ถึงว่า... อยู่มาจนป่านนี้...เฮ้อ.. มีเรื่องตลกจะเอามาเล่า ให้เพื่อนบล็อกฟัง เป็นความโก๊ะ ของข้าน้อยเองแหละ... ไม่ค่อยรู้ตัวเหมือนกันว่า.... ตัวเองเป็นคนทื่อมะลื่อ.... แต่ในความทื่อมะลื่อ มีความเชื่อมั่นบางอย่าง อยู่อย่างแน่นเหนียว เรียกว่า ยึดมั่นถือมั่น ในความคิดตนเอง อย่างแรง... เมื่อวันศุกร์ที่ผ่าน ข้าน้อยมีเรียน ไวโอลิน... เวลาเรียน ไวโอลิน มันมหัศจรรย์มากๆ ลืมทุกข์ ลืมโศก ลืมกังวล ลืมคนหักอกเรา...... เพราะ ทุกความคิดมันอยู้ที่ไวโอลิน ว่าจะสียังไง ให้มันถูก เพราะกลัวครูจะตีมือเอา (ตะแกเคย เอา ไม้หางม้าเคาะนิ้ว ข้าพเจ้ามาแล้ว เพราะสีมั่ว ไม่ยอมดูโน้ต เจ้บ เจ็บ) หลังจากสี แล้ว ค่อย ทุกข์อีกที โดย เฉพาะ ทุกข์กาย เพราะ ปวดเมื่อย มือ มากๆ ( ฮา).. สีเพลง ของ Gavotte ของ Haendel กับ เก-ออร์ก (ครู) duet กันอย่างหวานเลยค่ะ....สีเพลงนี้กันหลายรอบ เพราะ อิฉันสีผิดตลอด ต้องเริ่มใหม่เป็นท่อนๆ เอาตัวเองมาขาย ไม่อายชาวบ้าน อิอิอิ.. แต่ตอนที่สีถูกต้อง มันเพราะจริงๆ นะคะ ( เชื่อเต๊อะ please pleaseee) การเป็นส่วนหนึ่งของการสร้างสรรค์บทเพลงไพเราะ (แม้เสี้ยววินาทีก็นับนะ) ทำให้กุสุมา รู้สึก ผ่อนคลาย และ เป็นสุข เป็นสุข เถิดมาก... เรียนเสร็จ ครูถาม " คืนนี้มีเธอ plan อะไรไหม" นักเรียนตอบ " กินข้าวกับเพื่อนๆ น่ะ " ครูมีท่าทางเบื่อๆ โลก แล้วถามต่อ " แล้วเสาร์-อาทิตย์นี้จะทำอะไร" นักเรียนตอบ "ทำงานสิ แล้วเธอล่ะ" ครู " ไม่รู้ มีงานเหมือนกัน แต่เบื่อๆ " แล้วฉันก็ไปนั่งฟังครูเขาซ้อมสีไวโอลินกับน้องชายเล็กน้อย ก่อนจะลาไปบ้านไมค์ เอ่อก็ พอดี มีนัดกินข้าวกันที่บ้านไมค์ มี ฉัน ไมค์และเพื่อนของไมค์ ที่ชื่อ แมท (กลายเป็นแกงค์ สามสาว ไมค์ มิ (กุมิ = ฉันเอง) และ แมท มันต้องเป็นคู่เกย์กันแน่ๆ กรี๊ด...) เดินทางไปบ้านอ้ายบ่าว เลยโทรศัพท์ไปเมาท์แตกกะเพื่อน love ตามประสาขาเมาท์ที่ดี กุ " แกๆ วันนี้ท่าทาง เก-ออร์ก เขาเซ็งๆ ไงไม่รู้ว่ะ ถามฉันด้วยว่ามี plan อะไรหรือเปล่า สงสัยแกจะเหงา ไม่มีเพื่อน" เพื่อน love " แล้วแกตอบว่าไง" กุ "อ้าว ฉันก็บอกฉันจะไปกินข้าวกับเพื่อน เขาก็ถามนะว่า เสาร์-อาทิตย์ จะทำไร ฉันเลยบอกว่า ทำงาน" เพื่อน love " โอ๊ย นังนี่ เรียนๆ ไวโอลินไปน่ะ แกสีเป็นมะ" กุ " เอ้า ก็สีเป็นดิวะ วันนี้ยังสี duet เพลง Haendel เลย" (ยังไม่ get ) เพื่อน love " โอ๊ย.....นี่แกจะโง่ ไปถึงหนาย..... ฉันหมายถึง สีไวโอลินที่ไหนกัน.... ฉันหมายถึงคนสอนโว้ย" ว่าแล้ว เพื่อนก็สาธยาย "ทำไมแกถึงได้ซื่อบื้ออย่างนี้...... ทำอย่างแกเนี่ย เขาเรียกว่า ปิดตัวเอง ไม่รู้จัก manage สร้างสถาณการณ์ และโอกาส เชิญอยู่บนคานต่อไปเหอะแก....." กรี๊ด!!!!!!!!!!!! นี่ฉันพลาดอะไรไปหรือเปล่าเนี่ย..... ไม่ get อย่างแรง....สมองช้า และไม่เคยคิดจะท้าพิสูจน์.... ตัวเองเคยคิดยังไง ก็เชื่อความคิดตัวเองอย่างนั้น... และคิดยังไง ตอบอย่างนั้นตลอด พูดแต่ความจริงอันแสนทื่อมะลื่อ..... และที่สำคัญ ไม่เคยคิดเลย ว่ากะไอ้การที่คนรู้จักซักคน มาชวนเราไปดื่ม หรือ ไปไหนๆ ด้วยเนี่ย เป็นเพราะ เขาคิดอะไรๆ ด้วย..นึกว่าเขาเบื่อๆ .....เลยอยากหาเพื่อนคุยตลอด.... นี่คือ ความสัตย์จริง ของชีวิตหญิงที่เกิดมาเพื่อขึ้นคาน..... โดนแรงด่า จากเพื่อนๆ สำทับ "หล่อนเลิกทำตัว ทารกซะที มีผู้ชายมาชวนก็ไม่เคย เฉลียวใจ คิดแต่ว่าเป็นเพื่อนๆ ไปหมด นี่เขาถอยทัพกันไปกี่รายแล้ว โดยที่หล่อนอาจจะไม่เคยรู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าเขา โยนหินถามทาง" และ "ไม่ได้อย่างใจเลยจริงๆ อยู่กับเพื่อนๆ ของเธอต่อไปเถอะ ทีหลังก็หัดคิดซะมั่ง ว่าผู้ชายเยอรมัน ออกปากชวนผู้หญิงไปด้วย น่ะมันไม่ใช่เกิดขึ้นง่ายๆ " และ "แกเคยสงสัยมะ ว่าทำไมผู้หญิงบางคน ท่าทางแม่ชีโคตรๆ แต่เขาก็ยังมีแฟนตลอด ไม่เคยขาด... เพราะเขารู้จักเปิดโอกาสไง....หลั่นล้า ร่าเริง อย่าแก แห้งเหี่ยวคาคาน ก็เพราะมัวแต่ซื่อบื้อ นี่แหละ".... และ " เหอะว่ะ.....ไอ้คนนี้มันอาจจะถามแกเร็วไป สามอาทิตย์ รอไอ้ไมค์ไปก่อน เดี่ยวแกก็มีเวลาให้คนอื่นไปเองโดยอัตโนมัติ" (ดอกนี้เจ็บนะเนี่ย....) ฮ่วย....... เหยี่ยบย่ำ กันเข้าไป ประณามกันเข้าไป...... ใครจะไปรู้วะ....ไม่เห็นรู้สึกอะไรเลย... แล้วตรูผิดตรงไหนเนี่ย ก็เป็นเพื่อนกัน มันมิดีรึ ยังกะตรูสวย เริ่ด น่าสนใจนักหนา... ไปคิดเผื่อไว้แบบนั้น.... ไปด้วยกันมันก็ไม่สนุกอะดิ....ใช่มะ.... จัดการไม่เป็นอ่ะ.... ไม่ชอบคิดแบบนั้นด้วย .... ชอบไปเรื่อยๆ มากกว่า อนึ่ง...คำประณามสุดท้าย ท่าจะจริง ก็มันไม่มีเวลาให้คนอื่นนิ เวลาที่มีก็นัดกะตาไมค์ และ เอาไว้ทำงาน หมดแล้ว....(ไม่ได้รู้สึกอยากจะหาอะไร พอใจอยู่เฉยๆ เป็นคนที่ถูกตาแก่นี่ หักอกยกกำลังสอง....ฉันมันพวกโง่ซ้ำซาก กรี๊ด...) ยุ่งยากว่ะ เรื่อง มนุษย์มนา ความสัมพันธ์ อะไรเนี่ย... ข้าน้อย เอ๋อ ตลอด... และเชื่อมั่นว่า คนเรา มันก็แค่อยากมีเพื่อนมาตลอด... อยากจะปิดป้ายประกาศ.... "สนใจจะเป็นมากกว่า เพื่อน กรุณาแจ้งล่วงหน้า จะได้ตอบกลับได้อย่างเหมาะสม" เพราะมาโยนหิน บ้าบอ อะไรเนี่ย เดาไม่ออกโว้ย...... จบเรื่องขำขัน ของหญิงบื้อ.....แต่เพี่ยงเท่านี้.....   Create Date : 26 พฤศจิกายน 2550 12 comments Last Update : 26 พฤศจิกายน 2550 23:05:27 น. Counter : 1034 Pageviews. Share Tweet

โดย: gluhp 26 พฤศจิกายน 2550 23:54:10 น.

sometime i be like that ka....not easy to get about that but now i am get na ka   โดย: saralove&Dan 27 พฤศจิกายน 2550 0:03:31 น.

นึกว่าครูสอนไวโอลินเป็นผู้หญิง ชวนไปกินข้าวเพราะเหงา ที่แท้ก็เป็นหนุ่ม มาทอดสะพานให้ โชคร้าย เจอลูกศิษย์เล่นตัว (โดยไม่ตั้งใจ) ซะแล้ว   โดย: คนทับแก้ว 27 พฤศจิกายน 2550 11:18:16 น.

ไอ้เหลืองมันนิ่งๆ เหมือนจอมยุทธในหนังจีนจริงๆ ครับ แต่ผมก็ยังไม่เคยเห็นมันแสดงฝีมือจะๆ สักที ได้แต่นิ่งรักษาฟอร์มอยู่อย่างนั้น ผมจำไม่ได้แล้วครับว่า spring มันตกประมาณเดือนไหน ถ้าหลังหน้าหนาวก็แปลว่าไม่เกินกลางปีหน้าน่ะสิครับ ใกล้จบแล้วสิครับ แสดงความดีใจล่วงหน้าเลยแล้วกัน ของผมเพิ่งได้รับข่าวดีเมื่อสองอาทิตย์ที่แล้วว่า paper ได้รับลงตีพิมพ์แล้ว ก็เป็นอันว่าหมดเงื่อนไขของ เอไอที ที่ต้องมี international paper อย่างน้อย 1 ฉบับ ที่เหลือก็เร่งเขียนงานให้สวยๆ อ่านแล้วมีน้ำหนัก อ่านแล้วน่าเชื่อถือ (ฟังเหมือนจะโกงๆ หรือ make ยังไงไม่รู้แฮะ...) คุยกับอาจารย์แล้ว ผมว่าจะเขียนอีก 1 paper เกี่ยวกับการทดลอง ถือว่าเป็นร่างของบทสักบทหรือสองบทของเล่ม อาจารย์บอกว่า ถ้า 2 paper นี้อ่านแล้วเนื้อหาดูมีน้ำหนักมากพอแล้ว งานบางส่วนอาจจะตัดทิ้งไปเลย แล้วดันให้จบ เพราะอยู่มาจะ 5 ปีแล้ว จบช้า อาจารย์เขาต้องไปชี้แจงกับกรรมการมหาวิทยาลัยยุ่งยากอีก ผมก็พยักหน้าหงึกๆ ยิ้มอยู่ในใจว่า เขียนหนังสือให้สวยๆ อ่านแล้วหนักแน่น อาจจะจบได้ภายใน เม.ย. หรือ พ.ค. ปีหน้าละ (โว้ย) ตั้งเป้าอีกสักไม่เกินครึ่งปีครับ ไม่แน่คุณปอกับผมอาจจะจบพร้อมๆ กันก็ได้ (หวังว่า...)   โดย: คนทับแก้ว 27 พฤศจิกายน 2550 16:33:40 น.

เอาไปเลยท่านพี่ ไดแค่นี้เท่านั้นที่ทำได้ บัวน้อยๆข้างถนนจากใจ เป็นดอกไม้ด้อยค่ามอบให้คุณ หากไม่ใช่ทำไปเพื่อการค้า แค่บอกว่าชอใจก็อิ่มอุ่น อยากจะบอกขอบใจและขอบคุณ ที่อุดหนุนพรานบ้่ยามวิกาล   โดย: พราน (ตาพรานบุญ ) 28 พฤศจิกายน 2550 22:22:21 น.

ฮุ๊ยย พี่ปออ่ะ ดีแล้วค่ะที่พี่ปอเขียนบอกไว้ เป็นการแนะนำ เผื่ออนาคตน้องผู้นี้ จะเจอเหตุการณ์เยี่ยงนั้นบ้าง จะได้ประเมินสถานการณ์ถืก แสดงว่าพี่ปอของน้องก็น่ารักแน่ๆ มีหนุ่มฝาหรั่งมาชวนไปดื่มด้วย วี๊ดวิ้ววว   โดย: กระต่ายลงพุง 30 พฤศจิกายน 2550 14:13:04 น.

พี่ปอ กระรอกไม่เคยทำร้ายใคร มีแต่เขา ที่ทำร้ายกระรอก เขาต้องการลูกกระรอก นำไปให้ลูกเขาเลี้ยง ให้ลูกเขาเล่น ลูกเขาเพิ่งสี่ห้าขวบเอง รึไม่ก็เอาไปโชว์ฝรั่งในร้านอาหาร ความคิดตื้นๆ นึกเหรอว่าฝรั่งจะชอบ ครั้งหนึ่งเขาเคยจับนางอาย(ลิงลม)ไปให้ลูกเขาเลี้ยง ลิงลมครอกเดียวกับที่ผมเคยนำมาฟูมฟักก่อนปล่อยไป แต่ลิงลมตัวนั้นที่เขาเลี้ยงคงจบลงด้วยความตาย อีกนานไหมกว่าจะกลับเมืองไทย บ้านของพี่ปอ   โดย: พราน (ตาพรานบุญ ) 30 พฤศจิกายน 2550 19:36:12 น.

โอ้แม่กุสุมา ขอได้ไหมใจแหว่งๆดวงนั้น ขอไปต่อเติมดวงใจที่จางฝัน ให้หยัดยืนผ่านคืนวันอันเดียวดาย   โดย: พราน (ตาพรานบุญ ) 30 พฤศจิกายน 2550 20:09:25 น.

อย่าเอางานกลับไปบ้านด้วยล่ะ ไปปลดปล่อยใจให้สบายแล้วมาเริ่มต้นใหม่ มันก็ธรรมดาที่ใครก็ต้องอ่อนไหว ฉันไม่ใช่คนใจหิน อยากถามเขาเหมือนกันว่้าทำมันทำไม เคยมีความคิดขัดแย้งกะเขาครั้งหนึ่งแล้ว เราก็ไม่อยากมีปัญหา ไม่ใช่ไม่สู้คนหรอกนะ แต่ให้ฟ้าดินลงโทษเขาดีกว่า สบายใจกว่า   โดย: พราน (ตาพรานบุญ ) 30 พฤศจิกายน 2550 20:54:43 น.

พี่ปอ รี่ก็เคยเป็นแบบนี้ค่ะ แบบเอ๋อมากๆ เคยมีครั้งนึงที่เกือบพลาดมากๆ เล่าให้ใครฟังก็ซี้ดซ้าดตกใจ บอกว่า "รี่เอ๊ย แกเกือบเสร็จเค้าแล้ว" หนุ่มยุ่นหล่อเพื่อนรี่มาไทย พักตรงเกสเฮ้าส์ใกล้ MBK พอดีฝนตกตอนรี่ไปส่งกลับ เค้าก็ชวนไปที่ห้องเลยเชียว รี่ก็เอ๋อๆ ไปก็ได้ ไม่เห็นเป็นไร รอฝนหยุดค่อยกลับ ดีที่เกสเฮ้าส์ไม่ให้คนไทยขึ้นไปค่ะ เลยนั่งหาไรดื่มอยู่ที่เพิงใกล้ๆ กลางวันแสกๆ รี่ก็งงจัด กล้าคิดกล้าทำแบบนั้นจริงๆหรอ พี่ปอน่ารัก รี่ว่าคนที่ได้รู้จักและใกล้ชิดก็ต้องสนใจเป็นธรรมดาแหละค่ะ อยู่ที่พี่ปอแหละว่าจะเปิดโอกาสให้เค้าเหล่านั้นรึเปล่า สวยเลือกได้ แต่ไม่ยอมเลือกนี่จิ หุหุ   โดย: ShiEri 1 ธันวาคม 2550 10:16:56 น.

สงสัยเรียนหนัก พี่จุน่ะ น่าจะไม่เอ๋อ แต่ขี้ลืม รู้ว่าตัวเองขี้ลืมเลยเก็บของไว้อย่างดีกันลืม......... สุดท้ายลืมที่เก็บ   โดย: กระจ้อน 2 ธันวาคม 2550 9:04:12 น.

มอนิ่งเมืองไทยจ้ะพี่ปอ วันนี้ว่าง เลยมาเสนอหน้านิดเนิง   โดย: กระต่ายลงพุง 2 ธันวาคม 2550 10:07:32 น.