มันต้องเป็นอย่างนี้แหล่ะ เออ....

"...แล้วมันจะต้องเป็นอย่างนี้ด้วยหรือ?..." เธอถามขึ้นท่ามกลางเสียง จ้อกแจ้กจอแจ พร้อมกับหันหัวไปทางซ้ายทีขวาที

ขึ้นต้นก็เริ่มด้วยประโยคนี้เลยเรอะ! ผมคิดในใจ

"เอาหน่า...เราก็ลองไปมาหมดแล้วเกือบจะทุกที่ในตัวเมือง พอเราอยู่ได้ไม่นานเท่าไหร่ เขาก็ไล่เราออกมาทุกที..." ผมพยายามปลอบใจเธอ อันที่จริงก็ปลอบใจตัวเองไปในตัวนั่นแหล่ะ

"แล้วเธอแน่ใจว่าที่ๆเราจะไปมันดีจริงหรือ?" เธอยังคงกังวลไม่เลิก

"ดูดีๆสิ ถ้าไม่ดีจะมีพวกเรามาเยอะอย่างนี้เรอะ" ผมพูดพลางผงกหัวให้ดูรอบๆตัว

"มันก็จริงของเธอ...อันที่จริงฉันก็เหนื่อยเต็มทีแล้วที่ต้องเข้าต้องออก เข้าออกเข้าออก... ไม่รู้จักจบจักสิ้นสักที อะไรก็ตามแต่ที่รอพวกเราอยู่ฉันขอให้เป็นที่สุดท้ายที่ที่เราไม่ต้องย้ายไปไหนอีก..." เสียงเธอฟังดูหมดแรงขณะที่มองดู เพื่อนฝูงครอบครัวอื่นๆ รอบๆตัวส่งเสียงดังอยู่ไม่ขาดสาย

เราหันมามองหน้ากันแววตาของเธอส่งประกายสีดำแห่งความหวัง...

สายลมที่สดชื่นพัดมาปะทะหน้าของเราทั้งสองกระตุ้นสัญชาตญาณของพวกเรา พลอยให้ต้องเคลื่อนไหวด้วยแรงขับภายในกายผสมไปกับความหวัง...หวังว่าคงเจอสิ่งที่ดีกว่าเดิม

....................................

"แม่...แล้วมันต้องจะเป็นอย่างนี้ด้วยหรือ?..." เสียงของเด็กหนุ่มหน้าตาเต็มไปด้วยสิว อายุประมาณสิบสอง สิบสามปีแต่รูปร่างสูงเกินอายุ ดังขึ้นพร้อมด้วยสีหน้าที่ดูเหมือนยังลังเลอะไรบางอย่าง

"มึงจะทำไม่ทำห๊า!! ถ้าไม่ทำก็หลบๆไปให้พ้น " หญิงสาววัยกลางคนรูปร่าง ผอมเกร็งกำลังเตรียมตั้งกะทะน้ำมัน "แล้วมึงไม่ต้องมาเอาเงินกูอีก ไปเอาจากไอ้พ่อขี้เมาของมึงไป๊!! บอกไปตั้งหลายครั้งแล้วว่าทำมาหากินไอ้นี่..." ประโยคหลังสุดเธอพึมพำพอได้ยินคนเดียว

"โถแม่ก็...ไม่ได้ว่าจะไม่ช่วยทำงาน แต่มันกลัวบาปนี่หน่า" เด็กหนุ่มยังคงโอดครวญ

"บาป! บาปแล้วไงวะ ถ้าไม่บาปแล้วมึงไม่มีกิน มึงจะเลือกอะไร" เธอเริ่มจุดไฟพร้อมกับใส่น้ำมันลงในกะทะ " แล้ววันก่อนกูเพิ่งเห็นมึงกระทืบ แมลงสาป ซะแหลกละเอียดคาตีน หย่ังกับมันไม่บาปหน่ะ " เสียงเธอประชดประชันอย่างชัดเจน

" นั่นมันแมลงนี่แม่ มันไม่เหมือนกัน" เด็กหนุ่มก้มหน้าก้มตาพูดแก้ตัว

"ควายแท้ๆเลยลูกกู! กูส่งมึงไปเรียนนี่มึงเคยเดินไปถึงรั้วโรงเรียนบ้างไหมวะเนี่ย!?" มือของเธอยังคงทำงานอย่างคล่องแคล่วไปพร้อมๆกัน " กูนี่ดูรายการธรรมะ ทุกเช้าโว้ยย...พระท่านเทศน์บ่อยๆว่าให้ถือศีลห้า ศีลข้อปาณาฯ ท่านว่าทุกชีวิตมีค่าเท่าเทียมกัน ไม่เว้นแม้แต่แมลงโว้ยย...ชีวิตมึงกับแมลงสาป มันก็มีค่าเท่ากันแหล่ะวะ โถ...กลัวบาป ถุ๊ยยย!!" เธอสั่งสอนลูกชายอย่างถึงอามรณ์

"โอยๆ แม่ หยุดเลย พอละ... ชีวิตคนเท่ากับชีวิตแมลงสาป...โอย ฟังแล้วขนลุก" เด็กหนุ่มโบกไม้โบกมือให้แม่หยุดพูด พร้อมส่ายหน้าหงึกหงัก

"รีบๆล้างซะกูจะได้มาทอดซะที น้ำมันเดือดได้ที่แล้ว นั่น...กูบอกแล้วไงไม่ต้องไปล้างดินออกหมด เดี๋ยวรสชาติเสียหมด สอนไม่จำเลยนะมึง" เธอรีบตะโกนห้ามเมื่อเห็นลูกชายกำลังขัดดินสีดำๆออก"แล้วรีบๆไปต้มน้ำซะเดี๋ยวเขาจะมาส่งแล้ว ลับมีดไว้ด้วยนะ!!"

....................................

หลังจากสายลมเย็นๆพัดผ่านให้พวกเราได้สดชื่นมาได้ระยหนึ่ง ความเร็วของเราก็เริ่มลดลงและหยุดนิ่งสนิทลงในที่สุด พวกเราต่างดีใจส่งเสียงกันยกใหญ่ ต่างดีใจที่การเดินทางสู่ดินแดนแห่งใหม่ได้สิ้นสุดลงเสียที ต่างก็ชะเง้อชะแง้ มองผ่านม่านเหล็กบางๆซึ่งเป็น'ที่อยู่ชั่วคราวสีฟ้าสดใส'อันแข็งแรง(อย่างน้อยก็น่าจะแข็งแรงกว่าอันที่สร้างจาก "ไม้" อย่างที่เคยๆได้อยู่มา) ความหวังของพวกเราที่จะเริ่มต้นอนาคตใหม่ประดังประเดขึ้นมาจนเราแทบทนไม่ไหว ต่างกระโดดไปมาส่งเสียงไม่หยุดหย่อน...หวังว่าพวกเราจะได้อยู่กันอย่างสงบและ...สุข...


....................................

" สุก ยังวะ?? มึงมาช่วยกูดูหน่อยสิ กูเพิ่งเคยทอดครั้งแรก..." หญิงร่างผอมเกร็งตะโกนเรียกลูกชาย

"น่าจะ สุก แล้วนะ สีเหลืองทองอร่ามขนาดนี้..."เด็กหนุ่มบอกขณะที่มองไปในกะทะที่มีน้ำมันเดือดๆ

"เออๆ เดี๋ยวมึงสะเด็ดน้ำมันแล้วลองชิมหน่อยว่ะ กูยังไม่ค่อยแน่ใจว่าสูตรอีแพร้วมันจะใช้ได้ไหม " เธอบอกพลางไปหยิบกระชอนมาให้ลูกชาย "แล้วส่วนที่เหลือนั้น ลวกเสร็จแล้วถอนขนให้สะอาด ล้วงไส้ล้วงขี้ออกมาล้างให้หมดนะเว้ยเดี๋ยวเหม็น คลุกกับพริกไทย เกลือให้เรียบร้อยแล้วเอาไปแช่เก็บไว้ทอดขายพรุ่งนี้"เธอสั่งเป็นชุดๆ

" อืมม์...อร่อย!! กรอบดีด้วยสูตรป้าแพร้วใช้ได้ แม่" เด็กหนุ่มเคีี้ยวดังกรุบกรับๆอย่างเอร็ดอร่อย

"เออดี! เด็กเรื่องมากอย่างมึงบอกอร่อยแปลว่าใช้ได้ คนกินแมง-แมลงทอดแม่งกินอยู่อย่างเดียวก็เลี่ยนตายห่า...มีเนื้อๆหนังๆหน่อยจะได้ไม่เบื่อ" หญิงร่างผอมหัวเราะชอบใจ "เฮ้ยย! กินอยู่ได้รีบไปจัดการที่เหลือไป๊..."

เด็กหนุ่มเช็ดคราบน้ำมันที่ปากแล้ว กุลีกุจอ ไปยังหม้อน้ำที่กำลังเดือดปุดๆ

ที่ข้างหม้อน้ำมีกรงเปล่าสีฟ้าสดใสกองรวมกันอยู่...


....................................

"เอ่อ...คุณสมปองครับ แล้วมันจะต้องเป็นอย่างนี้ด้วยหรือครับ?" เสียงสำเนียงอันเป็นเอกลักษณ์ของชาวอีสานดังจากชายหนุ่มผิวคล้ำ รูปร่างสันทัด

"ไอ้เบิร์ด!! เอ็งพูดคำว่า 'แล้วมันต้องเป็นอย่างนั้นอย่างนี้...'มาสามรอบแล้วนะเว้ยย ข้าเบื่อ...อีกอย่างอย่ามาเรียกข้าอย่างนั้นได้ไหมวะ มันเชยสะบัดเลย สาวๆได้ยินเขาเมินหมด " ชายหนุ่มร่างบึกบึน หน้าตาคมเข้ม สีผิวกร้านแดด พูดติดสำเนียงทองแดง บอกกับเพื่อน "เรียกข้าว่า แจจุง เว้ยยย หน้าข้าออกจะเกาหลี!!" สมปองเอ้ยย...แจจุง พูดด้วยตาเป็นประกาย

"เกาหลีห่าอะไรมาแบกปูนวะ! กูล่ะงงแม่งฉิบหายเลยว่ะ" เบิร์ดพึมพำ

"เอ็งบ่นอะไรวะ"แจจุงแหวเข้าให้

"ปล่าวครับคุณแจจุง...ว่าแต่ที่ข้าบอกให้เลิกกินแมลงทอดไปเนี่ย ข้าอธิบายไปแล้วใช่ไหมว่า กินมากๆตายได้เลยนา ไอ้สาร 'ฮิดตาเมิ้น' (Histamine) หน่ะ ทางกรมวิทยาศาสตร์การแพทย์เขาทดสอบแล้ว มันเป็นสารก่อให้เกิดภูมิแพ้โว้ย ค้างอยู่ในตัวเอ็งมากๆ ตายห่าพอดี" เบิร์ดทบทวนด้วยความคล่องในภูมิ

"เออๆ ข้ารู้แล้วเอ็งไม่ต้องมาเอาคืนเลย ห่านี่ฟังวิทยุเขามาหน่อยทำมาเป็นข่มข้า ถามจริงเถอะเข้าใจจริงๆหรือวะว่ามันคืออะไร?"แจจุงคาดคั้นกลับ

"จริงๆข้ายังไม่เข้าใจเลยว่ะ จำๆท่องๆมา" เบิร์ดทำเสียงอ่อย

" ฮาฮา ข้าว่าแล้ว... ที่ข้าพามาร้านเจ๊แป้นไม่ได้มากินแมลงเว้ยย แล้วจริงๆแล้วข้าไม่ได้กลัว ฮิดเฮิ้ด อะไรของเอ็งหรอกว่ะที่ข้าเลิก ข้าเล่ียนต่างหาก"แจจุงไม่ยอมแพ้รีบสำทับกลับทันที

"อ้าวไม่ได้ไปกินแมลงทอดแล้วไปทำไมวะ ลูกสาวเขาก็ไม่มีให้จีบ ชะชะ หรือเอ็งจะไปจีบลูกชายเขาวะ!?" เบิร์ดทำตาโตเสียงสูง

"ห่ารากนี่!! เอ็งมันต้องโดนข้าถองสักทีสองที" ปากขยับพลางตีนเขยิบ แต่เบิร์ดไหวตัวไว้ก่อนแล้วจึงรอดไปได้ "เจ๊แป้นเขาบอกข้าไว้วันก่อนว่าจะมีเมนูใหม่เว้ยย"แจจุงเน้นเสียงเข้ม

"เมนูใหม่อะไรก็เอาเถอะ ข้าว่าเอ็งมาเป็น "เว็ตเก็ดต๊ะเหลี้ยน"(Vetgetarian) กะข้าดีกว่าว่ะ ตอนนี้กำลังอินเทินอินเท็นอะไรกันอยู่นั่นแหล่ะ ดาราไทยกับแหม่มฝรั่งเขาก็เป็นกันเยอะนะเว้ยย แถมเขามีสหพันธ์อะไรกันด้วยนะเอ็งเอ้ยย" เบิร์ดโม้ฉอดฉอด "ออกจะโก้ ข้าก็อยากจะให้เอ็งโก้ด้วยกัน..."

"ห่าเบิร์ดเอ้ยย ข้าบอกเอ็งมาตั้งกี่ครั้งแล้ว กินแต่ผักแต่หญ้ามันจะมีแรงอะไรไปยกอิฐยกปูนวะ ไม่เจียมตัวนะเอ็ง" แจจุงได้ทีจัดการสั่งสอนเข้าให้ "เอ็งนั่นแหล่ะ เลิกซะเถอะ ข้าดูท่าทางเอ็งแล้วท่าจะไม่ไหวเอานา..ดีไม่ดีเสี่ยเขาเห็นเอ็งระโหยนักเขาจะไล่ออกเอาทีนี้ละเอ็ง เงินไม่มี...ยาดองไม่โผล่...จะหาว่าข้าไม่เตือนนะโว้ยย" แจจุงขู่เข้าให้

"เงินหน่ะ...มันไม่ใช่ทุกอย่่างในชีวิตหรอกเว้ยย! แต่ยาดองเนี่ยสิ..."เบิร์ดหลับตาปี๋คล้ายตกนรกกลายๆ "สงสัยข้าต้องเลิกไอเว็ตเวิ๊ด...อะไรเนี่ยแล้วว่ะ เรียกก็ยากแถมแดกแล้วแดกอีกยังไม่ค่อยมีแรง เอาวะ!เริ่มด้วยเมนูใหม่เอ็งนี่ละวะ" เบิร์ดตัดสินใจโดยพลัน "ว่าแต่มันคืออะไรวะ"เบิร์ดสงสัย

"ถ้าเจ๊แป้นไม่หลอกข้าเล่นๆ รับรองเอ็งติดใจ!!" แจจุงตบไหล่พร้อมด้วยสายตามั่นใจ


....................................

แล้ววันนั้นทั้งแจจุงและเบิร์ดก็เพลิดเพลินไปกับ 'เมนูใหม่ของเจ๊แป้น' เคล้ายาดองกันจนดึกดื่นค่อนคืน...

ไอ้เบิร์ดที่ตัวแดงเพราะเริ่มดองเข้าที่ ก็ลุกขึ้นชูแก้วพร้อมกับ'นกทอด'ตะโกนขึ้นว่า "ข้าว่ามันจะต้องเป็นแบบนี้แหล่ะ! เออ...โว้ยยยย" แจจุงหัวเราะร่าพร้อมกระดกหมดเป๊ก!!

อีกมุมหนึ่งเสียงเด็กหนุ่มนั่งพึมพำกับตัวเอง "อืมม์...ท่ามันจะต้องเป็นแบบนี้แหล่ะ! เออ...อร่อยดี!"

เว้นไว้แต่เสียงเงียบของความสงบและ'สุก'...ที่่ลอยล่องออกมาจาก 'กรงเหล็กบางๆสีฟ้าสดใส'ทั้งหลายที่กองรวมกันอยู่ที่พื้น...


....................................

Create Date : 23 กุมภาพันธ์ 2553		5 comments
Last Update : 28 กุมภาพันธ์ 2553 18:56:35 น.
Counter : 677 Pageviews.
Share Tweet