Bloggang.com : อรพิม : ทางแสงดาว

ทางแสงดาว

อันนา...ผู้เติบโตมาพร้อมกับมารดาที่ยึดมั่นในความรักตามลำพัง ค้นพบความจริงว่าบิดาที่คิดว่าเสียชีวิตไปแล้ว แท้จริงยังมีชีวิตอยู่ หญิงสาวจึงข้ามน้ำข้ามทะเลมาประเทศอิตาลี เพื่อตามาบิดาผู้ไม่เคยรู้เลยว่ายังมีลูกสาวคนนี้อยู่ในโลก

บนเส้นทางแห่งความรักในอดีตที่เคยหลอมรวมหัวใจสองดวงเข้าไว้ด้วยกัน...หญิงสาวได้ค้นพบหัวใจรักของใครบางคน...ผู้ซึ่งคอยอยู่เคียงข้าง เฝ้าดูแลและห่วงใย เป็นกำลังใจให้เธอได้ไล่ตามความฝันของตัวเองต่อไปอย่างมั่นใจ...

ไม่ว่าเธอจะทุกข์ จะสุขอยู่ ณ แห่งไหน
ที่ตรงนี้ยังมีฉัน รอเธออยู่ทุกลมหายใจ
จะรอตรงนี้ตลอดไป...
จะรอจนสิ้นลมหายใจ...เพราะว่าฉันรักเธอ...

บทนำ

เสียงเปียโนบรรเลงเพลงด้วยท่วงทำนองพลิ้วไหวราวกับเสียงหญิงสาวขับกล่อมคำรักอย่างอ่อนโยน คลอเคล้าบรรยากาศในล็อบบี้ของโรงแรมให้อบอวลไปด้วยกลิ่นอายของความหวานละมุน ชายในชุดสูทสีดำสนิทซึ่งกำลังเดินดุ่มไปตามโถงของโรงแรมชะงักเท้า เงี่ยหูฟังเสียงดนตรีที่แว่วมาแต่ไกล หัวใจชืดชากระตุกวูบ ก่อนเปลี่ยนเป็นเต้นระรัว ยามรำลึกได้ถึงเพลงคุ้นหูนั้น

ดวงตาสีน้ำเงินเข้มวูบไหวไปกับเสียงดนตรีอันอ่อนหวานแฝงความเศร้าโศก ระคนด้วยสำเนียงตัดพ้อต่อว่าของผู้บรรเลง

กี่ปีแล้วที่เขาไม่ได้ยินเพลงนี้...

เพลงที่ไม่มีใครรู้จัก...เพลงที่เขาตั้งใจฝังมันไว้กับอดีตอันปวดร้าวของตัวเอง...

คนฟังปวดหนึบในใจ แววตาเต็มไปด้วยความเสียใจ ยามนึกถึงความหลังที่ไม่อาจลืมเลือน เขาพยายามกล้ำกลืนความรู้สึกสะเทือนอารมณ์นั้นกลับเข้าไปอยู่ในส่วนที่ลึกสุดของหัวใจ...ส่วนที่เขาไม่อยากจะแตะให้ตัวเองต้องเจ็บปวด

จะมีประโยชน์อะไรที่จะคิดถึงมันตอนนี้ ในเมื่อเรื่องราวทั้งหลายมันผ่านมากว่ายี่สิบปีแล้ว

ถึงจะบอกตัวเองเช่นนั้น หากหัวใจของเขากลับเต้นแรง ความรู้สึกบางอย่างพลุ่งพล่านแล่นไปทั่วกาย ความรู้สึกที่ย้ำให้เขารู้ว่า เขาอยากเจอหน้าผู้บรรเลงเพลงนี้

เพลงรักระหว่างเขาและเธอ...พัณณิน !

คิดได้แล้ว เขาก็พยายามรักษาท่าทีภายนอกให้สงบ ก่อนเปลี่ยนเส้นทาง สาวเท้าไปยังที่มาของเสียงเพลงนั้นช้าๆ ทุกอย่างก้าวมั่นคงเต็มไปด้วยความคาดหวัง หากในใจกลับหวั่นไหวอย่างประหลาด

เขาเดินเลี้ยวไปด้านตรงข้ามกับประตูทางออก ไปตามทางที่ปูด้วยหินอ่อนสีเหลืองนวล กระทั่งถึงห้องอาหารของโรงแรม ประตูกระจกใสด้านหน้าเปิดกว้างให้แขกที่เดินผ่านไปมาได้เห็นสภาพและบรรยากาศด้านใน

ภายในค่อนข้างสลัว มีเพียงแสงสีเหลืองนวลจากโคมระย้ากลางเพดานสูงซึ่งวาดลวดลายเป็นเทวดาองค์น้อย กับแสงจากเทียนเล่มสวยกลางโต๊ะอาหารเท่านั้น เขาโบกมือปฏิเสธพนักงานของโรงแรมคนหนึ่งที่ทำท่าจะเดินเข้ามาต้อนรับ ก่อนสาวเท้าเข้าไปช้าๆ

ร่างนั้นเดินผ่านโต๊ะอาหารซึ่งแน่นขนัดไปด้วยผู้คนที่กำลังนิ่งฟังเสียงบรรเลงเพลงรักหวานราวกับต้องมนตร์ ก่อนหยุดลงเมื่อห่างจากแกรนด์เปียโนตัวใหญ่บนยกพื้นเตี้ยๆริมผนังด้านในราวสิบเมตร ดวงตาสีน้ำเงินเข้มจ้องร่างหลังเปียโนไม่วางตา

แสงนวลตาจากโคมแก้วเจียระไนริมห้องมิอาจส่องให้เห็นใบหน้าของผู้บรรเลงเพลงได้ถนัด หากกระนั้นเขาก็ยังรับรู้ได้ว่า ร่างตรงหน้าเป็นสตรี

ร่างบอบบางนั้นโยกเอนตามทำนองเพลงที่บรรเลง นิ้วเรียวสวยเคลื่อนไหวไปตามแป้นเปียโนอย่างชำนาญ สีหน้าที่ซ่อนอยู่ในเงามืดคล้ายกำลังดื่มด่ำกับบทเพลงของตัวเอง

ความรู้สึกแวบแรกที่เขาได้เห็นร่างบางหลังแกรนด์เปียโนนั้นคือ ความตื่นเต้น...ดีใจ...เหมือนกับได้พบสิ่งที่สูญหายไปนาน

Amore mio!

อาโมเร่ มิโอ...ยอดรักของผม!

เสียงรำพึงคำเรียกหายอดดวงใจของเขาดังแทบไม่พ้นริมฝีปาก ดวงตาสองข้างกระจ่างวูบ หัวใจที่เต้นระรัวอยู่แล้ว กระหน่ำแรงมากขึ้นจนคล้ายจะกระโดดออกมานอกอกด้วยความดีใจ

There is no reason why I delight

Every time I meet you, my whole world becomes bright

Tell me why you obscure my mind’s sight

Tell me why you are my dream through every long night

Maybe this is the love I never knew

Maybe this is the love I’m waiting for

Maybe this is true love I’m passing through

Maybe this is you, the one I adore

No matter if you don’t know the answer

I’ll hold your hand and won’t be apart

No matter what it takes till forever

Please know that you’ll always be in my heart

ดวงตาสีน้ำเงินอ่อนแสงลง แววตาทอประกายอ่อนโยน หัวใจพองโตคับแน่นอยู่ในอกเต็มไปด้วยความละมุนละไมจากความรู้สึกที่ประดังขึ้นมา ยามนึกถึงบทเพลงรักหวานซึ่งเขาแต่งขึ้นเพื่อสตรีผู้เป็นที่รัก

ร่างสูงใหญ่ทำท่าจะผวาเข้าไปใกล้กว่านั้น ทว่าเมื่อเสียงเปียโนนั้นค่อยๆลากเสียงเบาจนหยุดลงและผู้บรรเลงลุกขึ้นยืน โค้งศีรษะน้อยๆพร้อมส่งยิ้มให้ทุกคนในที่นั้น แสงสีนวลที่จับต้องใบหน้าหญิงสาวซึ่งมีอายุอานามยี่สิบต้นๆ ทำให้คนที่เฝ้ามองมาตลอดต้องชะงัก รู้สึกวูบในอก ก่อนจะถอนใจยาว ส่ายหน้ากับตัวเองด้วยความผิดหวัง

เขาไม่น่าโง่เลย...ตอนนี้เจ้าหล่อนคงกำลังมีความสุขกับสามี เธอคงจะไม่เดินทางมายังดินแดนแห่งความหลังนี้อีกแล้ว....

ดวงตาสีน้ำเงินเข้มหม่นลง

“ซินญอร์...รถพร้อมแล้ว เราต้องรีบไปก่อนจะไม่ทันเครื่อง”

เสียงกระซิบด้วยความเกรงใจของคนสนิทที่เดินตามมาถึงที่นี่ ทำให้เขาจำต้องสลัดความรู้สึกเสียใจของตัวเองทิ้งไป พยักหน้ารับคำอีกฝ่ายช้าๆ ก่อนหันหลังกลับ

หากเจ้าของดวงตาสีน้ำเงินคู่นั้นก็ยังไม่วายเหลียวกลับไปมองร่างบางระหงที่ก้าวลงจากยกพื้นอย่างทะมัดทะแมงอีกครั้ง พร้อมกับถอนใจยาวและก้าวเท้าออกจากห้องอาหารแห่งนั้นเงียบๆ

หัวใจอันหนักอึ้งเต็มไปด้วยความผิดหวัง ทำให้ผู้ที่เดินจากไปลืมฉุกใจคิดเสียสนิทว่า หญิงสาวผู้นั้นบรรเลงบทเพลงแห่งความรักของเขาได้อย่างไร...

+++++++++++++++++++++++++++

จบบทนำ

TOP

Create Date : 29 มิถุนายน 2553

Last Update : 29 มิถุนายน 2553 20:11:18 น.

1 comments

Counter : 874 Pageviews.

เป็นเรื่องที่น่าอ่านดีเหมือนกัน แต่ไม่ค่อยตื่นเด้นเท่าไหร่

โดย: ศรีสุดา สุขสุวรรณ์ IP: 113.53.72.173 วันที่: 11 กรกฎาคม 2555 เวลา:18:09:39 น.