Bloggang.com : ดองกี้...ดองกี้ : บทนำ

บทนำ

ไดอารี่เล่มเก่ายังคงทำหน้าที่ของมันได้เป็นอย่างดี เรื่องราวต่างๆ มากมายที่ถูกบันทึกลงในนี้ อาจจะเพื่อเป็นสิ่งเตือนความทรงจำ หรือเป็นที่ระบายอารมณ์ของเจ้าของก็แล้วแต่ เรื่องราวทั้งหมดก็จะยังคงอยู่ในสมุดเล่มนี้

และหลังจากที่ได้เขียนอักษรตัวสุดท้ายเสร็จ ก็เกิดนึกอยากจะอ่านเรื่องต่างๆที่เคยได้ผ่านเข้ามาในชีวิต ด้วยระยะเวลาสองปีที่ผ่านมาหากก็ไม่เคยคิดที่อยากจะได้หยิบมันขึ้นมาอ่าน หรือนึกอยากจะเขียนเรื่องราวต่างๆ ลงไปเลย ไม่เลย ก็ไม่อยากจะมีความทรงจำในช่วงเวลานี้สักเท่าไหร่ แต่อะไรบางอย่างในวันนี้ที่ทำให้รู้สึกเหงาจนต้องหยิบมันออกมานั่งเขียน และก็นั่งอ่าน เหตุการณ์เมื่อวันเก่าๆ นั้นมันก็เหมือนเพิ่งจะเคยเกิดขึ้นเพียงไม่นานมานี่เอง ทั้งๆที่ความจริงแล้ว ทุกอย่างมันได้ผ่านมาแล้วถึง 2 ปี...

...ใช่ มันตั้ง 2 ปีมาแล้ว แต่... ทำไมใจมันถึงยังไม่เคยลืมเลยสักครั้งเดียว ทุกสิ่งทุกอย่างยังดูเหมือนใหม่ สด แจ่มชัดอยู่ในความทรงจำตลอดเวลา

เอ๊ะ.. นี่เรานึกครึ้มอะไรขึ้นมานะ ถึงได้นึกอยากจะอ่านมันขึ้นมาซะอย่างนั้น ยิ่งได้อ่าน มันก็ยิ่งทำให้ต้องนึกถึง..เขา..มากขึ้นเท่านั้นเอง ทั้งๆ ที่.. ไม่ควรเลย ไม่ควรที่จะนึกถึงเขาเลย

‘หากรู้อย่างนี้ ฉันคงไม่ยอมให้เธอไป
หากรู้สักหน่อย จะยอมพูดจาดีๆ
หากรู้อย่างนั้นฉันจะยอม จะง้อขอเธอคืนดี
จะทำทุกทางที่มี ไม่ให้เธอไป’

เสียงเพลงที่ดังมาจากวิทยุที่เปิดทิ้งไว้ไม่ให้บ้าน ที่ตอนนี้มีเพียงแค่หญิงสาวร่างโปร่งบางอาศัยอยู่เพียงคนเดียวนั้นดูเงียบเหงาจนเกินไปนัก แต่มันก็กลับทำให้ต้องรู้สึกเหงา และเศร้าขึ้นมาจับใจ ...คิดถึง‘เขา’จัง เขาที่ไม่รู้ว่าตอนนี้จะเป็นยังไง เขาที่เธอก็ไม่รู้ว่าอยู่ ณ ที่แห่งไหน และก็เขา ที่เธอเป็นคนเลือกที่จะจากไปเอง

นั่นสินะ หากว่ารู้สักนิดว่ามันจะต้องเป็นอย่างนี้ เธอคงจะไม่ยอมปล่อยเขาไปแน่ๆ และถ้าเพียงจะรู้อีกว่าในวันนี้จะต้องมานั่งเจ็บปวดกับสิ่งที่ผ่านมา วันนั้นเธอก็คงจะยอมเป็นฝ่ายง้องอนและพูดจา ปรับความเข้าใจกันไปแล้ว แต่ในเมื่อทุกอย่างมันเป็นอดีตที่ไม่สามารถจะกลับไปแก้ไขอะไรได้ เธอก็ต้องยอมรับ และก็อยู่กับมันให้ได้ ในเมื่อทุกอย่างที่เกิดขึ้น เธอเป็นคนเลือก เลือกที่จะให้มันเป็นอย่างนี้เองนี่นา...

‘เวลาไม่ช่วยอะไร หากใจยังฝังจำ ยังเตือนยังย้ำ…’

วิทยุเงียบไป ด้วยว่าคนที่อยู่เพียงคนเดียวในที่นั้นไม่อาจทนฟังต่อไปได้อีก คิดอย่างขำขำว่าวันนี้ เหมือนดีเจจะมีพรายกระซิบ ถึงได้รับรู้จิตใจของเธอซะจริงๆ เปิดเพลงได้กระแทกอารมณ์อะไรขนาดนี้

เฮ้อ.. แต่ยังไงซะ เวลามันก็จะต้องช่วยได้ มีเพียงเวลาเท่านั้นที่มันจะเยียวยาทุกอย่างให้มันหายดี ถึงแม้จะไม่รู้ว่ามันจะนานสักแค่ไหนก็ตาม.......

Create Date : 20 มิถุนายน 2553

Last Update : 20 มิถุนายน 2553 4:02:35 น.

0 comments

Counter : 203 Pageviews.