25 สิงหาคม 2555
รู้จักกัน 11 ปี
รักกัน 10 ปี
แต่งงานกัน 5 ปี




ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างเราจะลืมวันครบรอบวันแต่งงานในปีนี้ไปได้ ไม่สิ ไม่เรียกว่าลืม เรียกว่าจำผิด
แปลกใจที่วินจำได้และมีดอกไม้ที่เราชอบช่อเบ่อเริ่มเลยเอามา surprise เรา
อยากจะซึ้งและขอบคุณที่จำวันพิเศษนี้ได้แต่เราก็ไม่ค่อยซึ้งเท่าไหร่ คิดว่าวินคงรู้ว่าทำไม ;)
แต่ก็ดีใจน่ะ ดีใจจริงๆ ที่ทำอะไรพิเศษๆ ให้ ไม่ว่าจะแค่เป็นการเอาใจ เป็นระยะแรกๆ หรืออะไรก็แล้วแต่
อย่างน้อย….วินก็ได้ทำอะไร ทำให้เรา




วันที่ 25 สิงหาคมปีนี้ตรงกับวันเสาร์ เราก็ทำไอติมแต่เช้าตามปกติ ไม่ได้คิดอะไรเลย
จนทำไอติมเสร็จจะขึ้นไปแต่งตัว มีแปลกใจตรงที่วินทักว่าได้ยินเสียงคนมากดกริ่งให้เรย์ลงไปดู
เราก็งง ไม่เห็นมีเสียงอะไร ก็ขึ้นข้างบน
แต่งตัวหน้ากระจกอยู่ เอ๊ะ พ่อลูกทำอะไรกัน เดินย่องๆ ขึ้นมา…. ^^




เป็นดอกไม้ช่อที่ 4 ที่ได้จากวิน เห็นไหมผู้หญิงปากบอกไม่เอาไม่ชอบไม่ต้องให้ดอกไม้ แต่จำได้หมดแหละ


ป.ล. รูปนี้เรย์ถ่ายให้….



ช่อแรกในงานแต่งงาน ช่อสองตอนครบรอบแต่งงานปีแรก ช่อสามวันเกิดปีนี้ ช่อที่สี่ก็ช่อนี้
ช่อนี้ใหญ่มากจริงๆ ดูเทียบกับช่อตอนวันเกิด ปลื้มใจจริงๆ




Blog นี้ไม่กะซึ้ง ไม่ได้หวานหยาดเยิ้มหยดย้อย ไม่ได้เป็นการเฉลิมฉลองวันครบรอบ
จริงๆ ก็ไม่ได้อยากเขียน แต่คิดไปคิดมาก็เป็นเรื่องที่เราควรจำเอาไว้และย้อนมาอ่านอีกครั้งเมื่อมีอะไรรบกวนใจ
และอยากเขียนบอกคนข้างๆ คนที่เป็น เพื่อน สามี คู่ชีวิต และพ่อของลูก





ในที่สุดก็ยังมีวันครบรอบ 10 ปีของเราจนได้ ทั้งๆ ที่คิดว่าทุกอย่างคง………..
จากปัญหาที่เกิดขึ้นปีก่อน และเราได้ถอดแหวนคืนไป
ไม่โทษใครสำหรับปัญหาที่เกิดขึ้น เพราะเป็นความผิดของเราทั้ง 2 คน
บางทีก็ยังโกรธและอดเสียใจไม่ได้ที่เกิดปัญหานี้ทำให้เรารู้สึกว่าทุกอย่างไม่ perfect อย่างที่หวังไว้
แต่คิดอีกทีก็ขอบคุณปัญหา เพราะมันทำให้เราทั้งคู่ปรับปรุงแก้ไข และรักกันมากขึ้น (หรือเปล่า 555)


ป.ล. รูปนี้เรย์ถ่ายให้….



ที่ผ่านมาหลายๆ ครั้งจิตใจก็โดนความคิดตัวเราเองมารบกวนตลอด
รู้แหละว่าปัญหามันเกิดขึ้นและจบไปแล้ว แต่ที่ไม่จบคือความคิดของเราต่างหาก
ก็จริงที่สุด ความคิดเรามักทำร้ายตัวเราเอง พอสะสมมากๆ ก็ทำให้ใจไม่สงบและปัญหามันไม่จบ
ทุกวันนี้มันก็ยังตามรบกวนใจอยู่ พยายามมีสติ พยายามรู้ว่าไม่พอใจและปล่อยผ่าน


สิ่งที่ยากแต่ต้องทำให้ได้คือการให้อภัย ให้อภัยตัวเราเองและให้อภัยวิน
ประเด็นที่สำคัญและยากกว่านั้นคือ ให้อภัยแล้วเราต้องลืมให้ได้ด้วย
อยู่กับปัจจุบันเพื่ออนาคต ไม่ติดกับเรื่องราวในอดีต


สิ่งที่ช่วยได้ยามที่ใจไม่สงบก็คือคนข้างๆ ที่ยังทำให้รู้ว่าแคร์ เสียใจ ไม่สบายใจ และอยากให้เรามีความสุข
รอยยิ้มของเรย์ที่มีความสุขมาก เวลาที่เราอยู่ได้กัน 3 คน พ่อ แม่ ลูก


เราไม่รู้หรอกว่าเราอยู่คนเดียว หรืออยู่กับลูกแค่ 2 คนได้ไหม
แต่เราก็อยากอยู่กันแบบนี้ อยู่กัน พ่อ แม่ ลูก
ในเมื่อวินยังอยากอยู่กับเรา เราเองก็อยากอยู่กับวินและลูก
ตราบใดที่ใจเราไม่หวั่นไหวและไม่ถูกทำให้เสียใจ เราก็คงได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ตลอดไป




ตอนนี้เรากลับมาสวมแหวนแล้ว เหมือนการเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง
รู้สึกดีที่วินพยายามให้เราได้สวมแหวนอีกครั้งในสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ ในความรู้สึกที่จริงใจ
ก็ให้โอกาสตัวเราเองทั้งคู่ เชื่อว่าเรายังมีความรักเหลือให้กันอยู่
สิ่งที่หายไปอาจจะยากที่จะทำให้มีใหม่ได้ ก็ต้องใช้ความรักนี่แหละเป็นตัวขับเคลื่อน




มองย้อนกลับไปก่อนเกิดปัญหา เรา 2 คนมีระยะห่างกันเกินไป อยู่กันแบบอยู่ไปวันๆ
เราเองยังรู้สึกหลายๆ ทีว่าชีวิตเราจะเนือยๆ แบบนี้ อยู่กันเหมือนรอวันตายจากกันไปแบบนี้เหรอ เราไม่สนุกเลย
เรา 2 คนคงรู้สึกไม่ต่างกันหรอก มันทำให้เรารู้สึกว่าเราไม่มีความสุขจริงๆ กับการมีลูกแล้วเราต้องห่างกัน
ไม่ได้โทษลูก รักลูกมาก รักที่สุดในโลก แต่ชีวิตเราคงไม่เหมาะกับทางนี้ เรารักลูกแต่เราก็รักตัวเอง
ในตอนนั้นด้วยบทบาทแม่ เราคิดแต่ต้องทำให้ดี จนกลายเป็นฝืนทำในบางเรื่อง เหนื่อยที่จะทำ และไม่คิดที่จะทำอีก


เราว่าหลายๆ คู่ก็เป็นเหมือนเรา มีอะไรไม่เลือกที่จะพูด แต่เก็บทุกอย่างไว้ในใจ หวังจะให้คนข้างๆ รู้เองว่าเราคิดยังไง
ตอนนี้เรามองว่าการได้ทะเลาะกันมันดีกว่าการเงียบ เพราะอย่างน้อยการทะเลาะกันก็เหมือนได้เปิดใจ ได้ระบาย
ถ้าไม่เกิดปัญหาตอนนั้น ตอนนี้สถานการณ์อาจเลวร้ายมากขึ้น เรา 2 คนอาจปรับความเข้าใจกันไม่ได้

ตอนนี้เราคิดได้อย่างนึง….
เรามีหน้าที่แม่ แต่เราจะไม่เลี้ยงลูกด้วยหน้าที่ เราจะเลี้ยงเค้าด้วยหัวใจ
เรามีหน้าที่ภรรยา แต่เราจะไม่อยู่กับสามีตามหน้าที่ เราจะอยู่ด้วยความรัก
ดังนั้นสิ่งที่เกิดขึ้นอาจไม่สมบูรณ์แบบ แต่เราคงมีความสุขมากขึ้น


ชอบนั่งดูรูปเก่าๆ
มองย้อนกลับไปวันเก่าๆ เรามีความสุขมากๆ เลยน่ะ

Create Date : 21 กันยายน 2555
Last Update : 21 กันยายน 2555 11:25:37 น.		17 comments
Counter : 4489 Pageviews.
Share Tweet