เรื่องแรก ที่ทำงานของผม(งานประจำผมคือลูกจ้าง) จะมีกระป๋องโค้กทิ้งเยอะแยะ ผมมักจะเก็บไว้เพื่อเอาไปให้คุณลุงแก่ๆ แถวๆบ้าน เพื่อให้แกเอาไปขาย ปกติผมมักจะเก็บกระป๋องตอนที่พนักงานคนอื่นๆ กลับบ้านหมดแล้ว วันหนึ่งมีเพื่อนร่วมงานมาเห็นผมกำลังเก็บกระป๋องจากถังขยะ ใบหน้าผมร้อนผ่าวด้วยความอาย ผมต้องแก้ตัวอธิบายให้เพื่อนฟัง พัลวัน หลังจากนั้นผมก็เห็นตัวเองว่าเราจะอายทำไมในเมื่อเราไม่ได้ทำสิ่งที่ผิดซักหน่อย

เรื่องสอง ผมไปเดินซื้อของในห้างเซนทรัล ผมอายที่จะเอามือถือจอขาวดำขึ้นมาโทร 

จากทั้งสองเรื่องนี้ผมมาคิดว่าทำไมผมถึงรู้สึกอาย ทั้งๆที่เราไม่ได้ทำอะไรผิด จึงคิดว่าสาเหตุน่าจะมาจากการที่ผมได้ตกเป็นเหยื่อการตลาดที่ฝังไปในสมองน้อยๆ ว่าจงทำสิ่งนีี้ หากนอกเหนือจากนี้ จะเป็นสิ่งที่ไม่ได้รับการยอมรับเป็นคนที่ถูกประนามด้วยสังคม 

การที่เราไม่ได้ตามแฟชั่นทำให้เราไม่ต้องแบกรับความรู้สึกที่เกินจำเป็น เอาจริงๆก็ไม่ได้มีใครมาสนใจผมด้วยซ้ำไป 

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า คนมันจะเท่ห์มันอยู่ที่ไม้แขวนเสื้อครับ