลูกชิ้นหนึ่งไม้ที่อยู่ในมือโกเลมน้อย “ก็เป็นลูกชิ้นหกสิบไม้”

ธาริณี อันวาและตากล้องรีบพยักหน้าด้วยความโล่งใจที่สิ่งที่เจ้าพวกนี้คำนวณมาทั้ง หมด หมายถึง ลูกชิ้น แต่โล่งใจได้ไม่นาน เจ้าเดรกน้อยก็เริ่มเชื่อมโยง

“แต่ถ้าเป็นค่าจ้าง ก็ต้องเป็น หกสิบ แสนเหรียญทอง มันเป็นเท่าไรเหรอพี่โกเลมน้อย” เจ้าเดรกน้อยถามอย่างงุนงง มันมองนิ้วทั้งสิบของมันแล้วทำหน้ามุ่ย จะนับต่อยังไงล่ะเนี่ย

โกเลมน้อยก็เลยใช้การตรวจสอบข้อมูล หรืออันที่จริงก็คือใช้เอไอที่เป็นส่วนหนึ่งของตัวมันเองช่วยคำนวณให้ “เป็นหกล้านเหรียญทอง” มันตอบช้าๆอย่างมั่นใจ

เจ้าลูกเจี๊ยบน้อยพยักหน้าหงึกๆแล้วหันไปยื่นข้อเสนอทันที “งั้นค่าจ้างคราวนี้ เป็นหกล้านเหรียญทองนะ” เจ้าลูกเจี๊ยบน้อยพูดได้หน้าตาเฉย เพราะมันไม่รู้หรอกว่า หกล้าน นี่มากหรือน้อยแค่ไหน แต่มันก็ไม่น่าจะมากนะ เพราะมันคิดจากลูกชิ้นสิบไม้เองนี่นา

“ต่อรองได้ไหม” ธาริณีลองถามดู

“ไม่ได้” เดรกน้อยตอบทันที

“แต่ถ้าพวกพี่ไม่มีเงินจ้าง พวกหนูก็อดหมดนะ” ธาริณีลองขู่ดู

โกเลมน้อยเลยหันมายิ้มแป้นแก้ความเข้าใจผิด “ไม่อดหรอก นายหญิงมีขนมให้พวกเรากินเพียบเลย”

ผู้ใหญ่สามคนเลยต้องหันมามองหน้ากันด้วยความไม่แน่ใจว่าที่เจ้าโกเลมน้อยพูด นั่น มันหมายถึงขนมจริงๆ หรือว่ามันไม่กลัวอดได้ตังค์

“งั้นพวกพี่ขอเวลาติดต่อเจ้านายก่อนนะ” ธาริณีตัดสินใจติดต่อคุณหลิง เพราะถ้าไม่ได้พวกมัน เธอก็คงไม่มีข่าวเด็ดแน่ๆ

ระหว่างที่ธาริณีแยกออกไปติดต่อกับคุณหลิง เจ้าลูกเจี๊ยบน้อยก็เกิดคิดอะไรขึ้นมาได้

“ลูกเจี๊ยบน้อยเข้าใจแล้ว” มันเผลอพูดเสียงลั่นอย่างดีใจ

“เข้าใจอะไรเหรอ” อันวารีบถาม กลัวว่ามันจะเข้าใจอะไรสักอย่างที่ทำให้ค่าตัวเพิ่มขึ้นอีก

“เข้าใจว่า ทำไมพี่เดรกน้อยต้องหัดคิดเลขเอง ไม่ใช้เครื่องคิดเลขในตัวไง” มันอธิบายอย่างภาคภูมิใจ ส่วนเจ้าตัวที่โดนเข้าใจนั้นยังเอ๋อๆอยู่ มันก็เลยหันมาถาม

“เข้าใจว่าไงเหรอ”

“ก็เครื่องคิดเลขมันคิดได้แต่เลขไง มันไม่รู้ว่าเท่าไรถึงจะอิ่ม” เจ้าลูกเจี๊ยบน้อยเฉลย

“ยังไงอะ” ตากล้องที่ไม่มีอะไรจะทำตัดสินใจร่วมวงสนทนากับเด็กๆ

“ก็ลูกชิ้นไง มีหนึ่งไม้ แบ่งหกคน มันก็คิดให้ได้ว่า ได้คนละลูก แต่มันไม่รู้หรอกว่า ได้กินแค่ลูกเดียวมันไม่อิ่ม” ลูกเจี๊ยบน้อยอธิบายแจ้วๆ “เราต้องคิดเองว่ากินเท่าไรถึงอิ่ม แล้วค่อยไปสั่งให้มันคิด ดีนะเนี่ยที่พี่เดรกน้อยเก่ง เลยคิดเอง เจ้าเครื่องคิดเลขนะ ให้มันแบ่งหนึ่งไม้ กับแบ่งหกสิบไม้ ถึงมันจะแบ่งได้ยุติธรรมเหมือนกัน แต่มันอิ่มไม่เท่ากัน”

เดรกน้อยพยักหน้าหงึกๆ “เห็นแมะ เดรกน้อยบอกแล้วว่าต้องหัดนับเลขเอง ขืนใช้แต่เครื่องคิดเลขนะ หิวท้องกิ่วแน่ๆเลย”

อันวาทำหน้าพิลึกตอนที่ได้ยินข้อสรุป “ไม่คูณให้เกินอิ่มไปเลยล่ะ จะได้มากอีกหน่อย” เขาอดประชดงึมๆงำๆไม่ได้ แต่ถึงจะพูดเสียงเบาแค่ไหน โกเลมน้อยก็ได้ยินอยู่ดี

“พวกเราไม่โลภมากหรอก นายหญิงสอนให้กินพอดีๆ แล้วก็ให้แบ่งปันให้คนอื่นด้วย”

อันวาถึงกับเอ๋อที่ได้ยินคำตอบ แล้วเขาก็งงยิ่งขึ้นเมื่อเจ้าเดรกน้อยยัดลูกชิ้มไม้หนึ่งมาใส่ในมือเขา

“พี่โกเลมน้อย อย่าลืมบอกนายหญิงนะว่าเดรกน้อยไม่งกแล้ว เดรกน้อยแบ่งลูกชิ้นให้พี่ชายคนนี้ด้วย”

ส่วนตากล้องมองลูกชิ้นในมือเพื่อนอย่างงงๆ เอ เมื่อกี้ ค่าลูกชิ้นมันมาจากกระเป๋าเขาไม่ใช่หรือ

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

บางส่วนจาก อาหมวยออนไลน์ ตอน ผู้สื่อข่าวพิเศษ
ก๊อฟช่วงที่ชอบ อ่านเต็มๆที่

//writer.dek-d.com/deckard09/story/viewlongc.php?id=486163&chapter=196

อย่างชอบ 55555 โคตรน่ารัก ขบวนการ 6 สี

Create Date : 26 มีนาคม 2553		2 comments
Last Update : 26 มีนาคม 2553 11:08:32 น.
Counter : 997 Pageviews.
Share Tweet