One Hour Photo : ข้างหลังภาพถ่าย

คนที่เป็นแฟน ๆ ของโรบิน วิลเลี่ยม คงจะทราบดีอยู่แล้วว่าปี 2002 เป็นปีที่ดาราผู้นี้ได้เปลี่ยนแปลงบทบาทการแสดงขนานใหญ่ โดยการเลือกรับบทเป็นตัวร้ายของหนังสามเรื่องรวด หากเป็นดาราทั่วไปก็คงไม่แปลกมากนัก แต่สำหรับโรบิน วิลเลี่ยมแล้วนี่ไม่ใช่เรื่องธรรมดาแน่…

ในด้านฝีมือการแสดงนั้นไม่ต้องกังขา เพราะโรบิน วิลเลี่ยม ป้วนเปี้ยนบทเวทีออสก้าร์มาแล้วถึงสี่ครั้ง จาก Good Morning Viatnam, Dead Poet Society, The Fishing King และคว้ารางวัลไปได้จาก Good Will Hunting ส่วนบารมีความเป็นซูปเปอร์สตาร์ของเขายิ่งหายห่วงเพราะหนังที่เขาเล่นส่วนใหญ่ก็ทำเงินทั้งนั้น

ปัญหาเพียงประการเดียวในชีวิตการแสดงของเขา เห็นจะเป็นเรื่องที่เขามักรับบทไม่ค่อยหลากหลาย คือมักรับบทเป็นตัวละครที่บุคลิกอบอุ่น (ให้คนดูเอาใจช่วย) หรือไม่ก็ตลกเพี้ยน ๆ ไปเลย การที่เขาเลือกรับงานอย่าง Death to Smoochy, Insomnia และ One Hour Photo นั้น แสดงว่าเจ้าตัวเองก็คงอยากแสดงฝีมือในบทใหม่ ๆ ที่ไม่มีใครเคยเห็น อยู่เหมือนกัน ในสามเรื่องนั้น One Hour Photo เป็นหนังที่ถูกกล่าวขวัญมากที่สุด

หนังว่าด้วยเรื่องราวของซาย (โรบิน) พนักงานล้างอัดรูปถ่ายวัยกลางคนผู้โดดเดี่ยว ภายนอกซายดูเหมือนคนปกติ แต่แท้จริงแล้วเขามีอาการทางจิตอย่างรุนแรง ลูกค้ารายหนึ่งของซายคือครอบครัวยอร์คินที่นำฟิลม์มาล้างกับเขาเป็นประจำ ซายชื่นชมครอบครัวยอร์คินอย่างมาก โดยถือเป็นครอบครัวในอุดมคติที่เขาใฝ่ฝันอยากจะมี เขาคลั่งไคล้ถึงกับแอบอัดรูปของครอบครัวยอร์คินเอาไว้เป็นสมบัติส่วนตัว กระทั่งวันหนึ่งเขาได้รับรู้ความลับบางอย่างของครอบครัวนี้ ทำให้ซายรู้สึกเหมือนถูกหักหลัง จากความคลั่งไคล้ถูกเปลี่ยนเป็นความแค้น จนเขาพร้อมที่จะตามจองล้างจองผลาญครอบครัวยอร์คินถึงที่สุด

จุดเด่นที่สุดของหนังเรื่องนี้ก็คือการสร้างตัวละครซาย ที่ทำให้เห็นความเปลี่ยวเหงาและความวิกลจริตของตัวละครนี้อย่างยอดเยี่ยม บทของซายนั้นมีสองด้านคล้ายกับตัวละครในTalented Mr. Riply อยู่เหมือนกัน คือ เราไม่รู้ว่าเราควรเอาใจช่วยตัวละครเอกตัวนี้ดีหรือเปล่า เพราะเวลาดูหนังนั้น เราจะทั้งสงสาร และกลัว ตัวละครตัวนี้ได้พร้อม ๆ กัน

การแสดงของโรบิน วิลเลี่ยม โดดเด่นอย่างมาก ถือว่าเป็นการเสี่ยงพลิกบทบาทที่คุ้มค่า การแสดงของเขาในเรื่องนี้เป็นผลงานที่ดีที่สุดนับตั้งแต่ Good Will Hunting ทีเดียว ส่วนหนึ่งเป็นเพราะบทหนังนั่นช่วยส่งอย่างสุด ๆ จนเรียกว่าเป็น one man show ก็ยังได้ เมื่อดูหนังเรื่องนี้จบคุณจะจำใครไม่ได้เลยนอกจากโรบิน วิลเลี่ยม

ดนตรีประกอบในหนังเรื่องนี้ช่วยเร้าอารมณ์ผู้ชมได้อย่างถูกจังหวะ (แม้แต่ฉากที่ไม่มีเสียงประกอบ ตัวละครอยู่นิ่ง ๆ เงียบสนิทนั้นกลับทำให้บรรยากาศชวนอึดอัดและน่ากลัวได้อย่างประหลาด) การกำกับภาพก็ช่วยเสริมบุคลิกของตัวละครอย่างมาก โดยเฉพาะการจงใจใช้สีที่ผิดธรรมชาติ (บางช่วงก็เขียวอื๋อ บางช่วงก็แดงฉาน) ซึ่งช่วยสะท้อนความผิดปกติทางจิตของตัวละครได้อย่างชัดเจนยิ่งขึ้น

แม้โครงเรื่องจะคล้ายหนังฆาตกรโรคจิตทั่วไป แต่ประเด็นที่หนังพูดถึงนั้นก็น่าสนใจไม่น้อย ไม่ว่าการแสวงหาตัวตนของตัวละครซาย หรือประเด็นที่ว่า "ภาพถ่ายมักจะบันทึกแต่รอยยิ้มของผู้คน แต่คนเรามักมองไม่เห็นว่ายังมีอีกด้านของชีวิตคนเรามักหลีกเลี่ยงที่จะมอง" (นึก ๆ แล้ว ประเด็นก็คล้าย "ภาพถ่ายท้ายทอย" ในเรื่อง Yi Yi เหมือนกัน)

One Hour Photo ไม่ใช่หนังที่ดีเยี่ยม แต่ยังมีจุดอ่อนในหลายส่วน เช่นตัวละครประกอบอื่น ๆ ที่แบนราบ ขาดมิติ (โดนบทของซายกลบมิด) หรือบทสรุปตอนท้ายเรื่องที่อธิบายพฤติกรรมของซายจนเป็นสูตรสำเร็จเกินไป เป็นต้น ถึงกระนั้นหนังเรื่องนี้ก็ทำหน้าที่ของหนัง drama, thriller ได้อย่างสมบูรณ์

ผมเองเป็นเด็กคนหนึ่งที่โตมากับบทกวีของครูคิ้ทติ้ง มี Good Will Hunting เป็นหนังในดวงใจ แม้โรบิน วิลเลี่ยม จะไม่ได้เข้าชิงรางวัลออสก้าร์หรือรางวัลใด ๆ เลยจากหนังเรื่องนี้ แต่ One Hour Photo ก็ยังเป็นผลงานที่แฟนประจำของเขาห้ามพลาด เพราะนี้เป็นผลงานที่ยืนยันว่าเขายังมีความสามารถอีกมากที่เรายังไม่ได้เห็น

Create Date : 25 กรกฎาคม 2548		3 comments
Last Update : 25 กรกฎาคม 2548 10:03:50 น.
Counter : 3199 Pageviews.
Share Tweet