Start My life 2

ด้วยความที่ไม่เชื่อ นึกว่าตัวเองยังฝันกลางวัน ว่าได้ทุนด้วยหรอ....เราก็ไปขอเขาดูใบแฟกซ์ว่าใช่ชื่อเรารึเปล่า....พอดู เออ ก็ชื่อเราด้วย นามสกุลก็เรา คงไม่ผิดแน่

เขาก็บอกว่า เราเป็นคนเดียวที่เขาส่งไปแล้วได้นะ เราก็อืม...ซวยแล้วไหมเรา มันต้องมีคนไทยได้อีกน่า....

ตอนนั้นพ่อแม่ก็เชียร์ ทุกคนรอบข้างก็เชียร์ให้ไปๆๆๆ ติดแต่ว่า มาเรียนที่นี่มันใช้เวลานาน...นานมากกกกกกกกกกกกกก จนทำให้ไม่อยาก

แต่ไหนๆถ้าไม่เอาทุน แล้วมาเสียเงินค่าเรียนเอง มันก็มีค่าเท่ากัน แถมกว่าจะได้มาก็ต้องรอไปอีกหนึ่งปี เราเลยตัดสินใจว่าจะมาก็แล้วกัน

ระหว่างรอเอกสารตัวจริงที่จะส่งมาจากมหาลัย วันๆเราไม่เป็นอันทำงานเลย เพราะเหมือนกับโกหกพี่ๆที่ทำงาน อีกอย่างหัวหน้างานเราดีมาก ช่วยสอนงานเราทุกอย่าง ดีกับเรามากๆ จนเราไม่กล้าจะบอกเขาว่าเราจะลาออก

แต่พอถึงวันที่เราได้เอกสารมา เราก็ไปบอกเขาว่าเราคงต้องลาออกไปเรียนแล้ว และก็ขอโทษด้วยที่เราไม่สามารถทำงานต่อได้ ทั้งๆที่ใจจริงเราก็อยากทำ เขายังช่วยดู และพี่คนอื่นก็ช่วยติดต่อหาคนที่เคยได้ทุนไปมาคุยกับเรา

หัวหน้างานเราขอให้เราทำงานให้เขาถึงสิ้นเดือนสิงหาคม เพราะเขาไม่มีคนช่วยจริงๆ ทุกคนก็ต้องยุ่งกับงานของตัวเอง เราเลยจองตั๋วไปกวางโจววันที่ 3 กันยา 2551

แต่เราไม่ได้ไปคนเดียวนะ เรามีเพื่อนที่ได้ทุนด้วยกันมาด้วย ซึ่งตอนหลังก็มาเป็นเมทเราเนี่ยแหละ ยังดีที่มีเพื่อนมา....ถึงแม้ว่าเราจะไม่กลัวในการสื่อสารภาษา แต่ว่าการมาคนเดียวในเมืองที่ไม่เคยมา ก็ทำให้เราแอบกังวลเล็กน้อย

ยิ่งกวางโจวขึ้นชื่อเรื่องขโมยด้วยแล้ว พ่อกับแม่เราก็ดูกังวลอยู่ไม่น้อย (แต่มาแล้วเราว่าขโมยไม่ได้เยอะมากเท่าที่คิดนะ มันก็เหมือนเมืองอื่นๆทั่วไปน่ะที่มีคนดีคนเลวปะปนกัน)

นับจากวันที่เราบอกหัวหน้างานเรา จนถึงวันที่จะต้องไป เรามีเวลาอีกแค่ประมาณ 20 กว่าวันเพื่อเตรียมตัว....ทั้งงานรับปริญญา ทั้งงานประจำที่ต้องไปทำ และเตรียมซื้อของสำหรับบินไปกวางโจว ประเทศจีน

ขอบอกว่าเหนื่อยที่สุดในโลก......

ปล.ยังมีต่อค่ะ ฮ่าๆๆ เป็นเรื่องเล่าภาคยาวมากมาย

Create Date : 13 เมษายน 2552 Last Update : 13 เมษายน 2552 14:06:03 น. Counter : 480 Pageviews.		8 comments
Share Tweet