|
เมื่อหัวหอมถูกจับขึ้นเขียง (4) ..
|
หลับๆ ตื่นๆ .. พ่อกะแม่อยู่ข้างๆ เตียง .. เวลาแบบนี้ได้อยู่กะพ่อแม่ ค่อยรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย ..
แต่ก็เป็นธรรมดา เวลาแห่งความสุขมักจะอยู่กับเราได้ไม่นาน .. พอถึงเวลาสี่โมงเย็น พ่อกะแม่ก็กลับบ้านไป ..
ผมขยับตัวลุกขึ้นนั่ง .. มองดูพ่อแม่เดินออกไปตามทาง ..
.. แล้วตูก็เซ็งอีกแล้ว เหอๆ .. ยิ่งม่ายมีไรจะทำ เลยหาเรื่องนั่งมอง เหม่อๆ อยู่สักพัก ..
ก็มองเห็นใครคนหนึ่งเดินเข้ามา .. หน้าตามันคุ้นจัง .. สักพักก็มีคนอีก 3-4 คนเดินตามคนนั้นเข้ามา
"เห้ยย" .. ผมเผลอส่งเสียงออกมา ดีนะที่คนไข้เตียงข้างๆ ไม่ทันได้ยิน
.. ไอ้พวกที่เดินเข้ามานั่น พวกเพื่อนผมเองคับ .. ไม่คิดเลยว่าพวกมันจะมาเยี่ยม .. คงเพราะพ่อโทรไปบอกเพื่อนให้ .. รวดเร็วมาก ได้เวลาตูกะลังเหงาพอดีเลย ..
พวกเพื่อนเห็นผมแล้วก็แปลกใจเล็กน้อยเช่นกัน ..ปกติอยู่กะเพื่อน เป็นคนทะลึ่งตึงตังพอควร .. ค่อนข้างเฮฮาและไร้สาระอะคับ .. แต่ทำไมตอนนี้มันนอนเหงาหงอยขนาดนี้หว่า ..
โด่เอ๊ย พวกมึงไม่รู้นี่หว่า .. รู้จักกูแต่ข้างนอก .. แต่มึงไม่เคยรู้หรอก ที่จริงแล้วกูก็เป็นคนแอบเหงา .. บางอารมณ์ก็อ่อนไหวเป็นเหมือนกัน ..
เพื่อนๆ ชวนคุยเฮฮาเหมือนตอนอยู่มหาลัยเลย .. รู้มั้ย ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ผมป่วยถึงขนาดต้องค้างที่โรงบาล .. แล้วก็เป็นครั้งแรกที่มีเพื่อนมาเยี่ยม ..
ระหว่างที่ไอ้คุณเพื่อนๆ ที่น่ารักทั้งหลายกำลังชวนคุย .. พยาบาลสาวคนนึงก็เข้ามาบอก
"ใกล้หมดเวลาเยี่ยมแล้วนะคะ"
.. ครับ ที่นี่เค้าให้เยี่ยมได้ถึงแค่หกโมงเย็น .. หลังจากนั้นจะปล่อยให้คนไข้ได้นอนพัก .. ญาติๆ หรือใครๆ เข้ามาไม่ได้ ..
เออ เห้อ .. เวลาแห่งความสุขก็มีช่วงเวลาจำกัด จริงๆ ..
"เออ .. หายไวๆ นะ .. กูก็เข้าใจว่ะ อยู่ในนี้มันก็เบื่อหน่อย .. แค่มองไปทางไหนก็เห็นแต่สีขาวๆ เท่านั้นเอง"
.. ก่อนไป เพื่อนคนหนึ่งก็บอกลาแบบมีนัยแฝงไว้ให้คิดถึง ไม่ทิ้งลายเด็กปรัชญาฯ ^^" ..
.. อืมเจงด้วย .. บรรยากาศในโรงบาล .. มองไปทางไหน ก็เห็นแต่ "สีขาว" .. แม้ไม่ว่างเปล่า แต่ก็เหมือนว่างเปล่า .. เห็นคนเยอะแยะ แต่เหมือนไม่มีใคร
.. แล้วเพื่อนๆ ก็ลากลับบ้านไป .. ทิ้งอารมณ์สนุกของช่วงเวลาแห่งความสุขค้างๆ ไว้ในหัว .. คืนนี้เตรียมนอนให้หลับๆ อีกคืนแย้วกัน อย่าเหงาตอนดึกๆ นะเรา ..
.. สิ่งดีๆ และสิ่งไม่ค่อยดี จะคอยหมุนเวียนเข้ามาหาเราเรื่อยๆ เสมอๆ .. พอช่วงเวลาที่ดีผ่านมาหาเราได้สักพัก มันก็จะจากเราไป .. ช่วงเวลาเหงาๆ ก็จะเข้ามาแทนที่ .. เพราะงั้นพอถึงเวลาที่สิ่งดีๆ จะจากไป ก็อย่ามัวเศร้า อย่ามัวถามหามันเลยจริงๆ มั้ย .. คิดซะว่า สิ่งดีๆ พวกนั้นหมุนเวียนมาให้เราชาร์จพลัง เตรียมสู้ต่อไปแล้วกัน ..
.. ตอนเย็นๆ พยาบาลคนสวยคนเดิม เข้ามาชวนคุยนิดโหน่ย (นึกว่าจะไม่ได้คุยกันแล้ว) .. แกบอกว่าให้ลุกๆ เดินๆ ขยับตัวบ้างๆ จะได้หายไวๆ .. ปากแผลที่เย็บไว้จะได้เข้าที่ด้วย ..
ผมว่าเค้าสวยดีนะ .. คือผมเห็นเค้าเดินๆ ผ่านหน้าผมหลายครั้งมากเลย .. คอยดูแลคนไข้เตียงอื่นด้วย .. ท่าทางคุยเก่งดี .. สวยๆ คุยเก่งงี้ ถ้าได้เปงพี่สาวคงดี เหอๆ
.. อ้อ นอกจากนี้ คุงหมอยังเข้ามาถามอาการด้วย .. "ไว้พรุ่งนี้ค่อยดูอาการนะครับ ถ้าดีขึ้นก็กลับบ้านได้แล้วล่ะ"
.. เย้ดีใจจัง .. หวังว่าคงได้กลับบ้านพุ่งนี้จิงๆ นะ .. แอบดีใจเล็กน้อย .. ค่อยรู้สึกดีขึ้นหน่อย .. เลยทำให้หลับง่ายขึ้นด้วย
แต่ก็ยังไม่วายหัวเสียกะพวกที่คอยมาปลุกเราตอนดึกๆ เรียกมาวัดความดัน วัดปรอท - -" .. (ต่อตอนต่อไปฮะ)
|
|
| |
โดย: myo 18 กุมภาพันธ์ 2548 23:04:08 น. |
|
|
|
| |
โดย: ชยานนท์ 18 กุมภาพันธ์ 2548 23:28:32 น. |
|
|
|
| |
โดย: Due_n 19 กุมภาพันธ์ 2548 0:47:10 น. |
|
|
|
| |
โดย: totoh995 19 กุมภาพันธ์ 2548 12:06:32 น. |
|
|
|
|
|
|
|
Location :
กรุงเทพ Thailand
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
เอ้ออ .. ตัวเตี้ย ขี้อาย เรียนม่ายเก่ง พูดก็ไม่เก่ง แต่กินเก่งคับ ..
|
|
|
|
|
|
|
จะได้กลับบ้านแล้วเน้~~~
อย่าไปว่าคุณพยาบาลที่เค้าคอยปลุกพี่หอมเลยค่ะ
มันเป็นหน้าที่ที่เค้าต้องทำอ่ะค่ะ
เป็นพื้นฐานของการติดตามอาการ(น่าจะใช่นะ??)