ม เอกชน มันอยู่ได้ก็เพราะเหตุนี้ละ
หนมผิงไปเรียน ป โท มาสามครั้งแล้วอะ
ครั้งแรกวิชาพฤติกรรมองค์กรณ์ อันนี้ดูแล้วพอสู้ไหว คุณองค์กรณ์ไม่ค่อยดื้อเท่าไหร่ พูดดีๆน่าจะรู้เรื่อง แต่ยังไงก็ไม่มีใครสู้หนมผิงผู้ดื้อตั้งแต่คลานได้อยู่แล้วละ ^^
วิชาที่สองบัญชีการเงิน ยากไม่ยากหนมผิงตอบไม่ได้เพราะคาบแรกอาจารย์เล่านอกเรื่องตลอด การเมืองเอย ฮวงจุ้ยเอย วิญญาณเอย ฟังแล้วก็เพลินดีแต่เชื่อไม่ค่อยลงอะ มีคุยกับพระพุทธเจ้าสื่อสารกับวิญญาณได้อีกต่างหากก็รอดูกันต่อไปแต่อาจารย์เขาบอกไม่ต้องกังวลวิชานี้ไม่ยากสักเท่าไหร่
แต่ที่หนมผิงจะตายก็วิจัยทางธุรกิจนะสิ คือมันไม่ได้ให้เอากล้องดูดาวส่องบาร์โค้ดแบบที่หนมผิงคิด แต่มันต้องคิดคำนวน spss อโนว่ง อโรวาน่าอะไรก็ไม่รู้ ไม่เห็นเข้าใจเลย แถมอาจารย์ขู่อีกว่ายากๆๆ รายงานก็โหดมากๆๆ
กลัวๆๆๆ อะ หนมผิงฉลาดก็จริง แต่บางทีความฉลาดมันก็หลบใน
หนมผิงมีเพื่อนห้าหกคนยังไม่ค่อยรู้จักมากเท่าไหร่ เรียนๆไปก็คงมีเพื่อนเพิ่มขึ้นละ
ตอนแรกหนมผิงนึกว่าคนที่มาเรียนส่วนใหญ่เป็นศิษย์เก่าแต่ที่ไหนได้มาจากสารพัดแห่ง
บรรยากาศการเรียนเป็นไง??? ก็ๆๆไม่เหมือนตอนอนุบาลอะ ไม่มีใครอุ้มหมีเน่า ถือขวดนม หรือร้องไห้จะกลับบ้าน อะ ไม่ใช่ๆต้องเทียบกับ ป ตรีสิ ก็ๆๆไม่เหมือนหรอก บางคนก็ดูวางตัว บางคนก็มาเป็นฝูง เอ๊ย เป็นกลุ่ม เท่าที่ดูก็สีใครสีมัน อะ ไม่ใช่ๆพวกใครพวกมันประมาณนั้นนะ
ส่วนบรรยากศที่มหาลัยเงียบสงบกว่าที่คิดไว้เยอะ ที่จอดรถหาง่าย จอดฟรีไม่เสียตังค์อีกต่างหาก โรงอาหารตอนเที่ยงยังไม่ค่อยมีคนเลย อาหารถูกดี25-30 รสชาติก็โอนะ แต่ส่วนใหญ่ก็เมนูพื้นๆๆ ถ้าจะกินไฮโซ แบบประเภท เขาตัวตุ่นราดซอสแครนเบอรี่ ปากนกกระจอกเทศผัดน้ำมันเตา หรือกระเพาะปลาพะยูนตุ๋นซอสเห็ดโอริกามิ นี่ไม่มีให้กินอะ
กินเสร็จแล้วต้องเอาไปเก็บเองด้วยนะ แอบสารภาพว่าเรียนมาทุกที่กินเสร็จมีคนมาเก็บให้เลยไม่ค่อยคุ้นสักเท่าไหร่
แต่ถ้าพูดถึงเรื่องบริการหนมผิงว่าที่นี่เฟรนลี่ๆๆมากๆๆเลยนะ จะขึ้นลิฟท์ก็มี รปภ กดให้ รถออกไม่ได้พี่ยามก็มาช่วยเข็น รับบัตรจอดรถยามก็ทักทาย ติดต่อฝ่ายไหนก็ได้รับบริการแบบเต็มใจทำให้
ย่อหน้าข้างล่างนี้ขอระบายหน่อย เขียนแบบเด็กเอาแต่ใจนี่ละ
คือจริงๆไม่ค่อยอยากเล่าเรื่องนี้เลย แต่ก่อนหน้านี้พักใหญ่ๆก่อนจะตัดสินใจเรียนที่นี่ หนมผิงไปติดต่อมาอีกที่ๆเป็นของหลวง แบบแต่ละคนหน้าหงิกมากมาย เจ้ายศเจ้าอย่าง คนสอนที่หนมผิงไปสอบถามก็นะวางท่ายังกับหนมผิงเป็นบ่าวในเรือนเบี้ย นี่ถ้าเป็นพีคงตะโกนใส่หน้าไปว่า ข้าราชการต้องรับใช้ประชาชนแล้วละ วันนั้นหนมผิงก็ไม่ได้ใส่กระโปรงสั้นมากมาย แต่ท่านผู้นั้นมองหนมผิงตั้งแต่หัวจดเท้าแล้วก็พูดว่า "มาติดต่อราชการหรือคะ" ด้วยน้ำเสียงแบบ.....สุดๆ (จะอะไรนักหนาฟะ ตอนเรียน มอ ปลาย ยังไม่เคยมีครูคนไหมมาพูดจาด้วยน้ำเสียงแบบนี้เลย หนมผิงไม่ได้มาขอเรียนฟรีนะ) ก็นั่นแหละเอกชนมันอยู่รอดได้ก็เพราะเหตุนี้
เงินมันก็ซื้อได้ทุกอย่างจริงๆแหละ พีเล่าให้ฟังบอกเพื่อนแม่ส่งลูกเข้าปอหนึ่งโรงเรียนนานาชาติแบบค่าเทอมหลักแสน
เช้า ครูจะมายืนไหว้ผู้ปกครอง พอเข้าห้องเรียน ครูจะให้เด็กเอามือถือมาวางบนโต๊ะแล้วครูประจำชั้นก็จะบริการกดปิดเครื่องหรือปิดเสียงแล้วแต่ผู้ปกครองสั่งไว้ ส่วนใครตีเด็กนี่ ถ้าเจ้าของโรงเรียนรู้เข้าจะให้เวลาเก็บของสิบห้านาทีพร้อมบริการเรียกแท๊กซี่มาเกยให้แล้วก็ไม่ต้องมาให้เห็นหน้าอีกต่อไป
แต่ก็นะครูที่นั่นเขาก็แอบกระซิบว่าทำที่นี้สามปีได้เงินเดือนมากกว่าแม่เขาที่เป็นครูที่อีกสามปีจะเกษียณซะอีก(พึ่งรู้ว่าครูเอกชนบางที่ทำมาจะแซยิดแล้วเงินเดือนยังได้เท่าที่คุณปูแดงสัญญาว่าจะให้เด็กจบใหม่ แถมเกษียณแล้วจะสอนต่อก็ได้แต่จ่ายให้แค่หมื่นสาม เฮ้อ แล้วคนเก่งๆคนฉลาดๆที่ไหนมันจะอยากมาเป็นครูฟะ)
โลกนี้ไม่มีอะไรฟรีหรอก you get what you pay จริงไหม???
Create Date : 19 สิงหาคม 2554 |
|
41 comments |
Last Update : 19 สิงหาคม 2554 20:32:46 น. |
Counter : 1047 Pageviews. |
|
|
|