เล่าไปเรื่อย....(กิน)...เหล้าไปเรื่อย

ไม่ได้เขียนซะนานทั้งบล็อก ทั้ง thesis....เฮ้อ..ก็งานยุ่งนี่นะ...ท่านพระครู ก็มีไอเดีย บรรเจิดตลอด ตัวฉันก็ มีไอเดียบรรเจิดเหมียนกัล...ลงท้ายก็เลย ตายอนาถอยู่ในแลปนั่นแหละ.......

อากาศที่เยอรมนีกลับมาหนาวสะท้านทรวงอีกแล้ว.... ในหนึ่งวันมีทั้งหิมะ ทั้งลม ทั้งฝน ฝนปนหิมะ แล้วก็แดดแจ่ม...ฉันเองออกจะงงๆ ว่านี่มันฤดูอะไรกันแน่...

อากาศเปลียนแปลง อารมณ์แปรปรวน ความเครียดต่อเนื่อง ทำงานเลิกดึก พักผ่อนน้อย และปาร์ตี้บ่อย....ฉันเลยไม่สบายอีกแล้วค่ะ...เป็นหวัดลงคอ ไอทั้งวันทั้งคืน ยังกะหมาเห่า ไอจนปวดหัว หมดแรง ไม่ต้องไปออกกำลัง กล้ามเนื้อส่วนใต้กระบังลม มาถึงพุงนี่แบนแต๊ดแต๋ เพราะมันไอเกร็งอยู่ตลอดเวลา...ใช่ว่าจะดีนะคะ หายใจลำบาก...


ปีนี้ฉันสุขภาพกายไม่ค่อยดี..เป็นหวัดบ่อย หายช้า แล้วยังมีปวดกระเพาะเป็นระยะๆ ...ต้องดูแลตัวเองมากกว่านี้ นั่นก็เรื่องทางร่างกายนะคะ ส่วนจิตใจก็ดีขึ้นค่ะ...ยังหลงๆ วนๆ อยู่บ้าง แต่ก็ค่อยๆ ปรับไปในทิศทางที่ดีขึ้น....

ฉันว่า ในชีวิตเยินๆ ของฉัน มีโชคอยู่หนึ่งอย่าง...คือ มีเพื่อนดี...ต่อให้คนที่ฉันร้องห่มร้องไห้ เพราะเขา มองอย่างยุติธรรมแล้ว เขาก็เป็นคนที่ดีมาก....เพียงแต่เขาไม่ได้เป็นอย่างที่ฉันอยากจะให้เป็น...ก็แค่นั้น....


เลิกเล่าความหลังดีกว่า...เล่าเรื่องทำงานดีกว่า...คงจำเจ๊ติ๊ เพื่อนซี้สาวบราซิล ของฉันได้นะคะ ตอนนี้เธอได้ตำแหน่งงานประจำที่บริษัท จะย้ายไปแล้ว ฉันกับน้องโทเบียส ก็เศร้ากันนิดหน่อย เพราะแกงค์กาแฟยามบ่าย นินทานายของเรา จะขาดสมาชิกไป...

เจ๊ติ๊.......แกไม่ได้ทิ้งเพื่อนตัวดำๆ อย่างฉันแค่จาก ไปทำงานบริษัทหรอกนะ....จากที่เคย อกหักมา กอดคอร้องไห้มาด้วยกัน เจ๊แกก็มีคนมาดามอกเรียบร้อย...คือ อีตาโรหิต นั่นเอง.....ตอนนี้รักกันหวานจี๋ ..ฉันก็ดีใจกะเพื่อน (โอ้ววววว กัดฟันพูด เลือดกลบปากเลยทีเดียวววว) ดีใจกะเพื่อนแต่ เศร้าใจกะตัวเองล่ะค่ะ งานนี้.....ไม่เป็นไร คนอย่างกุสุ โดดเดี่ยว แต่ไม่เดี่ยวดายค่ะ....ฮือ ฮือ ขอแอบเช็ดน้ำตาหน่อยนะ ( บอกแล้วไงว่า ถึงยังไงมีเพื่อนดี....)

ก็เจ๊แกจะไปแล้ว...เราเลยปาร์ตี้กันบ่อยๆ แล้วปาร์ตี้มันคู่กับอะไรคะ....ก็อัลกอฮอล์น่ะสิ ถ้าเห็นตำตา เปิดฝาแล้ว...... ฉันอดได้ที่ไหนล่ะคะ.. ฉันพยายามงดมาตั้งแต่ปีใหม่ได้ 2 เดือนกว่าๆ พอฉันออกไปเปรี้ยวงานเบียร์ดำกับพี่ยันส์เนี่ย....ฉันก็ศีลข้อห้าแตกเล็กน้อย...ดื่มไวน์แค่ 1 แก้ว (หวานมาก ไม่อร่อย) แล้วก็ค็อกเทล มั่วๆ อีก 1 แก้ว

มาขาดกระจุยก็วัน เมื่อสองอาทิตย์ที่แล้วที่เรามี พาสต้าปาร์ตี้กันนี้แหละ...ฟาบิโอ กับวาเลนติน่า โชว์ฝีมือ ทำพาสต้าสไตล์อิตาเลียนแท้...ส่วนฉันก็รับปากว่า จะทำขนามหวานไปให้ คือ เค้กสตรอเบอรี่....ฉันก็ตามเคย คือไปถึงเป็นคนสุดท้าย พี่ยันส์ กะโรหิตรุมประณามเล็กน้อย...แต่พอเห็นหน้าตาเค้กสตรอเบอรี่แล้วทุกคนก็ให้อภัย....

เป็นมื้ออาหาร ที่ยาวนานมาก และเป็นอาหารเย็นที่หนักท้องน่าดู เพราะปกติตอนเย็นฉันจะกินแต่ซุปน้ำใส ไก่ต้มใส่ผัก ไม่ก็ข้าวไข่เจียว ไปตามเรื่อง...เจอ อาหารเย็นแบบอิตาเลียนสองสามจาน อุดมไปด้วยชีส และเติมไวน์กันไม่อั้น...หลังอาหารกุสุมาก็แน่นตื้อ...ยืนพุงป่อง..ลูบท้องไปมา.. ปากก็บ่นๆ โอ้ยแน่นพุง พี่ยันส์นั่งซดไวน์อยู่บนโซฟา...หันมาพยักเพยิดกะฟาบิโอ กระแนะกระแหนน้องกุว่า

"แบนยังกะกระดาษแล้วยังจะมาบ่นอีก"... แหม...ก็ฉันเตี้ยนี่หว่า...สูงแค่ 158 เซ็น เกิดพุงปูดมันก็แลดูเป็น แซมมี่อะดอง น่ะสิ ใครจะไปสูงได้เปรียบอย่างพี่ยันส์ล่ะค่ะ...เวลายืนคุยกัน สภาพฉันเหมือนหมาน้อย... แหงนมองเสาโทรเลขไม่มีผิด.... (เปรียบเทียบตัวเองน่ารักเนาะ...จริงๆ แล้วเหมือนไหกระเทียมมากกว่า)

พาสต้าปาร์ตี้ของพวกเราสนุกสนานมาก....กินกันอิ่มแล้วก็นั่งคุยกัน. ดื่มไวน์ เจ๊ติ๊ชงกาแฟแจก.แล้วก็กินขนม.... ฉันเสียใจนิดหน่อย ที่ไม่ได้ถามเพื่อนๆ ก่อนว่า ใครชอบ หรือ ไม่ชอบกินขนมอะไร...ทำเค้กสตรอเบอรี่ไปก็คิดว่า มันเป็นผลไม้หน้าร้อนที่ใครๆ ก็น่าจะชอบ ปรากฏว่า วาเลนติน่า แพ้สตรอเบอรี่ อย่างแรง ขนาดที่ถ้ากินเข้าไปจะหายใจไม่ออก เลยอดกินขนมหวานไปเลย..... ส่วนฟาบิโอ แทบตีปีก เธอประกาศก้องว่า...."วาเลนติน่า กินไม่ได้ ไม่เป็นไร ฉันรับผิดชอบแทนเอง..." ตลกบริโภค จริงๆ เลยเพื่อน....

เท่าที่ฉันสังเกตดูนะคะ ไม่ใช่แต่สาวๆ หรอกค่ะ ที่ชอบทานขนมหวาน หนุ่มๆ เพื่อนฉันแถวนี้ ชอบกินของหวานกันทุกคน ผู้ชายเวลากิน กินเยอะกว่าผู้หญิงซะด้วยสิคะ....ดังนั้น มีเท่าไหร่ ก็เรียบวุธ...

คืนนั้นฉันก็ กินไป(เหล้า) เยอะ เหมือนกัน ไวน์ 4 แก้ว ตามด้วย เหล้าผลไม้ อีก 2 เป็ก..(ถ้าคืนไหน กินเข้าไปยังจำได้ว่า กี่แก้ว แปลว่า คืนนั้นไม่เมาเท่าไหร่...ถ้าจำไม่ได้เมื่อไหร่ แปลว่า มีคนต้องหิ้วปีกมาส่งที่บ้าน) แต่ใครจะดื่ม มากเท่าไหร่ ก็สู้ หนุ่มตับเหล็ก จากสาธารณรัฐเชค (พี่ยันส์) ไม่ได้..หญิงไทย ขยันเทรนอย่างฉัน...แพ้หลุดลุ่ย....สัมภาษณ์กันเป็นเรื่องเป็นราวแล้ว ว่า

ตกลงพี่ยันส์มีความจุ แอลกอฮอล์เท่าใด.เมื่อใช้เบียร์เป็นมาตรวัด....?
คำตอบคือ....แอ่น แอ๊นนนนนน.... 15 ไพน์.... แกบอกว่า ถ้าถึงจุดที่เมา ไม่สบายตัวเนี่ย คือ 15 แต่ ปกติเวลากิน จะอยู่ที่ 12-13 อื้อ....หกลิตรครึ่ง....เอง. ไม่ให้เรียก ว่า ตับเหล็ก แล้วจะเรียกว่าอะไร......

ก็กินๆ ดื่มๆ แล้วก็เปิดเพลงเต้นรำกัน...พี่ยันส์เล่นกีตาร์ ให้เราพยายามร้องคาราโอเกะ (ตามที่วาเลนติน่าเรียกร้อง) แต่หาเพลงที่เป็นทั้งคนร้องและคนเล่นไม่ได้..ก๊องๆ แก๊งๆ กันอยู่สักพัก..(แกไม่ได้เล่นมาหลาย ปี มีสนิม) สุดท้ายวาเลนติน่าไป เต้นระบำหน้าท้องกับเจ๊ติ๊ซะนี่....ขำมากๆ...ตอนที่ฟาบิโอกับโรหิต พยายามจะเต้นระบำหน้าท้อง...แต่สุดท้ายก็เลื้อยมาหาของกิน.ใส่ปาก..

ฉันอดไม่ได้เลยต้องร่วมวงเต้นด้วยคน.....วาเลนติน่าอยากให้ เต้น ซาลซ่า...ฉันพยายามจะสอนพี่ยันส์เต้น แต่แกไม่สามารถ แกเปลี่ยนเป็นเต้นวอลซ์ (กับดนตรีละติน) ไปซะเฉยๆ.....เหวี่ยงฉันไปมาอยู่สองสามรอบ ไม่สะใจ แกไปเปลี่ยนดนตรีเป็นวอลซ์จริงๆ ...และเปลี่ยนบทบาท...เป็นแกเป็นคนสอน..(มันคือ อีโก้ ของปู้ชายล่ะสิ อิอิ) แต่ฉันเรียนวอลซ์ มานิดหน่อย ถึงจะไม่ค่อยได้ใช้ ก็ยังพอเต้นได้บ้าง.... ...ก็สนุกดี.....ฉันชอบจังหวะวอลซ์นะคะ รู้สึกว่ามันโรแมนติกมาก.... แบบ ล่องลอยไปบนฟลอร์น่ะค่ะ...ชวนเคลิ้มนะนั่น...

อีกจังหวะ เรียกอะไรไม่รู้โบราณ ๆ แบบ ต้องยืนซ้อนหลังกันเหมือนหนังไตตานิก...กางปีกแล้วจับมือกัน ไปด้านข้างสองก้าว.แล้วหันหน้ามองคู่เต้น สลับข้างกัน แล้วส่งผู้หญิงไป หาชายอื่น... คู่อื่นเขาอาจจะหันมองกันธรรมดา..แต่ฉันเต้นกับพี่ยันส์ ต้องใช้คำว่า "แหงน" ส่วนพี่แกก็ต้อง "ก้ม" อีตาโรหิต ถ่ายคลิปตอนฉันเต้นไว้ด้วย.. มันบอก

"กุสุมา ตอนยูเต้นกับยันส์นี่ ยูตัวเล็กมาก ยันส์ต้องก้มลงมาเยอะเลย ส่วนยูดูแล้วก็เหมือนโหนต้นไม้เลยอ่ะ"

นึกภาพแล้วโรแมนติกน่าดู.... เหมือนโคอาล่า เกาะต้นยูคาลิปตัส...ขอสารภาพว่า ปวดแขนเอาการ...

ฉันเต้นวอลซ์กับพี่ยันส์ โดนเหวี่ยงชนตู้ ชนกำแพง พากันสะดุดพรมอยู่สอง สามเพลงก็เลิก...วาเลนติน่า เข้ายึดกองบัญชาการ สั่งว่า "มาเต้นซาลซ่ากัน..." ว่าแล้วเธอก็บอกชื่อท่าต่างๆ และอธิบายท่าทาง ...ให้ฉันกับฟาบิโอเต้น....ขอยกเครดิตให้ ฟาบิโอ...เพราะ เต้นได้ อะเมซซิ่ง มาก.. สเต็ปดีมากๆ..ขอชมเลยค่ะ... แล้วก็นำดีด้วย..พอเต้นไปแล้วฉันบอก

"ฟาบิโอ..ท่านี้เหมือนฉันจะยังเดินขาดไป หนึ่งจังหวะนะ"
เธอก็จะ "อ้าวเหรอ..ลองใหม่"
แล้วแก้ได้ด้วย...เต้นรำกับคนเต้นเป็น นี่สนุกมาก...

ฉันไม่ได้เต้นรำนานแล้วล่ะค่ะ.. แล้วไม่เคยคิดจะเต้นซาลซ่า หรือไปปาร์ตี้กับใครอีกเลย มิไยเจ๊ติ๊จะคะยั้น คะยอ ชวนไปหลายครั้ง แต่ฉันทำใจไม่ได้ เพราะคนที่เคยไปด้วยกันกับฉัน ไม่อยู่ที่นี่แล้ว...แม้ฟังเพลงยังชวนแสลงใจเลย...ยอมรับค่ะ...ว่าเป็นเอามาก... มาวันนี้ จะความรัก ความหลัง ฝังใจอะไรนั่น ก็คงถึงเวลาแล้วล่ะ ที่จะปล่อยมันไป...ยึดมันไว้ รั้งมันไว้ ก็ทรมานใจไม่จบสิ้น.... เหนื่อยเปล่า.....ยังต้องเก็บแรงไว้ สู้กับอีกหลายอย่าง....


บล็อกนี้เขียนถึง พี่ยันส์เยอะมาก...ดูเหมือนฉันไปปิ๊งคนใหม่ แล้วลืมคนเก่าล่ะสิ....รับตรงๆ ก็ได้ ก็ใช่น่ะสิ...แต่เราก็เป็นเพื่อนกันนะ.(แอบกรี๊ดเพื่อนตัวเอง).. เล่นๆ สนุกๆ เฮฮา กัน ไปเป็นกลุ่มๆ...สบายใจดีและเป็นตัวของตัวเอง ไม่ต้องคอยเอาใจใคร enjoy his company ก็รู้สึกดีออก..

ถึงยังไงงานนี้ก็สวยปลอดภัย เพราะเขาไม่ มาทำท่าทางประหลาดๆ อะไรกับฉันนี่นา....อิอิ

Create Date : 21 มีนาคม 2551		6 comments
Last Update : 21 มีนาคม 2551 18:26:18 น.
Counter : 876 Pageviews.
Share Tweet