ลำตัดของพ่อ..ตอน "ไปรบเวียตนาม"

ลำตัดของพ่อตอน “ไปรบเวียตนาม” เป็นตอนสุดท้ายที่พบในสมุดบันทึก






(ลูกคู่) ทหารไทยยืนยง เหมือนดังองค์อวตาร
ประเทศเป็นบ้าน ทหารเป็นรั้ว ร่วมมือกันทั่ว ไม่ต้องกลัวภัยพาล..

ก่อนเอื้อนเอ่ยวจี ขอน้องพี่โปรดฟัง
ทั้งมวลมิตรแนวหลัง อีกผู้ฟังทุกท่าน

ต่างอยู่สุขสบาย ไม่มีภัยราวี
เป็นเอกราชเสรี แสนสุขีทั่วบ้าน

เพราะมีรั้วแข็งแกร่ง เป็นกำแพงคุ้มภัย
เกิดศึกเสือเหนือใต้ เข้าพลีกายต่อต้าน

ต้องอาบเหงื่อต่างน้ำ ทนตรากตรำลำบาก
สู้อดทนเหนื่อยยาก แม้ลำบากไม่หวั่น

เพื่อชาติเกียรติวินัย ฝังจิตใจพวกเรา
ใครลบหลู่ดูเบา สู้จนเขาแหลกลาญ

ที่กล่าวมานี้ไซร้ ทหารไทยใจซื่อ
โลกยังรู้ร่ำลือ ว่าเขาคือทหารหาญ

เข้าอาสาทำงาน ปราบภัยพาลไม่คร้าม
ครั้งแดงบุกเวียตนาม เกิดสงครามล้างผลาญ

โลกเสรีกู่ก้อง ต่างเรียกร้องทหารไทย
ให้ช่วยปราบวายร้าย ยับยั้งไว้ที่นั่น

รัฐบาลท่านเห็นว่า ภัยมีมาใกล้ไทย
หากขืนปล่อยทิ้งไว้ ศึกจะขยายเข้าบ้าน

จะแก้ไขได้ยาก จึงรับปากเขาไป
ตกลงส่งทหารไทย เข้าญวนใต้ต่อต้าน

นามกองพลเสือดำ ทุกท่านจงจำใส่ใจ
ชื่อแบร์แคทนามค่าย ตั้งอยู่ใกล้ลองถั่น

ใครเคยไปเวียตนาม ท่านลองถามจะรู้
แอมที่นั่นน่าดู ทหารไทยรู้ทั่วกัน

แต่เรื่องนี้ห้ามพูด ต้องขอหยุดไว้ก่อน
เดี๋ยวจะถูกมองค้อน ว่าผมซ่อนไว้ที่นั่น

เพราะความจริงผมไปรบ ไม่เคยพบความสุข
ต้องหนาวลมอมทุกข์ คิดถึงลูกทางบ้าน

คิดถึงลูกยังใจเสีย (ลง.....) คิดถึงเมียคราวใด
ผมนอนหนาวเศร้าใจ เพราะไม่มีใครบริการ........

(ลูกคู่..................................................................)


คิดครั้งใดใจกลุ้ม ทหารหนุ่มกลุ้มหนัก
เปรียบเหมือนคนอกหัก ยามไกลจากนงคราญ

กระทำการสู้รบ ตีตลบไพรี
เมื่อเวียตกงหลบหนี กลับเข้าที่คืนฐาน

ก็วางการกันตัว ใช่จะมัวหลับใหล
ต้องอยู่เวรเรื่อยไป ระวังระไวเหตุการณ์

ตอนดึกดึกนึกหนาว สั่นกระเส่าแสบทรวง
คิดถึงปทุมพุ่มพวง โอ้แม่ดวงชีวัน

จึงขอเอื้อนคำเอ่ย ให้ทรามเชยรู้ไว้
เป็นลิเกแบบไทย ถึงทรามวัยทางบ้าน

(ลิเก)
เมื่อยามพี่นอนตอนดึก หัวใจยังนึกถึงน้อง
สุดแสนเงียบเหงาเศร้าหมอง เมื่อจากนวลน้องนานนาน

ต้องนอนกลางดินกลางทราย ต้องเอารากไม้แทนหมอน
ต้องเอาใบหญ้ารองนอน ไม่เหมือนเมื่อตอนอยู่บ้าน

คิดถึงน้องใจแทบขาด เหมือนมีมีดบาดกลางใจ
ยามคิดถึงน้องครั้งใด ทำให้หัวใจหวาดหวั่น

กลัวน้องแม่จะนอนหนาว ต้องทนปวดร้าวเช่นพี่
แต่นึกกลับไปอีกที เราต่างก็มีคำมั่น

ก่อนจากน้องไปไกลตา เคยให้สัญญายังจำ
ต่างกล่าวน้ำถ้อยร้อยความ ล้วนแต่เป็นคำรักมั่น

พี่ยังรักซื่อถือสัจ ไม่เคยตระบัดตัดรัก
พุ่มพวงพี่ห่วงน้องนัก เพราะกลัวความรักร้าวราน

ด้วยมีคนปากเหม็นคาว เอาเรื่องมากล่าวแต่งแถม
บอกน้องว่าพี่มีแอม เขาเอาสีแต้มทั้งนั้น

หากน้องหลงเชื่อคารม คงต้องระทมขมขื่น
ว่าพี่กลับกลายเป็นอื่น น้องอาจฝ่าฝืนคำมั่น

แต่ความจริงนะน้องเอ๋ย พี่นี้มิเคยนอกใจ
ถ้อยคำสัญญากันไว้ ยังติดตรึงใจทุกวัน

รสรักทำให้รำลึก ก่อนนอนยังนึกอาวรณ์
เคยกกกอดก่ายคราวก่อน ทั้งเคยได้นอนเคียงกัน

นึกถึงไออุ่นแนบอก ต้องเศร้าต้องโศกถึงน้อง
แสนหนาวหัวใจไกลคู่ครอง ความรักเรียกร้องดังลั่น

ถ้าห่วงพี่ขอให้น้องคิด รักพี่วันละนิด..นาน..นาน..


โอ้ยอดชู่คู่ชื่น อย่าคิดอื่นคิดไกล
พี่ยังสมัครรักใคร่ แต่ทรามวัยทุกวัน
เมื่อกลับถึงเมืองไทย (ลง.......) จะอยู่ใกล้น้องรัก
แม้พี่จะลำบาก ไม่ขอจากชั่วนิรันดร์.........

(ลูกคู่...........................................................................)


เมื่อหนาวลมห่มผ้า หนาวฝนฟ้าผิงไฟ
เดี๋ยวนี้พี่หนาวใจ อะไรอะไรเริ่มสั่น

โบราณท่านว่าไว้ อยู่ที่ไหนก็ไร้สุข
ถ้าอยู่กับเมียกับลูก เรามีสุขในบ้าน

แต่จำจากน้องไกล เพราะจนใจน้องจ๋า
อาชีพของพี่ยา เขาจ้างมาเป็นทหาร

พี่ก็ชายชาตรี ทำหน้าที่ไม่ขลาด
ต้องทำอย่างองอาจ ยามที่ชาติต้องการ

หัวใจพี่มั่นคง ยังซื่อตรงไม่หน่าย
ยังรักหวงห่วงใย ยอดพิสมัยจอมขวัญ

จึงร้องเป็นเพลงฉ่อย น้องจงคอยรับฟัง
เผยหัวใจแก่นาง โอ้ร้อยชั่งฟังฉัน

(เพลงฉ่อย)
(โอ่ ว่า โอง โอง โอ ว่า โอง เอ๊ย)
พี่เที่ยวมานัก ไม่นึกรักเหมือนน้อง สิงห์บุรีอ่างทอง...ถึงสุพรรณ
ออกจากเมืองไทย ไปเวียตนาม แอมที่นั่นเขาก็งาม...ดีเหมือนกัน
แต่เพราะพี่สมัคร รักแต่ทูนหัว ขอให้น้องอินชัวร์...พี่ไม่ผูกพัน
ถึงจะงามเพียงใด ก็ไม่เหมือนเจ้า ของดีของเก่า...นั่นแหละสำคัญ
ก็เพราะรักห่วง ยอดดวงใจ พี่จึงเก็บผลไม้...จะเอามาบ้าน
กลับถึงบ้านเอ๋ย ว่าวันใด พี่จะส่งไป...ให้แจ่มจัน
ผลไม้ก็ ชนิดนี้ นามของมันมี......ว่ามะดัน....เอิงเอย
(เอ่ ชา เอ่ ช้า ชากะฉัดชา หนอย....แม่)

หมายเหตุ ร้องฉ่อยลงคำสุดท้ายให้โยกเอวไปข้างหน้าด้วย..

จบ

Create Date : 12 ธันวาคม 2554 Last Update : 11 กุมภาพันธ์ 2555 6:43:49 น. Counter : 1196 Pageviews.		13 comments
Share Tweet