Bloggang.com : จ้าว..จอม : เรย์ 3 ขวบ 3 เดือน: ติดพ่อ ติดแม่

เรย์ 3 ขวบ 3 เดือน: ติดพ่อ ติดแม่

“กลับบ้านเรา รักรออยู่”

Blog นี้ภูมิใจนำเสนอมากๆ คือช่วงนี้เรย์ติดพ่อติดแม่มากๆ
ขี้เหงา คิดถึง มีโทรตามให้กลับบ้าน ขอแค่ได้ยินเสียงก็ยังดีไรงี้
แอบดีใจน่ะ ลูกโตแล้วยังเอาพ่อเอาแม่อยู่ ดีใจ ^^

ตรู้ด ตรู้ด ๆๆๆ (เสียงโทรศัพท์มือถือดัง)

ป๊าหม๊า: ฮัลโหล ว่าไงค่ะลูก
เรย์: ปะป๊ามะหม๊าอยู่หนายยยย…. หนูคิดถึง (เสียงสะอื้น)
ป๊าหม๊า: กินข้าวอยู่ กำลังกลับบ้านแล้วค่ะ
เรย์: กินตรงไหนค่ะ
ป๊าหม๊า: (ต้องตอบแบบละเอียดมาก ว่ากินอะไร ร้านไหน เรย์เคยไปไหม ไกลบ้านไหม)
เรย์: กินใกล้จะเสร็จยัง จะกลับบ้านยัง
ป๊าหม๊า: จะเสร็จแล้วลูก กินเสร็จกลับบ้านเลยไม่เกิน 10 นาทีน่ะ เดี๋ยวป๊าหม๊ากินข้าวก่อนแล้วเจอกันที่บ้านน่ะลูก
เรย์: ไม่เอา อยากคุยฟังเสียงไปด้วยจนถึงบ้าน

นี่คือบทสนทนาที่เรย์โทรมาตามให้หลับบ้านทุกวันนนนน ตอน 1 ทุ่ม (เรย์รู้เวลาได้ไงไม่รู้)
ปกติเรย์จะโทรหาปะป๊าก่อนแล้วขอคุยกับเราต่อ
มีบางทีเรย์พิสวาสอะไรเราไม่รู้ โทรหาแต่ยังไม่เลิกงาน

เรย์: มะหม๊างานยุ่งอยู่ไหม คุยได้ไหมค่ะ
มะหม๊า: ได้จ้ะลูก ว่าไงค่ะ
เรย์: มะหม๊าทำงานเสร็จอีกนานไหม หนูคิดถึง (เสียงสะอื้น)
มะหม๊า: มะหม๊าจะรีบทำงานแล้วกลับบ้านไปหาเรย์น่ะ
เรย์: อีกนานไหมค่ะ
มะหม๊า: อีก 2 ชั่วโมงเลย รอไหวไหม
เรย์: ฮือๆๆ หนูคิดถึง
มะหม๊า: เมื่อเช้าเป็นเด็กดีหรือเปล่า เป็นเด็กดีมะหม๊าจะซื้อขนมกลับไปให้น่ะค่ะ
เรย์: ขนมอารายยย…
มะหม๊า: เรย์อยากกินอะไร
เรย์: อะไรก็ได้ มะหม๊าเลือกให้เรย์เลย่นะ (ทพเสียงเล็กเสียงน้อย)
มะหม๊า: ได้จ้า งั้นหม๊ารีบทำงานก่อนจะได้รีบกลับไปหาเรย์น่ะ
เรย์: ค่ะ บ้านบาย ทำงานเสร็จเร็วๆ น่ะค่ะ บ้ายบาย

^^ ชื่นใจน่ะ ลูกคิดถึง ลูกอยากอยู่ด้วย ทำให้เรารู้สึกว่าอยากกลับบ้าน ที่บ้านมีคนรออยู่

มีบางวันเรย์ไม่ได้โทรตาม แอบแปลกใจ กลับบ้านไปถามเรย์ทำไมไม่โทรหาล่ะลูก

เรย์: ก็เมื่อวานปะป๊าบอกว่าต้องทำงานเลิกดึกๆ ไงค่ะ

อ๋อ…. มันเป็นอย่างงี้นี่เอง

เมื่อก่อนเรย์ชอบงอแงตอนเช้าๆ คือรู้แหละว่าไม่อยากตื่นไปโรงเรียน
ตอนนี้ดีขึ้นก็เลยมีรงวัลให้เด็กดี ถ้าเช้าไหนตื่นเองไม่งอแง อาบน้ำแต่งตัวกินข้าวเสร็จเร็วจะมีขนมให้ตอนเรากลับบ้าน
เวลาจะให้ขนม จะให้เรย์หลับตาปี๋และแบมือรอ
เรย์ทำทุกอย่างเป็น step
พอเรากลับบ้าน เรย์วิ่งมาหา สวัสดีและถาม “วันนี้มีอะไรมาให้เรย์ไหม”
แต่มีคืนนึงตลกดี เรากลับบ้านเอาของวาง เรย์เดินตามมาถามว่า “ต้องหลับตาปี๋ไหม” 5555

ช่วงนี้เริ่มไปเรียนพิเศษปิดเทอม มีอ้อน “มะหม๊าขา หนูอยากให้มะหม๊ามารับหนูที่โรงเรียนค่ะ”
ลูกอ้อนขนาดนี้ แม่อย่างเราก็ต้องแว่บไปรับสิ ไปถึงเรย์ก็ดีใจน่ะ บอกให้มารับอีกน่ะ
ถามว่าทำไมอยากให้หม๊ามารับ เรย์บอก “หนูคิดถึง หนูอยากเจอมะหม๊า”
ตอนไปรับเรย์ก็จะเอาแต่ถามว่า “มะหม๊าทำงานเสร็จหรือยัง ต้องกลับไปทำงานอีกไหม”
พอบอกว่าไม่ทำงานแล้ว อยู่กับเรย์ เรย์ก็ยิ้มแป้นเลย ^^
มาเล่าให้อี้ฟัง อี้บอกว่าเรย์มีบอกอี้เหมือนกันว่าอยากให้มะหม๊ามารับที่โรงเรียน ปลื้มเนอะ

เด็ก 3 ขวบก็ต้องการเหตุผล

บ้านอื่นก็น่าจะเป็นเพราะเด็กสมัยนี้เหมือนกันหมด คือบังคับไม่ค่อยได้ ต้องพูดต้องทำให้เค้าเข้าใจและตกลงใจเอง
เวลาเราจะทำอะไรอย่างพาไปเที่ยวไหน เราจะบอกลูกก่อนให้เค้ายินยอมอยากไป
ไม่ใช่ว่าเป็นแนวทางการเลี้ยงลูกอะไรหรอก จริงๆ ถ้าไม่บอกก่อนหรือบังคับให้ไป นางงอแงสุดๆ ไม่เอา เครียด 555
ไปเที่ยวไหนจะบอกก่อน ให้ดูภาพก่อนถ้าไม่เข้าใจ อย่างฟาร์มโชคชัยที่ไปมา
ไปหาหมอต้องโดนฉีดยา เราจะบอกเรย์ก่อน ไม่ให้เค้ารู้ตอนที่เข็มเจาะตัว
ไปหาหมอล่าสุด เราเองก็ไม่รู้ว่าเรย์ต้องโดนฉีดยา หมอบอกเราปุ้ป เราหันไปกระซิบเรย์เลย
“มีฉีดยาน่ะลูก หม๊าเพิ่งรู้ แต่ไม่ต้องกลัว ไม่เจ็บ หนูเก่ง หนูอดทนน่ะ”
เรย์น้ำตาไหล ร้องเบาๆ ไม่เอาหนูไม่อยากฉีดยา พอพยาบาลเอาเข็มมาเห็นเรย์ร้องก็ถามว่า “น้องรู้ตัวเหรอค่ะ”
เราก็บอกค่ะ แม่บอกเค้าเอง เค้าต้องรู้ว่าจะโดนอะไรบ้าง เรย์ก็ร้องให้ แต่ฉีดเสร็จก็เงียบ เด็กมันกลัวอ่ะเนอะ
ถึงเค้าจะร้องให้และกลัวแต่เราว่าสิ่งที่ได้คือ เค้าไว้ใจเรา เราไม่หลอกเค้า อีกหน่อยพูดอะไรเค้าก็เชื่อ ^^
อย่างตอนเรียนอนุบาลทั้งที่ Little Maple และที่ปัจจุบันก็พาเรย์ไปดูก่อน ให้เค้ารับรู้และยินยอม

จะปิดเทอมเดือนตุลาคม มีช่วงว่าง 1 อาทิตย์ก่อนเรียน summer เลยอยากให้เรย์ไป Little Maple
เรย์ไม่ยอมไป คาดว่ายังกลัวหุ่น mascot พี่ Smart ที่เคยมาที่โรงเรียน
ก็ถามเรย์ทุกวันว่าอยากให้ไป ดียังไง ถ้าไม่ไปต้องอยู่บ้าน อยู่คนเดียว ไม่มีเพื่อนเล่น
เรากลัวอาม่าจะไม่ไหวถ้าอยู่กับเรย์ทั้งวัน จนปะป๊าบอกว่างั้นไปถามอาม่าว่าโอเคที่จะอยู่กับเรย์ทั้งวันไหม
คุยไปคุยมาอยู่ 3-4 วัน เรย์เริ่มฟังและบอกว่า งั้นไปถามอาม่าก่อนว่าโอเคไหม ให้เรย์อยู่บ้านด้วยไหม
เราถามแล้วถ้าอาม่าไม่โอเคล่ะ เรย์ตอบเบาๆ “ก็ ต้อง ไป” 55555
เราหันไปยิ้มกับปะป๊าเลย อย่างน้อยลูกฟังน่ะและยินยอมจะไป คือก็พูดรู้เรื่องน่ะ

มีอีกอันที่จำได้ คุยกับเรย์แต่เช้าว่าจะพาไปเล่น slider แต่เป็นแถวบ้าน
เรย์บอกอยากเล่น slider ที่ Central World เราบอกได้แต่เป็นพรุ่งนี้ วันนี้ไปอันแถวบ้านก่อน
เรย์ก็งอแง ร้องให้ ไม่ยอมท่าเดียว ปกติเราจะดุไปแล้ว แต่รอบนี้ลองพูดดีๆ สิ

มะหม๊า: เรย์ขา ฟังมะหม๊าน่ะ วันนี้มะหม๊าไม่สบาย เลือดออก หม๊าเจ็บเดินไม่ไหวเลย
(เวลาเรามีประจำเดือนจะบอกเรย์ว่าเลือดออกเพราะเรย์เคยเห็น)
เรย์: (หยุดร้องให้และหันมาถาม) มะหม๊าเลือดออกเหรอค่ะ เจ็บมากไหม
มะหม๊า: เจ็บ เดินไม่ไหวก็เลยยังไม่อยากไป Central World เพราะต้องเดินเยอะ รอพรุ่งนี้ได้ไหมค่ะ
เรย์: งั้นไปพรุ่งนี้น่ะค่ะ วันนี้ไปแถวบ้านก่อนก็ได้ (แล้วก็ยิ้มตาหยี)

^^ ชื่นใจเนอะเวลาลูกพูดรู้เรื่อง

ช่วงที่ผ่านมานึกยังไงไม่รู้ เกิดอยากมีน้องอีกแล้ว ต้องเป็นน้องของตัวเองด้วยน่ะ
ถามตลอด เมื่อไหร่ปะป๊าจะปั้นน้องจริงๆ ให้ 55555
เราถามมีน้องแล้วน้องแย่งของเล่น เรย์ให้ไหม เรย์บอก ได้ แบ่งน้อง
ถามอีก มีน้อง มะหม๊าอุ้มน้องได้ไหม เรย์เงียบ
ถามอีก มีน้อง มะหม๊าให้น้องกินนมมะหม๊าจากเต้าได้ไหม เรย์บอกไม่ได้ ให้บีบออกมาใส่ขวดให้น้องกินสิ
ทำท่าประกอบด้วยน่ะ ขำมากกกก 555555
ก็รอไปน่ะเรย์ หม๊าไม่อยากมีแล้ว มีเรย์คนเดียวก็พอ
ถ้าเรย์อยากเล่นทำผมให้น้อง แต่งตัวให้น้อง ก็ให้ปะป๊าเป็นตุ๊กตาของเรา 2 คนก็ได้ ;P

เรย์ติดปะป๊ามากเลย และก็มีอะไรเหมือนปะป๊าเยอะน่ะ
เช่นตูดใหญ่ขาใหญ่ กลัวหุ่น mascot กลัวฟ้าผ่า
อีกอย่างก็ผมเส้นเล็กและไม่เยอะเหมือนกัน
อาม่าเพ้งเห็นแล้วทนไม่ได้ เอาอัญชันผสมยามาฉีดให้เรย์ ปะป๊าเห็นเอาด้วยคน จะทันไหมอ่ะเฮีย ;P
เรย์ชอบฉีดมาก ร้องขอฉีดตลอด เวลาฉีดก็หมักผมไว้สัก 30 นาทีค่อยสระออก
ทำมาไม่ถึงเดือนก็ยังไม่เห็นผลอะไรน่ะ อิ อิ

เรย์ติดปะป๊าแบบมากๆๆๆๆ ตอนเช้ากินข้าวก็ต้องให้ป๊านั่งอยู่ด้วย
ป๊าแต่เดินมาหาเราที่ทำไอติมอยู่ก็ตะโกนเรียก จะนอนก็ต้องปะป๊ากล่อม กินข้าวก็ปะป๊าป้อน
นัวเนียๆ กัน 2 คนพ่อลูก เกาะเป็นลิงตลอด
มีภาพเป็นหลักฐานเพียบบบบบ……

Like Father Like Son… ยึ๋ยยย!!! Daughter ต่างหาก ;P

แต่ก็ไม่ใช่ไม่เอาแม่น่ะ ถ้าพ่อไม่อยู่ก็ติดแม่ นัวเนียแม่เหมือนกัน ไม่อยากจะคุย หึ หึ
ดูสิ ซักผ้ายังอยากอยู่ใกล้ๆ อยู่เป็นเพื่อน
ดูจากภาพเห็นเส้นบางๆ ระหว่างคำว่า “รักแม่” VS “แกล้งแม่” ว่าม่ะ 555

เบื้องหลังรูปนี้ จริงๆ เรย์เดินมานวดหลังทุบหลังให้ก่อนน่ะ จริงๆๆ
ถามว่ามะหม๊าเมื่อยไหมค่ะหนูนวดให้แล้วก็ทุบๆ นวดๆ ชื่นใจโคตรๆ อ่ะ ^^
เสร็จก็กระโดดเกาะติดหนึบ หัวเราะชอบใจ
เราก็ตะโกน วินๆ มาถ่ายรูปให้หน่อย ดีใจเหมือนลูกนัวเนีย 5555
มานั่งดูภาพก็แบบเอาออก public ดีไหม เค้าเห็นกันหมดว่าคุณนายใจเย็นแท้จริงแล้วนังแจ๋วมาก
ก็น่ะ เนี่ยแหละ วันหยุด งานซักผ้ารีดผ้า เดี้ยนบริหารเอง ดีน่ะคุณสามีน่ารักช่วยกวาดบ้านถูบ้านให้
เราเป็นคนชอบซักผ้าตัวเองด้วยมือ ชอบทำเอง ไม่ชอบให้ใครทำให้ ก็เลยทำไป
งานรีดผ้าก็เหมือนกัน แต่เป็นคนชอบรีดผ้าน่ะ รีดทีก็ 2 ชั่วโมง รีดไปของตัวเองและสามี
สามีก็กลัวเราเหนื่อย ให้กำลังใจด้วยการนอนตีพุงดู TV หมั่นใส้!!!

เดี๋ยวจะหาว่าเผาสามี จริงๆ คุณสามีเป็นผู้ชายที่น่ารักมาก ช่วยทำงานบ้านเยอะสุดๆ
ทั้งกวาดบ้าน ถูบ้าน ล้างห้องน้ำ เอาผ้าไปซัก และก็ช่วยพับผ้าอย่างที่เห็น
เหมาะสมกับตำแหน่ง เจ้า (แห่ง) บ่าว มากมาย 555
ท่าเรียบร้อยสมกับเป็นพ่อศรีเรือนมากๆ ;P

มาเข้าเรื่องเรย์ติดแม่ต่อ ตอนนี้เราพยายามใจดีขึ้น ไม่ดุไม่ตีแต่ลองใช้วิธีค่อยๆ พูด
ซึ่งก็หลายต่อหลายครั้งเราต้องสูดลมหายใจลึกๆ ใจเย็น ทนไว้…

ก่อนหน้านี้มีตี แต่ตีเฉพาะเรื่องที่สุดๆ เราทำให้เค้ารู้ว่าเรื่องนี้ห้ามทำจริงๆ
เรื่องตีลูกไม่ตีลูกนี่ถึยงกันโลกแตกน่ะ ใครจะเลี้ยงลูกแบบไม่ตีก็ตามสบาย
แต่สำหรับเรามีตีบ้าง เพราะเราจำได้ว่าตอนเด็กๆ เคยขโมยเงินแม่
เพราะโดนแม่ตีต่อหน้าประชาชีนี่แหละทำให้เราไม่กล้าขโมยของอีกเลย
เราเลยคิดว่าเราจะตีลูกเฉพาะในเรื่องที่ลูกทำเกินเหตุ

อย่างเดือนก่อน เรย์งอแงมากและปล่อยให้ตัวเองฉี่แตก ตอนนั้นอยู่กับอาม่า
เราเดินขึ้นไปเห็นภาพคืออาม่าถอดเสื้อผ้าให้แล้ว เรย์ยังกระโดดร้องให้ข้างๆ กองฉี่
เราเดินไปฟาดก้น 5 ที เราเจ็บมือมาก สงสารลูกมาก แต่เราตีเน้นๆ รัวๆ ให้เค้ารู้ว่าเค้าไม่ควรทำแบบนี้
จะให้ค่อยๆ พูดก็เลยจุดนั้นมาแล้วเพราะก่อนที่เราจะขึ้นไป ได้ยินอาม่าพยายามพูดตลอด
เรย์วิ่งหนีเราตามอาม่าไปที่ห้องน้ำ เราเดินตามไปบอกให้เอาผ้าไปเช็ดฉี่ตัวเอง
เรย์หยิบผ้าไปเช็ดฉี่ แล้วเรย์เป็นคนกลัวฉี่ตัวเอง ตอนแรกๆ ก็ทำท่ากล้าๆ กลัวๆ
แต่คงกลัวเรามากกว่า ก็เลยยอมเช็ด เช็ดสะอาดด้วย เราสงสารลูกน่ะตอนนั้น แต่ต้องเหี้ยมให้จบตอนก่อน
เช็ดเสร็จก็ให้เรย์เอาผ้าไปซักน้ำมาเช็ดอีกรอบ ปากเราก็พูดไปว่า ฉี่เลอะเองแบบตั้งใจก็ต้องทำความสะอาดเอง
อาม่าจากที่โมโหเรย์ก็คงสงสาร เดินมาหาเรย์บอกจะอาบน้ำให้
เราเดินขึ้นห้อง รู้สึกแย่ จำสีหน้าลูกที่กลัวเราได้ เรายังเจ็บมือ เรย์คงเจ็บตรูดกว่าหลายเท่า
นั่งๆ เรย์เดินเข้ามาในห้องมือไหว้ บอก “มะหม๊าขา หนูขอโทษค่ะ หนูจะไม่ทำอีกแล้ว”
โอ้ววว….น้ำจะไหล เราก็ขอโทษลูกที่ตีไป ถามเรย์ว่าเจ็บไหม เรย์บอกเจ็บ
ถามเรย์ว่ารู้ไหมทำมะหมาตี เรย์บอกเพราะหนูดื้อ ถามว่าโกรธหม๊าไหม เรย์บอกไม่โกรธ เรย์ดื้อ
คิดถึงเรื่องนี้ทีไรก็จิตตก ก็จะพยายามไม่ตี จะพยายาม….

เวลาไปนอกบ้านยังมีงอแง ก็จะเดินปลีกออกมาสงบอารมณก่อน แล้วค่อยเดินไปอุ้มออกไปหาที่คุยกัน
คุยดีๆ ถามเรย์ว่าเป็นอะไร หม๊าให้เรย์ร้องให้ให้สบายใจก่อน หยุดร้องเราค่อยเข้าไปข้างในกัน
เรย์ก็สงบลง บอกหยุดร้องแล้วและหันมายิ้มให้ เออเนอะ พูดดีๆ มันก็ work จริงๆ
เวลาเรย์ทำผิดอะไรแล้วเราเฉยๆ เรย์หันมาถาม “มะหม๊าไม่ว่าเรย์เหรอค่ะ”
สะอึกสิค่ะแปลว่าที่ผ่านมาเราคงว่าๆๆๆ ก็ตอบลูกไป หนูไม่ได้ตั้งใจนี่ คราวหน้าก็ระวังน่ะค่ะ
หรือเจอตอนแอบกินขนม เราก็ถามดีๆ ว่า “เรย์กินขนมไปกี่อันแล้วลูก ไม่ต้องโกหก บอกมะหม๊าสิค่ะ”
เรย์ก็ก้มหน้าถามเบาๆ “มะหม๊าจะโกรธหนูไหม” และตอบความจริง เราก็เตือนไปดีๆ เออ วิธีนี้ก็เข้าท่าดีน่ะ

เลยไม่รู้ว่าเพราะเหตุนี้เรย์เลยติดเรา อยากอยู่กับเรามากขึ้นหรือเปล่า
มีคืนนึงทำไอติม ปะป๊าก็พาแปรงฟันเอาเข้านอน
เราก็ไม่อยากเข้าไปตอนลูกเคลิ้มๆ ก็นั่งทำโน่นนี่ไปเรื่อย
เรย์ร้องให้เดินลงมาหา เรียกแต่ มะหม๊า มะหม๊าอยู่ไหน ยังทำงานไม่เสร็จเหรอ หนูอยากให้ขึ้นไปอยู่กับหนู
เรย์ก็มานั่งตัก นั่งรอจนเสร็จและขึ้นไปพร้อมกัน ดีใจจัง เรามีค่ากับลูกด้วยอ่า ^^

ความสนใจหรือพัฒนาการของเรย์ช่วงนี้ก็คงเรื่องระบายสีและดูนิทาน
เรย์ระบายสีได้ดีขึ้นมาก อยู่ในกรอบและระบายสวยขึ้น จากที่เมื่อก่อนคือการละเลง
เรย์ดูสนใจงานศิลปะน่ะ ชอบขีดๆ เขียนๆ

จินตนาการเกิดขึ้นได้ทุกที่ อยากวาดอยากระบายสีเมื่อไหร่ก็ตามสบาย

คนละมุมกันไป พ่อลูก ^^

เรย์เป็นคนขี้เหงา ขนเพื่อนๆ ตุ๊กตามานั่งเป็นเพื่อนด้วยทั้งหมู่บ้าน 555

ตอนเราเล็กๆ เราก็ชอบวาดรูป วาดรูปตุ๊กตาอะไรไปเรื่อย วาดเป็นเรื่องเป็นราว
แต่มาหยุดวาดเพราะ “อยากรวย” 5555 พ่อเราเห็นเราชอบวาดกลัวเราเอาดีด้านนี้
ความที่พ่อทำธุรกิจเลยบอกเราสั้นๆ ว่าวาดรูปไปไม่รวย ทำการค้าดีกว่า
เท่านั้นแหละ เราเปลี่ยนเป้าหมาย อยากทำงานเก่งๆ อยากมีเงิน อยากรวย
ที่อยากรวยเพราะตอนเด็กๆ เราไม่เก่งเลย ไม่เอาไหน เรียนแย่มาก โดนว่าโดนเปรียบเทียบ
เราอยากทำให้พ่อแม่เห็นว่าคนไม่เอาไหนอย่างเราจะทำให้เค้าภูมิใจ
ตอนเด็กๆ ก็คิดง่ายๆ ว่าถ้าเรารวยคือเราประสบความสำเร็จ
แต่ตอนนี้เราคิดว่าเรื่องรวยไม่ใช่เรื่องหลัก แต่สิ่งสำคัญจริงๆ คือเรามีความสุขกับชีวิตเราไหม
ถ้าเรารวยแต่ไม่มีความสุข พ่อแม่เราคงไม่ต้องการจะเห็นอะไรแบบนั้น
ดังนั้นเราอยากเห็นเรย์มีความสุขกับสิ่งที่เค้าทำ แต่ขอให้เป็นสิ่งที่ดี ก็เลยพร้อมสนับสนุน
เอ๊ะ…เขียนออกทะเลมาชีวิตตัวเองได้ไง 555
ก็คิดเอาเองว่าเรย์คงชอบวาดรูป น่าจะได้จากเรามาบ้างแหละ (แต่เห็นเด็กทุกคนก็ชอบวาดรูปน่ะนางอร คริ คริ)

ไปอ่านเจอจากใน Pantip มาคนที่โพสเป็นครูศิลปะ ขออนุญาตินำมาแชร์ในนี้ เห็นว่ามีประโยชน์ดีค่ะ ^^

Credit: Log in นะเกิ๊บ

ศิลปะในวัยเด็กมันมีพัฒนาการที่เป็นขั้นเป็นตอนของมันค่ะ จะยกทฤษฎีของ โลเวนเฟลด์และ
บริตเตน (Lowenfeld and Brittain) มาย่อๆและสรุปนะคะ

น้องเค้า 3 ขวบ อยู่ในช่วง"วัยขีดเขี่ย"ค่ะ อยู่ในช่วงอายุ 2-4 ปี เด็กจะแสดงให้เห็นถึงความพอใจในการเคลื่อนไหวร่างกายอย่างมาก เด็กจะสนุกกับการเคลื่อนไหวกล้ามเนื้อมือและเป็นการเพิ่มความสัมพันธ์ระหว่างมือกับตา การขีดเขี่ยจะพัฒนาไปเรื่อยๆค่ะ ภายใน 2 - 4 ปี แบ่งได้ดังนี้

1. ขีดเขี่ยไม่เป็นระเบียบ ก็คือขีดไปเรื่อย จับดินสอแล้วขีดลงไปอย่างไร้จุดหมายบนกระดาษ
2. ขีดเขี่ยแบบมีการควบคุม เด็กจะค้นพบความสัมพันธ์ระหว่างความเคลื่อนไหวกับการขีดเขียนบนกระดาษ คือเริ่มควบคุมมือตัวเองได้แล้ว
3. บอกชื่อสิ่งที่ขีดเขี่ยได้ ขั้นนี้สำคัญมาก เด็กจะบอกถึงสิ่งที่ตนเองวาดได้ แม้มันจะออกมาหน้าตาไม่เหมือนที่บอกก็ตาม ที่บอกว่าขั้นนี้สำคัญเพราะจะเป็นพื้นฐานของขั้นก่อนมีแบบแผน

ซึ่งขั้นก่อนมีแบบแผนไปจนถึงขั้นมีแบบแผนนี้ จะเริ่มเป็นจินตนาการของเด็กเอง รูปจะออกมาแบบ surreal เล็กน้อย เพราะกำกึ่งระหว่างโลกของเด็กกับโลกแห่งความจริง ยกตัวอย่างได้จากรูป คห.169-170

"ซึ่งช่วงวัยนี้เป็นช่วงเดียว ที่เด็กจะปล่อยจินตนาการออกมาแบบสุดๆ ไม่คำนึงถึงความสวยงาม เหมือนไม่เหมือน เรียกได้ว่าเป็นความคิดสร้างสรรค์ และ อินเนอร์โดยแท้"

ถัดจากช่วงนี้ไป จะเข้าสู่วัยเลียนแบบโลกจริงแล้วค่ะ

ที่พิมพ์มายืดยาวนี่คือ อยากจะบอกว่า

ถ้าลูกคุณไม่ได้มีพรสวรรค์แต่เกิด อย่าไปยัดเยียดแบบขี้โกงให้เค้า การที่ได้ผลงานสำเร็จออกมาสวย จากการชี้บอกของครูว่าตรงนี้ต้องเข้มต้องอ่อน ต้องจุดต้องป้าย มันเหมือนเค้าไม่ได้มีพัฒนาการเป็นของตัวเอง พัฒนาการพวกนี้สัพพันธ์กันหมดนะคะ ทั้งร่างกายและอารมณ์ ฉะนั้นปล่อยไปตามธรรมชาติ อย่าไปขี้โกงเพื่อให้ได้ผลงานสวยๆ

จริงๆพ่อแม่และคนทั่วไปเข้าใจผิดเยอะมากว่า เด็กวาดรูปสวยคือเก่ง สวยในที่นี้คือ "สวยเหมือนของจริง" ซึ่งมันไม่ใช่เสมอไป เด็กที่วาดสวยเหมือนจริงแสดงว่าเค้ามีพรสวรรค์ หรือถ้าได้รับการฝึกฝนมากๆก็จะเกิดทักษะ สามารถสวยเหมือนจริงได้

แต่จินตนาการ เมื่อมันเลยช่วงวัยแล้ว มันไม่สามารถย้อนกลับหรือไปเอามาฝึกได้ เหมือนที่เด็กๆเรามองกล่องดินสอที่มีหลายๆชั้นของเราเป็นเหมือนสวนสนุกขนาดใหญ่ได้ ซึ่งตอนนี้ มันไม่สามารถแล้ว เด็กขนาด 3 ขวบ จินตนาการกำลังบันเจิด อย่าไปเอาความสวยงามที่เรียกว่าความเหมือนจริง ไปลดทอนจินตนาการเด็กเลยค่ะ

ยาวมาก ขอโทษด้วยค่ะ

ที่มา: //www.pantip.com/cafe/chalermthai/topic/A12686175/A12686175.html (คคห 210)

^^ เห็นด้วยทุกประการค่ะ

เรย์ชอบอ่านนิทานและดูการตูนนิทานมาก
ส่วนใหญ่ก็ดูเรื่องเดิมๆ ซ้ำไปซ้ำมา แต่ละเรื่องก็มีบทเรียนมีแฝงการสอนไว้ซึ่งเรย์รับรู้น่ะ
เรย์อ่านนิทานสนุกคนเดียวที่ไหน มีน้ำใจ แบ่งเพื่อนๆ อ่านด้วยน่ะ ขอบอก 555

เรย์ชอบอ่านนิทานมาก มีกุ๋งกิ๋งจะครบทุกเล่มและมีนิทานเรื่องอื่นๆ
ทุกคืนก็จะหยิบมา 3 เล่มให้ปะป๊าอ่านให้ฟัง
เวลาไปร้านหนังสือก็อยากได้นิทาน มีกฏให้เลือกได้แค่ 1-2 อย่างก็เลยต้องเลือกแบบพิจารณาสักหน่อย

การ์ตูนล่าสุดที่ปะป๊าหามาให้เรย์เป็นนิทานชาติ Indonesia เรื่อง Dora The Explorer
เป็นการตูนเด็กผู้หญิงมีลิงเป็นคู่หู เวลาเรย์ดูจะอุ้มตุ๊กตาลิงดูไปด้วย ได้อารมณ์จริงๆ 555
ในเนื้อหาการตูนจะมีฉากให้เรย์ได้มีส่วนร่วมด้วยเช่นต้องหาน้ำฝึ้งในกระเป๋า
ในนิทานก็จะเป็นภาพของหลายๆ อย่างให้เด็กๆ หาว่าน้ำผึ้งคืออันไหน เรย์ก็จะตะโกนว่า ไม่ใช่อันนี้ อันโน้น ตลกดี
และก็มีสอนศัพท์ภาษาอังกฤษอย่างฉากเข้าไปในป่าเจองู ก็จะเน้นว่า สะ เน้กกก Snake

ตัวอย่าง clip การตูนเรื่องนี้

ตอนนี้รู้สึกว่าเรย์โตขึ้นมากๆ เลย
เค้าเริ่มอยากทำโน่นทำนี่ ไปโน่นมานี่ ขอว่าอยากไปไหน อยากทำอะไร
เวลาเค้าขออะไร เราใจอ่อนทุกที อยากให้ อยากเห็นเรย์มีความสุข
เริ่มรู้สึกว่าเค้าโตเร็วขึ้น และอีกหน่อยคงไม่อยากอยู่กัยบเรา หรือเราจะอยู่กับเค้าได้นานแค่ไหนก็ไม่รู้
ตอนนี้ก็กอดลูกแน่นๆ หอมลูกจูบลูกบ่อยๆ ถ้าขอให้อุ้มก็อุ้ม
อยากสัมผัสลูกแบบที่ลูกเต็มใจให้เต็มที่ ก่อนที่เค้าจะไม่ต้องการ ก่อนที่เค้าจะเดินหน้าด้วยตัวเองได้โดยไม่มีเรา

วงจรชีวิตจริงๆ แล้ว เรามีลูกเพียงเพื่อช่วยพัฒนาคนๆ นึงให้เป็นคนดีของโลก
คงไม่ใช่คลอดลูกมาเพื่อหวังให้เค้ามาเลี้ยงเราดูแลเรายามแก่เฒ่า
ไม่หวังเลย พยายามไม่หวัง
แต่เมื่อไหร่ที่เรย์พูดว่า “โตขึ้นจะเลี้ยงมะหม๊า”
ทำไมหนอ….ใจมันเบิกบาน ยิ้มและน้ำตาคลอ
ไม่หวัง แต่ถ้าเจ้าทำให้ ก็คงตายตาหลับ

รักลูกเหลือเกิน
มะหม๊า

Create Date : 27 กันยายน 2555

Last Update : 27 กันยายน 2555 11:29:57 น.

5 comments

Counter : 5868 Pageviews.

ทิ้งท้ายได้ประทับใจจริงๆค่ะ ไม่คาดหวังเหมือนกัน ขอให้ลูกเป็นคนดีในสังคมก็พอค่ะ

โดย: @rm IP: 125.25.102.180 วันที่: 27 กันยายน 2555 เวลา:17:47:39 น.

เรื่องตีลูกพยายามเหมือนกันค่ะแต่ทำไม่ได้ซักทีค่ะ โมโหทีไรปรี๊ดแตกทุกทีเลยค่ะ ตีเสร็จก็แอบมาสงสารเหมือนพี่อรทุกทีเลยอะ

กุ๋งกิ๋งนี่เค้าฮิตจริงๆเลยเนอะเด็กๆชอบฟังกันทุกคนเลยอะ น้องชีสฟังวันนึงหลายรอบมาก

:)

โดย: หนึ่ง IP: 58.11.188.124 วันที่: 28 กันยายน 2555 เวลา:7:40:25 น.

โอ๊ย น้ำตาไหลคาจานข้าวเที่ยงเลยค่ะ
ยัยลูกหมูน่ารักมาก ส่วนคุณแม่ก็น่ารักสุดๆไปเลย :)

โดย: ใครๆก็เรียกชั้นว่า...ไผ่ IP: 118.173.125.107 วันที่: 28 กันยายน 2555 เวลา:13:21:02 น.

แม่อรคะ ดอร่ามีที่ช่อง Thaipbs ทุกเสาร์-อาทิตย์ เวลาประมาณ 8 โมงเช้าค่ะ วันอาทิตย์จะสายหน่อย ประมาณ 8 โมงกว่าๆ ให้น้องเรย์ติดตามดูนะคะ (หรือแม่อรอาจจะทราบแล้วมั้ง ^_^)

โดย: แม่น้องภีม IP: 203.144.220.246 วันที่: 2 ตุลาคม 2555 เวลา:14:44:37 น.

คุณแม่น้องภีม

เรย์มีดูกับอาม่าทางช่องนี้ค่ะ เราก็เพิ่งรู้ 5555 เพราะปกติเราดูกับเรย์ตอนก่อนนอน ตอนเช้าเราทำไอติมซะส่วนใหญ่ มีเช้าวันนึงเดินไปเห็น อ้าว! มีฉายทางทีวีด้วยเหรอ

ขอบคุณค่ะ ^^

โดย: จ้าว..จอม

วันที่: 3 ตุลาคม 2555 เวลา:16:25:19 น.