 |
|
|
 |
 |
|
|
| | 1 | 2 | 3 | 4 |
| 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 |
| 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 |
| 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 |
| 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | |
|
|
| |
|
 |
|
|
|
...เก็บตกงานแต่งงาน...
โทรศัพท์ดังขณะที่กำลังจอดรถอยู่
เรา: "ถึงแล้วจอดรถอยู่ อยู่ไหนแล้วอ่ะ"
(เดาว่าคนที่โทรมายังไม่น่าจะถึง เพราะเรามาก่อนครึ่งชั่วโมง)
คนที่โทรมา: "อยู่ที่ lobby แล้ว คนเพียบเลย"
(เวง...ลืมไปนัดทีไรมันมาเร็วพอๆ กับเราทุกที -__-' )
เรา: "มาหาชั้นที่ลานจอดรถก่อนป่ะ จะได้เอากล้องไป
(บอกยี่ห้อรถกับเลขทะเบียนเสร็จสรรพ)"
คนที่โทรมา: "อ๋อ คันนี้เองที่รถเราตามมา เดี๋ยวไปหา"
ว่าแล้วคุณท่านก็เดินมาด้วยความรวดเร็ว
เพิ่งจอดรถเสร็จยังไม่ทันได้เติมหน้าเลย >__<
คนที่โทรมา: "ไม่กล้าเข้างานว่ะ หาชื่อเจ้าสาวไม่เจอ"
เรา: "เอ่อ...เพื่อนเรามันเปลี่ยนชื่อตั้งนานแล้วว้อย"
* แล้วก็พบว่าเพื่อนๆ อีกหลายคนก็งงไปเหมือนกัน
เพราะว่าไม่ได้การ์ด มีแต่เจ้าสาวโทรแล้วให้บอกต่อๆ
แถมเจ้าสาวก็ไม่ได้ประกาศว่าเปลี่ยนชื่อจริง
ปกติเรียกกันแต่ชื่อเล่น ทุกคนเลยจำได้แต่ชื่อจริงสมัยเรียน
ขึ้นมาถึงงานกำลังจะพุ่งไปหาเจ้าสาว ตื่นเต้นเพื่อนเราสวยจัง
คนข้างๆ สะกิด เฮ้ยๆ ใส่ซองรับของชำร่วยกันก่อน
WB: "ไม่มีซองว่ะ" (จะมีได้ไง เจ้าสาวไม่แจกการ์ด)
เรา: "เตรียมซองมาจากบ้านว่ะ ขอเค้าดิ น่าจะมี"
WB: "มีซองไหมครับ" (ทำตัวสุภาพกับสาวแปลกหน้า)
คุณผู้หญิงหน้างาน: "ซองเหรอคะ (หน้าตาลำบากใจ) ไม่มีค่ะ"
WB & เรา: "..." แขกสองคนอึ้งไป เอาจริงดิ? ไม่มีซองเตรียมไว้
คุณผู้หญิงหน้างาน: "(หันไปถามเพื่อนว่ามีซองไหม เพื่อนก็บอกว่าไม่มี)"
WB: "เอาไงดีวะ"
เรา: "เอ่อ...นั่นดิ เอาไงดีวะแก หยอดตังค์ไปเฉยๆ ก็คงไม่เหมาะ"
WB: "... (มองหน้าแบบว่าคิดได้ไง)"
เรา: " ^ ^' "
WB: "ใส่ซองเดียวกับแกก็ได้"
เรา: "เอ่อ...ชั้นปิดซองไปแล้วว่ะ แบบว่าทาน้ำปิดเลยอ่ะ"
WB: "งั้นเอาไงดีวะ ไม่มีซอง"
เรา: "(หายใจเข้าลึกๆ) ใส่ซองเดียวกันก็ได้วะ ชั้นแค่เปิดซอง"
WB: "เออ...เอาเลย"
สุดท้ายก็ต้องยืนแงะซองที่ตัวเองปิดมาอย่างดี T__T
ให้ไอ้คนข้างๆ ใส่ตังค์ไป ขอปากกาจากคุณผู้หญิงที่โต๊ะต้อนรับ
WB: "เขียนชื่อให้ด้วย"
เรา: "เออ...(ซองก็ไม่เตรียมยังหาเรื่องใช้อีกนะเอ็ง!)"
* คุณผู้หญิงหน้างานอุตส่าห์แจกของชำร่วยสีชมพูให้เรา สีฟ้าให้คนข้างๆ
แต่นั่งๆ โต๊ะไป เอ๊ะ...เพื่อนเรามันเล็งสีชมพูแทนที่จะเป็นสีฟ้าแฮะ
สุดท้ายตอนก่อนกลับบ้านให้เลือกว่าจะเอาสีอะไร...เอาสีชมพูจริงด้วย
หวานแหววจริงๆ เพื่อนตู >__< (หรือว่าจะเอาไปให้กิ๊ก 555)
พิธีกร: "แต่งงานกันทำไมวะ โง่จะตาย"
WB & เรา: "เฮ้ย"
เรา: "อะไรนะ?"
WB: "มันบอกว่าแต่งงานกันทำไมวะ โง่จะตาย"
ขอบใจที่บอกแก คือชั้นก็ได้ยินแต่ไม่อยากเชื่อน่ะ ^ ^"
พิธีกร: "ก็จริงนี่นา...แต่งงานกันทำไมวะ โง่จะตาย"
WB & เรา: "... (การอกหักทำให้คนที่เชื่อในความรัก
และไม่เคยคิดอะไรนอกจากการเป็นแม่บ้าน อยู่บ้าน เลี้ยงลูก เปลี่ยนไปได้)"
ไม่ถึงชั่วโมงหลังจากนั้น พิธีกรก็ขึ้นไปรับหน้าที่
ก่อนจะพูดชื่นชมความรักโดยเฉพาะความรักของบ่าวสาวอย่างมากมาย
WB: "เฮ้ย...ตะกี้มันไม่ได้พูดอย่างนี้นี่นา"
เรา: "นั่นดิแก ตะกี้ที่ได้ยินไม่ใช่แบบนี้นะ"
WB: "เออ...แต่ขืนมันพูดบนเวที งานคงแตกว่ะ"
* ทำไมเราถึงปล่อยให้คนคนหนึ่งมีความสำคัญกับเรามากมาย
จนสามารถเปลี่ยนชีวิตเราไปได้ขนาดนี้?
หรือจริงๆ แล้วมันจะเป็นแค่เพียงชั่วระยะเวลาหนึ่ง
ที่พอเมื่อแผลหายดี...เราก็จะสามารถกลับมาเป็นคนเดิมได้?
PW & MP"ใครไม่มีซองมาเอาซองที่นี่"
(แจกจ่ายซองให้เพื่อนๆ ที่ไม่มี โดยเฉพาะหนุ่มๆ)
WB: "เอาซองมาจากไหน?"
PW : "หน้างานไง มีเพียบเลย เลยเอามาเผื่อ"
WB: "เฮ้ย แต่เมื่อตอนเรามาไม่มีซองนะ (หันมาขอแรงหนุน)"
เรา: "สงสัยพอพวกเราถามหาเค้าเลยคิดได้ แล้วเดินไปซื้อที่เซเว่นมาน่ะแก"
WB: " -___-' "
* แต่ซองเซเว่นมันจะหวานแหววขนาดนั้นเลยเหรอ
หรือพวกเรามาเร็วไปเค้ายังจัดของไม่ทันหว่า?
WL: "ว่าแต่สองคนนั้นเค้าเป็นใครฟะ"
(มองไปยังคุณลุงคุณป้าสองคนที่มานั่งโต๊ะพวกเราซะอย่างนั้น
เรา: "เอ่อ...ชั้นไม่รู้ว่ะแก ชั้นกับไอ้WBเดินไปตักอาหาร
กลับมาก็เจอพวกเค้ามานั่งพร้อมจานข้าวแล้ว แถมไม่ลุกอีกต่างหาก"
WL: "เค้าก็รู้ตัวเหมือนกันนะ นั่งเลิ่กลั่กแบบว่าไอ้เด็กพวกนี้เป็นใคร"
เรา: "เออดิ สงสัยเค้าคงเป็นรุ่นพี่โรงเรียนเรามั้ง แบบว่าพวกเรารุ่น 26 เค้ารุ่น 16"
WL: "ดูจากหน้าแล้วน่าจะเป็นเลขตัวเดียวแบบว่ารุ่น 6 ว่ะ 555"
* และแล้วคุณลุงคุณป้าสองคนที่ว่าก็นั่งยาวจนจบพิธีการบนเวที
สุดยอดมาก ทนนั่งท่ามกลางพวกเราสองโต๊ะที่เฮฮากันไปมาได้
ว่าแต่ว่า...สองคนนั่นเค้าเป็นใครกันล่ะฟะเนี่ย?
MP: "เฮ้ย...แฟนไอ้WLคนนี้ไม่ใช่คนเดิมใช่ไหม"
PW: "อืม ไม่ใช่คนที่ไปงานเลี้ยงส่งโต้ง"
JI: "แล้วคนเก่าสมัยมัธยมไปไหนแล้วล่ะ"
เรา: "เอ่อ...แก...เค้าเลิกกันตั้งชาติเศษแล้ว"
JI: "อ้าว จริงดิ เลิกกันได้ไง?"
เรา: "อยากรู้ต้องถาม MP ว่ะ คนนั้น inside"
WB: "แต่เราว่าคนนี้หน้าคุ้นๆ นะ เหมือนเคยเจอตอนกินสุกี้"
เรา: "อ๋อ ตอนนั้นที่ชั้นกับแกแล้วก็อีกไม่กี่คนไปกินกันใช่ป่ะ?"
WB: "เออๆ แกจำได้ไหม เราว่าหน้าคุ้นๆ ว่ะ"
เรา: "แหะ แหะ จำไม่ได้ ^ ^' "
* นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า เวลาเพื่อนพาแฟนมา ต้องดูดีๆ
อย่าสุ่มสี่สุ่มห้าไปคิดว่าเป็นแฟนคนเดิมที่พามาครั้งก่อนๆ หน้านี้
เพราะเพื่อนอาจเป็นอันตรายจากความหวังดีที่เราอยากคุยกับแฟนเพื่อนได้
ว่าแต่ตกลงไอ้พวกนี้มันจะเปลี่ยนแฟนทุกครั้งที่นัดเจอกันเลยเรอะ???
PW: "ถ่ายรูปหมู่กัน"
ทุกคนมารวมตัวกันแบบไม่ยอมพลาด...ว่าแต่ใครจะถ่ายล่ะ
JI's b/f: "เดี๋ยวผมถ่ายให้ (เสียสละสุดฤทธิ์)"
JI: "ตายแล้ว ให้เค้าถ่ายรูปก็มีแต่ชั้นสิ"
เพื่อนๆ: "เออว่ะ งี้ไม่แฟร์ดิ (เริ่มโวยวาย)"
ตากล้องอาสา: "เอานะครับ...หนึ่ง...สอง..."
(เสียงดังฟังชัดตามประสาเด็กเตรียมทหารเก่า)
SS: "เฮ้ย นับเหมือนเรียกแถวเลยว่ะ"
เพื่อนๆ: "เออ...จริงว่ะ"
* ขำๆ นานๆ ได้เจอกันเยอะๆ ที
เห่อกับการถ่ายรูปหมู่จนตากล้องของงานงง
ถามว่าไม่รอเจ้าบ่าวเจ้าสาวก่อนเหรอครับ
ทุกคนก็แบบว่าเจ้าบ่าวเจ้าสาวมาเป็นตัวประกอบหน่อยดิ๊
เร็วเข้า...เพื่อนๆ จะถ่ายรูปกันแก้คิดถึง 555
PT: "ตกลงไปต่อกันรึเปล่า"
JI: "อยากไปอ่ะแก แต่ไม่มีผู้หญิงไปต่อเลย"
MP: "(หันมาหาเรา) ไปรึเปล่า"
เรา: "ไม่ไปว่ะ ไม่ได้เอาชุดมาเปลี่ยน ใส่ชุดนี้ไม่ self"
MP: "เฮ้ย ไปเหอะ ไม่เป็นไรหรอก"
เรา: "แล้วแกไปชุดนี้เหรอ?"
MP: "เปล่า เอาชุดมาเปลี่ยน"
เรา: " -__-' (แล้วมีหน้ามายุให้ตูไป) "
PT: "ตกลงไปเปล่า"
JI: "อยากไปอ่ะแก แต่ไม่มีใครไป"
MP: "(หันมามองหน้า) นี่ถ้าแกไปเพื่อนผู้หญิงไปกันหมดเลยนะ"
เอ่อ...ตลกเอาชีวิตมาขึ้นกับชั้นทำไมวะ
PT & KP: "ไปเหอะ ชุดนี้ไปก็ได้"
เรา: "ไม่เอาว้อย ไม่ self ไว้โอกาสหน้า"
JI: "โธ่...แก...ไปเหอะ ชั้นอยากไปเที่ยว
เห็นใจชั้นหน่อยแฟนชั้นเหล้าไม่กิน บุหรี่ไม่สูบ เที่ยวก็ไม่เที่ยว
เพื่อนๆ กรุณาพาชั้นเที่ยวหน่อย นานๆ จะได้มีโอกาสที"
(คุณแฟนนั่งยิ้มอย่างสงบอยู่ข้างๆ ให้ตายดิเรียบร้อยจริงๆ)
MP: "ไอ้ PT แกถอดสูทมาให้มันใส่ทับเลยดีกว่า"
PT & เรา: "เฮ้ย..."
SS: "อ่ะ...(ถอดสูทยื่นมาให้ก่อนเพื่อน)"
เรา: "ขอบใจว่ะแก แต่ชั้นใส่ไม่ได้ สูทแกมันตัวเล็กไป"
PT & SS: "เฮ้ย... (สูทที่ส่งมาตัวใหญ่มั่กๆ)"
KP: "ไม่ไปคราวนี้แจกใบเตือนนะ"
เรา: "เออ เอาใบเตือนมา แล้วไว้ไปคราวหน้า"
* สรุปว่ายกขบวนไปต่อกับเพียบเลย ไม่รู้เป็นไงมั่ง
แต่ไม่สามารถจริงๆ นอกจากไม่ self กับชุดแล้ว
ยังมึนมาทั้งวันรู้สึกอยากกลับไปนอนมากๆ อีกด้วย
เรา: "ตกลงแกจะลงไหนเพื่อน"
WB: "ตรงเกษตรก็ได้ แต่แกกลับรถลำบากเปล่า"
เรา: "ไม่ลำบากหรอก วนๆ นิดเดียวเอง แค่ไม่สามารถไปส่งแกที่บ้านได้อ่ะ"
WB: "แหงดิ ไปแกก็หลงอีก"
เรา: "แหงม ถ้าชั้นไปแกก็ต้องเขียนแผนที่ให้ชั้นกลับบ้านแหละ"
* ขำๆ ที่อดีต navigator ส่วนตัวยังจำได้
ถึงความสามารถเกี่ยวกับทิศทางของเราที่ต่ำมาตั้งแต่ไหนแต่ไร
ที่ขำสุดคือตอนเรียนจบใหม่ๆ โทรเข้าบ้านมัน
ปรากฏว่าเจ้าตัวไปรับน้องป.โท คุณแม่รับสายแทน
ด้วยความที่หลงทางแถมฝนเริ่มตกปรอยๆ ก็เลยเอาวะ...
สวัสดีค่ะคุณแม่ แนะนำตัวเสร็จสรรพ แล้วถามทางคุณแม่ซะอย่างนั้น
คุณแม่ก็ใจดีมาก อธิบายเสร็จสรรพไปทางนั้นทางนี้นะลูก
เกรงใจมาก แต่ก็ขำๆ ประมาณว่าเพื่อนตูกลับมา
คุณแม่คงไม่ต้องอธิบายมากมันก็รู้แหละว่าใครโทรไปหา
* นานๆ เจอกันทีก็สนุกดี ไม่ได้เจอกันนานมากแล้ว
ขอโทษ...ที่ไม่ได้อยู่ตรงนั้นในวันที่เธอรู้สึกแย่ที่สุด
แล้วก็ขอโทษ...ที่ไม่สามารถกลับไปอยู่ตรงนั้นได้อีกแล้ว
* วันอาทิตย์ไปหาหมอเพื่อ Follow up
โดนฉีดยาอีกแล้ว >_< แถมต้องทำความสะอาดหูด้วย
จากนัดห่างสามอาทิตย์ เลยลดเหลือสองอาทิตย์แทน
คุณหมอคงแบบว่าเอ่อ...อุตส่าห์เห็นท่าว่าจะดี
นัดมาดูห่างขึ้น...ทำไมยัยเด็กนี่ไม่ยอมหายฟะ?
* ขอบคุณ PC จาก TexaS (พี่ OLI)
และจากตลาดน้ำ (วี เบ็บ น้ำตาล ก้อย มิ้งค์)
ขอบคุณมากๆ ที่คิดถึงกันเวลาไปเที่ยว @^__^@
| Create Date : 08 มีนาคม 2549 |
| Last Update : 8 มีนาคม 2549 22:04:46 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 518 Pageviews. |
|
 |
|
|
| โดย: TPG IP: 193.11.235.71 วันที่: 10 มีนาคม 2549 เวลา:17:52:28 น. |
|
|
|
|
| Nontagorn |
 |
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
