ผมชอบประโยคหนึ่งที่แม่ชีท่านหนึ่งกล่าวไว้อย่างน่าฟังว่า
"ความรักที่มีจากความเห็นแก่ตัวจะนำมาซึ่งความอีดอัดคับข้องแล้วก็จะจืดจางเพราะรักนั้นไม่เป็นดั่งใจ"
ขอถามเจ้าของบล๊อคสักนิดว่า..ความรักที่มาจากความเห็นแก่ตัว มาจากการไม่รู้ผิดชอบชั่วดี มันจะมีความสุขอย่างยั่งยืนได้ไหม และจะนำพาซึ่งความภูมิใจมาให้แก่เราได้อย่างไร?

อแด่

เราชอบผู้ชายคนหนึ่ง เรารู้ว่าเขามีอดีตแล้วเขายังไม่ลืมอดีตแต่เราก้อไม่กล้าถามอะไรเขามาก เราคิดว่าเวลาคงช่วยเค้าได้เราก้อคุยกันไปเรื่อยๆ แสดงความเปนห่วง ดูแลเวลาเค้ามีปัญหา เราเริ่มจากเพื่อน พอสนิทกันมากขึ้นจาเพื่อนก้อกลายเปนแฟน เรามีความสุขกันมาก พอมาวันหนึ่งเรามารู้ว่าเขามีครอบครัวอยู่แล้ว มีลูกแล้ว 1 คน เราอึ้งมาก เสียใจ แทบจะล้มทั้งยืน เราคิดอะไรไม่ออก แต่เราก้อตัดสินใจถามเค้า ตอนแรกเค้าเงียบ แล้วเขาก็พูดว่าขอโทษ เราเลยถามว่าทำใมทำกับเราแบบนี้ เขอก็ขอโทษที่ไม่ได้บอก แต่เขาบอกว่าเลิกกันแล้ว แต่เขายังส่งเสียเลี้ยงดูลูกอยู่ อ่ะโอเครปัญหานี้เราให้มันจบไปเพราะไม่อยากทะเลาะแล้วอีกอย่างก้อเป็นอดีตด้วย แต่พอมาตอนปัจจุบันนี้ ภรรยาเก่าเขาโทรมา ยังแอบแชทกัน แล้วใหนจะยังแฟนเก่าที่เขาไม่เคยลืมมาหาบ่อยๆ ไปดื่มกันบ่อยๆ เราไม่รู้จะทำยังไงดีพยามจะตัดใจแล้วออกไปจากชีวิตเขาหลายครั้งมาก แต่พอเขามาคุยดีกับเราเราก้อลืมทุกอย่างที่เขาทำหมด ขอคำแนะนำหน่อยนะคะ ถ้าต้องตัดใจต้องทำอย่างไรบ้าง

การมาที่หลังไม่ได้แสดงว่าผิดนะค่ะ. แค่มาเจอกันช้าไป ถึงเขามาเจอฉันหรือฉันไม่ยุ่งกับเขา. เขาก้อต้องมีคนอื่นอีก เพราะเขาไม่เหลือความรักให้เมียเขาอีกแล้วและเขาก้อต้องมีคนอื่น. คนสองคนถ้ารักกันจิง ไม่มีคัยเขาไปแยกมาได้ แต่ถ้าไม่ถึงไม่มีที่สามเขาก้อเลิกกันอยู่ดี แค่เราเป็นตัวตัดสินใจนั่นเอง

ตรงกับชีวิตตอนนี้เลย

ตรงกับชีวิตตอนนี้เลย