เด็กแว้นประจำซอย
อาทิตย์ที่แล้วออกไปโลตัสกะที่บ้าน วันนั้นไม่รู้ผีบาลูนสีเข้าสิงแม่หรือไงไม่รู้ จับน้องปอแต่งตัวสีสันแสบตามากๆ เห็นเค้าว่ากำลังเป็นแฟชั่นมาแรง กร๊ากๆๆกางเกง...เขียว เสื้อ...ส้ม รองเท้า...แดง กิ๊บ...ชมพู แต่อย่างว่าเนอะ คนหน้าตาดี ทำอะไรไม่น่าเลียด (หมายถึงแม่นะที่หน้าตาดี จะแต่งตัวสีแสบๆให้ลูกก็ไม่น่าเกลียด กร๊ากๆๆๆ ...เชิญอ้วกตามสะดวกค่ะ)ส่วนพี่ป่านก็เสื้อยืด กางเกงเล ชิลๆวันนี้ไม่ใช่คิวที่จะไปจ่ายของเข้าบ้าน แต่ถือว่าไปนั่งรถเล่น แอบซื้อขนมกลับบ้านนิดหน่อย พี่ป่านอยากกินไอติม แม่เลยซื้อมินิคอนเนตโต้ ยังไม่ทันจ่ายตังค์เลย แกะออกมากิน 3 อันแล้ว ฮ่าๆๆ พี่ป่านเหมาไป 2 แม่ขอชิมอีก 1 ...อันเล็กจิ๊ดเดียว ไม่สะใจเลยอ่ะนั่งกินตรงข้างตู้ปลานี่ล่ะเห็นน้องปอแอบเกาหัวเล็กน้อย คงสงสัยว่าทำไมวันนี้แม่แต่งตัวให้หนูแปลกๆ หนูเลยไม่ค่อยมั่นใจ คิกๆพอกลับจากโลตัส ช่วงบ่ายๆพี่ป่านบอกอยากขี่จักรยาน ตอนแรกแม่นึกว่าหูฝาด เพราะปกติชวนยังไงก็ไม่ยอมขี่ตอนที่พี่ป่านยังขี่ไม่ได้ แม่ก็จูงใจสารพัด "ขี่มั้ยๆ ลองหน่อยน๊า ถ้าไม่ขี่แม่จะเอาไปขายแล้วน๊า" บางทีแม่ก็เอามาขี่เองก็ออกจะบ่อย ขี่แล้วทำท่าสนุกสนาน เผื่อพี่ป่านจะสนใจมั่ง แต่ก็ไม่เคยได้ผลเลย ถามทีไรก็ส่ายหน้าทุกที "ไม่เอา ไม่ขี่" จะเล่นแต่รถขาไถ...ที่ขาพี่ป่านก็ยาวเกินไปซะแล้ว แต่ก็ยังชอบเล่นอยู่เวลาเห็นเด็กแถวบ้านขี่กันเป็นขบวน พี่ป่านก็หัวเราะ บางทีก็วิ่งตามจักรยานเค้าไปอีกตะหาก ...น่าสงสารแฮะ ช่วงที่ไปบ้านอาม่า แอบไปซื้อรถสามล้อเล็กๆคันนึงให้พี่ป่านหัดถีบ พี่ป่านก็ไถไปถีบไปอยู่ซักพัก ก็เริ่มถีบจนรถขยับได้บ้าง จนมีอยู่วันนึงแม่ดีเด่นคนนี้ยังไม่ตื่นนอน ได้ยินเสียงพี่ป่านเข้าหู "คุณแม่ๆ หนูทำได้แล้ว สำเร็จแล้ว เก่งมากเลย"ตอนได้ยินก็แอบงงเล็กน้อย ทำไรได้ฟระ พอลืมตาดู อ่ะจ๊าก!!! รถขยับแล้วเฟ้ย ตาสว่างเลย แอบหวังเล็กๆว่าถีบสามล้อเล็กได้ คงขี่จักรยานได้ในไม่ช้าในที่สุด...หลังจากที่ได้จักรยานจากอาม่ามาเกือบครึ่งปี ช่วงแรกแม่คงจะอ่อนซ้อมให้พี่ป่านไปหน่อย พี่ป่านเลยเพิ่งขี่จักรยานได้เมื่อวันอังคารที่ 11 นี้เอง แม่งี้ดีใจจนน้ำตาแทบร่วง เกือบปิดซอยเลี้ยงโต๊ะจีนซะแล้วขี่ได้ช้าหรือเร็ว แม่ก็ไม่ซีเรียสหรอก เพียงแต่ถ้าหนูถีบจักรยานได้ ก็จะได้ออกกำลังกล้ามเนื้อมัดใหญ่บ้าง เพราะแม่ไม่ค่อยได้พาหนูกระโดดโลดเต้นซักเท่าไหร่เลย วันแรกก็ถีบได้ระยะสั้นๆ (สั้นมากๆๆๆ) บางทีถีบไปก็โวยวาย "ถีบไม่ไหว" ...หนูถีบจักรยานไม่ไหว แต่แม่น่ะ...ถีบหนูไหวนะจ๊ะ กร๊ากๆๆ โหดมะพอวันถัดมา ก็เริ่มเรียกหาจักรยานจะออกไปซิ่งนอกบ้านซะแล้ว ...คิดผิดหรือถูกฟระ ที่ให้หัดขี่จักรยานเนี่ยลุยเลย น้องสาว เรามาเป็นแก๊งเด็กแว้นป่วนซอยกันดีกว่าพี่ขา...มีปาปาราซซี่มาแอบถ่ายรูปเด็กแว้นอย่างเรา 2 คนออกปฏิบัติการซิ่งค่า อ้าว!!! ขี่ได้แป๊บเดียว เจอหนุ่มมาดักซะละ "ไปซิ่งกะพี่มั้ยน้อง???"พี่สตาร์ทก่อนเลยละกันนะน้อง บรึ้นๆและแล้ว...ก็ถูกทอดทิ้ง รถยังไม่ขยับไปไหนเลย กร๊ากๆๆๆเค้าไปจนขี่กลับมาละ ลูกสาวแม่ยังไม่ขยับไปไหนซักเท่าไหร่เลย เวรกรรม...เฮ้อ...กลัวปั่นแล้วน่อง(ล่ำๆ)ปูดจังเลยฮึบ...ฮึบ...ฮึบบบบบบบบ รถขยับแล้ว เย้!!! (แม่ดีใจกว่าพี่ป่านอีกอ่ะ)ขี่ไม่ดูทางเลย จะมุดดงไม้อยู่แล้วนะนั่นขี่ผ่านดงนี้ทีไร ถามแม่ทุกที "คุณแม่ๆ ใบตำลึงอยู่ไหน" เลยถ่ายรูปเก็บไว้ให้ดูซะเลยวันแรก...สปีดจักรยานของพี่ป่านนี่โดนหมาเดินแซงได้สบายๆเลย ขี่ไป หยุดไป ชมตัวเองไป แล้วจะขยับได้กี่เมตรกันล่ะเนี่ยในที่สุด...การขี่จักรยานวันแรกของพี่ป่าน ก็ไปถึงจุดหมายจนได้ "ซอยอึหมา" ฮ่าๆๆ ชื่อซอยนี่พี่ป่านตั้งเองเลยนะ เพราะอึหมาเยอะมาก (จะมาดมอึหมาทำไมฟระเนี่ย)พอวันถัดมา ก็ยิ้มเบิกฤกษ์ก่อนเลยหน้าตาเป็นปลื้มในความสามารถของตัวเองสุดๆพอพี่ป่านขี่จักรยานได้ ก็เริ่มมีคู่หูเด็กแว้นประจำซอย ก็คือต้นตาลที่อยู่ข้างบ้านนี่เอง แต่บางวันต้นตาลมู้ดดี้ พอเห็นพี่ป่านออกไปหน้าบ้าน ก็เดินมาหาแล้วบอกว่า "ไม่เล่นด้วยหรอก" อ้าว...อารายของมานวะแต่ถ้าวันไหนอารมณ์ดีนะ รีบเดินมาหาเลย "น้องสายป่าน ขี่จักรยานไปซอยอึหมากันมั้ย" ใครมาปล่อยพลังเรนเจอร์อยู่ข้างๆล่ะเนี่ยพี่ป่านขี่จักรเป็นซัก 3 วัน ต้นตาลก็เริ่มแอ๊ดว้านซ์ มายืนเหยียบตรงคานล้อเล็กแล้วบอกให้พี่ป่านซิ่งไปเลย พี่ป่านก็พยายามนะ เบ่งพลังถีบหน้าดำหน้าแดง พอถีบได้ 3 รอบแบบอืดๆ เริ่มบ่นละ "คุณแม่ มันหนักจังเลย" ก๊ากๆๆๆ รถขยับก็เก่งละลูกพอพี่ป่านขี่จักรยานได้ แม่ก็เริ่มขุดคุ้ยอุปกรณ์ที่ไม่ค่อยจะเกี่ยวกะจักรยานซักเท่าไหร่ แต่แม่ก็อยากทำ เพราะตอนไปโลตัสกะย่าคราวก่อนนู้น พี่ป่านหยิบพวกของตกแต่งต้นคริสต์มาสมาถุงนึง แต่แม่ก็ไม่อยากซื้อต้นคริสต์มาส เพราะเสียดายตังค์ ถึงแม้จะเป็นต้นเล็กๆก็ตาม แล้วก็ไม่อยากเอามาตั้งไว้ดักฝุ่นด้วย ไหนๆพี่ป่านขี่จักรยานได้ละ เลยเอาของที่พี่ป่านซื้อไว้มาติดจักรยานดีกว่า ติดมั่วติดซั่ว ออกมาประมาณนี้ (แต่ตอนอัพบล็อกนี่แกะๆออกมาทำใหม่ ไว้ทำเสร็จอีกรอบแล้วจะถ่ายรูปไว้ให้หนูดูน๊า...เอาล่ะ นินทาพี่ป่านมาก็เยอะ มาอัพเดตน้องปอมั่งดีกว่าถึงตอนนี้หนูจะยังมีฟันแค่ 4 ซี่ แล้วก็ยังพูดแต่ภาษาต่างดาว "บึ๊ดจ้ำบึ๊ด อ่ะบาๆๆ" แต่หนูก็ฟังภาษาคนของแม่ได้รู้เรื่องมากพอสมควร น่าชื่นใจมากๆ เช่นใครชื่อน้องปอสุดน่ารัก...โย้กกกกกกกกกกก มือขึ้นเย่!!! หนูเองค่า (แอบโชว์จั๊กกาแร้เนียนหน่อยนึง)เดี๋ยวนี้เลยตัดประโยคเหลือสั้นหน่อย "น้องปอคนไหนน๊า" ก็จะได้ท่าชูจั๊กกะแร้เหมือนกันถ้าถามน้องปอว่า "น้องปอ พี่ป่านคนไหนอ่ะ" น้องปอก็จะทำแบบนี้...ครั้งแรกที่แม่ถาม น้องปอชี้แล้วก็บอกว่า "เพ-ปาม" แต่ก็แค่หนเดียว นอกนั้นจะเป็น ป่าๆๆ หรือไม่ก็ ปู่มมมมมมม ก๊ากๆๆ เปลี่ยนชื่อให้พี่สาวซะแล้วยัยนี่เวลาถามว่าย่าอยู่ไหน ป้าอยู่ไหน ปู่อยู่ไหน ป๊าอยู่ไหน หนูชี้ถูกหมดเลยน๊า แต่พอถามว่าแม่อยู่ไหน หนูงงไปเลยค่ะ หันซ้ายหันขวา แล้วก็ชี้ไปที่....ย่า แป่ว!!!แม่แอบน้อยใจเล็กๆ เพราะขนาดถามว่าพัดลมอยู่ไหน หนูยังชี้ถูกเลย แต่ทีแม่แท้ๆ ดันไม่รู้จัก ฮ่วย!!!ถ้าแม่บอกว่า "น้องปอ ไปๆ เราออกไปเที่ยวกันเหอะ" หนูก็หยิบรองเท้ามาถือไว้ แล้วก็ยื่นรองเท้าให้แม่ เฉี่ยวหน้าแม่ไปนิดเดียวเองลูกแล้วเวลาจะใส่รองเท้า แม่ก็จะบอกว่า "มามะ มานั่งใส่รองเท้าก่อน" หนูก็จะมานั่งแปะอยู่ตรงนี้ พร้อมกะยกเท้าให้ด้วยความกตัญญูเป็นอย่างมาก ถ้าแม่บอกว่า "น้องปอ หยิบผ้าอ้อมมาให้แม่หน่อยสิ" น้องปอก็จะหยิบผ้าอ้อมมาส่งให้แม่ได้ด้วยน๊าถ้าแม่บอกว่า "น้องปอ ไปนอนให้แม่ใส่ผ้าอ้อมหน่อยซิ" หนูก็จะเดินบิดตูดไปล้มตัวลงนอนกะเบาะบนพื้น แล้วก็นอนให้แม่ใส่ผ้าอ้อมดีๆ น่าร๊ากๆๆๆๆพอใส่ผ้าอ้อมเสร็จ หนูก็จะหยิบผ้าอ้อมที่ใช้แล้ว เดินตูดบิดไปที่ถังขยะ แล้วก็หันมาบอกแม่ "ฮื้อๆ อือๆ" แม่ก็จะจับหนูลอยละลิ่วเพื่อให้หนูทิ้งขยะเอง ถ้าหนูเห็นบัวรดน้ำ ก็จะแวะไปหยิบแล้วเดินลากออกไปนอกบ้าน (ถ้าประตูบ้านเปิดอยู่) แม่เคยเดินตามว่าหนูจะเดินไปไหนหว่า ลากบัวรดน้ำไปไหนหว่า???"ไหน น้องปอ รดน้ำต้นไม้ทำยังไงจ๊ะ"ทำแบบนี้ไงคะแม่ถ้าถึงเวลาขึ้นห้องนอน แม่บอกว่า "เอ้า ได้เวลาขึ้นนอนแล้วน๊า" น้องปอก็จะเดินด๊อกแด๊กเข้าไปหาป้ากะย่า ทำท่าเอียงไปซบ บ๊ายบาย ส่งจูบ ครบเซ็ตเลย แต่ท่าส่งจูบนี่ถ้าทำบ่อยๆคงจะดั้งบี้แน่ๆ ยังหาจังหวะถ่ายรูปมาเก็บไว้ให้หนูดูไม่ได้เลย แล้วพักนี้หนูก็ชอบเล่นจ๊ะเอ๋ด้วย ทำท่าจ๊ะเอ๋ได้ด้วยน๊า แต่ทำบ่อยๆคงจะดั้งบี้เหมือนท่าส่งจูบของหนูแน่เลย ฮ่าๆๆ เอามือกดดั้งซะแน่นขนาดนั้นสรุปว่าช่วงนี้หนูรู้เรื่องขึ้นมากเลย เพียงแค่ยังพูดไม่ได้เท่านั้นเอง ยังไงแม่ก็จะรอวันที่หนูพูดได้นะจ๊ะแก้มกลม ดั้งแอ่นเชียว นี่ขนาดแอบไปเสริมที่ยันฮีมาแล้วนะเนี่ย ฮ่าๆๆ ...ล้อเล่นน๊า ลูกจ๋า===========================================================วันก่อนที่ไปมีตติ้ง พี่ป่านเลือกชุดใส่เอง พี่ป่านชอบชุดนี้มากๆ พอใส่เสร็จรีบบอกเลย "หนูเป็นเจ้าหญิงแอนนาลีส" แม่ฟังแล้วอยากเป็นลม เพราะหนูปลื้มบาร์บี้ตอนเจ้าหญิงกับสาวยากไร้มากเลย ไม่น่าให้ดูเลยอ่ะ ดูแว้บๆแค่หนเดียวเอง หลังจากนั้นก็ร่ำร้องให้แม่ซื้อซีดีบาร์บี้ให้ คราวนี้ได้ดูหายอยากเลยหลังจากดูบาร์บี้เรื่องนี้ พี่ป่านเริ่มจินตนาการไปซะไกล บางทีเอาผ้าผืนใหญ่ๆมาคลุมหัว แล้วบอกว่า "หนูเป็นเจ้าหญิงแอนนาลีสนะ" กร๊ากๆๆๆแล้วก็ผ้าผืนเดียวกันนี้แหละ ทำให้หนูเป็นเจ้าหญิงก็ได้ หรือเป็นเงือกน้อยแอเรียลก็ได้ ถ้าหนูอยากเป็นแอเรียล หนูจะถอดเสื้อผ้าออกหมดเลย แล้วเอาผ้ามาพันเอว พร้อมกะบอกว่า "หนูเป็นแอเรียลนะ เนี่ยๆ เป็นเงือกด้วยแหละ" แอบสงสัยว่า...ต่อไปหนูจะสมมติตัวเองเป็นอะไรอีกดีน๊อ???ตอนไปมีตติ้ง ป้ากิเอาสีฟิงเกอร์เพ้นท์ที่ฝากซื้อมาให้ด้วยวันแรกพี่ป่านเอามือจุ่มสีแล้วทำท่าแขยงๆนิดหน่อย เล่นได้แป๊บเดียว พอวันถัดไปก็บอกแม่ว่าขอเล่นสีสะแต๊มมือหน่อยค๊า ก็ละเลงเละๆไปเรื่อยเปื่อยพอแม่ถามว่า "พี่ป่านวาดอะไรคะเนี่ย"พี่ป่านตอบ "หนูกำลังวาดฟาร์มอยู่ค่า" ...ฟาร์มไหนฟระเนี่ย แล้วอีกซักพักก็ได้ผลงานเล็กๆมาชิ้นนึง แม่ถาม "พี่ป่าน วาดอะไรอยู่ค๊า" (แต่จริงๆแม่พอจะมีคำตอบอยู่ในใจแล้วล่ะ)พี่ป่านตอบ "หนูวาดหนอนอยู่ค่า" ปิ๊งป่อง!! แม่เดาถูกด้วยแหละพักนี้พี่ป่านก็มีคำพูดขำๆมาให้แม่หัวเราะอยู่เรื่อยเวลามีอะไรเจ๊งบ๊ง หนูจะบอกแม่ว่า "แม่ๆ อันนี้มันเสียแล้วนะ ต้องเอาไปซ้อมก่อน ถึงจะเล่นได้" ...เค้าเรียกว่า "ซ่อม" เฟร้ยแล้วหนูก็ขี้อ้อนมากๆ เวลาอยากให้ใครทำอะไรให้ หนูก็จะบอกว่า "ทำ...ให้หนูหน่อยซีค๊า" (เสียงอ้อนชวนใจอ่อนมากเลย) มีอยู่วันนึงหนูอยากกินส้มโอ ก็มาบอกแม่ว่า "แม่ขา หนูอยากกินส้มโอ ปอกส้มโอให้หนูกินหน่อยนะค๊า" แม่เลยบอกว่าไว้ให้ปู่ปอกให้สิ พอปู่ลงมาจากชั้นบน หนูรีบเข้าไปอ้อนปู่เลย "คุณปู่ขา ปอกส้มโอให้หนูกินหน่อยซีค๊า" ปู่เลยรีบปอกให้ พอปอกเสร็จปู่เอามาเสิร์ฟให้หลานรัก แต่หลานหักหลัง "ไม่กิ๊นนนนนนนน" แล้วก็วิ่งหนีไปเลย ปู่คงจำไปอีกนานเรื่องบอกว่าอยากกิน แล้วเปลี่ยนใจไม่กิน พักนี้หนูเป็นบ่อยมาก บางทีบอก "หนูจะกินข้าว" พอตักให้เรียบร้อย ดันบอก "หนูไม่กินๆๆๆๆ" มีครั้งนึงตอนกลางวันนี่แหละ หนูบอก "คุณแม่ หนูอยากกินโจ๊ก" แม่ก็ถามย้ำแล้วย้ำอี กินจริงเหรอ กินแน่นะ ถ้ากินจริงๆเดี๋ยวแม่ทำให้ พี่ป่านก็รับคำอย่างดี "กินค่ะ อยากกินโจ๊ก"แต่พอแม่ทำเสร็จเรียบร้อย หนูเดินมาชะโงกหน้าดูในชาม แล้วก็บอกว่า "หนูไม่กิน หนูอิ่มแล้ว" โห...พฤติกรรมน่าเอาเท้าไปประทับตูดสุดๆนอกจากพฤติกรรมกวนโมโหแม่ที่มีมาเป็นระยะ หนูก็ยังมีคำพูดแปลกๆขำๆเป็นระยะเหมือนกันล่าสุดเมื่อคืนนี้เลย พี่ป่านนั่งเล่นอยู่แล้วก้พูดออกมาคำนึง แม่ได้ยินว่า "โอ้ พระเจ้า" แต่ฟังไม่ถนัดอ่ะ ซักพักนึงพี่ป่านก็มาอีกระลอก "โอ้ พระเจ้าช่วย" กร๊ากๆๆๆ ไปจำมาจากไหนล่ะเนี่ย===========================================================วันที่ไปมีตติ้ง พอถึงบ้านพี่ป่านมีไข้ แม่เลยจะป้อนยาลดไข้ แต่หนูก็ไม่ยอม ร้องไห้จนอ้วกออกมา2 กอง ทำเอาป๊าเซ็งเป็ดไปเล็กน้อย เพราะป๊าพักร้อนทีไร พี่ป่านได้อ้วกให้ป๊าเช็ดทุกที ฮ่าๆๆ พอวันรุ่งขึ้นหนูยังมีไข้เล็กน้อย แม่เลยคุยกะพี่ป่านว่า "หนูมีไข้นะ ไม่เชื่อหนูลองเอามือจับหน้าผากดูสิ (แล้วพี่ป่านก็เอามือแปะหน้าผาก) เป็นไง ตัวร้อนไม๊ (ร้อนค่ะ) ตัวร้อนต้องกินยานะ (หนูไม่กินยาลดไข้ หนูจะกินยารสสะตอเบอรี่) อ้ะ ค่ะๆ ได้ กินยารสสะตอเบอรี่ก็ได้ แต่ต้องกินยาลดไข้ก่อนนะ ขมนิดเดียวเอง รีบกิน รีบกลืน จะได้รีบกินยารสสะตอเบอรี่ไง ...(กล่อมกันอยู่นาน)"จนในที่สุดหนูก็ยอมกินยาลดไข้แต่โดยดี เพราะแม่ยอมติดสินบนหนูด้วยยาแก้ไออีกนิดนึง พอกินยาเสร็จก็ชวนกันสัญญาว่าต่อไปเวลากินยาหนูจะไม่ร้องไห้ จะได้ไม่อ้วก หนูก็สัญญาด้วย (เชื่อได้ป่าววะ)พอตอนบ่าย หนูเอามือไปอังหน้าผากน้อง แล้วบอกว่า "อุ๊ย น้องปอ มีไข้นี่นา ตัวร้อนเลย ต้องกินยานะ จะได้หาย" กร๊ากๆๆๆ น้องอ่ะ สบายดี แต่หนูนั่นแหละไม่สบาย รีบหาเพื่อนกินยาเลยน๊าบางมื้อแม่ก็ต้องหลอกล่อว่าเรามากินยาด้วยกัน แม่จิบยาแล้วน๊า พี่ป่านรีบบอกเลย "แม่กินยาหมดเลยก็ได้" ก๊ากๆๆๆ เอากะเค้าสิ...แต่ตอนนี้พี่ป่านหายดีแล้วค่ะ ส่วนน้องปอสบายดี สบายมากถึงมากที่สุด...
มีลูกสาวน่ารักๆถึงสองคน แอบอิจฉา55 ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะมีโอกาสได้เป็นแม่คนแบบนี้บ้าง
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [