29 ตุลาคม 2550 เวลา 9.40 น. ณ โรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์
พึ่งรู้ว่าการรอคอยอะไรสักอย่างมันนานจนรู้สึกว่าทำไมนานอย่างนี้ แต่ก็เป็นการรอคอยที่มีค่ามากที่สุดในชีวิต
ตลอดเวลา
ดีใจที่ได้มีโอกาสเป็นแม่ของเด็กน่ารักคนนึง ตื่นเต้นกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเอง มีสิ่งมีชีวิตอีกชีวิตหนึ่งอยู่ในตัวเรา
เค้าเป็นส่วนหนึ่งของเราอยู่ด้วยกันตลอด 24 ชั่วโมง ตลอด 9-10 เดือน กังวลว่าเค้าจะอยู่สบายมั๊ย เราไปทำอะไร
ให้เค้ากระทบกระเทือนหรือเปล่า เค้าจะเป็นยังไงบ้างน๊า..อยากเห็นหน้าเค้าเร็วๆ จัง ภาวนาให้เค้าออกมาสมบูรณ์
แข็งแรงทุกอย่าง ไม่เคยต้องรอคอยอะไรที่ทั้งมีความสุขและทุกข์พร้อม ๆ กันขนาดนี้เลยจริง ๆ (ใครไม่เคยมีอาจ
จะรู้สึกไม่ได้ อยากให้ลองดูนะคะ) เพราะว่ามันรู้สึกดีมาก ๆ จริง ๆ สำหรับสิ่งวิเศษที่ฟ้าให้มาหลังจากรอคอยมานาน
5 ปีเต็ม....และแล้ววันที่ 29 ตุลาคม 2550 เวลา 09.40 น. ณ โรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์ฯ เราก็ได้พบหน้ากันเป็นครั้งแรก
เค้ามองหน้าเราเสมือนคนคุ้นเคย เห็นเค้าสมบูรณ์แข็งแรง ปลอดภัย เหมือนยกถูเขาออกจากอกความรู้สึกกังวลหายไป
ความเจ็บก็หายไป มีแต่ความรู้สึกดีใจมากๆ ไม่เคยคิดว่าจะรักใครได้มากเท่านี้มาก่อน
***** เป็นความรู้สึกที่วิเศษมาก....ของความเป็นแม่*********
ตอนนี้คงซนน่าดูเนอะ อิอิ